عاقبت آن سوار مي آيد

واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: جام جم -يک نگاه زلال بياوريد و يک دل دريايي تا به بالابلندي اقتدا کنيم که تمامي ملائک در هلهله آمدنش دف گرفته اند و ذکر مي گويند. دف ، ذکر، دف ، ذکر و در اين دفادف نجيب ، عرشيان به سماع افتاده اند و فرشيان آينه به دست ، آمدنش را به انتظار نشسته اند. تنها کسي که سوخته مي داند، انتظار يعني تشويش مداوم در شعله ، يعني هراس بي پايان پروانه. تنها کسي که منتظر است ، مي داند پنجره يک بهانه بيشتر نيست تا چشم براهي مان را به رخ کسي نکشيم. ما از سر تشويش هاي مداوم مي آييم. با شعله هاي سرکشي در دل ، که شايد آقا بيايد و گونه هاي سوخته مان را عيادت کند. ما سالهاي پي درپي شعله نوشيده ايم و مشت مشت خاکسترمان را در مسير آمدنت پاشيده ايم. ما سالهاي سال بي بهار به چلچله انديشيده ايم. سالهاي سال بي لبخند قهقهه زده ايم و بي باران شکوفه داده ايم و اين عين انتظار است ، انتظار محض که بيايي و عدالت را بين همه اهالي درد تقسيم کني. ما سالهاست که دل به ماه سپرده ايم و چشم به راه ، تا مگر دستاني نجيب ، سمت آمدنت را نشانمان دهد؛ چراکه بدون تو زمين بي درخت بزرگ مي شود، درخت که نباشد پرنده هم نيست ، پرنده که نباشد پرواز هم نيست ، پرواز که نباشد زمين بوي تند تعفن مي گيرد ، تو بايد بيايي تا زمين هوايي شود تا پرواز ممکن شود. تو که بيايي ، بال هيچ کبوتري ترکش نمي خورد، آخر هيچ کوچه اي بن بست نمي شود، دل هيچ آينه اي ترک برنمي دارد ، سهم هيچ نگاهي ديوار نمي شود، لاي هيچ پنجره اي بسته نمي ماند. تو که بيايي ، مهرباني اتفاق عجيبي نيست ، نان دغدغه اول آدمها نيست ، خورشيد بي مضايقه خواهد تابيد و آسمان سهم همه مي شود. آقا؛ درها براي ديدن تو باز مي شوند و ما سالهاست که تمامي دلخوشي مان کشف نجيب لبخندهاي تست. دلخوشيم که در شبي آفتابي ، پابه پاي باران ، با ضرباهنگ چشمان از دريا برگشته ات ، بباريم تا ناگهان گل دادنت را به نماز بنشينيم و در ربناهاي ايلياتي مان سربلند شويم. دلخوشيم که مي آيي و کمي بالاتر از رواق دلهاي منتظر ، در فاصله قيام عشق و قنوت شکر ، زيارت امين الله مي خواني و: گل مي شوند ماسه و شن زير پاي ما کف مي زنند برگ درختان براي ما علي طلوعي

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت ریسک]

[مشاهده در: www.ri3k.eu]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 271]