تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
کدام رنگ کاغذ دیواری مناسب فضای شماست؟
چه چیزهایی دیگر در دکوراسیون مد نیست؟!
بررسی قیمت تیرچه + قیمت تیرچه کرومیت + قیمت یونولیت
خرید و قیمت ورق در مشاوران آهن + [مشاوره رایگان]
تی‌وی وال: ایده‌ای نوین برای دکوراسیون داخلی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1812920974
ساختمانى بر لب پرتگاه دوزخ!
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: ساختمانى بر لب پرتگاه دوزخ!
اسلام با دو چیز شدیداً مبارزه كرده است: دسته بندى در داخل اسلام، و دكان درست كردن در مقابل مسجد، براى درك نظر اسلام در این قسمت توجه شما را به داستان «مسجد ضرار» جلب مى كنم: شاید داستان «مسجد ضرار» را شنیده باشید، بطورى كه تاریخ نویسان اسلامى نوشته اند و مفسران هم در تفسیر آیه 108 از سوره توبه متذكّر شده اند قبل از ظهور اسلام، یكى از راهبهاى مسیحى به نام «ابوعامر» در مدینه بود كه بشاراتى را كه در كتب دینى گذشته درباره ظهور پیغمبر اسلام(صلى الله علیه وآله) دیده بود با شور و علاقه خاصى در میان مردم مدینه منتشر مى ساخت و از این راه یك حال شوق و انتظار مخصوصى در دلها ایجاد كرده بود. پس از ظهور اسلام مردم مدینه كه از جهاتى تشنه ظهور پیغمبر اسلام بودند در سلك پیروان آن حضرت درامده و طبعاً اطراف «ابوعامرها» خلوت، و بازارشان كساد شد. همین موضوع آتش حسد و كینه را در دلهاى آنها روشن كرد، و سبب شد كه به وسائل گوناگونى در مقابل پیشرفت اسلام كار شكنى كنند.پیغمبر خدا(صلى الله علیه وآله) از فعالیتهاى تخریبى «ابوعامر» باخبر شد و به تعقیب او پرداخت و او را «فاسق» لقب داد، او كه دیگر نمى توانست در مدینه بماند، به شام گریخت و به قیصر روم پناهنده شد، ولى دست از فعالیت برنداشت و از آنجا به وسیله نامه با منافقان تماس هاى محرمانه داشت و امیدوار بود بتواند زمینه هائى به وسیله آنها در مدینه فراهم كرده و با استمدد از قیصر روم ضربتهاى شكننده اى بر مسلمانان وارد سازد، این از یك سو. از سوى دیگر یكروز جمعى از افراد به ظاهر مسلمان خدمت پیغمبر خدا(صلى الله علیه وآله) رسیدند و با قیافه هاى حق بجانبى پرده از روى خدمتى كه نسبت به عالم اسلام شخص آن حضرت كرده بودند برداشتند، عرض كردند: «اى رسول خدا! ما چون ملاحظه كردیم كه ضعفاء و پیرمردان و پیرزنان و بیماران از نقاط دور دست مدینه توانایى حضور در مسجد شریف شما را مخصوصاً در شبهاى بارانى، ندارند; لذا براى كمك به این جمعیّت و رفع نگرانى مسلمانان مسجدى در گوشه اى از مدینه ساخته ایم، هم اكنون مسجد تمام شده و در انتظار شمااست كه با قدوم خود و نماز خواندن در آن، آن را افتتاح فرمائید». همه مى دانیم كه قرآن و كلماتى كه از پیشوایان بزرگ اسلام رسیده است هیچ مطلبى را فروگذار نكرده است، دستور عبادت، تهذیب نفس، رابطه با خدا، كسب صفاى روح و دل، ذكر و فكر، و خلاصه آنچه بخواهیم در آنها است، هر كس مرد عمل است بسم اللّه، این دیگر سرو صدا و دسته بندى و تحزّب و گوشه گیرى و دعوت به سوى خود و در گوشى و اسرار مگو ندارد!پیغمبر(صلى الله علیه وآله) در آن موقع عازم جنگ تبوك بود، فرمود: «مى روم و باز مى گردم، و درباره كار شما تصمیم مى گیرم». پس از بازگشت حضرت، با همان قیافه ها به حضورش شتافتند و در خواست ظاهر فریب خود را تكرار كردند. ناگهان در این هنگام آیات چندى بر پیامبر نازل گردید و با شدیدترین لحنى خداوند پیغمبر خود را از حضور و نماز در آن مسجد بازداشت و آن را یك كانون «تفرقه و كفر» و «ساختمانى بر لب پرتگاه دوزخ!» خواند و فرمود: (لاَ تَقُمْ فِیهِ أَبَداً لَمَسْجِدٌ أُسِّسَ عَلَى التَّقْوَى مِنْ أَوَّلِ یَوْم أَحَقُّ أَنْ تَقُومَ فِیهِ); هرگز در آن (مسجد به عبادت) نایست! آن مسجدى كه از روز نخست بر پایه تقوا بنا شد، شایسته تر است كه در آن (به عبادت) بایستى!(1)اما حقیقت امر چه بود؟... «ابوعامر» عمال خود را دستور داده «پایگاهى» براى او بسازند تا به مدینه مراجعت كرده و با وعده اى كه در شام به او داده شده بود نقشه هاى شوم خود را عملى سازد. البته چون در محیط مدینه در آن روز ساختن چنین بنائى آن هم به نام «ابوعامر» امكان نداشت، لذا تحت نام مقدس «مسجد» آنهم براى دلسوزى یك طبقه ضعیف و ناتوان، كه بهتر از این عنوانى تصور نمى شد، مقدمات مطلب را چیدند; اما پیك وحى خدا قبل از اجراء مقاصد شوم آنها، پیغمبر را متوجه نقشه هاى آنها نمود و نقشه ها نقش برآب شد. پیغمبر(صلى الله علیه وآله) دستور داد آن مسجد را ویران ساخته با زمین یكسان كنند; حتى جایگاه آنرا مزبله مردم مدینه قرار دادند، تا مسلیمن از این جریانات عبرت گیرند و بدانند هر بنائى به منظور ایجاد نفاق و شكاف در میان مسلمانان برپا شود (یا نتیجه اش این باشد) باید از میان برد، حتى اگر به نام مقدس مسجد بوده باشد!زیرا روح دستورات اسلامى از چنان مركزى بیزار است و اجازه نمى دهدبه هیچ قیمتى رشته اتحاد مسلمانان از هم گسسته شود. داستان این مسجد، كه بعداً به نام «مسجد ضرار» معروف شد از حوادث عبرت انگیز تاریخ اسلام است كه تأثیر عمیقى در روحیه مسلمانان از خود به یادگار گذارده است. خواننده محترم! با این وضع آیا ممكن است اسلام اجازه دهد در برابر مسجد، «خانقاه» ساخته شود و مردم را به نام عبادت و ذكر خدا و... كه مركز منحصر آن مسجد است به آنجا بكشانند؟خودمانیم اگر زیر این كاسه نیم كاسه اى نیست چرا دسته اى حساب خودشان را از ما جدا كرده اند، مركز جدا، اذكار مخصوص و شعارهاى خاصى براى خود ساخته و حتى آداب مجلس و مصافحه را تغییر داده اند؟!خانقاه سازى و مرشد تراشى در كجاى اسلام وجود دارد؟ اگر راستى مطلب صحیحى دارند كه متكّى به قرآن و اصول دستورات پیشوایان اسلام است، چرا در مجامع عمومى مسلمانان براى همه بیان نمى كنند تا همه از آنها بپذیرند. این كناره گیرى و حرفهاى در گوشى براى چیست؟! همه مى دانیم كه قرآن و كلماتى كه از پیشوایان بزرگ اسلام رسیده است هیچ مطلبى را فروگذار نكرده است، دستور عبادت، تهذیب نفس، رابطه با خدا، كسب صفاى روح و دل، ذكر و فكر، و خلاصه آنچه بخواهیم در آنها است، هر كس مرد عمل است بسم اللّه، این دیگر سرو صدا و دسته بندى و تحزّب و گوشه گیرى و دعوت به سوى خود و در گوشى و اسرار مگو ندارد!شما را به خدا قدرى به خود آئید و در این موقعیت حساس و خطرناك دست از این تفرقه جوئیها بردارید و مثل سایرین به صفوف مسلمانان بپیوندید، و به مساجد برگردید تا در برابر دشمنان صف واحدى تشكیل دهیم! (إِنَّ اللهَ یُحِبُّ الَّذِینَ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِهِ صَفّاً كَأَنَّهُمْ بُنیَانٌ مَرْصُوصٌ)(2)(إِنَّ فِی ذَلِكَ لَذِكْرَى لِمَنْ كَانَ لَهُ قَلْبٌ أَوْ أَلْقَى السَّمْعَ وَهُوَ شَهِیدٌ)(3)1.. سوره توبه، آیه 108. 2. سوره صف، آیه 4. 3. سوره ق، آیه 37.منبع: جلوه حق، آیت الله مکارم شیرازیتنظیم برای تبیان: شکوری
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 276]
-
گوناگون
پربازدیدترینها