تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته میشود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1820096957
چريك متفكر
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: چریك متفكر
دو فیلم آخر به نمایش درآمده «استیون سودربرگ» با نام مشترك «چه» و با عناوین «آرژانتینی» و «چریك» كه به گوشههایی از زندگی و مبارزه انقلابی مشهور آرژانتینی «ارنستوگوارا» ملقب به «چهگوارا» می‌پردازد.همانگونه كه شخصیت «چه» ایجاب می‌كرد، فیلم‌هایی پرحرف و حدیث از كار درآمدند. صف‌های طویل تماشاگران مقابل سینماها در بیشتر كشورها به خصوص در آمریكای لاتین و به ویژه كشور زادگاه وی، آرژانتین، همچنین كوبا، كشوری كه ارنستو با یاری‌رسانی به انقلابیون آن لقب چه گرفت و تبدیل به چهره‌ای جهانی شد، در كنار واكنش‌های ابتدایی منتقدان از بیست‌وسومین و بیست‌وچهارمین فیلم كارگردان سوئدی‌الاصل، همگی دست‌به‌دست هم دادند تا شبه‌زندگینامه تصویری «چه» تبدیل به اثری تاثیرگذار و قابل‌توجه شود.
اگر از استقبال جالب‌توجه تماشاگران كه در هفته ابتدایی با ایجاد ترافیك، بخش‌های اصلی «بوینوس آیرس» پایتخت زادگاه چه را مختل كردند یا از صف‌های طویل در مقابل سینماها در «هاوانا» پایتخت كوبا بگذریم كه هر دو بیانگر علاقه مخاطب عادی سینما به زندگی جنجالی و چهره كاریزماتیك چهگوارا است، ساخته سودربرگ بازتاب متفاوتی میان منتقدان سینمایی داشته است. گروهی از آنها مانند «تاد مك كارتی» كه فیلم را در كن 2008 دیده بودند، همان ابتدا به انتقاد از فیلم پرداختند. مك‌كارتی همان موقع در نقدی به فیلم سودربرگ در وبسایت «ورایتی» نوشت: «چه، به عنوان فیلمی حماسی، سنگی بزرگ است، چراكه هم باید استانداردهای هنری و هم تجاری را همزمان كسب كند. زمان طولانی و طاقت‌فرسای فیلم هم مقایسه‌ای ناگزیر میان این فیلم و دیگر فیلم‌های بلند حماسی- تاریخی مثل لارنس عربستان به وجود می‌آورد. متاسفانه فیلم چه حماسی نیست، فقط زیادی طولانی است.» در نقدی دیگر، «پیتر بردشاو» در گاردین می‌نویسد: «احتمالا باید این فیلم را به مثابه شاهكاری معیوب از این كارگردان محسوب كنیم. فیلم حول محور شخصیت اصلی‌اش می‌چرخد اما از نظر ساختاری از هم گسیخته است. قسمت دوم فیلم (چریك) به وضوح، روان‌تر و محكم‌تر از قسمت نخست آن (آرژانتین) است اما به شكل ناامیدكننده‌ای محتاط و محافظه‌كار است و هیچ تمایلی ندارد كه به دنیای درونی چه گوارا نزدیك شود.»
چه گوارای همیشگی نكته‌ای كه بردشاو به آن اشاره می‌كند، دقیقا همان چیزی است كه در پایان تماشای قسمت دوم ذهن تماشاگر را به خود درگیر می‌كند، چه‌گوارای فیلم اول، فرمانده‌ای مدیر و مدبر است كه در تلاشی خستگی‌ناپذیر حتی با دست‌زخمی و نفس‌هایی كه به سختی درمیآیند از هیچ كوششی برای موفقیت چشم‌پوشی نمی‌كند.چه‌گوارایی كه در فیلم آرژانتینی می‌بینیم همان است كه هزاران كتاب درباره زندگی ستاره‌وار او نوشته شده و تقریبا همان تصویری است كه از او در ذهن داریم؛ به موقع جدی است و در وقت لازم، شوخ و خنده‌رو. سودربرگ حتی پا را از این هم فراتر می‌گذارد و ما را با بخش‌های ناگفته و ناشنیده دیگری از شخصیت چه آشنا می‌كند. چه گوارایی كه در فیلم سودربرگ می‌بینیم با پرتره تصویر شده معروف «آلبرتو كوردا» عكاس كوبایی و مردی كه سیگار برگ هاوانا در دست دارد و لبخندی دائمی روی لب‌هایش می‌بینیم، تفاوت‌هایی اساسی دارد.او عصبانی میشود، بد دهنی می‌كند، مترجمش را دست می‌اندازد و مانند بیشتر رؤسا و فرمانده‌ها به خشكی نصیحت می‌كند و پنداخلاقی می‌دهد. سودربرگ در قمست اول فیلم، چه را مردی نشان می‌دهد كه حتی «فیدل كاسترو» هم كه مدیریت و نفوذ او روی پیروانش زبانزد خاص و عام است، دست به ستایش و تمجید او می‌زند و در هنگامه مبارزه در جنگل‌های «سییرامایسترا» چه را به عنوان فرمانده دسته‌ای از شورشیان منصوب می‌كند كه بعدها به عنوان نخستین گروه وارد هاوانا می‌شوند.فرمانده مضطرباگرچه در قسمت نخست (چریك)، روایت منسجم و مشخص‌تری نسبت به قسمت دوم نمی‌بینیم اما آنچه می‌بینیم روایتی جذاب‌تر از قسمت دوم است. در فیلم چریك، از زاویه دوربین و با تصاویری سیاه‌وسفید كه هنرمندانه و برخلاف عرف به‌روایت زمان حال فیلم می‌پردازند و به شدت مستند از آب درآمده‌اند، مواجهیم.
چهگوارا در تدارك سفر به نیویورك و سخنرانی در اجلاس سالانه سازمان ملل متحد است و فلاش‌بك‌ها در قالب رنگی برای بیننده به نمایش درمیآیند تا او با نحوه شكل‌گیری گروه كوچك انقلابی فیدل‌كاسترو و چهگوارا كه جوان است و ریش ندارد و هنوز در آن لقب «آرژانتینی» دارد و ادامه مبارزه آنها تا فتح كوبا آشنا شود. تا اینجای كار میشود گفت كه دوگانه سودربرگ مطابق میل و خواسته تماشاگر- به خصوص هواداران چهگوارا- پیش می‌رود.اما از قسمت دوم، بعد از تصویری كه از كاسترو در‌حال توضیح درباره شایعه‌های پیش آمده ناشی از غیبت عجیب و طولانی‌مدت گوارا روی صفحه تلویزیونی قدیمی و سیاه‌وسفید می‌بینیم، ناگهان فیلم به درون بولیوی می‌افتد و تنها با یكی دو فلاش‌بك كوتاه، تماشاچی با دفترچه تصویری خاطرات چهگوارا در بولیوی مواجه میشود كه مانند نسخه دست‌نویس چه، گنگ، نامفهوم و مغشوش است. در این قسمت تماشاچی، اثر كمی از فرمانده شجاع و باهوش قسمت اول می‌بیند. چه‌گواری قسمت دوم، مرد تغییر قیافه‌داده‌ای است كه به شدت منفعل است. او مضطرب است، تشویش را به وضوح می‌توان در رفتارش دید و گاهی این حس را به تماشاگر دست می‌دهد كه او از كرده‌اش در سفر به بولیوی و انقلاب در آنجا پشیمان است. چه‌گواری این قسمت، مردی است كه یا مشغول خنثی كردن حمله‌های بیماری تنگی نفسش است (نقطه ضعفی كه سودربرگ اصرار عجیبی بر تصویر مكرر آن دارد) و یا در حال پانسمان زخم و رسیدگی به بیماری سربازان و دهقانان جنگل‌های بولیوی اما در كمال تعجب و برخلاف آنچه در قسمت اول می‌گذرد هیچ واكنشی به رفتارهای گروهكی كه از دسته جدا شده‌اند و با خرابكاری چهره پارتیزان‌ها را نزد روستاییان، مخدوش می‌كنند، نشان نمی‌دهد. در حالی كه شاهدیم در قسمت اول و هنگام دستگیری تعدادی از اعضای گروه كه با سوءاستفاده از نام چریك‌ها به غارت مال و اموال و تجاوز به زنان و دختران پرداخته‌اند، به شدت برخورد می‌كند و در دادگاهی صحرایی آنها را محكوم و همانجا به گلوله می‌بندد. البته ریشه این تناقض را نباید در فیلم سودربرگ بلكه در نوع كنش و واكنش گوارا در طول مدت مبارزه او جست‌وجو كرد؛ چه‌آنكه، سودربرگ تنها یك راوی است كه از خوب حادثه، به متن- خاطرات چهگوارا- بسیار پایبند است.
برگ برندهبی‌شك درخشان‌ترین و برجسته‌ترین ویژگی فیلم چه، بازی تحسین‌برانگیز بنیسیو دلتورو در نقش چهگوارا و در بازه‌های زمانی مختلف از زندگی اوست. همان كه برای او جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد را از كن 2008 به ارمغان آورد. چهره دلتورو كه شباهت بی‌نظیری به چه گوارا دارد با گریمی كه به خوبی بر صورت او نشسته، باعث میشود تا تماشاگر در لحظاتی فراموش كند كه این دلتورو است كه دارد نقش چهگوارا را بازی می‌كند؛ رجوع كنید به سكانس‌های سخنرانی گوارا در سازمان ملل و هنگام خداحافظی چه از فیدل و خانواده‌اش با چهره‌ای مبدل كه هیچ‌كدام كم از چه‌گوارای واقعی ندارد. بازی دلتورو با الهام از فیلم‌های مستندی كه درباره چه ساخته شده‌اند و تصاویری كه از او موجود است، در كنار تحقیق طولانی‌مدتی كه از زندگی چهگوارا كرده به نمایش درآمده است. دل تورو برای رسیدن به این نقش جدا از تلاش چندساله‌ای كه همراه سودربرگ، پیتر بوچمن و بنجامین و ندرمین (فیلمنامه‌نویسان) انجام داد، در سفری به كوبا با گوشههایی دیگر از زندگی اسطوره انقلابی آمریكای لاتین مواجه شد كه در خلق این تصویر شگفت‌انگیز، نقش موثری داشت. او كه تا قبل از نهایی‌شدن ساخت فیلم تصور می‌كرد چهگوارا ماجراجویی شرور بوده، در این كنكاش با مرد محبوبی آشنا شد كه برخلاف تصورش شخصیتی تاثیرگذار و انسانی داشته است. او همچنین در سفر به كوبا ملاقاتی هم با فیدل كاسترو رهبر سابق كوبا و 3 عضو بازمانده گروه چریك‌ها در بولیوی كه كوبایی بودند، داشت و از مجموع این سفر ساعت‌ها تصویربرداری كرد. فرایندی كه باعث شد دست آخر، دل تورو پورتوریكویی در كنفرانس مطبوعاتی فیلم در جشنواره كن لب به اعتراف بگشاید و بگوید:«اگر آن زمان به جای چه گوارا بودم، دقیقا همان كاری را می‌كردم كه او كرد.»اما «ریچارد كورلیس» منتقد مشهور مجله «تایم» برخلاف بیشتر منتقدان كه از بازی دلتورو تمجید كردند، با تصویری كه او از چهگوارا نشان می‌دهد، مشكل دارد. او می‌نویسد:« دل تورو كه اغلب در بازی‌اش مانند یك چترباز است و از اوج شروع می‌كند و بلند پرواز است، در این فیلم گنگ است. او الهام‌های احساسی كمی از خود نشان می‌دهد و به نظر می‌رسد در این فیلم متین و موقر شده. چه گوارا در این فیلم به جای آنكه با مهارت‌های مبارزاتی دشوار و هوش ربایش تصویر شود با نفس تنگی‌اش نشان داده میشود.»
آمریكا وارد میشود!نمایش فیلم‌ها در كنار آمریكای لاتین، در مجموع در اروپا و آمریكا نیز موفق بود. با اینكه فیلم با وعده فروش حق تولید به كانال‌های كابلی و از طریق جلب سرمایه‌گذاری پخش‌كنندگان ساخته شد. اما استقبال خوب تماشاگران از فیلم سودربرگ پای كمپانی صاحب‌نام «برادران وارنر» را هم به میدان باز كرد تا نسخه‌های خانگی فیلم با مشاركت و سرمایه‌گذاری این شركت عظیم وارد بازار شود. اگرچه از آمار فروش دی‌وی‌دی‌های فیلم چه در سراسر جهان اطلاعات دقیقی هنوز منتشر نشده است اما می‌توان حدس زد كه استقبال خوبی كه در زمان نمایش عمومی فیلم به عمل آمد، برادران وارنر را به وسوسه انداخته است تا نام خود را روی این ساخته سودربرگ ثبت كنند؛ اتفاقی كه اگر رخ نداده بود تنها با نام «بانچ كمپانی» فرانسوی، به عنوان تولید كننده و پخش‌كننده‌ای كه 75درصد بودجه نزدیك به 65میلیون دلاری فیلم را به عهده داشت، صورت می‌گرفت.
حمله به منتقدانفیلم 4 ساعته چه كه زمان شروع نگارش فیلمنامه تا نمایش آن تقریبا 7سال طول كشید، یك اثر چند وجهی است. سودربرگ در این فیلم با كمك فیلمنامه نویسانش تلاش كرده تا از قالب صرف فیلم‌های بیوگرافی فاصله بگیرد. او در گوشههایی از فیلم شخصیت چه را تجزیه و تحلیل می‌كند و در بخش‌هایی در مورد او داستان‌پردازی و تخیل‌پردازی می‌كند (صحنه‌ای كه جوانك نگهبان در سكانس ما قبل آخر با چه گوارا هم‌كلام میشود و به او سیگار تعارف می‌كند و گوارا از او می‌خواهد كه آزارش كند تا فرار كند.)سودربرگ در پاسخ به آن دسته از منتقدانی كه ساخته وی را شاهكاری ناقص می‌خوانند با كنایه پاسخ می‌دهد كه این یك فیلم متفاوت است و او تنها سعی كرده تا این حس را به تماشاگر القا كند كه اگر قرار بود زمانی همراه چه گوارا باشد، چه احساسی داشت. او در گفت‌وگویی با سی.ان. ان می‌گوید كه فیلمی خلاف عرف فیلمسازی ساخته است و ادامه می‌دهد:«خنده‌دار است كه بیشتر چیزهایی كه درباره اكثر فیلم‌ها می‌نویسند، این است كه چقدر قراردادی هستند و وقتی كه فیلمی قراردادی نیست،ناراحت می‌شوند.»«مانولادارگیس» منتقد روزنامه نیویورك تایمز پس از نمایش فیلم در جشنواره نیویورك، نقدی می‌نویسد كه آن را به نوعی می‌توان پاسخی به این اظهارنظر سودربرگ تلقی كرد. او می‌نویسد:«در خلال فیلم، كارگردان، زیبایی خیره‌كننده مناظرش را با تصویر قهرمانانه چه مخلوط می‌كند. چه می‌جنگد، متفكرانه و با شتاب می‌خواند و می‌نویسد و از دهقانان و سربازان پرستاری می‌كند.» به عقیده این منتقد، چه می‌برد و می‌بازد اما همچنان در یك چیز ثابت باقی می‌ماند و آن چهره رهبری كاریزماتیك است. منتقد نیویورك تایمز اشاره می‌كند:«سودربرگ زیركانه از نمایش جنبه‌های منفی شخصیت چه گوارا طفره رفته است. از جمله افزایش اعمال خشونت در جنگ‌های بی‌پایانش. بدون شك چریك، فیلمی سیاسی است حتی اگر در نمایش سیاست بر ماجراهای رمانتیك تاكید كند چرا كه این فیلم هم مانند تمام فیلم‌ها برای فروش و پول درآوردن ساخته شده است»؛ نكته‌ای كه مطمئنا به مذاق سودربرگ و هواداران چه گوارا خوش نمی‌آید.
نقدهای مثبت اما در كنار منتقدانی كه سفت و سخت به 2 فیلم سودربرگ تاخته‌اند، نام‌های آشنایی مانند «راجرایبرت» منتقد مشهور شیكاگو تایمز نیز به چشم می‌خورد كه فیلم چه را جزو فهرست بهترین فیلم‌های سال 2008 خودش قرار داده است. در كنار او « جیمز روچی» منتقد مجله سینما تیكال، پا را فراتر گذاشته و آرژانتینی و چریك را بهترین فیلم‌های سال 2008 می‌داند. «اندرواویمر» از مجله «سالون» هم به تمجید از آخرین ساخته به نمایش درآمده سودربرگ می‌پردازد و می‌نویسد:« چیزی كه سودربرگ موفق به ساخت آن شده، چرخه‌ای با شكوه از تولد و مرگ است. سودربرگ توانسته اثر پیچیده‌ای بسازد كه اوباما و رائول كاسترو هنوز گرفتارش هستند. به اندازه كافی وقت داریم تا درباره مفاهیم سیاسی فیلم و كمبودهای آن بگوییم، وقت داریم تا به حوادث تاریخی كه او حذف كرده بپردازیم یا به این یا آن خطای ایدئولوژیك اشاره كنیم. سودربرگ چیزی ساخته كه مردم همه دنیا دوست دارند آن را تماشا كنند و مشتاقند كه درباره آن بحث كنند. چیزی كه به طور عجیبی لازم و ضروی به نظر می‌آید؛ درهم و برهم و سرگرم‌كننده. » تهیه و تنظیم : مسیح علویتنظیم برای تبیان: مسعود عجمی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 400]
-
گوناگون
پربازدیدترینها