واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: خانواده کوچکترين جامعه اي است که کودک به محض تولد وارد آن مي شود اما تاثير اين جامعه خرد تا پايان عمر بر زندگي اين فرد محرز و قطعي است، اثري که شايد کسب اعتماد به نفس مهمترين و ماندگارترين ره آورد خوديابي انسان از اين جمع طبيعي باشد. کارشناسان علوم اجتماعي مي گويند: اگر نيازهاي فيزيولوژيک کودک مانند آب،غذا و بهداشت و نيازهاي گرمي، و نيازهايي مانند برخورد خوب با او و مراقبت لازم انجام شود و اگراين نيازها به موقع رفع گردد، کودک محيط دنياي خود رايک مکان خوب و خوشايند برآورد مي کند. اين مساله باعث مي شود تا کودک به دنيا و محيط اطراف خود اعتماد کند و بلافاصله بعد از سپري کردن سن يک ونيم سالگي وارد مرحله خود مختاري مي شود. کودک در اين مرحله کم کم حرکت مي کند و دوست دارد ابراز وجود کند و دست به کارهاي مستقلي مانند خوردن غذا، راه رفتن بزند. اما اگر محيطي که کودک در آن رشد مي يابد، مساعد نباشد و فرد نتواند کاري را انجام دهد و خانواده مانع شود تا کودک احساس موفقييت را تجربه کند، نمي تواند استقلالش را بدست آورد. اما اگر کودک وارد مراحل سه تا پنج سال شود و خانواده اجازه بدهد در حد توانايي تا جايي که خطر نداشته باشد، دست به تجربه مستقل بزند، درواقع زمينه رشد عنصر اعتماد به نفس در کودک ايجاد مي شود. خانواده نيز با برخورداري از نقش حمايتي، نه اينکه محدوديت ايجاد کند و يا مانعي براي ايجاد خطر شود بلکه با نحوه برخورد مناسب، سبک فرزند پروري صحيح درتحقق اين مساله بسيار موثراست. اين کارشناسان مي گويند:کودک مثبت انديشي را در نهادي به نام خانواده ياد مي گيرد و افراد نيز در خانواده به جاي اينکه بگويند، "نه من نمي توانم"، بگويند،"تلاشم را مي کنم" بايد از قيود تکرار مانند "هيچ وقت" استفاده نکنند. خانواده بايد در ارتباط با هم، واژگان رفتاري خود را تغيير دهند. آنان بايد واژگان را به سمت جملات مثبت برگردانند، مانند "سعي مي کنم، راه حل مطمئني پيدا کنم"، کودکان اگر اين جملات را ياد بگيرند،مي فهمند که نوع نگاه به جهان اين است که هميشه امکان هر کاري به شرط اينکه من خوب فکر مي کنم وجود دارد و مثبت انديشي سبب رشد و توسعه مي شود. اين مساله باعث مي شود که اعتماد به نفس در کودکان پديدار شود و در جملات افرادي که داراي اعتماد به نفس هستند قيود تکرار مشاهده نمي شود و کودک خود را ناتوان فرض نمي کند و جملات آنها فاقد باورهاي منفي است و اين نتيجه همان يادگيري در خانواده است. کارشناس ارشد روانشناسي تربيتي و مدرس دانشگاه جامع علمي، کاربردي روز شنبه همزمان با يست و پنجم ارديبهشت ماه -روزجهاني خانواده - به خبرنگار گروه اجتماعي گفت:کودکاني که با اعتماد به نفس پايين مواجه هستند و وارد جامعه مي شوند،با خطرات گوناگوني روبه رومي شوند. "مريم رفعتي" افزود: کودک و نوجواناني که با اعتماد به نفس پايين روبه رو مي باشند، داراي واکنش هاي متفاوتي نيز در مقايسه با ديگر همسالان خود، هستند. وي گفت:اين کودکان باور ندارند که توانايي انجام فعاليت را دارند و دچار انواع استرس ها و اضطراب ها هستند و کم رويي را پيشه مي کنند و از ورود به فعاليت ها و ورود به جمع خودداري مي کنند. وي افزود:آنان از اينکه شکست بخورند، اشتباه کنند و ديگران پي به نقاط ضعفشان ببرند، نگران هستند. اين کارشناس ارشد روانشناسي با بيان اين مطلب که در واقع يکي از علل رفتارهاي پرخاشگرانه در کودکان نيز مي تواند اين مساله باشد، گفت: در نتيجه اينگونه بچه ها حمله به محيط و رويدادهاي محيطي را آغاز مي کنند، فاقد قاطعيت مي باشند و همچنين توان "نه گفتن"را ندارند. عضو کميته تخصصي دانشگاه جامع علمي کاربردي در رابطه با راه حل ارتقاءاعتماد به نفس در کودک،گفت:اگر ارتباط پدر و مادر در خانواده براساس محبت وارتباط مهربانانه صورت گيرد، بچه ها محيط خانه را فضايي امن احساس مي کنند و در خانه و مدرسه نيز مورد احترام قرارمي گيرندو درنهايت هردو دو اين موارد مي تواند زمينه ساز شکل گيري اعتماد به نفس درفرد باشد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 314]