محبوبترینها
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826004447
يک روز شاد در کنار رضا عطاران، مجید صالحی و صادقی
واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: نه حسادت، نه رقابت فقط رفاقت! رضا عطاران و مجید صالحی دو دوست بسیار صمیمی هستند که رفاقتشان زبانزد است. همیشه می توان سراغ آن ها را از هم گرفت و از حال یکی از آن ها که با خبر شوی، انگار با هر دو نفر حرف زده ای. علی صادقی هم بازیگر شاد و همیشه خندان سریال هایشان رابطه بسیار خوبی با آنها دارد و از رفاقت آن ها سال های زیادی می گذرد. سال هایی که با هم خوبی و بدی، تلخی و شیرینی را تجربه کرده اند. به همین علت هم خیلی خوب همدیگر را می شناسند! حتی اگر ندانند که چند ساله اند یا اینکه در چه روزی از سال به دنیا آمده اند. کافی است نگاهی به سر در سینماها بیاندازید تا متوجه شوید که چقدر این سه نفر با هم و به هم گره خورده اند! این گره کور بهانه مناسبی بود تا به سراغ این بازیگران طناز برویم و در کنار آنها هم بخندیم و هم حرف بزنیم. از رفاقتتان بگویید... عطاران: شما بگویید از رفاقت ما چه می دانید؟ ما همین را که می بینیم می دانیم. خودتان رفاقتتان را تعریف کنید. صالحی: من رضا را از سیب خنده شناختم، قبل از آن او را می شناختم اما به عنوان رضا عطاران. پس شروع رفاقتتان از آنجا بود؟ صالحی: رفیق هستیم یا نه من نمی دانم؟ (خنده) عطاران: آره دیگر. ما جزو کسانی هستیم که خیلی با هم رفیقیم! صالحی: 12 سال می شود. عطاران: البته کم کم شکل خودش را پیدا کرد. چون تا به حال که با کسی یکدفعه رفاقت نکرده ایم. صادقی: من همه که از اولین قراردادی که با آنها بستم. یعنی کدام کار؟ صادقی: کوچه اقاقیا. چه اتفاقی افتاد که این رفاقت محکم تر شد. عطاران: خیلی سوال سختی است! صادقی: من که رفتم سر این¬کار بازی کردم و پولم را گرفتم و رفاقتمان شکل گرفت. یعنی شما فقط سر کار همدیگر را می بینید؟ صادقی: اکثرا. چون سن هایمان به هم نمی خورد. من خیلی بچه تر از رضا و مجید هستم. این تنها عاملش است؟ صادقی:خوب تفریحات من با آن ها فرق دارد. من خوشگذرانی هایم به اندازه یک آدم 20 ساله است. اما بچه ها پخته تر هستند. یعنی تاریخ تولد بچه ها را به یاد ندارید؟ صادقی: نه. من تولدم خودم هم فراموش می کنم. صالحی: من فکر می کنم که در این حرفه یا رفاقت شکل نمی گیرد یا اینکه اگر شکل بگیرد خیلی جدی می شود. اصولا ما جفتمان با همه رفیق هستیم. یعنی رفیق‌باز هستید؟ عطاران: رفیق باز به چه معنی؟ اگر منظورتان دوست عوض کردن است! شاید مجید بیشتر این¬طوری باشد. صالحی: من رفیق باز هستم اما می دانم که رضا هم دوستان صمیمی زیادی دارد، مثلا با علی صادقی هم خیلی رفیق است. یا با هر کسی که 2 سکانس هم بازی کند رفیق می شود. اینجور رفیق بازی بد نیست. مهمترین وجه رفاقت های این حرفه این است که نسبت به هم حسادت نداشته باشید و هرکسی توانایی های خودش را داشته باشد و فقط هم آدم ها را به خاطر خودشان دوست داشته باشد نه به خاطر موقعیت. عطاران: ببینید، چیزی که می خواهم بگویم فقط به رفاقت های حرفه ما مربوط نمی شود، شامل همه آدم ها می شود که کم کم در رفاقت ها همه چیزهای بد کنار می رود و آدم ها فقط خوبی های هم دیگر را می بینند. مثلا مجید به شوخی به من می گوید: «تو مدام خوشگل¬تر می شوی!» (خنده) در صورتی که آم هیچ فرقی نمی¬کند بلکه خود رفاقت باعث می شود که عیب ها را نبینی و فقط رفاقت ها را در آنچیزی که می خواهی ببینی. مثل عشق که چشم آدم را کور می کند. صالحی: من نمی دانم در گذشته حسادت بوده یا نه؟! اما در شرایط فعلی سینما به نظرم حسادت خیلی محو شده. در بازیگری هم حسادت ها کمرنگ شده. من همیشه می دانم که خیلی از اتفاق های بازیگری ام در همکاری هایی که با رضا داشتم به وجود آمده. یا اینکه اولین کاری که من کارگردانی کردم هم باعث و بانی اش رضا بوده. 3 در 4؟ صالحی: بله. به همین دلیل می گویم در ایشان حسادتی را نمی بینم چون حتی او دوست دارد من پیشرفت کنم و کمکم هم می کند. در بازیگران هم این حسادت از بین رفته. من هیچ وقت فکر نمی کنم که امین حیایی به x یا y حسادت کند. من در بچه های طنز هم ندیدم که کسی به کسی حسادت کند. شاید به کسی غبطه بخورند که ای کاش من هم این نقش را بازی می کردم اما وقتی کسی سیمر غ می گیرد همه از ته دل تبریک می گویند. یا وقتی کسی کاری می سازد که خوب است، به هم زنگ می زنند و خسته نباشید می گویند. بسیاری اوقات این اتفاق افتاده که بازیگران بزرگ یا حتی بازیگران تازه کار و جوان تماس می گیرند و راجع به کارمان حرف می زنند. رقابت چه؟ عطاران: متاسفانه آن هم از بین رفته. صالحی: من فکر می کنم که هر کسی الان جایگاه خودش را دارد. عطاران جایگاه خودش را دارد یعنی در طنز ایران عطاران ومدیری دو قطب هستند! عطاران: جدا از بحث خود ما من دوست دارم بگویم که این رقابت از بین رفته. من خودم در برهه ای از زمان خیلی دوست داشتم که بادیگران رقابت کنم اما الان اینطوری نیستم. چرا؟ عطاران: مسائلی پیش آمد که در شرایط زندگی تاثیر گذار بود و آن شوری که در اوایل کارمان داشتیم را از دست دادیم. مثل خیلی از موارد زندگی که همه چیز تبدیل به یک عادت می¬شود فکر می کنم این موضوع بر من هم تاثیر گذاشته است. فقط خودم را هم نمی گویم به نظرم این اتفاق در بقه بچه ها هم افتاده. یعنی می خواهید بگویید که از این کار اشباع شده اید؟ عطاران: نمی دانم. اما انگار ... صالحی: من یک چیزی بگویم، دیده اید که قدیمی تر ها در بازیگری برای هم کُری می خوانند و به شوخی می گویند بازیگری را نشان ات می دهم. ولی در بچه های نسل خودمان با هم همدل می شویم و به یک هدف فکر می کنیم. تا یک کار خوب انجام دهیم حتی با بازیگرانی که همیشه طنز بازی نکرده اند مثل محمدرضا فروتن در مجردها. الان خیلی از بچه ها بیشتر از اینکه به خودشان فکر کنند به پارتنرشان فکر می کنند. یعنی فقط به خودش و نقش فکر نمی کند، به مجموعه و فیلم فکر می کند تا فیلم خوب شود. مثلا وقتی با علی صادقی بازی می کنم، مشورت می دهد یا رضا عطاران هم به دیالوگ های طرف مقابلش فکر می کند. خیلی اوقات شده که من میدانم که مهران غفوریان خیلی جذابتر از من می تواند یک دیالوگ را بگوید. مثلا وقتی در یک کاری که می سازم و مصطفی راد آن را بازی می کند می گوید اینجا علی صالحی هم باشد بهتر است. الان همه بچه ها به کمیت نقش خودشان فکر نمی کنند به کیفیت فکر می کنند. کاری هم به جایگاه خود ندارند. مثلا من در مجردها که بازی می کردم اوایل بازی ام در سینما بود. مریلا زارعی و محمدرضا فروتن هر دو جایگاه خودشان را داشتند اما برای این کار و برای همراهی با من از جان و دل مایه می گذاشتند. مثل تکیه کلام «اوگی» که از اوکی آمده بود و تکیه کلام خانم زارعی بود اما هما نجا پیشنهاد داد که این را مجید صالحی بگوید. این نشان می دهد که همه دارند به هم کمک می کنند. این قضیه فقط در بازیگری نیست در فیلمبرداری هم هست. آقای عطاران اینکه گفتید دیگر رقابت نمی کنید به این دلیل است که رقیب دیگری برای خود نمی بینید؟ عطاران: نه. رقابت چیز بسیار خوبی است اما باید بدانید که رقابت همیشه برای گرفتن یک نقش خوب هست. این امر همیشه بوده چه در هالیوود و چه در کشورهای اروپایی. یعنی بازیگران برای اینکه یک نقش خوب را به دست آورند زحمت می کشند. مثلا براندو برای اینکه پدرخوانده را بازی کند یک گریمور استخدام کرد و گریم شد و رفت جلوی خانه کاپولا ایستاد تا به او ثابت کند که می تواند این نقش ها را بازی کند. برای خود من هم همین طور است. اما الان فکر می کنم دچار یک دوره سکون و رکود شدم که انشاء الـ... این دوره برطرف می شود. از چه زمان این رکود را حس کردید؟ بعد از بزنگاه چون خیلی اذیت شدید؟ عطاران: نه. من آن کار را خیلی دوست داشتم. دوره ای همه می گفتند بچه هایی که کار آیتم می کنند نمی توانند در سینما موفق باشند. اما الان در سینما بازی می کنید و فیلم هایتان خیلی خوب می فروشد. چطور این ذهنیت را پاک کردید؟ عطاران: مجید تو بگو... صالحی: من زیاد سوال را گوش ندادم نفهمیدم چه شد! عطاران: اذیت نکن مجید! بگو... صالحی: تو پیشکسوتی! عطاران: من خیلی این چیزی را که گفتید الان نمی شنوم اما در همان برهه که کار آیتم طنز میکردیم همیشه این احساس را داشتم که الان بچه های سینما و تلویزیون نسبت به ما اعتماد ندارند و فکر می کنند که ما یک کار طنز که شکل زندگی داشته باشد، نمی توانیم انجام بدهیم. یعنی تا قطار ابدی؟ عطاران: بله. تا اینکه زیر آسمان شهر همه چیز را تغییر داد یعنی سعی کردم برای زیر آسمان شهر (1) را طوری بنویسم تا همین اتفاقی که الان از آن صحبت می کنیم بیفتد. خودتان بیشتر آیتم نوشتن را دوست دارید یا طنزی که شبیه زندگی باشد؟ عطاران: من فکر می کنم هر دوی این ها لازم است. اما مدلی که من یا آقای مدیری یا رامبد جوان کار می کند همه اش لازم است. باید شکل اجرای خوبش پیدا شود. نقاشی هم سبک های مختلف و رنگ های مختلفی دارد. مثلا کسی که رنگ زرد را دوست دارد آن را بشتر درکارش استفاده می کند. هر سلیقه ای کار متفاوتی را ارائه می دهد. اما انگار این آیتم سازی در طنز هم تاریخ انقضا داشت. من دیگر پس از آن دوره ندیده ام که افراد موفق طنز این کار را مجدد انجام دهند. عطاران: متاسفانه این خصوصیت ایران است. که یک موجی می آید همه چیز را با خودش می برد و غرق می کند و همه چیز نابود می شود و باز دوباره چیز دیگری می آید. مثل همین سینمای طنز که دلیل اینکه ما پر کار شده ایم این است که الان همه کارگردان ها فقط طنز کار می کنند! تمام کارگردان هایی که طنز هم نمی شناسند این کار را انجام میدهند و طبیعی است که از ما می خواهند که برای آن ها بازی کنیم. آقای عطاران شما نمی خواهید دوباره آیتم بسازید؟ عطاران: شاید این کار را بکنم. کار خوب اگر ساخته شود حتما پر بیننده می شود. صالحی: اصولا همیشه یک کار خوب پر بیننده می شود. چه در تلویزیون و چه در سینما. عطاران: مثلا مردم خیلی بیشتر درباره الی را از مثلا... نیش و زنبوری که ما بازی کردیم دوست دارند! این را همین طوری مثال زدم. چرا اینطوری فکر می کنید؟ عطاران: مطمئنم. آمار فروش نشان می دهد. یعنی ما می توانیم کارهای دیگری هم به غیر از طنز داشته باشیم که مردم آن ها را هم دوست داشته باشند. ما در سینما باید انواع ژانرها را داشته باشیم. الان سینما عشقی شود که دیگر کسی عاشق من نمی شود! این مشکل سینماست که دوره ای است. دوره ای سینمای ما اکشن بود بعد از آن جنگی شد و بعد از آن عشقی و حالا هم طنز . که هر کدام هم بازیگرهای خاص خودشان را دارند. حتما هم این شرایط فعلی تغییر می کند و نوع دیگری از سینما رو می شود! انگار در شرایط فعلی فقط طنز جواب می دهد... نه! ما چیز دیگری به غیر از طنز نداریم! به غیر از طنز نمی سازیم. مثلا هر شب تنهایی که این روزها بر پرده سینماست خیلی خوب می فروشد و مردم هم دیده اند. سطح کارهای طنزی که به شما پیشنهاد می شود بالاست؟ صالحی: نه. آن هایی که به من پیشنهاد می شود که اصلا این طوری نیست. عطاران: وقتی می گویم باید شرایط تغییر کند (حتی برای خودم) همین است. شاید چون همه ما توقع داریم که شماها که کار طنز می کنید این سطحی بودن متن ها را از بین ببرید. صالحی: ببینید، هر مقطعی مخاطب یک چیزی را می طلبد. نمی توانیم بگوییم که الان هم اگر ساعت خوش یا سیب خنده پخش شود مخاطبان همان طور از آن استقبال می کنند. مخاطب در هر مقطعی یک چیز را می طلبد. اما برای کارگردانی در سینما باید یک سری از مسیرها طی شود. باید برای رسیدن به هدف باید برنامه ریزی داشت و مسیرهایی را طی کرد. مثلا من در مقطعی از زمان تئاتر کار می کردم، شاید اصلا بازی در این آیتم ها را قبول نداشتم. اما متوجه شدم که برای رسیدن به هدفم باید از راه هایی بگذرم، به همین دلیل ایتم های طنز را بازی کردم و بعد وارد سینما شدم تا اینکه نقش های اصلی سینما را بازی کردم. الان هم با این سینمای کمدی موجود به خود ما بستگی دارد که چقدر بتوانیم خودمان را بالا بکشیم؟! یعنی کمی عرض و طول بیشتری را برای آن در نظر بگیریم. به همین دلیل الان دوست ندارم سر هر کاری بروم. چون احساس می کنم که تخلیه شدم. در سینمای کمدی ترکیب بازیگرها هم کاملا مشخص است! شما سه نفر هستید و رضا شفیعی جم و مهران غفوریان. صالحی: بله، ما خودمان هم باید فکر کنیم. مثلا کار عید به من پیشنهاد شد هم اینکه کسالت داشتم، هم اینکه با خودم فکر کردم اگر دو ماه بخواهم 15 قسمت کار کنم، انرژی زیادی از من می برد. در صورتی که می توانم برای سینما برای یک فیلم یک ساعت و نیمه 2 ماه کار کنم و بازخورد بیشتری هم داشته باشد . کیفیت مطلوب تری هم دارد. یا اینکه فکر کردم 2 فیلم در نوبت اکران با علی صادقی دارم، اگر بخواهم درتلویزیون هم با او باشم خیلی تکرار زیاد می شود. انگار کسی هم به دنبال تجربه جدید نیست. عطاران: بله بستگی دارد که ریسکی که همه می کنند چقدر بگیرد. من معمولا خودم همیشه پیشنهاد بازیگرها و ترکیب های عجیب و غریب می دهم. مثلا هر وقت ترکیب هم خیلی خوب بوده به متن توجه چندانی نکردم. مثلا وقتی می گویند رضا کیانیان خود من خوشم می آید یا اسنکه مثلا من در کنار گلزار در توفیق اجباری قرار است چه کنم؟! این ترکیب های جدید، تازگی هم می آورد. اما در سریال هایی که دارید خودتان هم به دنبال تکرار رفته اید. عطاران: من دو نفر بیشتر ثابت نداشتم. در خانه به دوش چه کسانی بودند؟ صالحی: علی و حمید لولایی عطاران: در متهم گریخت چه کسانی بودند؟ صالحی: سیروس گرجستانی، سعید آقاخانی و علی عطاران: در ترش و شیرین چه کسانی بودند؟ صالحی: من و علی و رضا شفیعی جم. عطاران: در بزنگاه هم... صالحی: حمید لولایی و علی... عطاران: علی چون همیشه خیلی خوب بوده در کارهای من و حمید لولایی همیشه بودند. بازیگر ثابت دیگری ندارم! مریم امیر جلالی. عطاران: خانم امیر جلالی هم در کار آخر نبود. من کلی آدم جدید داشتم مثل مرجانه گلچین یا نیکی نصیریان یا سوسن پرور یا هنگامه حمیدنژاد که الان نقش یک سینمایی بازی کرده. صالحی: اما کلا تلویزیون مثل یک تیم فوتبال است که تو تیم خودت را داری. ممکن است برای فصل شرایط طوری چیده شود که یک هافبک عوض کنی. در تلویزیون هم همین طور است. طبیعتا وقتی در 2 ماه قرار است 13 قسمت بسازی ترجیح میدهی به دنبال کسانی بروی که خیلی بهتر همدیگر را می شناسند... عطاران: کسی که خیلی در کارهای من ثابت بوده بسیار حسی بوده. مثل اعضای بدن که اگر بخواهی عضوی را تغییر دهی خیلی راحت تر دست و پا را عوض می کنی تا قلب و مغز! چون آنها باعث مرگ کسی نمی شود فقط شرایط را عوض می کند. اما نکته مثبتی که در کارهای شما وجود دارد این است که زندگی در آن جریان دارد و این نوآوری را شما کردید... صادقی: ای ول. عطاران: نمی دانم هر چه شما بگویید. دست شما درد نکند. (خنده) صالحی: بله. من چون ترش و شیرین را با رضا کار کرده بودم یاد گرفتم که 3 در 4 را هم به زندگی نزدیک کنم، یعنی به متن اکتفا نکنیم. یادم هست که روزی یکی از دوستان منتقد در مورد رضا چیزی گفت که برای من خیلی جالب بود. می گفت: «رضا عطاران، مهرجویی تلویزیون است!» عطاران: عجب آدم خوش سلیقه ای بوده! صالحی: (خنده) من هم این را یاد گرفتم. آقای صادقی شما برای هر دو نفر بازی کردید، کدام یک سخت تر بوده و کدامیک راحت تر؟ عطاران: علی به خدا اگر بگویی مجید، من می دانم و تو! (خنده صادقی: کار کردن در سینما کلا سخت است! دستشان درد هر دو هم دستمزدم را خوب دادند. عطاران: آن قضیه که به ما ربطی ندارد! صادقی: تو پشت ماجرا بودی که این اتفاق افتاده وگرنه میدانی که اوضاع چطور است. البته من رویم را سفت می کنم و اول دستمزدم را می گیرم. یعنی بابت دستمزد ضربه خورده اید؟ صادقی: چندباری این اتفاق افتاد، اما جاهایی که رضا یا مجید بودند خیالم راحت بوده. یعنی حاضرید برایشان چک سفید امضا کنید؟ عطاران: اگرخود علی هم بخواهد ما نمی خواهیم که این کار را بکند. چقدر از بازیگران کنسه می گیرید؟ عطاران: من که سعی می کنم حتما از کمک بچه ها استفاده کنم، فرقی هم ندارد که آن فرد چه کسی بوده حتی اگر مهمان آن روز کار بوده باشد اما نظر خوبی بدهد از نظرش استفاده می کنم. شما جوری از بازیگران بازی می گیرید که بعدا خود بازیگر متوجه می شود که خوب بازی کرده. عطاران: معمولا دوست دارم با کسانی کار کنم که بازیگر نباشند، یعنی ندانند که بازیگری چیست. چقدر نقش های تکراری بازی کردید؟ مثلا اقای عطاران شما نقش دزد را خیلی بازی کردید. عطاران: بله. چرا این اتفاق افتاده؟ عطاران: چون انتخاب هایم خوب نبوده. صادقی: اما خوب رضا جون پولش خوب بوده . عطاران: بله اما چون یک نفر یک نقش خوب بازی کرده است حالا همه از او توقع دارند تا در ان نقش باز هم بازی کند. صالحی: اتفاقا من امروز با یک یاز دوستانم که اصلا در هنر هم فعالیتی ندارد داشتیم یک تله فیلم می دیدیم، یکدفه با ناراحتی گفت: «این بازیگر هم که مدام همین نقش را بازی می کند» من چیزی نگفتم و او خودش جواب خودش را داد، گفت : «من فکر می کنم چون در فلان فیلم این نقش را خوب بازی کرد همه فکر می کنند که باید دوباره چنین نقشی را به او پیشنهاد بدهند.» البته این عیب سینمای ماست که در دنیا هم وجود دارد. متفاوت ترین نقشی که بازی کردید چه بوده؟ عطاران: شاید صندلی خالی و قرنطینه. صالحی: من شاید نقش تکراری نداشتم اما خودم دارم تکراری می شوم! زیاد بازی کردن ضربه زدن به خود آدم است. کلا سعی می کنم که کارهای متفاوت تری را قبول کنم. مثل ازدواج در وقت اضافه که با علی داشتم. چون استعداد و توانایی های کمی در بازیگری دارم باید سر حوصله بیشتری نقش ها را انتخاب کنم. صادقی: من هم که همیشه تکراری بودم. چرا؟ عطاران: من که همیشه دوست داشتم علی خودش باشد! پس تقصیر ما هم هست. صادقی: کسی از من نخواسته که جور دیگری بازی کنم. من هم باید نظر کارگردان را جلب کنم. صالحی: اما علی در دو کار برای من بازی کرده که اصلا شبیه همدیگر نیست. عطاران: اما به نظر من باز هم شبیه است. چون من که نقش دزد را هم بازی می کنم مثل همان نقش های قبلی ام است. فقط شاید یک جا دزد کت وشلواری باشد و یک جا هم دزد در به در! صادقی: شاید موقعیت ها فقط فرق می کرده اما من فرق چندانی نداشتم. شاید حالا بنا به موقعیت سن ام تکیه کلام های متفاوت تری داشتم و تنها همین نکات کوچک تغییر کرده است! اما من تغییری نداشتم. صالحی: انشاء الـ... رضا یک فیلم کاملا جدی می سازد و همه در آن بازی می کنیم! صادقی: مثلا سکانس اول فیلم هم اینجوری شروع می شود که همه داریم در بهشت زهرا گریه می کنیم. (خنده) دیدن شماها در چنین حالی بیشتر خنده دار است! چه نقشی بیشتر به رضا عطاران می آید؟ عطاران: معمولا هم به من می گویند نقش قالتاق خیلی به تو می آید. مثل نقشی که در ترش و شیرین داشتم. آقای صادقی شما چطور؟ صادقی: من کلا درمورد فیلم ها اینطوری فکر نمی کنم. یعنی چندان مهم نبوده که چطور باشد! اصلا هیچ وقت متن را خوانده اید؟ صادقی: متنی که عکس نداشته باشد را نمی توانم بخوانم. انگار نمی فهمم! دیالوگ ها هم آن چیزی که به دهانم می آید را می گویم اگر نه برای خودم را می گویم. اما خوب سعی می کنم به کارگردان ها هم توجه کنم، چون به هرحال این کار ماست و باید هر کاری که آنها می خواهند انجام دهیم. در رفاقت چقدر پای همدیگر می ایستید؟ عطاران: من تا جایی که بتوانم. صادقی: تا حد نرمال! شما الان به این معروفید که گران ترین بازیگران سینما هستید.... صادقی: نه بابا، این حرف ها را نزنید.... فقط به خاطر این است که الان سینمای کمدی رو بورس است. فیلم گریه دار چه کسی می خواهد ببیند؟مردم ما همین الان دارند گریه می کنند. گریه شما را کسی دیده؟ عطاران: من که بله. صادقی: سر همان کوچه اقاقیا با مجید صالحی (خنده)! عطاران: من در بازی هایم هیچ وقت گریه نکردم. تا به حال از دست هم ناراحت شدید؟ عطاران: بله. صالحی: من و رضا فقط یک بار از هم ناراحت شدیم. عطاران: یک بار که نمی شود! مگر می شود بعد از این همه سال یک بار از هم ناراحت شده باشیم. صالحی: خوب یک بار دعوا کردیم. عطاران: من از دست علی هم ناراحت شدم او از هم من ناراحت شده. صادقی: سر کار 3 در 4 خیلی دعوا زیاد بود که آن هم بین من و مجید نبود. دعوای شما و مجید صالحی برای چه بود؟ صالحی: برای کوچه اقاقی ها دعوایمان شد. من داشتم با کسی دعوا می کردم، رضا از آن طرف دفاع کرد. با هم جر و بحث کردیم. عطاران: البته جر و بحثی که به هم فحش می دادیم (خنده) صادقی: رضا سر کوچه اقاقیا خیلی اذیت شد، خون بالا می آورد! ما هم درد می کشیدیم، آخرهای کار همه داشتیم اذیت می شدیم. عطاران: یاد منوچهر نوذری هم زنده. در آن کار خیلی کمکمان کرد. اما جوان ها خیلی بیشتر اذیت مان می کردند مثل مجید و یوسف تیموری. آقای صادقی بعد ازاین همه سال دوستی می دانید که اگر چه کاری را انجام دهید رضا عطاران از شما ناراحتم می شود؟ صادقی: به هر حال یک سری از مسائل اصولی است که باید حتما رعایت شوم مثل احترام گذاشتن به طر مقابل که حتما باید انجام شود. باید درست و حسابی با هم رفتار کنیم. عطاران: من از چیزی ناراحت نمی شوم فقط اگر کاری به مربوط نشود اما در کار من تاثیر بگذارد ناراحت می شوم. مثلا اگر علی با تهبه کننده ها به مشکل بخورد، سر کار من نیاید، من از علی هم ناراحت می شوم. چون به من ربطی ندارد! صادقی: آن هم که دیگر دست من نیست. چون من می خواهم پول در بیاورم و زندگی کنم. کدامیک از شما رُک تر هستید؟ صالحی: رضا. از اول مسائل را می شکافند. مثلا علی کارش بد نیست که از اول قراردادش را تعیین میکند. ولی من خیلی مراعات می کنم. شاید من حواسم به همه هست. رُک گویی که بچه ها دارند بد نیست. به نفع خودشان است. خیلی ها می گویند شما سه نفر یا عصبانی نمی شوید یااینکه اگر عصبانی شوید دیگر نمی توان کنترلتان کرد. صادقی: بستگی دارد! عطاران: بله. من خودم از عصبانیت خودم می ترسم. صالحی: من عصبانیت رضا را فقط در کوچه اقاقیا دیدم. اما در کارهایی که کردم انقدر همه خوب بودند که من عصبانی نشدم. مثلا به خاطر شریاط مالی سعی می کنم خودم راناراحت نکنم چون دیر و زود دارد اما سوخت و سوز ندارد. یا اینکه اگر مثلا ناهار کار بد بود که نباید خودم را بکشم! ناهار از بیرون می گیرم. نباید از چیزهای کوچک و جزئی عصبانی شد. می دانید که چه اخلاق هایی تان می تواند عطاران را ناراحت کند؟ صالحی: آخرین باری که رضا از دست من ناراحت شد داشتیم یک چیزی برای یکی از دوستانمان می خریدیم که سر حساب کردن دعوایمان شد، من می خواستم حساب کنم اما رضا نمی گذاشت، تا اینکه رضا با ناراحتی سر من داد زد و گفت من می خواهم حساب کنم! عطاران: (خنده) راست می گوید. صالحی: بعد هم من خیلی سریع از آن مغازه بیرون آمدم و اصلا هم ناراحت نشدم. چون با خودم فکرکردم و گفتم حتما در آن موقع این حس را داشته که خودش پول آن جنس را حساب کند. موضعی هم نسبت به هم نگرفتیم و حتی بعد از آن در یک مسیر طولانی با هم سوار ماشین شدیم وکلی حرف زدیم. همان جا باید کات داد و delete کرد و به بعدها فکرکرد. شما هم می دانید که کدام اخلاق تان می تواند مجید صالحی را ناراحت کند؟ عطاران: میدانم اما نمی گویم. چرا؟ عطاران: چون نمی شود گفت! صادقی: اگر کارهایت هم مثل زندگی ات بود ما راضی بودیم. عطاران: یعنی چه؟ صادقی: مشکل من این است که نمی توانیم یک فیلم طنز آدم حسابی بسازیم. حتما باید بریم سراغ قشرهای پایین جامعه. انگار کسانی که پولدارند کار طنز انجام نمی دهند. مثلا همیشه لباس ها در کارهای رضا بی رنگ و روست چون به قشر پایین مربوط می شود! عطاران: معمولا با توجه به نقش ها یک دست لباس کافی است. صالحی: برای من هم همین طور است، لباس باید در راستای کار باشد. خارج از کار چطور؟ صالحی: من رنگ و لعاب را دوست دارم. من کاری ندارم که دیگران چه فکری می کنند، دوست دارم آن چیزی را که خودم دوست دارم بپوشم. صادقی: همین هم درست است! شما که همیشه لباس هایتان با خیلی ها متفاوت است. به خاطر متفاوت بودن این لباس ها را نمی پوشم فقط چون آنها را دوستدارم. عطاران: خیلی ها مثل علی لباس می پوشند. اما من بیشتر دوستدارم لباس برای خودم باشد، من اگر یک پیراهن را می پوشم و حال می کنم آنقدری آن را می پوشم تا مُندرس شود! به عنوان سوال آخر اگر زمانی مهران مدیری دوباره به شما پیشنهاد همکاری بدهد با توجه به شرایط فعلی تان با او همکاری خواهید کرد؟ عطاران: بله. بستگی به شرایط دارد، یک بار هم برای پاورچین پیشنهاد کردند که من سر کار بودم. صالحی: بله. برای من فرقی نمی کند که با چه کسی کار می کنم، مهم این است که از کار کردن با او لذت ببرم. ضمن اینکه من کارهای او را دوست دارم. کلا سعی می کنم با همه جنس آدمی کار کنم. صادقی: من هم که یکبار با ایشان کار کرده ام در سریال دردسر والدین. عطاران: من یک سوال دارم، مجید تو می دانی علی چند سالش است؟ صالحی: علی متولد 59 است. یعنی... صادقی: 29 سال فیکس! صالحی: رضا هم که... 53! نه 54 شوخی کردم! 57 چطور است؟ عطاران: دقیقا 10 سال بزرگتر! اما مجید را نمی دانم! صالحی: من یکی از سال های خدا! (خنده) منبع : نسل امروز سینمای ما - آرامه اعتمادي
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 905]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها