هدیه تهرانی: امیدوارم توضیحاتم کمی از بار گناهان نکرده‌ام کاسته باشد

واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: هدیه تهرانی: امیدوارم توضیحاتم کمی از بار گناهان نکرده‌ام کاسته باشد برگزاری نمایشگاه عکس‌ها و ویدئوآرت‌های هدیه تهرانی با اعلام مشارکت نهاد دولتی میراث فرهنگی در تامین بودجه آن و وام میلیونی این بازیگر از این سازمان و همچنین حضور اسفندیار رحیم‌مشایی، چهره فرهنگی دولت، و شایعاتی مبنی بر خرید گران‌ترین کار این نمایشگاه توسط وی به موضوعی بحث‌انگیز و جنجالی تبدیل شد. این بسته خبری بازتاب‌دهنده اخباری در این زمینه، پاسخ و توضیح هدیه تهرانی درباره وام‌گرفتن از دولت، موضوع رحیم مشایی و دو نظر مثبت و منفی درباره این همکاری با نهادهای دولتی توسط رضا کیانیان و بهمن جلالی است. کمک دولت به هدیه تهرانی ربطی به ستاره بودنش نداشت رییس ستاد تبلیغات و نمایشگاه های سازمان میراث فرهنگی گفت که خود تهرانی مایل بوده تا از کمک های رسمی و دولتی برخوردار شود. رییس ستاد تبلیغات و نمایشگاه های سازمان میراث فرهنگی گفت که کمک دولت به خانم هدیه تهرانی ربطی به ستاره بودنش ندارد . محمد حسین برزین با بیان اینکه آثار هدیه تهرانی فاخر بوده و جای حمایت داشت افزود : شرکتهایی از جمله ال جی و سامسونگ از خدا می خواستند اسپانسر این بازیگر سینما بشوند اما او قبول نمی کند و البته این کار خانم تهرانی جای تقدیر دارد . رییس ستاد تبلیغات و نمایشگاه های سازمان میراث فرهنگی هم چنین تصریح می کند که خود تهرانی مایل بوده تا از کمک های رسمی و دولتی برخوردار شود . وی در عین حال گفت که از میزان مبلغی که هدیه تهرانی دریافت کرده و اینکه به صورت وام بوده یا کمک هزینه ، بی خبر است . تهرانی دو روز پیش گفته بود که وامی که از دولت دریافت کرده 220 میلیون نبوده و فقط 80 میلیون تومان بوده است . پاسخ هديه تهراني به منتقدان وام گرفتنش از دولت 80میلیون وام گرفتم ، نه 220 میلیون/ مگر فقط من با مراکز دولتی ارتباط دارم؟ کاش نمی شنیدم که گفته اند آقای اسفندیار رحیم مشایی خریدار یکی از گران ترین آثار بوده است که اگر می بود من نیز باید مطلع می شدم. وام 200 میلیون تومانی هدیه تهرانی که از وزارت ارشاد برای راه اندازی نمایشگاه عکسش دریافت کرد و باعث به راه افتادن سرو صدای رسانه ای زیادی علیه این ستاره سینمای ایران شد ، تهرانی را واداشت تا در این باره توضیح دهد و بگوید : گفته می شود بخش اعظم هزینه های نمایشگاه ابانگان از سوی دولت و نهادهای وابسته به آن پرداخت شده. نقل چنین حرف هایی است که باعث می شود با خود فکر کنم یک بار برای همیشه به این پرسش ها که ذهن عده یی را در زمانه حاضر به خود مشغول کرده، پاسخ گویم. سوالی که نه باید به گوش من می رسید و نه به ذهن شما خطور می کرد. مگر در ایران زندگی نمی کنیم. مگر بخشی از زمان خود را مقابل صدا و سیمای جمهوری اسلامی صرف نمی کنیم. مگر انبوهی از همکاران سینما و تئاتر درآمدی از ساخت آثارشان با این سازمان ندارند. مگر در سینما برای ساخت هر فیلم و تامین بودجه مجبور به اخذ وام از بنیاد فارابی و سایر مراکز دولتی نیستیم. مگر ما برای چاپ و نشر و ساخت هر اثر هنری با وزارت ارشاد سر و کار نداریم. مگر شهروندان این مملکت با سازمان های آب و برق و کشتیرانی و میراث فرهنگی می توانند کاری نداشته باشند. حال خوب می دانم که بسیاری از هموطنانم این روزها از همه چیز عصبانی هستند و هرگونه تماسی با مراکز دولتی را از سوی هنرمندان و امثال من تاب نمی آورند. اینجاست که لازم می دانم دقایقی آنها را به تامل دعوت کنم. ضمن اینکه این گروه از دوستان که بسیار هم در امور رسانه یی توانا هستند با مروری بر موضع گیری های سیاسی و انتخاباتی در ماه های منتهی به انتخابات به حتم می توانند بار دیگر مواضع روشن مرا بخوانند و ببینند. هدیه تهرانی در ادامه با تاکید بر اینکه « تنها عقیده ام را گفته ام و می گویم» ،درباره استفاده از منابع تامین مالی نمایشگاه این گونه توضیح داده است : پروژه «آبانگان» چهار سالی است که در دوری گزیدن از سینما مرا به خود مشغول داشته بود. تعداد عکس ها زیاد بود و عذر آن را در بروشور نمایشگاه گفته ام و بعد ارائه آنها سختی های خاص خودش را داشت. در مرحله چاپ و قاب کردن مشکل اصلی هزینه های بالا بر من و سایر همکارانی که مرا در این کار یاری کرده اند مشخص شد. گمان ما بر این بود که چاپ و قاب کردن عکس ها، ساخت دکورها و کلیپ ها بیش از صد میلیون تومان تمام نمی شود. روزی که کار تمام شد با صورت حسابی 170 میلیون تومانی تنها برای ساخت دکور و قاب ها روبه رو شدیم. چاره یی نداشتیم که هزینه ها را از جایی تامین کنیم. چند اسپانسر خصوصی اعلام آمادگی کردند ولی کمک مالی آنها موجب می شد برندهای تجاری آنها را نیز تبلیغ کنیم و با خود فکر کردم این کار باعث می شود مضمون آبانگان تحت الشعاع قرار گیرد و در آن صورت نیز عده یی گمان کنند از ابتدا هدف یک کار تجاری بوده است. در این بین بود که متوجه شدیم صندوق تازه تاسیسی در سازمان میراث فرهنگی شکل گرفته که برای انجام پروژه ها به هنرمندان وام می دهد. تاکید می کنم وام. چون چک های بازپرداخت آنها هم پیش از گرفتن وام به آن صندوق به مانند هر نهاد مالی دیگر تحویل داده شد. در مذاکره با صندوق حمایت از هنرمندان آنها موافقت کردند 80 میلیون تومان وام به این پروژه تعلق گیرد. البته وام، یعنی نه 80 میلیون نقدینگی خالص و بلاعوض. همان ابتدا 20 میلیون پول را بابت هزینه های بیمه و تامین اجتماعی کم کردند. سپس 20میلیون دیگر را هم بابت چاپ کاتالوگ و راه اندازی سایت کم کردند و ماند 40 میلیون تومان که هنوز هم آن را به طور کامل به ما پرداخت نکرده اند. من همه جا صادقانه گفتم 220 میلیون تومان هزینه نمایشگاه بوده؛ هزینه چاپ و ارائه عکس ها، قاب ها و کلیپ ها و دکورها و دستمزدهایی که برای حداقل 50 نفر از کسانی که در این پروژه همکاری داشتند پرداخت شد و هیچ جا نگفتم 220 میلیون وام گرفته ام یا کمک بلاعوض و نمی دانم این تعبیرها از کجا آمده است. حضور رحیم‌مشایی و خرید گران‌ترین تابلوی نمایشگاه؟ تهرانی هم چنین با اشاره به بازدید سرزده مشایی از نمایشگاهش ، خرید یکی از گرانترین اثار وی توسط مشایی را تکذیب کرد و گفت : آیا آقای مشایی رئیس کمیسیون فرهنگی دولت از تئاتر شهر و تمرین های نمایش های خانه هنرمندان به صورت سرزده بازدید نکردند؟ وی در خاتمه افزود: امیدوارم توضیحاتم کمی از بار گناهان نکرده ام کاسته باشد و تنها می گویم در این سرزمین کویری با آب دعوا نکنیم نمایشگاه هدیه تهرانی هیچ سنخیتی با میراث فرهنگی ندارد بهمن جلالی، استاد عکاسی و از افرادی است که از ورود افراد جدید به حرفه و هنر عکاسی استقبال می‌کند، اما حمایت سازمان میراث فرهنگی از نمایشگاه عکس هدیه تهرانی را اشتباه می‌داند. پیروزه روحانیون: ‍بهمن جلالی یکی از عکاسان پیشکسوتی است که بسیاری از عکاسان جوان کشورمان شاگرد او بودند. او از جمله افرادی است که در جواب واکنش عکاسان به نمایشگاه عکس هنرپیشه‌های چهره گفته است: «عزیزان من، دنیا و معیارهای آن عوض شده است. باور کنید که همه عکاس‌اند، اگر می‌توانید ماحصل کارشان را نقد کنید. زیر سوال بردن خودشان کسی را به جایی نمی‌رساند. هرکس دوربین خرید، هرکس موبایل داشت و هرکس با این‌ها عکس گرفت، کار بسیار خوبی می‌کند. عکس خوب بگیرد، عکاس خوبی است. عکس بد بگیرد، باید عکسش را نقد کرد.» جلالی از حمایت مراکز دولتی از نمایشگاه عکس هدیه تهرانی انتقاد کرد و گفت سوال اصلی اینجاست که چرا سازمان میراث فرهنگی از نمایشگاه عکسی که هیچ سنخیتی با این سازمان ندارد، حمایت کرده است؟ نمایشگاه عکس خانم تهرانی با حاشیه های بسیاری روبه‌رو شده است، اما سؤال مهمی که در میان برای عکاسان به وجود آمده است درباره حمایت سازمان میراث فرهنگی به عنوان یک سازمان دولتی از ایشان است. نظر شما در این باره چیست؟ متاسفانه عده‌ای از عکاسان به برپایی نمایشگاه عکس توسط هنرپیشه‌ها واکنش بدی نشان دادند. اما به نظر من برپایی نمایشگاه توسط هنرپیشه‌های چهره اشکال ندارد. ما عکاسان باید به این باور برسیم که هر کسی حق دارد نمایشگاه عکس برپا کند. ما چرا خود آن عکاس را مورد غضب قرار می دهیم؟ چرا کسی عکس‌هایش را نقد نمی‌کنیم تا بفهمیم عکاسی هست یا نیست؟ که این عکس‌ها عکاسی معاصر امروز هست یا نیست؟ ما متاسفانه از این صحبت‌ها نمی‌کنیم و از مسأله اصلی غافل شده‌ایم. سوال من این است که نمایشگاه خانم تهرانی چه سنخیتی با سازمان میراث فرهنگی دارد که این سازمان برای برپایی نمایشگاهشان به ایشان وام داده است؟ اصلا این عکس‌ها چه ربطی به میراث فرهنگی دارد؟ این همه عکاس، با سختی از میراث فرهنگی این مملکت عکس می‌گیرند، کی میراث فرهنگی آمده بگوید من از شما حمایت می‌کنم، نمایشگاهتان را برپا می‌کنم، کتاب برایتان چاپ می‌کنم، به شما وام می‌دهم بروید عکس بگیرید؟ بعد یکباره به خانم هدیه تهرانی مبلغ زیادی وام می‌دهد. من با عکاس کاری ندارم، خانم هدیه تهرانی حق دارد هر هفته یک نمایشگاه برپا کند. ولی می‌خواهم ببینم آیا خانه هنرمندان این امکان را به همه می‌دهد که از همه فضاهایش برای نمایشگاه استفاده کند؟ اگر یک عکاس بخواهد در یکی از گالری‌ها نمایشگاه بگذارد، یک سال دیگر به او وقت می‌دهند. اصلا نقش معاونت ریاست جمهوری در این ماجرا چیست؟ آیا آقای مشایی در هیچ نمایشگاه دیگری هم حضور داشتند؟ نماینده سراب اینجا چه کاره است؟ من وقتی کاتالوگ نمایشگاه را می‌خوانم دیوانه می‌شوم و نمی‌فهمم ماجرا چیست؟ این که یک سازمان دولتی از افراد چهره حمایت می‌کند، چه مشکلی برای عکاسان به وجود می‌آورد؟ مشکل اینجاست که من عکاس که نمی‌توانم چهره بشوم تا مورد حمایت قرار بگیرم. چون در رشته‌ای کار می‌کنم که چهره شدن در آن وجود ندارد، ولی سینما این امکان را به هنرمند می‌دهد که چهره معروفی شود. ممکن است مردم به اندازه هدیه تهرانی من را نشناسند؛ اما من کار خودم را می‌کنم. ایشان هم جای من را تنگ نکرده‌اند. من ظرف این 5، 6 ساله 10، 15 نمایشگاه خارج از این مملکت گذاشتم و هیچ‌کس دیناری هم به من پول نداده است. خودم خرج کردم که آیا اگر کسی آثار را بخرد، بخشی از این هزینه‌ها جبران شود. هیچ سازمان دولتی این چنین وام و تسهیلاتی در اختیار عکاسان قرار نمی‌داد و نمی‌دهد. حالا به خاطر چهره بودن خانم هدیه تهرانی وام به ایشان تعلق گرفته و این اشتباه است. می‌دانید چرا؟ چون عکس‌های خانم هدیه تهرانی هیچ سنخیتی با میراث فرهنگی ندارد. ممکن بود خانم تهرانی به عنوان تجربه بخواهد یک فیلم مستند بسازد، معاونت سینمایی وزارت ارشاد به خاطر چهره بودن یا هر دلیل دیگری می‌تواند به ایشان وام بدهد تا فیلمش را بسازد؛ وظیفه‌اش است که این کار را بکند. ولی آیا وظیفه میراث فرهنگی هم این است که به نمایشگاهی که ربطی به این سازمان ندارد کمک کند؟ ما چرا نمی‌پردازیم به بی‌برنامگی و عدم فعالیت درست سازمان‌های فرهنگی در این مملکت؟ اگر یک سازمان سینمایی برای برگزاری نمایشگاه عکس از خانم تهرانی حمایت کند، درست است؛ چون از یک عضو صنفی خودش پشتیبانی کرده و خیلی هم کار خوبی کرده است. ولی آنها که فعالیتشان ربطی به این عکس‌ها ندارد اینجا چه کاره‌اند؟ این قابل قبول نیست که به خانم هدیه تهرانی به خاطر چهره بودنشان وام تعلق بگیرد. عکاسان برای مانع شدن از گسترش و تکرار این ماجرا چه باید بکنند؟ من می‌خواهم از عکاسان و همکاران خودم، دو خواهش کنم. یکی اینکه جهانمان را بزرگتر کنیم، چون دنیا بزرگتر از این صحبت‌هاست که ما به خاطر نمایشگاه گذاشتن هنرپیشه‌ها بحث و جدل کنیم. بعد هم یک گله کنم از همکاران خودم. ببینید این ماجرا از اکسپوی سال گذشته شروع شد. من بارها به مسؤول برگزاری اکسپو گفتم که این فرمولی که شما پیاده می‌کنید درست نیست. انتخاب و قیمت‌گذاری عکس، معیار می‌خواهد. نمی‌شود هر کسی هر چه آورد در اکسپو وارد کنید. بعد برای این که از چهره‌های معروف استفاده تبلیغاتی کنند، که به نظر من سوءاستفاده کردند از دوستان سینمایی، آنقدر به آنها تلفن زدند که آنها در دام این ماجرا افتادند. در غیر این‌صورت این اکسپو چه اعتباری برای امثال آقای کیانیان و کیارستمی به ارمغان می‌آورد؟ وقتی همه جای دنیا عکس‌های کیارستمی را می‌خرند، فروش آثارش در اکسپوی تهران، چه اعتبار هنری‌ای برای او به وجود می‌آورد که او اصرار داشته باشد در آن شرکت کند؟ ولی برگزارکنندگان اکسپو از این ماجرا، برای تبلیغ اکسپو استفاده کردند. از روز اول این ماجرا برای من روشن بود که اینها چه نقشه‌ای دارند و در اکسپو شرکت نکردم. عکاسان دیگر هم این را می‌دانستند ولی چرا آنها شرکت کردند که بعد شاکی شوند. آنها از روز اول نباید شرکت می‌کردند و لااقل حرمت حرفه‌شان را باید نگه می‌داشتند. فروش این عکس‌ها آیا در چرخه عکاسی حرفه‌ای و برای کسانی که از راه عکاسی امرار معاش می‌کنند، مشکل ایجاد می‌کند یا خیر؟ ببینید به نظر من کسی که این عکس‌ها را می‌خرد عکس نمی‌خرد، امضای صاحب اثر (مثلا هدیه تهرانی) را می‌خرد. خوب او خانم تهرانی را دوست دارد، من که نمی‌توانم بگویم برای چه ایشان را دوست داری؟ به نظر من اشکالی ندارد ضمن این که اگر این عکس‌ها را گران بخرند، قیمت عکس بالا می‌رود. ولی اینجا مشکلی که پیش می‌آید این است که آیا به اندازه‌ای که از هدیه تهرانی حمایت می‌شود، از عکاسی که چهره نیست ولی عکس خوب دارد هم پشتیبانی می‌شود؟ من می‌گویم عکاسان باید کوشش کنند خارج از این حمایت‌های دولتی که هیچوقت نصیب ما نمی‌شود، خودشان بتوانند فعالیتشان را ادامه دهند و ارتباط‌های جهانی پیدا کنند و با گالری‌ها و مراکز فرهنگی ارتباط برقرار کنند و کارشان را عرضه کنند. شاید اگر یک ارگان خصوصی از نمایشگاه افراد چهره حمایت کند، توجیه داشته باشد که به دنبال سود حاصل از معروفیت و چهره بودن صاحب اثر است. ضمن این که اگر بازدید از نمایشگاه افراد چهره، بهانه‌ای باشد برای آشنایی مردم با هنر عکاسی، حاصل خوبی برای این هنر دارد. ولی حمایت یک سازمان دولتی بحث برانگیز است. درست است، حاصل خوبی دارد؛ ولی به شرطی که خوب عکس گرفته شده باشد. من به عنوان یک عکاس بعد از این همه سال هر تازه واردی که وارد رشته عکاسی می‌شود، خوشحال می‌شوم. چون پیش خودم می‌گویم یکی دیگر هم اضافه شد. حالا اگر خوب عکس گرفت یا بد گرفت، نقدش می‌کنم؛ ولی می‌گویم یک فرد دیگر هم به عکاسی اضافه شد و این باعث رشد می‌شود. اگر یک هنرپیشه بیاید نمایشگاه عکس برپا کند، برای من بعد از این همه سال عکاسی جذاب است که ببینم این هنرپیشه از چه زاویه‌ای این دنیا را دیده است و چه چیزی را به عنوان سوژه عکس انتخاب کرده است. یا اگر یک نویسنده نمایشگاه عکس بگذارد، خیلی خوشحال می‌شوم بروم ببینم یک نویسنده به این دنیا چطور نگاه کرده است و عکس‌هایش چه سنخیتی با کتاب‌هایش دارد. همه اینها به آدم رشد می‌دهد و ایده می‌بخشد. اما مشروط بر این که عکس خوب گرفته شود. و این مسأله بسیار مهمی است. نظر رضا کیانیان درباره نمایشگاه هدیه تهرانی و حمایت‌های دولت رضا کیانیان با این دیدگاه که اگر از طرف دولت به عکاسان کمک نمی‌شود، به هدیه تهرانی هم نباید کمک شود، مخالف است و اعتقاد دارد دولت باید از همه هنرمندان حمایت کند.رضا کیانیان از هنرمندانی است که در چند رشته هنری فعالیت می کند و آثارش را به نمایش می گذارد. تا چند سال پیش بیشتر افراد او را فقط به عنوان هنرپیشه می شناختند اما بعدها به نمایشگاه آثارش در رشته های مجسمه سازی و عکاسی رفتند و حتی کتابی به قلم او خواندند. کیانیان که بارها حاصل عکاسی هایش را به نمایش عمومی گذاشته، در گفتگو با خبرآنلاین از نمایشگاه عکس هدیه تهرانی به شدت دفاع می کند و معتقد است حمایت سازمان های دولتی از هدیه تهرانی به خاطر هنر عکاسی اوست نه به دلیل چهره بودنش. نظر شما درباره حمایت سازمان های دولتی از نمایشگاه خانم هدیه تهرانی چیست؟ وقتی عکاسان بسیاری به خاطر مشکلات مالی نمی توانند نمایشگاه برپا کنند، آیا درست است که یک سازمان دولتی به فردی که حرفه و هنرش چیزی غیر از عکاسی است به خاطر چهره بودن او، کمک کنند؟ من نمی دانم خانم تهرانی چه بودجه و تسهیلاتی دریافت کرده است.هم چنان که نمی دانم کدام عکاس به خاطرمشکلات مالی نتوانسته نمایشگاه بگذارد. من همیشه می گویم مهم نیست چه کسی نمایشگاه گذاشته است، مهم تابلویی است که روی دیوار می رود یعنی کار هنری. باید دید عکس های به نمایش درآمده ارزش هنری دارند یا خیر که به نظر من کارهای خانم تهرانی ارزش هنری دارند. اما با نوع استدلال شما مشکل دارم. چون تخریبی است. یعنی اگر به عکاسان امکانات نمی دهند پس به خانم تهرانی هم نباید امکانات بدهند. در صورتی که اگر بگوییم چون به ایشان امکانات دادید پس می توانید در اختیار بقیه هم بگذارید. در ضمن یادتان باشد خانم تهرانی هم عکاس است. به استناد عکس هایی که روی دیوار دارد. هدیه تهرانی دیروز و امروز عکاس نشده است، او سالهاست که عکاسی می کند و از یک سال پیش برای برپایی همین نمایشگاهش از خانه هنرمندان وقت گرفته بود، نه این که دو روز قبل از برگزاری نمایشگاهش درخواست کرده باشد. اما تا به حال اتفاق نیفتاده بود که خانه هنرمندان تمام سالن هایش را برای نمایش آثار، در اختیار یک هنرمند بگذارد. این در حالی است که عکاسان حرفه ای برای نمایش آثارشان در خانه هنرمندان نهایتا می توانند از سالن های استاد ممیز استفاده کنند. این عجیب نیست؟ من هم برای نمایش کارهای چوبی ام فقط از گالری مرحوم ممیز استفاده کردم و به نظر من هر گالری دار حق دارد یکبار کاری را تجربه کند. خانه هنرمندان هم برای اولین بار این کار را کرده و این سابقه را از نمایشگاه هدیه تهرانی آغاز کرده است. ضمن این که باید دید آیا بقیه عکاسان هم به اندازه نمایشگاه آثار هدیه تهرانی مشتری دارند؟ وقتی در نمایشگاه هدیه تهرانی تمام سالن ها بازدیدکننده دارد، چرا نباید گالری دار تمام سالن هایش را در اختیار او بگذارد؟ این یک تجربه است. و از این به بعد هنرمندان دیگر هم اگر به همه سالن ها احتیاج داشتند می توانند به استناد این نمایشگاه همه سالن ها را بخواهند. این که خوب است. مشکل اینجاست که این امکانات و تسهیلات از طرف ارگان ها و سازمان های دولتی در اختیار ایشان قرار گرفته است. شاید اگر یک گالری خصوصی این کار را می کرد توجیه داشت، ولی از یک ارگان دولتی مثل خانه هنرمندان انتظار می رود امکاناتش را به یک میزان در اختیار هنرمندان قرار دهد. آیا اگر دیگر عکاسان هم این امکان را بخواهند در اختیارشان قرار خواهد گرفت؟ من اینطور به قضیه نگاه نمی کنم، این امکان فقط به خاطر چهره بودن خانم هدیه تهرانی به ایشان تعلق نگرفته، به خاطر هنرش هم بوده. اگر سازمانی به عکاسان امکانات نمی دهد نباید بگوییم پس حالا که به عکاسان بودجه نمی دهند به خانم تهرانی هم نباید بدهند. دولت باید به همه بودجه و امکانات بدهد؛ هم به خانم تهرانی و هم به دیگران. بودجه و امکانات سازمان های دولتی کم نیست. این بودجه ها و امکانات حاصل پول نفتی ست که قرار است به ما تعلق داشته باشد. دولت این امکانات را باید در اختیار همه بگذارد و برای تخصیص این تسهیلات نباید انتخاب کند. و ما هنرمندان و عکاسان باید خوشحال باشیم که این امکانات در اختیار خانم تهرانی قرار گرفته چون حالا مشخص شد که سازمان های دولتی تا چه حد می توانند به هنرمندان کمک کنند و تا به حال کمک نمی کردند و حالا معلوم شد که چه امکاناتی می توانستند در اختیارشان بگذارند و در اختیار هنر مندان قرار نمی دادند. حالا دیگر همه عکاسان می توانند به استناد همین نمایشگاه طالب این امکانات باشند و این امکانات باید در اختیار همه هنرمندان قرار گیرد و باید به اندازه تولید هنری همه هنرمندان این سرزمین گالری و فرهنگسرا وجود داشته باشد تا بتوانند آثارشان را به نمایش بگذارند. و با مخاطب ارتباط بر قرار کنند. نه تنها در تهران بلکه در همه شهرستان ها. این یک حق ساده شهروندی است. هم برای هنرمند و هم برای مخاطب هنر. منبع : فرهنگ آشتی - اعتماد - خبرآنلاین سینمای ما

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: پرشین وی]

[مشاهده در: www.persianv.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 412]

اضافه شدن مطلب/حذف مطلب

صفحات پیشنهادی

هدیه تهرانی: امیدوارم توضیحاتم کمی از بار گناهان نکردهام کاسته ...
هدیه تهرانی: امیدوارم توضیحاتم کمی از بار گناهان نکردهام کاسته باشد برگزاری نمایشگاه عکسها و ویدئوآرتهای هدیه تهرانی با اعلام مشارکت نهاد دولتی میراث فرهنگی در ...

سینما و تلویزیون

نوید محمدزاده، تهیه‌کننده نمایش «هیروشیما» شد

فیلم تحسین‌شده "علت مرگ: نامعلوم" به سینماهای ایران می‌آید

نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور ...

فیلم چند لحظه انتظار که به کارگردانی محمد امین دوستی ساخته...

بهترین تلویزیون‌های OLED سال 2024: راهنمای جامع خرید

چالش های آرشام در مسیر انتقام – خلاصه ای از قسمت هفتم سریا...

بهترین سریال‌های شبکه نمایش خانگی در سال 1403: کدام‌ها را ...

فیلمی مهیج و قابل قبول بر پرده سینما

تلویزیون چند اینج مناسب خانه ماست؟

بهترین قرص درمان درد مفصل و استخوان

اصول طراحی و ساخت سینمای خصوصی در خانه یا ویلا