محبوبترینها
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1840186837
پرسش های بی پاسخ در رسانه ملی
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: پرسش های بی پاسخ در رسانه ملی نگاهی به ضرورت مهندسی پیام در رسانه ملی
طرح پرسش درست، نیمی از طی مسیر است. سازمان ها و نهادهای فرهنگی جامعه، بیش از دیگر سازمان ها نیازمند طرح پرسش هایی برای یافتن گلوگاه ها و معضلات پیش رو هستند. پیچیدگی فعالیت های رسانه ای و هجوم بی امان فرهنگی و رسانه ای سلطه گرانی که جز به سلطه پذیری فرهنگ ها و رسانه های بومی رضایت نمی دهند، چنان عرصه ای حساس و پیچیده را پدید آورده است که یک لحظه غفلت از طرف سیاستگذاران و برنامه ریزان، بهایی سنگین را برای سازمان ها و نهادهای دست اندرکار رقم می زند. بی سبب نیست که رهبر فرزانه ی انقلاب اسلامی در دو دهه حضور در جایگاه رهبری از اهمیت و ضرورت فرهنگ، مقابله با تهاجم و شبیخون فرهنگی، و دستیابی به «بصیرت» در درک و شناخت زمانه و صحنه ی نبرد فرهنگی و رسانه ای، سخن گفته و می گویند و تا به آنجا پیش می روند که «اقتدار فرهنگی» را به منزله ی مفهوم حقیقی اقتدار دولت ها و ملت ها در روزگار ما قلمداد می کنند و از همه ی دست اندرکاران برای دستیابی به آن، انتظار و مطالبه ای جدی دارند. سیاستگذاران، برنامه ریزان و برنامه سازان رسانه ی ملی تا چه اندازه دارای نقشه ی راه برای حرکت به سمت و سوی اهداف مورد نظر هستند و تا چه اندازه چنین نقشه ای را بر مبنای اصول، دانش و نظریه های علمی در عرصه ی ارتباطات و رسانه و دیگر رشته های مرتبط، طرح ریزی و اجرا می کنند؟ جای تردید نیست که تحقق عملی چنین آرمانی، بدون تأمّل در ظرفیت و نقش رسانه ها در جامعه، امکان تحقق و عملیاتی شدن ندارد. در واقع ساده انگاری و غفلت از ظرفیت رسانه ها در جامعه ی امروز ما، خود از موانع جدی دستیابی به آرمان مهندسی فرهنگی و اقتدار حقیقی فرهنگی در ایران امروز به شمار آید. سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران به عنوان و به منزله ی «رسانه ی ملی» در سپهر فرهنگی و رسانه ای جامعه، بیش از دیگر رسانه ها، نیازمند تأمّل جدی و توجه همه جانبه اندیشمندان و صاحبنظران فرهنگ و رسانه و دیگر عرصه های مرتبط در دانشگاه و حوزه است. پوشش گسترده و فراگیر و دربرگیری زمانی درخور از فعالیت های جوانان، نوجوانان، کودکان و زنان در جامعه با عنوان پر کردن اوقات فراغت، تأمل و توجهی مناسب را در شناخت دامنه ی اثرگذاری های پیدا و نهان رسانه ی ملی و ایستگاه های رادیویی و کانال های تلویزیونی آن در جامعه را طلب می کند؛ گرچه نه باید و نه می توان از جایگاه و نقش رقیبان قدرت مند رسانه ی ملی و دامنه ی تلاش آنها برای اثرگذاری های مطلوب در جامعه غفلت و از کنار آن به سادگی گذر کرد. همچنین، نمی توان از جایگاه و نقش تکمیل کننده ی دیگر رسانه های داخلی و همسو با سیاست های کلان انقلاب و نظام چون، کتاب، مطبوعات، سینما و پایگاه های اطلاع رسانی و تحلیلی هم به منزله ی امتداد دهنده و نهادینه ساز اثرگذاری های رسانه ی ملی در جامعه و در نزد مخاطبان هدف، چشم پوشی کرد و آن را ساده انگاشت. باید به نگاهی متوازن و واقع بینانه دست یافت و با زمان شناسی درست، رسانه شناسی و بهنگام و مخاطب شناسی همه جانبه ی همراه با طراحی و تدوین الگویی کارآمد در برقراری پیوند مناسب میان دو مقوله ی «رسانه» و «فرهنگ» از جایگاه و نقشی نه فرو غلتیده در آرمان گرایی تخیلی که برآمده از درک و شناخت واقع بینانه از رسانه ی ملی سخن گفت.
«مهندسی پیام» نخستین گام عملی موثر در برآوردن چنین انتظار و توقعی عقلانی و منطقی است. پیام به منزله ی برون داد و خروجی جمله ی سیاستگذاری ها، برنامه ریزی ها و برنامه سازی های رسانه ای، اگر به درستی در چارچوب درک و شناخت محدودیت های حاکم بر رسانه، ارزیابی، بررسی و تحلیل شود و توانایی آن در ایجاد معنای مورد نظر سیاستگذاران و برنامه ریزان در اندیشه و ذهن مخاطبان و بروز و ظهور متناسب در رفتار آنها به محک بررسی و نقد درآید تا در نهایت، دامنه ی اثرگذاری های رسانه ای در بازار سرشار از پیام های برآمده از محرک ها و منابع گونه گون و گاه متضاد و معاند با اهداف پیام رسانی در رسانه ی ملی بررسی و تعیین شود؛ می تواند به آفرینش و خلق بزرگ ترین و کارآمدترین «فرصت» برای بقای موثر و بالندگی و رشد دم افزون رسانه ی ملی در عرصه ی رقابت های تنگاتنگ رسانه ای بینجامد و راه را بر بسط و گسترش روزافزون ارزش ها، باورها و جهان بینی فرهنگی ایرانی و اسلامی در درون و برون مرزهای جغرافیایی اجتماعی و سیاسی ایران امروز بگشاید. مهندسی پیام، جمله ی چنین تلاش ها و کوشش های صورت گرفته در مسیر دستیابی به چنین مقصودی را دربر می گیرد و به منزله ی ضرورت و نه راهکار در طیّ به سلامت این مسیر شایسته ی تأمّل و توجّه بیش از پیش در نظر می آید. سیاستگذاران، برنامه ریزان و برنامه سازان رسانه ی ملی تا چه اندازه با آسیب ها و خطرهای موجود و در پیش رو بر سر راه حضور موثر در جامعه و در نزد مخاطبان هدف آشنا هستند؟نگاهی کوتاه به روند برنامه ریزی و برنامه سازی ها در رسانه ی ملی نشان از آن دارد که به رغم تلاش ها و کوشش های صورت گرفته ی دست اندرکاران، فاصله با آنچه باید و مورد انتظار است، بسیار است. روزمرگی ها و اسیر جزییات و حاشیه ها شدن که اثرگذاری نامطلوب خود را بر کیفیت برنامه سازی ها برجای می گذارد و در کنار آن، شتابزدگی و فقدان عمق کافی در تصمیم سازی ها و تصمیم گیری های رسانه ای، از جمله آسیب های جدّی در روند برنامه ریزی ها و برنامه سازی های صدا و سیمای جمهوری اسلامی است که پیامدهای خاص خود را بر سپهر فرهنگی و رسانه ای جامعه و فضای عمومی حاصل از آن، تحمیل می کند. به نظر می رسد باید تدبیری دیگر به کار بست و در این راه، به اولویت گذاری های مناسب در این میانه اقدام کرد. طرح پرسش های شایسته و بسط و گسترش محیطی سرشار از روحیه ی پرسشگری و طراحی فرآیند خود اصلاحی رسانه، از جمله ضرورت هایی است که در این میان شایسته ی تأمل می نماید. باید «مهندسی پیام» در روند برنامه ریزی ها و برنامه سازی های رادیو و تلویزیون در ایران امروز را دیگر بار در نظر آورد و مدام از ضرورت های تحقق آن، پرسش کرد تا رفته رفته به پاسخ های مناسب و مناسب تر که متناسب با درک خود و محیط پیرامون خود است، دسترسی یافت. پرسش های زیر به منزله ی پرسش های همچنان بی پاسخ؛ حداقل در رفتار رسانه ای دست اندرکاران رسانه ی ملی، شایسته ی تأمل، درخور توجه و نیازمند پاسخ های مناسب تر از پیش از سوی سیاستگذاران و برنامه ریزان فعال در این عرصه هستند: 1- سیاستگذاران، برنامه ریزان و برنامه سازان رسانه ی ملی تا چه اندازه توانسته اند به تعیین هدفی متمایز و مشخص در انجام فعالیت ها و عملکردهای خود دست یابند؟ 2- سیاستگذاران، برنامه ریزان و برنامه سازان رسانه ی ملی تا چه اندازه از امکانات و واقعیت های موجود در رسانه و جامعه آگاهی دارند و به ارایه ی تدبیر بهنگام و گره گشا درباره ی آسیب ها و معضلات جامعه، پایبند و متعهد هستند؟ 3- سیاستگذاران، برنامه ریزان و برنامه سازان رسانه ی ملی تا چه اندازه به برشمردن و پیش بینی عوامل و رخدادهای مختلف در جامعه هستند و می توانند با نگاهی جامع به محیط فعالیت و تهدیدها و فرصت های حاصل از حضور در آن، به ارایه ی راهکار بپردازند؟ 4- سیاستگذاران، برنامه ریزان و برنامه سازان رسانه ی ملی تا چه اندازه دارای نقشه ی راه برای حرکت به سمت و سوی اهداف مورد نظر هستند و تا چه اندازه چنین نقشه ای را بر مبنای اصول، دانش و نظریه های علمی در عرصه ی ارتباطات و رسانه و دیگر رشته های مرتبط، طرح ریزی و اجرا می کنند؟ 5- سیاستگذاران، برنامه ریزان و برنامه سازان رسانه ی ملی تا چه اندازه با نگاهی زمان بندی شده و شاخص ها و معیارهای قابل اندازه گیری به فعالیت می پردازند و تا چه اندازه توانا به دفاع مستدل و منطقی از عملکرد خود هستند؟ 6- سیاستگذاران، برنامه ریزان و برنامه سازان رسانه ی ملی تا چه اندازه با پرهیز از کلی نگری و احاطه به جزییات فعالیت می توانند کمیّت و کیفیت را به صورتی محسوس در کنار یکدیگر قرار دهند و افزایش کمّی ایستگاه های رادیویی و کانال های تلویزیونی را با ارتقای کیفی پیام رسانی های رسانه ای به مخاطبان هدف در جامعه همراه سازند؟ 7- سیاستگذاران، برنامه ریزان و برنامه سازان رسانه ی ملی تا چه اندازه با آسیب ها و خطرهای موجود و در پیش رو بر سر راه حضور موثر در جامعه و در نزد مخاطبان هدف آشنا هستند و تا چه اندازه می توانند از دلِ تهدیدهای ریز و درشت قرار گرفته بر سر راه بالندگی و شکوفایی خود، به ایجاد و خلقِ فرصت های بی بدیل و موثر دست یابند؟ پرسش هایی این چنین از جمله ضروری ترین پرسش های شایسته ی طرح در روند شکوفایی و رشد روزافزون فعالیت ها، عملکردها و حضور تاثیرگذار رسانه ی ملی در جامعه است که نیازمند پاسخ های مناسب تر از پیش از سوی سیاستگذاران، برنامه ریزان و برنامه سازان رسانه ی ملی است. باید پذیرفت: طرح پرسش درست نیمی از طی مسیر پاسخگویی درست تر است، مهندسی پیام در رسانه ی ملی نیز از چنین اصل و قاعده ای برکنار نیست؛ وابسته به آنکه پرسش های همچنان بی پاسخ نماند! محمدرضا مانی فر: (پژوهشگر و دانشجوی دکتری ژورنالیسم)تهیه و تنظیم از گروه هنر تبیان
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 176]
-
گوناگون
پربازدیدترینها