تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1814703549
راز امام چیست؟
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: راز امام چيست؟
دوران امامت امام محمدباقر(عليهالسلام) مصادف با ادامه فشارهاى خلفاى بنى اميه و حكام آنها با شيعيان در عراق بود، و توصيه امام به شيعيانش كه: «من بلى من شيعتنا ببلاء فصبر كتب الله له اجر الف شهيد؛ كسى از شيعيان ما که به مصيبت گرفتار شود و پايدارى نمايد، خداوند پاداش هزار شهيد را براى او مى‌نويسد.» اين روايت حاكى از فشارهايى است كه بر شيعيان وارد مى‌شد، و امام مى‌كوشيد بدين وسيله آنان را به مقاومت و خويشتن‌دارى هر چه بيشتر فرا بخواند، و اين سختگيرى‌ها به دليل ادعاى ولايت و امامت امامان بود.موضعگيرى ظاهراً ملايم امام باقر(عليهالسلام) عليه دستگاه خلافت اموى كه هرگونه مخالفتى را به شدت سركوب مى‌كردند، براى بقاى هسته مقاومت بود، چه آن كه تقريباً همه شيعيان و حتى همه اموى‌‌ها، به خوبى مى‌دانستند كه رهبران شيعه مدعى خلافت و حكومت هستند، و خلافت را حق خود و حق آباء خود مى‌دانستند كه قريش به زور آن را غصب كرده‌اند، و اين از نقطه اتكاء امامان معلوم بود كه روى ولايت و امامت به همان معناى زعامت و تصدى امرى تكيه مى‌كردند، و خود را شايسته آن مقام مى‌دانستند. امام باقر(عليهالسلام) فرمود: «بنى اسلام على خمس الصلاة و الزكاة و الحج و الجهاد و الولاية. و لم يناد بشىء كما نودى بالولاية فاخذ الناس باربع و تركوا الولاية؛ اسلام روى پنج ركن استوار است: نماز، زكات، حج، جهاد و ولايت، و مردم خوانده نشده است به چيزى، آن چنان كه به ولايت خوانده شده است، و مردم چهار ركن را قبول كردند و آن يكى را ترك نمودند.» توصيه امام به شيعيانش كه: «من بلى من شيعتنا ببلاء فصبر كتب الله له اجر الف شهيد؛ كسى از شيعيان ما که به مصيبت گرفتار شود و پايدارى نمايد، خداوند پاداش هزار شهيد را براى او مى‌نويسد.» اين روايت حاكى از فشارهايى است كه بر شيعيان وارد مى‌شد، و امام مى‌كوشيد بدين وسيله آنان را به مقاومت و خويشتن‌دارى هر چه بيشتر فرا بخواند، و اين سختگيرى‌ها به دليل ادعاى ولايت و امامت امامان بود.موضعگيرى‌هاى امام باقر(عليهالسلام) عليه حكام غاصب و ظالم بنى اميه، تا آن جا سخت و پايدار بود كه شيعيان خود، از همكارى با حكام ممانعت مى‌كردند، و براى آن كه فكر حكومت و مخالفت با بنى اميه را از سر بيرون كند امام باقر(عليهالسلام) را با فرزندش امام صادق(عليهالسلام) به شام فرا خواندند و مورد اهانت و تحقير قرار دادند. از اين رو تقيه يكى از اصولى‌ترين سپرهايى بود كه شيعه در پناه آن، خود را در دوران‌هاى سياه استبداد اموى و عباسى نگه داشتند. و امام باقر(عليهالسلام) فرمود: «ان التقية من دينى و دين آبايى ولا دين لمن لا تقيه له؛ تقيه از دين من و دين آباء من است، كسى كه تقيه ندارد دين ندارد.»تقيه، يعنى حفظ سرّ، رازدارى و امانتدارى، تا كسى سرّى و رازى نداشته باشد، رازدارى در مورد او معنا ندارد، و اين راز در زندگى امامان شيعه چيست؟ اين چيست كه همه ياران و معتقدان به امام را شايستگى يا قدرت تحمل آن نيست، فقط كسانى معدود و انگشت شمارند كه چون به لياقت و صلاحيت آن نايل آمده‌اند، شرف رازدارى يافته‌اند؟نمى‌شود راز امام را در مسايل ماوراء طبيعى خلاصه كرد و در غيب‌گويى منحصر نمود، چرا امام به ياران خود در فضيلت كتمان چنين چيزى، چندان توصيه و تأكيد كند كه در كتب حديث شيعه، بابى به عنوان باب الكتمان پديد آيد؟ اين راز بايد چيزى باشد كه در صورت برملا شدنش، جمع شيعه و خود امام را خطر بزرگ تهديد كند، و آن چيز غير از امور غيبى و ماوراء طبيعى است .آيا اين راز مربوط به معارف شيعى است؟ يعنى تفسيرى كه شيعه از اسلام مى‌كند، و نظر خاصى كه در فقه و احكام شرع ارائه مى‌دهد؟ در اين كه اين معارف در دوران اختناق اموى و عباسى، بايد با تدبير و كاردانى اظهار شود، با همه كس مطرح نگردد، و نااهلان را به آن راهى نباشد، حرفى نيست. ولى با اين همه اين را نمى‌توان راز امام دانست، زيرا اين معارف با همه اختصاصى بودن، در صدها حوزه حديث و فقه در چندين شهر بزرگ كشور مسلمان آن روز، مطرح بود و به بيان ديگر اين معارف اختصاصى بود، ولى راز امام نبود، اختصاصى بدين معنا كه رواج و رونق آن محدود به جمع شيعه است و غير شيعه فقط در شرايط خاص مىتواند بدان دست يابد.
چرا نگوييم كه راز، مسايل و مطالبى در پيرامون اسرار تشكيلاتى امام است. يك جمع كه با هدف انقلابى و با ايدئولوژى راهنما، در ميدان مبارزه سياسى و فكرى گام مىنهد، داراى اسرار است يعنى تاكتيكهاى پيش بينى شده، زمان و مكان اقدامهاى بزرگ، نام و نشان و تكليف مهرههاى مؤثر، منابع مؤثر مالى، خبرها و گزارشها از پاره حوادث و وقايع مهم و ... و مطالبى از اين قبيل، رازهاى ناگشودنى تشكيلات است كه جز براى كارگزاران اصلى و شخص رهبر، براى كسى ديگر دانستنى نيست و اين همان رازداران و يا امانتداران راز است. بازگو كردن آن به دوستان و شيعيان در حكم راهگشايى به سوى آن است، و اين خطاى بزرگ و خسارت بخش است، خطايي كه عاقبت به انهدام يك جمع منتهى مىشود. امام باقر(عليه السلام) فرمود: اسلام روى پنج ركن استوار است: نماز، زكات، حج، جهاد و ولايت، و مردم خوانده نشده است به چيزى، آن چنان كه به ولايت خوانده شده است، و مردم چهار ركن را قبول كردند و آن يكى را ترك نمودند.» كسى كه سرّ امام را بر ملا كند در عمل، كار يك دشمن را كرده است، پس به آسانى مىتوان معنا و وجه اين سخن امام را دانست كه آن كس که با ما به پيكار برمىخيزد، بر ما گران بارتر نيست از آن كه راز ما را افشاء مىسازد. در ارتباط بسيار پنهانى امام با شيعه، گاه لازم است كه اسرار تشكيلاتى غير مستقيم، به وسيله واسطهها ميان امام و شيعيان مبادله گردد، و اين يك تدبير كاملاً معقول است .هنگامى كه چشمها و گوشهاى بيگانه با حرصى هر چه بيشتر، در انتظار كشف ارتباطات شيعيان با امامند، در موسم حج، در زيارت مدينه، در رفت و آمد كاروانها از شهرهاى دور دست و ... هرگونه رابطه ميان امام و افراد، اگر به وسيله جاسوسان خليفه كشف شود، مىتواند سر نخ دنبالهدارى به سوى اعماق تشكيلات شيعه باشد، در اين مواقع امام(عليهالسلام) خود نيز افراد را به ملائمت و گاه به عنف از خود دور مىساخته است. به سفيان ثورى مىگويد: «تو مورد تعقيب دستگاهى و در پيرامون ما جاسوسان خليفه هستند، ترا طرد نمىكنم ولى از نزد ما برو.» و براى كسى از شيعيانش كه در راه به او برخورد كرد، و از روى تقيه روى از او برگردانده، از خدا طلب رحمت مى‌كند، و كسى را كه در موقعيت مشابه، با احترام به آن حضرت سلام داده، مورد نكوهش قرار مى‌دهد. در چنين مواردى لازم است ميان امام(عليهالسلام) و اين كسان، كسى واسطه باشد و به اين واسطه اصطلاحاً "باب" گفته مىشود. «باب» قاعدتاً بايد از زبدهترين و نزديكترين ياران امام باشد. و نيز از پربارترين آنها از خبر و اطلاع همانند "زنبور عسل" كه اگر حشرات موذى بدانند كه در اندرون او چيست، قطعه قطعهاش مىكنند و او را مىربايند، و تصادفى نيست كه اين بابها غالباً مورد تعقيب و انتقام سرسختانه حكومت قرار گرفتهاند. يحيى ابن ام طويل "باب" امام سجاد(عليهالسلام) در حالى كه هنوز زنده بود، پاى او را قطع كردند و سپس وى را به شهادت رساندند، محمد ابن سنان كه "باب" امام صادق(عليهالسلام) و از خواص او است، به ظاهر از نزد امام طرد مىشود، و اين تبرى جستن و اظهار بيزارى، هيچ موجبى جز يك تاكتيك تشكيلاتى ندارد. يا جابر ابن يزيد جعفى "باب" امام باقر(عليهالسلام) با بر ملاء ساختن يك جنون تصنعى از كشته شدن كه دستور آن از طرف خليفه چند روز قبل صادر شده بود، نجات مىيابد .كسانى كه حافظ و مباشر جمع آورى و تقسيم اموالى كه در اختيار امام است، هستند بى گمان از اسرار زيادى بايد آگاه باشند، كه كمترين و كوچكترين آنها اطلاع از نام پرداخت كنندگان و نام گيرندگان آن اموال است و اين براى دشمنان تشكيلات امام عليه طعمهى كوچكى نبود، سرنوشت عبرت انگيز معلى ابن خنيس وكيل امام صادق(عليهالسلام) در مدينه و اظهارات تقيه آميز امام(عليهالسلام) درباره مفضل ابن عمر وكيل آن حضرت در كوفه نمونه روشن براى اين مدعا است .تقيه، يعنى حفظ سرّ، رازدارى و امانتدارى، تا كسى سرّى و رازى نداشته باشد، رازدارى در مورد او معنا ندارد، و اين راز در زندگى امامان شيعه چيست؟ اين چيست كه همه ياران و معتقدان به امام را شايستگى يا قدرت تحمل آن نيست، فقط كسانى معدود و انگشت شمارند كه چون به لياقت و صلاحيت آن نايل آمده‌اند، شرف رازدارى يافته‌اند؟سه عنوان "باب، وكيل و صاحب" كه مصداق هر يك را در چهرههاى مشخص و مبرزى از رجال شيعه مىتوان يافت، طرح روشن از واقعيت شيعه و روابط آن با امام و مجموعاً تكاپوى تشكيلاتى شيعيان به دست مىآيد. شيعه در اين طرح، مجموعهاي از عناصر هماهنگ و همگام و مصمم است كه گرد محور عظيم و مركزى الهام بخش و مقدس گرد آمده است و از او مىآموزد و فرمان مىگيرد، براى او خبر و گزارش مىآورد، اميدش به او و چشمش به اشاره او است، حتى جوشش بيتاب كننده احساسات خود را نيز كه براى يك جمع مستضعف و مصمم بر مبارزه كه بر اثر فشار ناروايىها و بى عدالتىها يك چيز طبيعى است به توصيه حكيمانه آن حضرت مهار مى‌كند. و شيوههاى كارهاى پنهان مانند: رازدارى، كمگويى، بىنشان زيستن، تعاون درون جمعى، زهد و پارسايى انقلابى، و مانند اينها را هم به تعليم او و به عنوان كار مقدس و خدايى مىآموزد و به كار مىبندد. به مردى كه از آن حضرت پرسيده است، چگونه صبح كردهايد اى فرزند پيامبر! چنين خطاب مى‌كند آيا وقت آن نرسيده است كه بفهميد ما چگونهايم و چگونه صبح مىكنيم؟ داستان ما درست داستان بنى اسرائيل است در جامعه فرعونى كه پسرانشان را مىكشتند و زنانشان را زنده مىگرفتند، بدانيد كه بنى اميه پسران ما را كشتند و زنان ما را زنده مىگيرند، و پس از اين بيان گيرا و بر انگيزاننده، مسئله اصلى يعنى اولويت اهل بيت را نسبت به حكومت پيش مىكشد، و مىگويد عرب مىپنداشت كه برتر از عجم است، زيرا كه محمد(صلي الله عليه و آله) عربى است و عجم بدين پندار گردن مىنهادند، اگر آنان در اين ادعا، صادقند، پس ما از ديگر شاخههاى قريش برتريم، زيرا ما فرزندان و خاندان محمديم و كسى با ما در اين نسبت شريك نيست . مرد كه گويا به هيجان آمده مىگويد: به شما خاندان مهر مىورزم، و امام(عليهالسلام) كه او را تا مرز پيوستگى كامل فكرى و قلبى و عملى جلو آورده، آخرين سخن آگاهى بخش و هشيارگر را نيز به او مىگويد: پس خود را منتظر و آمادهى بلا كن، بخدا سوگند بلا به شيعيان ما نزديكتر است از سيل به دامنه كوه و بلا نخست ما را مىگيرد و سپس شما را، همچنان كه راحت و امنيت اول به ما مىرسد و آنگاه به شما .نمونههايى كه از ارتباطات امام با اين جمع در دسترس ما است، از يك سو نمايشگر صراحتى در زمينه آموزشهاى فكرى است، و از سوى ديگر نشاندهنده پيوستگى و تشكل محاسبه شده ميان آنان و امام . فضيل ابن يسار از نزديكترين ياران رازدار امام در مراسم حج با آن حضرت همراه است، امام به حاجيانى كه پيرامون مكه مىگردند، مىنگرد و مىگويد: در جاهليت بدين گونه مىگرديدند، ولى فرمان آنست كه به سوى ما كوچ كنند، و پيوستگى و دوستى خود را به ما بگويند و يارى خود را به ما عرضه كنند. اما از آنجا كه در عهد امام باقر(عليهالسلام) در اثر مظالم بنى اميه، هر روز در قطرى از اقطار و بلاد اسلامى، انقلاب و جنگهايى رخ مىداد، و در ميان خود خاندان امور نيز اختلافاتى بروز مىكرد، و اين گرفتارىها دستگاه خلافت را مشغول كرده بود، و از طرفى وقوع فاجعه كربلا و مظلوميت اهل بيت(عليهمالسلام) مسلمانان را مجذوب و علاقمند اهل بيت مىساخت، اين عوامل موجب شد كه مردم سيل آسا به سوى مدينه و به محضر امام باقر(عليهالسلام) سرازير شوند، و امكاناتى در نشر حقايق براى آن حضرت به وجود آيد و دعوتهاى شيعى كه بر اثر ستمگرىهاى خلفاء متوقف مانده بود كه جز در پوششهاى ضخيم ارائه نمىشد، اكنون در بسيارى از اقطار اسلامى خصوصاً در عراق و حجاز و خراسان، ريشه دوانيده و قشر وسيعى را به خود متوجه ساخته، و حتى در دائره محدودتر بصورت يك پيوند فكرى و حزبى درآمده است .آن روزى كه امام سجاد(عليهالسلام) مىفرمود: "در همه عراق دوستان ما به بيست نفر نمىرسند"؛ سپرى شده بود، و اكنون هنگامى كه امام باقر(عليهالسلام) به مسجد پيامبر در مدينه وارد مىشود، جماعت انبوه از خراسان و ديگر مناطق شيعه نشين مانند مدينه و كوفه، و مناطق جديدى به ويژه بخشهايى از كشورهاى اسلامى كه از مركز حكومت بنى اميه دور است، نيز بر قلمرو طرز تفكر شيعى افزوده مىگردد، و نفوذ و تبليغات شيعى در خراسان بيش از هر جاى ديگر بود، و روش سياسى حضرت امام پنجم ، ادامه منطقى همان روش امام زين العابدين(عليهالسلام) است .منابع:1- اصول كافى، كلينى، ج 1، ص 183 .2- حيات فكرى و سياسى امامان شيعه، رسول جعفريان، ج 1، ص 235، چاپ اول، مركز چاپ و نشر سازمان تبليغات اسلامى، 1371 .3- پيشواى صادق، سيدعلي خامنهاى، ص 106، چاپ اول، انتشارات سيد جمال .4- رجال كشى، ص 380 .5- بحارالانوار، ج 46، ص 360 .6- سير كوتاه در زندگى ائمه عليهم السلام، محمدحسين طباطبايى.برگرفته از انديشه حكومت دينى، ج 1، صص 521 – 529 .تنظيم گروه دين وانديشه تبيان، هدهدي .
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 539]
-
گوناگون
پربازدیدترینها