تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
کدام رنگ کاغذ دیواری مناسب فضای شماست؟
چه چیزهایی دیگر در دکوراسیون مد نیست؟!
بررسی قیمت تیرچه + قیمت تیرچه کرومیت + قیمت یونولیت
خرید و قیمت ورق در مشاوران آهن + [مشاوره رایگان]
تی‌وی وال: ایده‌ای نوین برای دکوراسیون داخلی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1812833140
نقدي بر سريال «رستگاران»
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: نقدی بر سریال «رستگاران»
موضوع این سریال حساس و گاه خطرناك است «رستگاران» سریالی متوسط در كارنامه كاری مقدم محسوب میشود یك منتقد گفت: طرح اولیه فیلمنامه سریال «رستگاران» ظرفیت خوبی داشته، اما چگونگی پردازش متن و اجرای آن تاحدودی شتابزده و دم‌دستی است. سعید قطبی‌زاده در گفت‌وگو با ایسنا درباره‌ی فیلمنامه «رستگاران» افزود: سفر یك زن شهرستانی به تهران به منظور جست‌وجو برای یافتن همسر گمشده‌اش كه به آشنایی او با شرایط زندگی در شهری مانند تهران با تمام پیچیدگی‌هایش منجر میشود، ایده خوبی است كه ظرفیت تبدیل‌شدن به یك متن بسیار خوب را داشت و بدون خسته‌كردن بیننده و آب‌بسته شدن در آن می‌توانست نه تنها 52 قسمت بلكه 520 قسمت نیز ادامه داشته باشد. او با اشاره به برخی آثار خلق‌شده براساس چنین ایده‌ای گفت: مثلاً در فیلم «یك نامزدی بسیار طولانی» ساختة ژان‌پیر ژونه شخصیت اصلی (با بازی آدری تاتو) طی جنگ جهانی برای یافتن نامزد گمشده‌ی خود - كه همه معتقدند كشته شده است- وارد فضاها و موقعیت‌هایی میشود كه به آشنایی او با مناسبات مختلفی منجر می‌گردد؛ یا صادق هدایت داستانی مشهوری به نام «زنی كه مردش را گم كرد» دارد تقریباً با همین ایده. با این تفاوت كه در این دو اثر ذكر شده، از ظرفیت دراماتیك این ایده، به خوبی استفاده شده است. سفر یك زن شهرستانی به تهران به منظور جست‌وجو برای یافتن همسر گمشده‌اش كه به آشنایی او با شرایط زندگی در شهری مانند تهران با تمام پیچیدگی‌هایش منجر میشود، ایده خوبی است كه ظرفیت تبدیل‌شدن به یك متن بسیار خوب را داشت و بدون خسته‌كردن بیننده و آب‌بسته شدن در آن می‌توانست نه تنها 52 قسمت بلكه 520 قسمت نیز ادامه داشته باشد. این منتقد اضافه كرد: این دو نمونه، الگوهای خیلی خوبی برای گونه‌یی از قصه‌گویی هستند كه بر اساس آن، زنی بدون هیچ‌گونه شناخت از محیطی تازه، به منظور پیدا‌كردن مردش به آن وارد میشود و همین ایدة اولیه به بهانه‌ای برای روایت، فضاسازی، شخصیت‌ها و ساز‌وكار زندگی در محیط تازه تبدیل میشود. در «رستگاران» این محیط تازه، شهر تهران است كه مناسبات آن از هر نظر تفاوت دارد با شهرهای دیگر ایران. او با بیان این‌كه شخصیت‌های این سریال پرداخت شتابزده‌ای دارند، توضیح داد: «رستگاران» با ورود شخصیت اصلی (خجسته؛ با بازی روناك یونسی) - كه زنی شهرستانی است - به تهران آغاز میشود و كیف پول او را دختری در پایانه مسافربری می‌دزدد. پونه با خودرواش فرار میكند و به خانه می‌رود. همخانه پونه (سارا؛ با بازی صبا كمالی) به شكل تصادفی كیف پول دزدیده شده را پیدا میكند و عكس صاحب آن را در داخل كیف می‌بیند و متوجه میشود، زمانی خجسته، دوست او بوده است. در واقع اشكال فیلمنامه از همین فصل آغاز میشود.
قطبی‌زاده ادامه داد: دراین فیلمنامه، شهر بزرگ، پیشرفته و پرجمعیتی مانند تهران كه پایتخت ایران است، همانند روستایی تصور میشود كه همه در آن یكدیگر را می‌شناسند كه این دقیقاً ضد همان موضوعی است كه قرارست درونمایه سریال باشد. او با اشاره به نوع اجرای فیلمنامه گفت: نوع اجرا، حتی ظاهر و بیان بازیگر نقش اصلی (روناك یونسی) هیچ نشانه‌ای از شهرستانی بودن شخصیت ندارد و این شخصیت می‌تواند به یك محله از تهران تعلق داشته باشد، چون نوع بیانش كاملا تهرانی است و رفتار او به گونه‌ای است كه گویی با همه مناسبات داخل شهر تهران آشناست. در واقع این نوع اجرا منجر به از بین‌رفتن یكی از مهم‌ترین هدف‌های ارزشمند طرح اولیه فیلمنامه شده است؛ چراكه براساس آن خجسته باید با محیط تهران بیگانه باشد. این منتقد در ادامه به شعارزدگی فیلمنامه «رستگاران» پرداخت و گفت: موقعیت‌های شعاری، آن‌هایی‌اند كه در اثر ضعف در پرداخت داستان، به متن الصاق شده‌اند تا به شكل گُل‌درشتی به بیننده فهمانده شود كه «خجسته» در تهران بی‌پناه است. مثل ورود بی‌منطق پدر به داستان، ساختن تیپ‌های شرور و مرگ‌ها و دردها و بیماری‌هایی كه مدام تكرار می‌شوند. سال‌هاست به قصه‌ای كه «رستگاران» براساس آن نوشته شده است، فیلمنامه‌نویسی نپرداخته است؛ چون این موضوع آنقدر حساس و گاه خطرناك است كه نزدیك‌شدن به آن ممكن است به بروز واكنش و در نهایت جلوگیری از ساخت اثر بینجامد. قطبی‌زاده درباره‌ی یكسان بودن نوع دیالوگ‌نویسی برای شخصیت‌های مختلف «رستگاران» اظهار كرد: سال‌هاست به قصه‌ای كه «رستگاران» براساس آن نوشته شده است، فیلمنامه‌نویسی نپرداخته است؛ چون این موضوع آنقدر حساس و گاه خطرناك است كه نزدیك‌شدن به آن ممكن است به بروز واكنش و در نهایت جلوگیری از ساخت اثر بینجامد. این منتقد با بیان این‌كه به دو گونه می‌توان به پیامد‌های تقابل سادگی یك فرد شهرستانی با پیچیدگی‌های یك شهروند تهرانی پرداخت، توضیح داد: فیلم «پرستوها به لانه باز می‌گردند» ساخته شادروان مجید محسنی یا فیلم‌های صمد هم همین ایده را دارند؛ اما شیوة بیان‌شان امروزه كلیشه‌ای و ساده‌انگارانه به نظر می‌رسد. هدف این‌ها نمایش سادگی روستاییان در تقابل با پیچیدگی و مرموز بودن و... شهرنشینان است، همین. برای این كار به شكل خنده‌داری آدم‌های شهرنشین را شرور نشان می‌دهند و روستاییان را پاك‌نهاد.
او درباره‌ی روش دوم تصویر‌كردن مواجهه یك فرد شهرستانی با شرایط حاكم بر شهری مانند تهران گفت: از طریق به تصویر‌كشیدن مشاغل، قشرها، طبقات و افراد ساكن درچنین شهرهایی می‌توان قصه را برای بیننده ملموس‌تر جلوه داد؛ به این ترتیب كه یك روستایی یا شهرستانی، به دلیل ناآشنایی با محیط و عدم درك ظواهر زندگی مدرن در تهران، احساس غریبه‌گی و گاه تحقیر كند. ممكن است از روی عادت، واكنش بغض‌آلودی به وفور این امكانات در شهر و فقدان آنها در روستا داشته باشد؛ ممكن است تلاش كند برای تطبیق خود با این نوع زندگی. ممكن است نتواند با این محیط تازه كنار بیاید و دچار فروپاشی شخصیتی شود؛ ممكن است از سر بی‌پناهی فرجام تراژیكی داشته باشد... اما بحث اساسی سر جای خودش است؛ باید ابتدا ما یك شخصیت بیگانة شهرستانی را باور كنیم. قطبی‌زاده با بیان این‌كه در نگارش دیالوگ‌های «رستگاران» قدری شعارزدگی دیده میشود، گفت: ممكن است دیالوگ‌های این سریال زیبا به نظر برسند و فرد احساس كند كه از نظر ادبی پرمعنا، طعنه‌آمیز و چندلایه هستند و ارزش فكر‌كردن به آنها و حتی حفظ‌كردن دارند، اما زمانی كه چنین دیالوگ‌هایی از زبان شخصیتی پرت و بی‌هویت شنیده میشود، به شعار تبدیل میشود و در اصطلاح خودمانی گفته میشود «حرف را در دهان او گذاشته شده است.» چنین تعبیری بدین معناست كه دیالوگ‌ها تناسبی با سطح فكر شخصیت ندارد. این منتقد تاكید كرد: در حالی كه برای نگارش دیالوگ‌های «رستگاران» زحمت كشیده و روی آنها فكر شده است، اما به علت اشكال در شخصیت‌پردازی به شعار تبدیل شده‌اند. نوع اجرا، حتی ظاهر و بیان بازیگر نقش اصلی (روناك یونسی) هیچ نشانه‌ای از شهرستانی بودن شخصیت ندارد و این شخصیت می‌تواند به یك محله از تهران تعلق داشته باشد، چون نوع بیانش كاملا تهرانی است و رفتار او به گونه‌ای است كه گویی با همه مناسبات داخل شهر تهران آشناست.قطبی‌زاده درباره‌ی تصویر‌برداری «رستگاران» گفت: با توجه به سلیقه بصری سیروس مقدم – كارگردان - در سریال‌های قبلی‌اش مانند «اغماء»، «پیامك از دیار باقی» و «نرگس» می‌توان به این نتیجه رسید كه نوع تصویر‌برداری آخرین ساخته‌اش هم بیشتر تحت تاثیر نوع میزانسن موردنظر اوست تا عملكرد تصویر‌بردار؛ چرا كه نوع میزانسن، قاب‌بندی و فضاسازی از اختیارات كارگردان است. اما نكته‌ای كه درباره كار ایشان زیاد شنیده میشود، به نوع قاب‌بندی و نورپردازی كار برمی‌گردد. در این شرایط این پرسش مطرح میشود كه آیا نوع میزانسن در خدمت فضا و درونمایه سریال هست یا نه؟ او در پاسخ به این پرسش ایسنا كه آیا میزانسن‌های «رستگاران» در جهت خلق درست فضای سریال بوده است، اظهار كرد: سیروس مقدم كارگردانی است كه سریال‌هایش مورد توجه مردم است اما با مرور مجموعه‌های او می‌توان به این نتیجه رسید كه «رستگاران» سریالی متوسط در كارنامه این كارگردان محسوب میشود.
این منتقد با اشاره به واكنش سازندگان سریال‌های پرمخاطب سیما به نقد‌های وارد‌شده به ساخته‌هایشان گفت: تولید‌كنندگان این مجموعه‌ها معمولاً دونوع واكنش نشان می‌دهند؛ یا می‌گویند كه چون بینندگان از سریال ما استقبال كرده‌اند، پس حرف عده‌ای منتقد اهمیتی ندارد. یا به شرایط ساخت مجموعه اشاره و می‌گویند با توجه به محدودیت‌های موجود در ساخت سریال مانند زمان محدود و بودجه اندك، ما بهترین عملكرد را داشته‌ایم و كسی حق ندارد بگوید بالای چشم‌مان ابروست! او تاكید كرد: این دو نوع واكنش در سال‌های اخیر بارها از سوی سازندگان سریال‌های مختلف دیده شده است كه باعث میشود بحث درباره‌ی كیفیت یك سریال به بن‌بست برسد. این در حالی‌ست كه برای بیننده‌ی یك سریال به هیچ‌وجه اهمیت ندارد كه یك مجموعه مانند «رستگاران» در مدت زمانی محدود ساخته شده یا مانند «در چشم باد» بیش از پنج سال وقت برای تولید آن صرف شده است. معیار بیننده برای قضاوت فقط كیفیت سریال است. این منتقد پیشنهاد كرد: زمانی كه درباره‌ی كاستی‌های یك سریال صحبت میشود، سازندگان آن به جای این گونه موضع‌گیری‌ها به دیدگاه‌های مطرح شده فكر كنند و اگر به نظرشان درست بود، استفاده كنند و در غیر این صورت از كنار آنها بی‌تفاوت بگذرند. تنظیم برای تبیان : مسعود عجمی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 191]
-
گوناگون
پربازدیدترینها