نويسنده سوري: مخالفان دولت سوريه به دنبال ايجاد دولت وهابي هستند

واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: محمد اشرف البيومي در اين مقاله كه در پايگاه اينترنتي سوريه الان منتشر شد ، افزود : مخالفان دولت سوريه تلاش دارند تا با نام دين به قدرت رسيده و از نظر سياسي از قدرت هاي سلطه گر غربي تبعيت كرده و با آنها همكاري كنند. در ادامه اين گزارش نويسنده با طرح اين سئوال كه آيا سوريه در مقابل توطئه اي واقعي و يا خيالي قرار دارد؟ نوشت ، براي پاسخ دادن به اين سئوال كه آيا عليه دولت و يا ملت سوريه توطئه اي وجود دارد ، بايد بر دو مساله توجه كرد، كه يكي به كار بردن منطق و ديگري تكيه بر واقعيت ها، گزارش ها، اظهارات رسمي و اقدامات آمريكا است. اگر بر يك تحليل علمي تكيه كنيم بايد ببينيم كه اين به معناي پايبندي بر اطلاعات آشكار و موثق است و بايد به دور از تبليغات رسانه اي و يا بي طرفي آشكار سياسي در مقابل مخالفان و موافقان دولت سوريه باشد. نويسنده مي افزايد : به هر حال ارزشيابي ما از مسايل به خصوص اگر بر اساس يك بعد باشد ، نمي تواند دقيق باشد و نمي توان همه ابعاد تاريخي، جغرافيايي و سياسي را در نظر گرفت. منظور از مخالفان سوريه مي توان به قدرت هاي سلطه گر غربي، عقب افتاده عربي و يا كساني اشاره كرد كه سعي مي كنند تا سوريه را تبديل به يك دولت وهابي زير نظر دولت هاي بزرگ تر كنند تا با نام دين به قدرت رسيده و از نظر سياسي از قدرت هاي سلطه گر غربي تبعيت كرده و با آنها همكاري كنند. در اين صورت سوريه تبديل به وسيله اي براي تحقق اهداف راهبردي اين قدرت ها در ميان كشورهاي عربي و منطقه از طريق اجراي طرح بزرگ خاورميانه با پوشش دمكراسي خواهد شد. با بازگشت به دهه 20 قرن گذشته ميلادي مي توانيم به تقسيم امت عربي، توسعه سلطه استعمار و البته اشغال فلسطين پي ببريم. همه اقشار ملت سوريه ، فرهيختگان عرب ملي گرا و مخالفان ملي گرايي كه از اقدامات نظام سوري خشمگين هستند ، بايد بدانند اين نظام سعي در اجراي اصلاحات ريشه اي ، واقعي و با سرعت تمام دارد تا مردم از آزادي هاي گسترده در كشور برخودار شده و مشاركت سياسي فعال داشته باشند. اين نظام مي خواهد يك سياست اقتصادي برقرار كند كه در راستاي خدمت به همه طرف هاي مردمي باشد تا فاصله ميان ثروتمندان و فقرا را با نظارت جدي مردمي كاهش داده، جلوي فساد و افراد فاسد گرفته شود. نظام سوريه كه در مقابل نقشه هاي صهيونيستي، ديكته هاي غربي، توطئه عربي و منطقه اي قرار دارد ، بايد از حمايت واقعي مردم برخودار شود. مي خواهيم سوريه يك كشور نمونه عربي باشد كه از قدرت مردمي، پيشرفت علمي و تمسك اجتماعي براي مقابله با همه چالش ها برخوردار باشد. خانم ويكتوريا نولاند سخنگوي وزارت خارجه آمريكا در 16 ژوئن سال جاري ميلادي گفت كه ما تماس هاي خود را با سوري هايي كه خواهان تغيير هستند، افزايش داديم. اين خانم از تماس هاي گسترده اي حرف زد كه وزارت خارجه آمريكا از طريق تركيه و ديگر هم پيمانانش انجام داده و در اين زمينه با جهان عرب رايزني كرده است. علاوه بر آن جفري ويلتمن معاون وزير خارجه آمريكا نيز اعلام كرد كه ما ارتباطات خود را با سوري هايي كه در داخل و خارج از اين كشور خواهان تغيير هستند ، افزايش مي دهيم و هنگامي كه از وي درباره نوع كمك هاي آمريكا به سوري هاي مخالف پرسيده شد ، گفت كه نمي خواهد درباره اين مساله صحبت كند چرا كه گفت و گوها مخفي بوده و ما مي خواهيم اين گفت و گوها توسعه و عمق بيشتري يابد. ويلتمن درباره نحوه ارتباط با مخالفان سوري نيز گفت: ما مي خواهيم بدانيم نيازهاي اين گروه هاي مخالف سوري چيست و آنان خواهان چه چيزي هستند. به دنبال اظهارات نولاند ، ميشل چوسودوسكي يك كارشناس اكادمي كانادايي در 17 ژوئن سال جاري ميلادي گفت كه متزلزل كردن ثبات سوريه و لبنان ، بخشي از طرح آمريكايي، اسراييلي و ناتو در حداقل 10 سال پيش تاكنون است. آيا اين مساله ما را به ياد ائتلاف فرانسه، انگليس و اسراييل در سال 1956 نمي آورد؟ يا اين كه اين ائتلاف واقعي نبوده است؟ ژنرال وسلي كلارك فرمانده سابق سازمان پيمان آتلانتيك شمالي (ناتو) نيز در همين ارتباط گفته بود كه برنامه حمله پنج ساله شامل كشورهايي از جمله عراق، سوريه، لبنان، ليبي، سومالي و سودان بوده است و با مراجعه به كتاب پيروزي در جنگ هاي جديد مي بينيم كه مصر، تونس و يمن در فهرست اين هفت كشور كلارك نبوده اند. آيا روزنامه هاي غربي مانند واشنگتن پست، نيوريورك تايمز و اينديپندنت و غيره اعتراف نكردند كه گروه هاي مسلح ضد نظام در سوريه وجود دارند؟ و يا اين كه سازمان هاي مخالف سوريه از جمله شبكه تلويزيوني بردي سرمايه گذاري هايي عليه نظام اين كشور مي كنند؟ آيا مخالفان ملي گراي سوري اظهارات رسمي آمريكا در 13 ژوئن سال جاري در نيويوك تايمز درباره تسلط افراد مسلح اسلامي گرا در شمال غربي سوريه را نخواندند؟ روزنامه مزبور حتي همچنين نوشته بود كه اخوان المسلمين هر كسي را كه عليه افراد مسلح و حضور گسترده آنها حرفي بزند ، طرفدار نظام سوري مي داند. لئون پانتا رييس سابق سازمان جاسوسي آمريكا (سيا) نيز در همين ارتباط در 26 آوريل سال جاري ميلادي در مرز تركيه با سوريه چه كار مي كرد؟ آيا دولت آمريكا چندين بار سوريه را به همراه كشورهاي ايران و كره شمالي جزو كشورهاي محور شرارت نمي دانست و در سال 2003 به بهانه اسلحه به عراق حمله نكرد؟ آيا مقامات سوري را به ترور رفيق حريري نخست وزير اسبق لبنان متهم نكردند تا دمشق را در دادگاه بين المللي محكوم كنند ؟ آيا حقيقت ادعاها و شاهدان دروغين درباره ترور حريري كشف نشد؟ آيا به يكباره اين اتهام را از سوريه به حزب الله لبنان منتقل نكردند؟ نتيجه گيري كلي اين است كه دولت و ملت سوريه هر دو مورد هدف و توطئه اسراييل، آمريكا و همپيمانان آنها قرار دارند. آنها با بر انگيختن اختلافات داخلي، ايجاد فتنه ها، قضاوت عليه نظام سوريه، استفاده از نقاط ضعف آن در جامعه سوري از قبيل اشتباهات نظام و كوتاهي آن در زمينه ادامه اصلاحات ريشه اي، مردم را عليه نظام تحريك مي كنند و از ضعف مشكلات اقتصادي مردم استفاده مي كنند. گزارش روزنامه واشنگتن پست در 18 آوريل سال جاري به نقل از اسناد ديپلماتيك پايگاه اينترنتي ويكي ليكس تاكيدي بر سرمايه گذاري دولت آمريكا براي عناصر داخلي سوريه از سال 2006 ميلادي دارد. امروز قدرت هاي سلطه گر غربي از همه ابزار لازم از قبيل دشمنان داخلي نظام مانند رفعت اسد و عبدالحليم خدام كه روابط آشكاري با دولت هاي غربي و سازمان هاي اطلاعاتي آنها دارند ، عليه سوريه استفاده مي كنند. آنها همچنين از اخوان المسلمين، سلفي ها و فرهيختگان ليبرال جديد در راستاي اهداف امپرياليستي خود استفاده مي كنند، كساني كه مسايل ملي و ميهني را رها كرده و خواهان انتقال قدرت، چند حزبي يعني دمكراسي بر اساس معيارهاي غربي و همسويي با به اصطلاح بازار آزاد هستند. اوضاع كنوني سوريه مناسب طرفداران خشم مردمي است تا به اهداف سياسي خود از طريق تزوير و دروغ پردازي اطلاع رساني ، بزرگنمايي برخي وقايع و تبليغات رسانه اي دست يابند مانند آنچه كه شبكه الجزيره در اين راستا انجام مي دهد كه موجب استعفاي خبرنگاران برجسته اي مانند غسان بن جدو شده است. ديگر اين كه مخالفان نظام سوريه و طرفداران خشم مردمي همچنين از تهديد و ارعاب قدرت هاي منطقه اي مانند تركيه و بين المللي مانند ناتو، سازمان ملل متحد و نيز قاچاق اسلحه از طريق مرزها استفاده مي كنند. اين سئوال پيش مي آيد كه چرا تمركز مقابله هاي نظامي با سوريه بر مرزهاي اردن، لبنان، تركيه و يا از طريق دريا استوار است ؟ آيا اين سئوال مشروعي نيست؟ دولت و ملت سوريه بايد تصميمي شجاعانه و حساس اتخاذ كنند، چرا كه تاريخ گواه تلاش قدرت هايي است كه با هوشياري و يا تنگ نظري سعي در تقسيم سوريه به نفع قدرت هاي استعماري داشتند و دارند. بنابراين مسئوليت بزرگي بر عهده مخالفان ملي گرا به ويژه سركرده هاي آنان است كه شعار سقوط نظام سر مي دهند، چرا كه اين شعارها را قدرت هاي سلطه گر غربي و عقب افتاده عربي براي خدمت به اهداف شان ايجاد كردند، اهدافي كه با اهداف مخالفان ملي سوري منافات دارد. اكنون ما پيروزي ليبي به رهبري ناتو را مشاهده مي كنيم، همانطور كه اجدادمان پيروزي عربي به رهبري لورانس و نتايج آن را مشاهده كرده بودند، لذا نتايج اين ها يكي است. نويسنده سوري در پايان مي افزايد : ما بايد با هوشياري و جديت براي جلوگيري از يك پيروزي ديگر در سوريه تلاش كنيم كه اين مساله از طريق تحقق اصلاحات ريشه اي در سوريه و ريشه كن كردن شعار سقوط نظام اين كشور محقق مي شود، نظامي كه تنها نظام عربي در خط مقاومت است. خاورم3**2133**1436**1609

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ایرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 244]