واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: وقتی مجلس ششمی ها پول گرفتند،"کیهان" چه نوشت؟ برخي نمايندگان به جاي عذرخواهي از ملت و ابراز خجالت و شرمندگي در پيشگاه آنان به خاطر هدر دادن بيت المال، دريافتي هاي پنهان و پيدای كلان خود را تئوريزه كرده و براي آن دلايل واهي مي تراشيدند.
عصرایران- در حالی اعطای مبلغ 100میلیون به نمایندگان مجلس شورای اسلامی با توجیه، حمایت و یا سکوت بسیاری از نمایندگان و چهره های اصولگرا مواجه شده است که پیش از این، اعطای تسهیلاتی به مراتب کمتر به نمایندگان مجلس ششم - که عمدتا در دست جناح اصلاح طلب بود- با واکنش های منفی و انتقادآمیز اصولگرایان مواجه شده بود. عصرایران، بدون قضاوت در ماهیت موضوع، به بازخوانی یکی از یادداشت های روزنامه اصولگرای "کیهان" در انتقاد شدید و طعنه آمیز از امکاناتی که مجلس ششمی ها برای خود اختصاص داده بودند، می پردازد. متن این یادداشت را از شماره 18504 روزنامه کیهان به تاریخ 13 اردیبهشت 1385 بخوانید. یادآور می شود، در آن مقطع، مجلس هفتم بر سرکار آمده بود و کیهان این مطلب را در نقد مجلس ششم نگاشته است: يكي ديگر از امكاناتي كه در اختيار نمايندگان مجالس قرار مي گرفت، امكان استفاده از خودرو بود. البته اين امر در ابتدا امري پسنديده به نظر مي رسيد؛ چرا كه نمايندگان به خاطر شغل و وظيفه شان مي بايست دائماً به شهرهاي حوزه انتخابيه خود سفر كرده و به تهران بازمي گشتند. امّا نكته قابل تأمل آن است كه بسياري از نمايندگاني كه از اتومبيل شخصي نيز برخوردار بودند، از گرفتن اتومبيل مجلس خودداري نكرده و بدين وسيله رسم امانت داري را به جا آوردند! در اين بين تنها نماينده دوره هاي شش گانه مجلس كه از گرفتن امكانات زايد خودداري كرد، حجه الاسلام سيد محمود دعايي بود. وي در دوره ششم، همچنين از دريافت حق خدمت نيز خودداري كرده بود. ايشان طي نامه به محمدرضا تابش، عضو هيئت رئيسه مجلس شوراي اسلامي نوشته بود: رويه حقير در ادوار مختلف مجلس شوراي اسلامي از ابتداي دوره اول تا پايان دوره پنجم، خودداري از دريافت هرگونه حقوق و مزايا و خدمات و امكانات تخصيص يافته به نمايندگان از قبيل اتومبيل، هزينه مسكن، دفتر، محافظ و غيره بوده است. گفتني است، وي عين مبلغ حقوق خود را به حساب مجلس عودت داده بود. امّا تأكيد نمايندگان ملت بر اصلاحات، اقتضا مي كرد كه ساير نمايندگاني هم كه احتياج به مسكن، موبايل، خودرو و. . . نداشتند از دريافت آن خودداري مي كردند. لكن خبرهاي به دست آمده، مطلبي غير از اين را حكايت داشت. چه آن كه اعلام شد: تعدادي از اتومبيل هاي پژو پرشيا كه به قيمت چهار ميليون و هشتصد هزار تومان به نمايندگان واگذار شده، در نمايشگاه اتومبيل بالاتر از 17 ميليون تومان به فروش رفته است. اين در حالي است كه برخي نمايندگان به جاي عذرخواهي از ملت و ابراز خجالت و شرمندگي در پيشگاه آنان به خاطر هدر دادن بيت المال، دريافتي هاي پنهان و پيدا كلان خود را تئوريزه كرده و براي آن دلايل واهي مي تراشيدند. چنانچه رجب مزروعي گفته بود: بنده به عنوان يك نماينده مجلس 915/292 تومان حقوق مي گيرم. غير از اين 000/200 تومان به عنوان هزينه نمايندگي مي پردازند تا صرف اجاره دفتر شود. 000/125 تومان هم جهت حقوق كاركنان دفتر پرداخت مي شود. 000/50 تومان هزينه تلفن و 000/300 تومان هم اجاره منزل به نمايندگان پرداخت مي شود كه نمايندگان شهرستان گفتند ما ماهيانه 000/300 تومان نمي توانيم خانه اجاره كنيم! به همين دليل، 20 ماه اجاره خانه را كه 6 ميليون مي شود يك جا به نمايندگان پرداخت كردند تا بتوانند خانه رهن كنند! در دوره هاي قبل هم يك دستگاه اتومبيل به قيمت دولتي به نمايندگان مي دادند. در اين دوره هم يك دستگاه پژو پرشيا به قيمت 4 ميليون و 800 هزار تومان به نمايندگان دادند كه قيمت آن در بازار 17-16 ميليون تومان است. اكثر نمايندگان مجلس پژو پرشيا را فروخته و 6 ميليون اجاره خانه را هم روي آن گذاشتند و خانه خريدند! و البته نمايندگي اين چنين، بايستي چنان شيرين باشد كه آب را در دهان هر كس بلغزاند! نمايندگاني كه با نام مردم بر سركار آمده بودند، پس از انتخاب مردم به توجيه استفاده ناصحيح از بيت المال روي آورده و باز هم طلب كار مردم بودند. برخي از آنان در باطن كه حتي در ظاهر هم گويا منت گذار بر سر مردم بودند و از كمبود امكانات خود به مستضعفين و تهي دستان جامعه گله مي كردند. چنان كه علي شكوري راد اذعان داشته بود: «واگذاري پژو پرشيا به نمايندگان مجلس، امري عادي است! بايد توجه داشت بسياري از نمايندگان براي رسيدن به مجلس پول زيادي خرج كرده اند كه 20 ميليون تومان كم ترين آن است! بايد اين پول ها را كه خرج شده، پرداخت كنند». و بينوا مردمي كه باز هم مي بايست منت دار اين وكيلان مي شدند. افرادي كه همواره مردم را شهروند درجه چندم و خود را برگزيده بلامنازع و ارباب بي شريك آنان مي دانستند. آناني كه به واقع براي ارضأ حس قدرت و ثروت خود به كرسي نمايندگي راه يافته و با اين اقدامات خود، هرگونه مشروعيت نمايندگي ملت را از دست داده بودند. بهروز افخمي نيز همچون شكوري راد مدعي بود كه مردم مي بايست هزينه تبليغات وي را پرداخت كنند. وي گفته بود: اكثر نمايندگان پس از پايان انتخابات متوجه شدند كه مبالغ هنگفتي بابت هزينه هاي تبليغات انتخابي بدهكارند كه معمولاً كم تر از 10 ميليون تومان نبوده است و در بعضي از افراد، اين رقم به بيشتر از 50 ميليون تومان رسيده بود! اين رفتار زننده و سخنان طلبكارانه در حالي عنوان مي شد كه رهبر معظم انقلاب در ابتداي شروع به كار مجلس ششم، نمايندگان ملت را به درك مشكلات مردم و نشست و برخاست با آنان ترغيب كرده و دوري از آنان را تقبيح نموده بودند. ايشان در قسمت هايي از پيام خود فرموده بودند: نمايندگان محترم، غالباً وابسته به قشرهاي متوسط و برخاسته از متن توده هاي ميليوني مردم اند. توقع مي رود كه ميان آنان و توده هاي مردم، بويژه مستضعفان و محرومان، رابطه اي مداوم برقرار باشد و رنج ها و محروميت ها و خواسته هاي حقيقي و فوري اين قشرها، در مجلس كه خانه ملت و محل اميد آن است، انعكاسي شايسته بيابد. نماينده اي از همت و نظر بلند برخوردار است كه از صف صدر نشينان و برخورداران عبور كرده، خود را به دورافتادگان و كوته دستان برساند و با آنان و براي آنان باشد. امّا دريغ كه نمايندگان به نكاتي چنين ارزشمند توجه نمي كردند. چه آن كه اعلام شد يكي از نمايندگان استان فارس كه پژو پرشياي خود را فروخته بود، براي انجام امور خود به جاي مراوده با مردم، خودروي مدل بالاي تشريفات استانداري را در اختيار گرفته و از آن استفاده مي كرد! او كه سابقاً در استانداري فارس خدمت مي كرده و از آن محل استعفا داده بوده است، با اين اقدام خود تعجب مردم را برانگيخته بود. تعجب برانگيزتر آن كه وكلاي مردم به جاي پرداختن به امور محوله، به كاسبي پرداخته و داد و ستد مي كردند. چنانچه يك عضو فراكسيون مشاركت مجلس گفته بود: بسياري از نمايندگان به خاطر اين كه از بابت هزينه انتخابات بدهكارند! وارد صادرات و واردات شده اند و پول خوبي هم به دست مي آورند و به همين دليل به پروپاي هيچ وزيري نمي پيچند و رأي اعتماد نيز به راحتي مي دهند. چون در غير اين صورت وزيران مانع فعاليت آنان در صادرات و واردات مي شوند. اين در حالي است كه ايشان مكلف بودند تا به بازخواست بخش هاي حاكميت پرداخته و بر دستگاه هاي مختلف نظارت كنند و آيا مي شود با دستمال آلوده، آئينه را از زنگار پاك ساخت؟ در اين ميان، نقش مستضعفين كه مورد تأكيد هميشگي امام و رهبري بوده اند، چه مي شود؟ آيا با نشستن در كاخ هاي سر به فلك كشيده و بهره بردن از كليه امكانات، مي توان درد مردم محروم را چشيد؟عصرایران: قضاوت با مردم!
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[مشاهده در: www.asriran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 309]