محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
دکتر عرفان فدایی وکیل پایه یک دادگستری
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802214068
دستاوردهاى وحدت حوزه و دانشگاه
واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: دستاوردهاى وحدت حوزه و دانشگاه خبرگزاري فارس: 27 آذر در تقويم جمهورى اسلامى ايران، به مناسبت روز شهادت آيتالله مفتح، روز وحدت حوزه و دانشگاه نامگذارى شد. روز وحدت حوزه و دانشگاه از يادگارهاى ارزشمند امام(ره) است. اين مسئله هم مثل همه تدابير و تصميمهاى مهمى كه در راه جريان صحيح و اسلامى جامعه ما، آن حكيم عالىمقام و آن انسان والا و بصير مطرح كردند، يكى از بركات وجودى ايشان بوده و هست و انشاءالله خواهد بود. امام(ره) با آگاهى كامل نسبت به واقعيتهاى تاريخى، راه حل مشكلات، بقاء استقلال و شعار نه شرقى و نه غربى در كشور را، در آميخته شدن روشنفكران و تحصيلكردگان جديد، با دين و ايمان مذهبى و نيز آشناشدن روحانيون با پيشرفتهاى علمى جهان و تجربه روشهاى جديد مىدانستند. شهيد مفتح از جمله افرادى بود كه توطئه استعمار در جدا نگاه داشتن دو قشر دانشگاهى و روحانى از هم را با تمام وجود احساس كرده بود. وى در راه تحقق بخشيدن به آرمانهاى بنيانگذار انقلاب اسلامى، ايجاد وحدت ميان اين دو قشر مهم جامعه را وجهه همت خود قرارداد. سخنرانىهاى ايشان در مسجد دانشگاه در ترغيب نسل روشنفكر و تحصيلكرده به اسلام، اثر بسزايى داشت. به مناسبت مجاهدت ايشان در راه تحقق وحدت ميان حوزه و دانشگاه، روز شهادت آيت الله مفتح، روز وحدت حوزه و دانشگاه ناميده شد. پيروزى انقلاب اسلامى در ايران نقطه عطف بزرگى بود كه در رمز تحقق و شكلگيرى آن نمىتوان از سه عامل كليدى وحدت كلمه، دين و نقش روحانيت متعهد با رهبرى قاطع بنيانگذار اين حركت عظيم غافل شد. توطئه و جريانات انحرافى پس از پيروزى انقلاب كه تاكنون بر سر راه انقلاب و مردم نمود يافتهاند، نوعاً برخاسته از تحريكاتى است كه از سوى قدرتهاى بزرگ و يا مهرههاى داخلىآنان، خواه معاندان يا دوستان ناآگاه بهوجود آمده تا به طريقى يك يا هر سه عامل كليدى فوق را نشانه رفته و تضعيف نمايند. اما آنچه تاكنون اين توطئهها را با شكست مواجه ساخته، آگاهى و رشد مذهبى سياسى ملت بزرگ ماست كه توانسته است رسالت تاريخى خود را با آن همه مشكلات و كارشكنىها و فشارهاى سياسى، اقتصادى و نظامى تحمل نموده و به نحو احسن به پيش برد. اگر جوهره اصلى انقلاب را به حق برخاسته از جنبه اسلامى و مردمى بودن آن بدانيم، قوام اين دو عنصر ذاتى انقلاب، تنها در سايه اتحاد و وحدت كلمه همه گروهها از حوزوى و دانشگاهى و يا ساير گروههاى مردمى دست يافتنى است. وحدت از ديدگاه امام خمينى(ره) يكى از اركان محورى انديشه و خط مشى عملى امام خمينى(ره) علىرغم برخوردارى ايشان از ابعاد وجودى سترگ و منحصر به فرد، تأكيد بر «وحدت» و حضور و تداوم آن بود. برخلاف تصور دشمنان، در مكتب نظرى و عملى امام(ره) وحدت يك تاكتيك يا ابزار مصلحتى و مقطعى براىپيشبرد اهداف و مقاصد سياسى انقلاب اسلامى نبود. بلكه جوهره درك وى از عزّت و اقتدار مسلمين و ماهيت اجتماعى و سياسى بودن مكتب اسلام و تعبد معرفت شناسانه ايشان از اصول و كلمات تعاليم قرآنى و دينى، به مسئله وحدت آنچنان جايگاهى بخشيده بود كه پايههاى نهضت مبارزاتى خود را بر اساس آن بنا نمود. تأكيد ايشان بر مسئله وحدت و نفى نگرش تاكتيكى يا مصلحتى به آن را مىتوان از اين موضوع استنباط كرد كه در تاريخىترين سند به جاى مانده از ايشان، مخالفت صريح خود را با تفرقه علما در مقاصد اسلامى اعلام نمودند. اين مسئله كه حدود 44 سال قبل از موضوعيت رهبرى سياسى ايشان نگاشته شده است به وضوح حاكى از عمق اعتقادى ايشان به عظمت و اهميت مسئله وحدت است. برخلاف ديدگاه برخى مغرضان، وحدت حوزه و دانشگاه نه تنها امرى غيرممكن نيست كه اساساً ريشه در سنت علمى و پيشينه تاريخى در دين اسلام دارد. اگر امروزه برخى حوزويان علاقمند به حضور در دانشگاهها و فراگيرى علوم دانگشاهى جديد مىباشند به آن دليل است كه پيش از اين نيز بسيارى از علوم دانشگاهى امروزى بخشهاى مهمىاز درسها و بحثهاى گذشته حوزههاى علوم دينى را در برمىگرفته است، بسيارى از طلايهداران و بنيانگذاران علوم به اصطلاح جديد كه تا به امروز نيز انديشههاى آنان در دانشگاههاى مطرح دنيا مورد تدريس و بحث و نظر قرار دارد، از ميان همين حوزههاى علوم دينى برخاستهاند. وحدت حوزه و دانشگاه هيچ گاه به مفهوم سلب استقلال فكرىيا نفى هويت مستقل يكى از اين دو نهاد و يا سلطه يكى بر ديگرى نيست، بلكه مفهوم اصلى اين وحدت در جامعيت دين اسلام است كه در تأمين نيازهاى بشرى بر هر دو بعد مادى و معنوى آن تأكيد داشته است كه بدون آن حقاً آزادى و پيشرفت جامعه اسلامى تحقق نمىيابد. حضرت امام در سال 1346 شمسى اختلاف حوزه و دانشگاه را به غفلت و خواب گرانى تشبيه نمودند كه بر اثر نغمههاى خوابآور عمال استعمار بر ملتهاى مسلمان تحميل گرديد و در مقابل پيوستگى اين دو قشر را اولين گام در راه آزادى ملتهاى مظلوم و زيردست و زيربناى رهايى از دست چپاولگران و عمال آن مىدانستند. ايشان ضمن آن كه روحانى و دانشگاهى را مكمل يكديگر توصيف مىنمودند، بر هويت مستقل هر يك تأكيد داشته و آن را زيربناى استقلال جامعه مىدانستند: «استقلال كشور ما منوط به استقلال همين دانشگاهها و فيضيههاست. » بنابراين وحدت حوزه و دانشگاه به مفهوم وحدت و استقلال جامعه اسلامى است كه تأمين نيازهاىدينى و دنيوى و نيل به توسعه و پيشرفت به آن وابسته است. وحدت حوزه و دانشگاه در كلام رهبرى مرحوم شهيد مفتح علاوه بر اينكه يك روحانى برجسته و فداكار و روشنفكر و آشناى به نياز زمان بود، خصوصيتى داشت كه در تعداد معدودى از فضلاى آن زمان اين خصوصيت وجود داشت و آنقدر ارتباط گيرى با نسل جوان و دانشجويان و كسانى كه مايل بودند پيام دين را با زبان روز از يك روحانى و يك عالم به دين بشنوند. . . تصادفى هم نيست كه روز اتحاد دانشجو و روحانى، يا حوزه و دانشگاه روز شهادت ايشان قرار داده شده است. چون انصافا حلقه وصلى بود متناسب با چنين خصوصيتى. خداى متعال پاداش اين شهيد بزرگوار را داد و آن شهادت بود. شهادت پاداش بزرگ و اجر عظيمى است و خداى متعال بندگان صالح خود از جمله اين بنده صالح را از اين امر محروم نكرد. اميدواريم درجاتش روز به روز عالى باشد. وحدت حوزه و دانشگاه يعنى وحدت در هدف و هدف اين است كه همه به سمت ايجاد يك جامعه اسلامى پيشرفته مستقل جامعه امام(ره)، جامعه پيشاهنگ، جامعه الگو حركت نمايند. طلاب جوان و عزيز و زحمتكش و قانع و مومن در حوزههاى علميه و نيز دانشجويان عزيز، اين جوانان، اين فرزندان و اين جگر گوشههاى ملت، اين بهترين و پاكترين عناصر جامعه ما در دانشگاهها بايد در خط اسلام و در جهت عظمت كشور و بلندكردن پرچم اسلام و بيداركردن ملتهاى عالم و روحبخشيدن به اين دنياى مرده بهوسيله دستهاى استكبارى، درس بخوانند و كار و تلاش كنند تا مطمئن شوند كه فرداى ايران اسلامى به مراتب از امروز بهتر خواهد بود. اين هدف شماست. اين هدف وحدت حوزه و دانشگاه است. طلاب و دانشجويان قدر يكديگر را بدانند، با يكديگر آشنا و مرتبط باشند، احساس بيگانگى نكنند، خويشاوندى و برادرى را حفظ كنند و روحانيون در دانشگاهها عملا كوشش كنند كه نمونههاى كامل عالم دين و طلبه علوم دينى را به طلاب و دانشجويان ارائه دهند و نشان بدهند كه هر دو نسبت به يكديگر با حساسيت مثبت و با علاقه همكارى مىكنند، اين همكارى وحدت حوزه و دانشگاه است. ما دو نهاد اصيل دانشگاهى داريم، يكى متوجه به كسب علوم مرتبط بر فهم و تبليغ دين و نوآورى در مباحث دينى و نوآورى در فهم مسائل روز و حادث شونده در زندگى است كه اين حوزه است و كارش عبارت است از تحقيق در مسائل دينى و فرا گرفتن احكام الهى در همه شئون زندگى، آن هم نه فقط در آنچه كه مربوط به كنج محراب يا خانه است بلكه در قلمرو وسيع زندگى بشر. اين گروه اين را بايد ياد بگيرند، احكام جديدش را تحقيق كنند، ناخالصىها و ناسرهها را از آن بزدايند و آن را با زبان مناسب در هر جامعهاى و هر زمانى و هر مخاطبى به رساترين شكل ممكن به مخاطبين برسانند. اين وظيفه آن نهاد حوزوى است و اسمش حوزه علميه است. يك نهاد دانشجويى ديگر داريم كه اين نهاد ناظر است به اداره امور زندگى مردم منهاى مسائل مربوط به دين، مردم معاش دارند، كسب دارند، راه دارند، ساختمان دارند، جسم دارند، شناسايىهاى گوناگون لازم است. تحقيق در امور زندگى مردم لازم است. علوم مختلف و انواع و اقسام دانشها، براى بهتركردن و راه انداختن زندگى مردم وجود دارد. اين نهاد هم مشغول فراگيرى اين دانشهاست كه اينها را فرا بگيرد و آنها را براى پيادهشدن در جامعه آماده كند. تحقيقات نو، دنيايى را جذب كند و خودش به نوبه خود، تازههايى در اين دانشها بيافريند و به بشريت عرضه كند اين هم يك نهاد دانشجويى ديگر. حالا اگر هر دوى اين نهادهاى دانشجويى خوب كار كنند و با هم رابطه متقابل و دوستانه و از خود دانستن يكديگر داشته باشند، معنايش اين خواهد شد كه اين جامعه هم دينش و هم دنيايش آباد خواهد شد. آنها جهتگيرى زندگى او را تصحيح مىكنند و اينها حركت زندگى او را تسهيل مىكنند. آنها فكر و ذهن و روح او را آنچنان از زشتىها و نادرستىها مىآلايند كه بفهمد به كجا بايد حركت كند و اينها وسيله اين حركت را به دست او مىدهند تا حركت كند. در نظام اسلامى، علم و دين پا به پاى هم حركت كنند. هدف حوزه و دانشگاه يعنى اين. دو شعبه از يك موسسه علم و دين. موسسه علم و دين يك موسسه است و علم و دين با همند. اين موسسه دو شعبه دارد يك شعبه حوزههاى علميه و شعبه ديگر دانشگاهها. بايد اين دو با هم مرتبط و خوشبين باشند، با هم كار كنند، از همديگر جدا نشوند و از يكديگر استفاده كنند «مفتح» پرچمدار وحدت حوزه و دانشگاه بسيارى با شنيدن اصطلاح وحدت حوزه و دانشگاه ناخودآگاه به ياد دكتر شهيد مفتح مىافتند، گويى اين اصطلاح با اين شهيد بزرگوار گره خورده است. دكتر محمد مفتح در سال 1307 هجرى شمسى در همدان به دنيا آمد و پس از پايان تحصيلات در اين حوزه دينى تحصيلات دانشگاهى خود را نيز در دانشگاه تهران ادامه داد و در رشته فلسفه، دكترى گرفت. ايشان علاوه بر تدريس علوم حوزوى به تدريس دروس دانشگاهى پرداخت و در كنار آن مبارزات خود با رژيم شاهنشاهى را نيز ادامه داد. اين بزرگوار در دوران انقلاب اسلامى همگام با مردم مسلمان ايران در صحنههاى مبارزه بر ضد رژيم فاسد و استبدادى شاه حضورى فعال و موثر داشت. وى پس از پيروزى انقلاب اسلامى به سرپرستى دانشكده الهيات دانشگاه تهران برگزيده شد. شهيد مفتح با تشكيل شوراى انقلاب اسلامى از طرف حضرت امام(ره) به عضويت اين شورا درآمد و منشاء خدمات بزرگى گرديد. ايشان از پايهگذاران و مناديان بزرگ وحدت حوزه و دانشگاه بود و به پاس خدمات ارزشمند اين مجاهد بزرگ در عرصههاى مختلف انقلاب و بهخصوص وحدت بين حوزه و دانشگاه، روز شهادت اين شهيد عاليقدر به نام روز وحدت حوزه و دانشگاه نامگذارى شده است. بحث وحدت بين حوزه و دانشگاه از جمله مباحثى بود كه پس از انقلاب شكوهمند اسلامى ايران مطرح شد. صاحبنظران بسيارى در اين زمينه اظهارنظر كردهاند و بسيارى هم آن را غيرضرورى دانستند و اهميتى براى آن قائل نشدند. اما اينكه چرا اين موضوع از سوى دلسوزان نظام همواره مورد توجه قرار گرفته و دنبال شده است جاى بحث و بررسى دارد. شايد يكى از دلايل مطرحشدن اين موضوع از سوى بعضى نيروهاى انقلابى و متعهد، شكلگيرى و تداوم روند جداسازى راه دانشگاه و حوزه از يكديگر بود. عدهاى از همان ابتداى انقلاب بر اين عقيده بودند كه راه اين دو از هم جداست و اين دو را معاند و معارض يكديگر عنوان مىكردند. اگرچه شواهد و قراين و تجربيات گذشته نشان مىدهد كه هيچگاه چنين ادعايى به وقوع نپيوسته است. اما حقيقت اين است كه فضاى حاكم بر روابط اين دو نهاد غالبا متاثر از افراطىترين ديدگاهها در اين خصوص بوده است. آنان اين هدف را دنبال مىكردند كه با جدايى بين دانشگاه و حوزه، بين دين و دنياى مردم جدايى بيندازند. نقشههاى استعمارى بيگانگان به منظور مجبور كردن جامعه اسلامى بين انتخاب دين يا دنيا طراحى و اجرا مىشد و كوششهاى آنان بر اين هدف متمركز شده بود كه بين اين دو هيچ رابطهاى نيست و به هيچ وجه با يكديگر كنار نخواهد آمد. در مقابل اين ديدگاه كه معتقد بود اين دو نهاد معارض هم هستند، ديدگاه ديگرى بهوجود آمد كه نه تنها اين دو نهاد را در تعارض با يكديگر نمىدانست بلكه آن دو را مكمل و يارىكننده يكديگر مىدانست. اين دو نهاد حتى در قبل از انقلاب اسلامى هم هيچگاه كاملا معارض و مخالف يكديگر نبودند چه رسد به بعد از انقلاب كه نزديكى و همگرايى آنها بيشتر هم شد. ما شخصيتهاى ممتاز بسيارى را داريم كه در هر دو نهاد علمى كشور، علم آموختهاند و اينگونه نبوده كه از يكى بريده و به ديگرى پيوسته باشند. موفقيت اين نمونهها در طول سالهاى گذشته نشان داده است كه اين افراد در حد بالايى در حوزههاى كارى خود موفق بودهاند چرا كه از هر دو منبع علمى تغذيه شدهاند. يكى از نمونههاى بارز اين افراد شهيد مفتح است كه اين روز به نام ايشان نامگذارى شده است. اين شهيد عاليقدر علاوه بر تحصيل در حوزههاى علميه در دانشگاه نيز ادامه تحصيل دادند و مدارج عالى را در هر دو نهاد طى كردند. حال آيا ما مىتوانيم بگوييم كه شهيد مفتح از حوزه بريد و به دانشگاه پيوست؟ قسمتى از علل طرح موضوع جدايى حوزه و دانشگاه ناشى از كجفهمىها يا كينهتوزىهاى دشمنان انقلاب و اسلام است كه معتقد بودند در دنياى مدرن امروزى اگر مىخواهيد كه دانشگاهها پيشرفت كنند بايد حوزهها را تعطيل كنيد و صرفا دانشگاه را منبع پيشرفت و توسعه مىدانستند و سعى داشتند كه حوزه را به انزوا بكشانند و به همين خاطر بود كه اين خطر بزرگ از سوى دلسوزان نظام، شناسايى و خنثى شد. بنابراين مىتوان اينگونه گفت يكى از تئورىهايى كه در پشت طرح جدايى بين حوزه و دانشگاه نهفته بود، تئورى جدايى دين از علم بود. اما بايد گفت كه در نظام اسلامى علم و دين پا به پاى هم حركت مىكنند. حضرت امام(ره) در وصيتنامه سياسى - الهى خود مىفرمايند: توصيه اينجانب اين است كه نسل حاضر و آينده غفلت نكنند و دانشگاهيان و جوانان برومند عزيز هرچه بيشتر با روحانيون و طلاب علوم اسلامى پيوند دوستى و تفاهم را محكمتر و استوارتر سازند و از نقشهها و توطئههاى دشمن غدار غافل نباشند و به مجرد آنكه فرد يا افرادى را ديدند كه با گفتار و رفتار خود در صددند بذر نفاق بين آنان افكنند او را ارشاد و نصيحت نمايند و اگر تاثير نكرد از او روگردان شوند و او را به انزوا كشانند و نگذارند توطئه، ريشه بدواند، مخصوصا اگر در اساتيد كسى پيدا شد كه مىخواهد انحراف ايجاد كند او را ارشاد و اگر نشد از خود و كلاس خود طرد كنند. با توجه به اهميت اين موضوع سوال اين است كه دستاندركاران اين امر تا چه اندازه توانستهاند در راستاى تحقيق چنين هدفى موفق باشند. سؤالات بسيارى در اين زمينه قابل طرح است، اينكه آيا تحقق چنين هدفى نياز به متولى خاصى دارد؟ چه موانع و مشكلاتى بر سر اين راه وجود دارد؟ بايد از ميزان موفقيت نسل دوم حوزه و دانشگاه ارزيابى واقعبينانهاى به عمل آورد و نقاط ضعف و قوت نسل دوم دانشگاه را از زمان پس از انقلاب به درستى مرور كرد. نسل امروز دنبالكننده اين هدف مىبايست از تجارب گذشتگان در اين زمينه استفاده نمايند تا بتوانند موفقتر از گذشته عمل كنند. امروز نوبت نسل سوم حوزه و دانشگاه است كه در هوايى كه پيشرو داريم، در نهادينهكردن ارزشهاى انقلابى و تكميل پروژه وحدت در سطوح بالاترى گام سوم را بردارند. اين گام بسيار خطيرو مهم است و اگر به درستى برداشته نشود همه زحمات نيم قرن گذشته بر باد خواهد رفت و عقبگرد وحشتناكى خواهيم داشت كه معلوم نيست دوباره چه وقت قابل جبران باشد و شايد قرنها وقت ببرد. آگاهسازى نسل حاضر نسبت به ارزشها و اهداف والاى انقلاب از جمله پيششرطهاى ادامه حركت به سوى آرمانها است. آگاهسازى نسبت به داشتهها و اندوختههايمان، امروزه گسترش فرهنگ غربى و درخشش تكنولوژى غرب اين حس را در بعضى از جوانان به وجود آورده است كه علت اين پيشرفت شايد در طرد دين بوده، علتى كه دشمنان انقلاب از همان ابتدا در پى نهادينه كردن آن در كشور بودند. علتى كه پيشرفت را در گرو طرد دين مىداند و به دنبال آن طرد حوزههاى علميه از جامعه و بهادادن صرف به دانشگاهها را در دستور كار دارد. ما بايد به اين باور برسيم كه اين دو نهاد مكمل يكديگرند و يكى بدون ديگرى سرانجام خوشى نخواهد داشت ما بايد به اين اعتقاد برسيم كه مىتوانيم با پيوند بين علم و دين به پيشرفتهاى شگرفى دست پيدا كنيم كه در راه سعادت و تعالى انسان باشد و نه نابودكننده انسانيت. در اين راستا وحدت حوزه و دانشگاه يكى از بهترين راهكارهاست. اين دو نهاد در رسانيدن جامعه به اهداف متعالى خود وظايفى را بر عهده دارند. هر دو قطب علمى كشور مىبايست فاصلههاى بين يكديگر را كم كنند و نشان دهند كه بين دين و علم هيچ تعارضى وجود ندارد بلكه اين دو با كمك يكديگر مىتوانند راهگشاى سعادت انسان باشند. ما در وحدت بين حوزه و دانشگاه به دنبال وحدت در اصول و مبانى، وحدت در جهانبينى، وحدت فرهنگى يعنى وحدت در يك سطح بالا و نه اينكه بگوييم حوزويان كتابهاى دانشگاهيان را بخوانند و بالعكس. بلكه بايد هدف را مشخص نماييم و در راه رسيدن به آن حركت كنيم. انتهاي پيام/
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سایت ریسک]
[مشاهده در: www.ri3k.eu]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 280]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها