واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: خورشید
به یاد بحر حقایق، حضرت صادق علیه السلامزبان رسای اسلام بود و مبین شریعت مصطفی (ص).با سخنانی حکیمانه، منطقی استوار، علمی سرشار، برگزیده روزگاربه شمار میآمد و... بنده شایسته پروردگار.در سالهای سیاهی که ابرهای سلطه امویان، آسمان جهان اسلام راتاریک کرده بود و در سالهایی تیرهتر، که حکومت عباسیان،مسلمانان را به تیرگی نشانده بود.او خورشید مدینه دین و دانش بود.در میان این دو فصل سیاه و سرد و ابرآلود، چند صباحی که خورشید وجودش از افق مکتب و مذهب تابید، اسلام و قرآن را جان بخشید.او آبیاری نهال حق کرد تا این بذر ایمان پاگرفت و در افقاندیشهها تابان شد.دین به نام او زنده گشت.درخت علم، در بوستان کلامش رویید و به برگ و بارنشست.گلشن فضل، از چشمه دانش او سیراب شد.کتاب فقه، با «الفبای صادقی» نگاشته گشت.وقتی چشمه فضل و فقه و علم و کمال او میجوشید، حسودان و عنودان زبان به طعن میگشودند و تیغ دشمنی بر میکشیدند و پای خصومت پیش میگذاشتند.ولی... کدام دانشور را میتوان شناخت و نام برد که از گنج دانش حضرت صادق(ع) بهره نبرده باشد؟و کدام معلم را میتوان یافت که به اندازه او، تربیت یافته درمکتب عترت داشته باشد؟حوزههای علمیه، نقش شاگردی او را به سر درهای خویش نوشتهاند.فقیهان دین مدار، خوشه چین حدیث و حکمت صادقیاند.آن چهار هزار گوش حکمت نیوش، که از زبان این حجت خدا حدیث میشنیدند و آن چهار هزار زبان و قلم که به گفتن و نوشتن و ثبتو نشر حقایق دین از زبان او میپرداختند، هرکدام منشوری بودندکه آن نورهای تابان را در رواق اندیشههای بشری میتاباندند و آن معارف ناب و والا را از عرش بلند «علم لدنی» حضرتش، بر فرش کتابها و دفترها فرود میآوردند.خوشا به حال آن چهار هزار حکمتآموز محضرش!آنان، همچون نسیمی خوشبوی، از کوی معارف او گذشته، در پهنه قلمرو اسلام، جوهره دین را پخش میکردند و «قال الصادق» گویان،کام تشنگان معرفت را عطر آگین میساختند.عصری بود که بدعت گذاران و دین ستیزان، در قالبهای مختلف به تحریف چهره آیین محمدی(ص) میپرداختند.امام صادق(ص) بود که خورشید گون میتابید و خرافات و تحریفات را میزدود.درود بر سلسله نورانی راویان احادیث،آنان که حلقهای از «تعبد» و «اطاعت» برگردن داشتند و برگرد«آل الله»، پروانه وار میچرخیدند و خوشه چین محضر آن انوار تابناک میشدند، تا جهان در ظلمت نماند و بشریت از این کوثر ناب و زلال، محروم نباشد.ابان بن تغلبها، هشامها، مؤمن طاقها، جمیل بن دراجها، ابوبصیرها، زرارهها، سماعهها، عمارساباطیها، جابربن حیانها، مفضلها، صفوانها و... صدها ستاره فروزان، هریک در فروغ گستریمکتب امام صادق(ع)، نقشی عظیم داشتند و حاملان و وارثان وراویان و ناشران آن علوم بودند.سیراب شدگانی بودند از این زمزم جوشان!باده نوشانی بودند از این ساغر کوثر گون!آنان، کام دل را با حلاوت «مکتب عترت» آشنا ساخته بودند و ازپیشوایان دین، بویژه از صادق آل محمد، نه تنها علم، که عمل هم میآموختند و نه تنها دانش، که عصاره دین را از زبان او میگرفتند.امروز، بام و در کشورما، «صادقیه» است.اینک، در کشور امام صادق(ع)، فرهنگ اهلبیت علیهم السلام ، ساری و جاری است.امروز، هرجا که شیعهای است، جعفری است.و هرجا که حوزهای است، صادقی است!...جواد محدثی، مجله کوثر، شماره 40، بااندکی تصرف
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 253]