تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837411443
-شعر و داستان، چاشنی تنهایی‌های من
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
شعر و داستان، چاشنی تنهایی‌های من کتاب‌ها دوستان بی‌ریا و صبوری بودند که بی‌صدا با من نجوا می‌کردند و راه و رسم حرف زدن با نوشتن را به من آموختند. دیگر من بودم و کتاب‌ها و قلم و کاغذ سفید بود و من. می‌خواندم و می‌نوشتم. طعم شعرها را مزه می‌کردم و از چاشنی داستان‌ها لقمه‌ای به دهان می‌زدم.
طاهر حسین ایزدی ام که 73 سال پیش چشم به شهر پر آفتاب و خشک کویری اردکان گشودم و در حالی که برای اولین بار در آغوش مادرم برای تولد خودم گریه می کردم، همزمان برای مرگ او نیز اشک می ریختم. او بعد از تولد من بی جان شد و مرد. آفتاب داغ تموز بوده گویا آن طور که داستان های پدرم روایت می کرد. حس بدی است که تولد تو موجب مرگ مادرت بشود، حتی اگر همه دنیا دلداری ات دهند که تو تقصیری نداشتی و عمر دست خداست و لیوان هستی مادرت تا اینجا باید پر می شد. راستش در تمام این سال ها با شنیدن این دلداری ها آرام نشده ام و در پس ذهنم، خود را قاتل یک زندگی می دانم. دنیا می گذرد، کاری به سختی و آسانی اش ندارد، مثل باد می ماند، مانعی بر خود نمی بیند. می آید و می رود. از کوه، دشت، جنگل، ساختمان هزار متری، از لای درز در، از میانه پنجره ای. کار خودش را می کند و به نشدها کاری ندارد. برای من هم همین طور بود. گاهی کنار پدر و مادربزرگ پیرم خوشحال بودم و گاهی با نیشگون های مادربزرگ و زخم زبان های زن عمو و پس گردنی های پدر گریه می کردم. تا ششم ابتدایی در مکتبخانه اردکان درس خواندم. دوستان شیطانی داشتم و بودن با آنها من را سرزنده می کرد. یک بار در گیوه نوی معلم کاه ریختیم و با شیره خرما آن را چسباندیم. پیرمرد وقتی گیوه را پوشید و چند قدمی برداشت با سر به زمین خورد و شروع کرد به فحش و ناسزا گفتن. همه فرار کردیم و فردای آن روز کسی به مدرسه نرفت، اما این چیزی از عصبانیتش کم نکرد و پس آن فردا پایمان به فلک کشیده شد و نفری ده چوب نوش جان کردیم. این شیطنت ها لذیذ بودند و ما از آن حظ می بردیم و درد چوب های تر چیزی از نقشه های ریز و درشتمان کم نمی کرد. راستش جبر محیط باعث شد که خیلی زود دست به کار شوم. نه من، همه مردان و زنان کویری همین طورند. آفتاب های داغ و سوزنده کویری با محیطی که خشک و خشن است هیچ تفریحی برای ما بچه ها نمی گذاشت پس تابستان ها می رفتم وردست دایی بزرگم تا کمک حالش باشم. خیاط نامی اردکان بود و کارش حسابی سکه داشت. مغازه اش را جارو می کردم و گاهی از روی الگو برشی می زدم و بعدها کم کم دوخت و دوز را یاد گرفتم و توانستم در نبود او کارها را پیش ببرم. دم ظهر هم پیاله آب دوغ و نان خشکی به جان می دادم و زیر بادگیرهای خنک مغازه روی طاقه پارچه ها طاق باز می خوابیدم و نوکی هم به کتاب شعری یا داستانی می زدم. هفده ساله که شدم دیدم مُهر طاهر خیاط خورده به پیشانی ام. هندوانه شیرین، قرمز و آبداری بود که دایی جان زیر بغلم گذاشت و من با تفاخر و باد در غبغبه آن را همه جا با خودم می بردم. در شهر پیچیده بود که طاهر کت های خوبی می دوزد، آن طور که بدن بعد از پوشیدن آن ریخت و قیافه قشنگی به خود می گیرد و قد و قامت را گیرا می کند. کارم آن قدر زیاد بود که شبم به روزم و روزم به شبم زیگزاگی دوخته شد و امانی برای جوانی نگذاشته بود. دایی ام یک متر می انداخت گردنش و شکم بزرگش را می انداخت در پیراهن گل و گشادش و خودش را ولو می کرد، پشت دخل و پُز خواهرزاده ای که خود پرورانده به اهل بازار اردکان می داد. میلش می کشید هر ازگاهی می آمد پشت میز کار و عینک نزدیک بینش را به چشم می زد و نظارتی به کار من می کرد و ایرادی می گرفت و باز می رفت سر جایش خوش می نشست و معامله پارچه می کرد. آخر خودش پسر نداشت و من را یک جورهایی عصای خود می دانست. یک بار عاشق شدم، وقتی بیست و پنج سالم بود. این همه زیبایی را تا به حال در عمرم ندیده بودم. هر هفته با مادرش می آمد از مغازه بغلی ما نخ قالی می خرید. صورتش در بین نخ های قرمز و سبز و بنفش و آبی مثل ماه می شد. آهوی نجیبی بود که در صحرای برهوت دل من یکه می رفت. بعد از یک سال خجالت و سرخ و سفید شدن ماجرا را به دایی ام گفتم. خوشحال بود که دل به ازدواج و سر و سامان دادن زندگیم داده ام. دایی ماجرا را دنبال کرد و یک روز با صاحب مغازه نخ فروشی صحبت کرد. او هم ماجرا را با مادر دختر در میان گذاشت، اما فهمیدیم که شیرینی خورده پسرخاله اش است و از آن روز به بعد دیگر به مغازه سر نزد. خیلی ناراحت بودم و تا مدت ها شیطان وجودم تلاش می کرد که این موضوع را قبول نکند و به جستجو و دستیابی ادامه دهد. این وضعیت روحی من تا دو سال ادامه داشت و هیچ جوری از فکرش بیرون نمی آمدم تا این که خودم را مجاور حرم امام رضا کردم تا خود برای من چاره ای بیندیشد. وقتی بعد از یک ماه از مشهد برگشتم، پدرم فوت کرد و تا مدت ها عزادار او شدم. در حکمت خدا بهت زده مانده بودم و نمی دانستم دعا و التماس من به این نتیجه رسید یا نه؟ من نه خواهری داشتم و نه برادری و پدرم تمام سرمایه زندگی من بود که همان را هم یکشبه از دست دادم. احساس بی کسی شدید می کردم و از همه آدم ها بیزار بودم. تصورم از زندگی زیر و رو شد و همه دوستان و آشنایان را در غریبی و تنهایی خودم مقصر می دانستم. سه چهار سالی هم این طور گذشت و در انزوای خودم پیله انداختم تا این که دوستی من را از تنهایی نجات داد. موسی دوست صمیمی ام که از کسبه بازار اردکان بود و کتابفروشی می کرد، من را با کتاب آشنا کرد. هر روز بعد از کار من را می برد در قهوه خانه اردکان و تکه ای از کتابی را برایم می خواند. کم کم با دنیای بی انتهای ورق های پر از حرف خو گرفتم و میلم به خواندنشان شدیدتر شد، کار به جایی رسید که هر شب بعد از پایان کار تا پاسی از شب در مغازه کتاب می خواندم و گاهی در همان حالت خوابم می برد. کتاب ها دوستان بی ریا و صبوری بودند که بی صدا با من نجوا می کردند و راه و رسم حرف زدن با نوشتن را به من آموختند. دیگر من بودم و کتاب ها و قلم و کاغذ سفید بود و من. می خواندم و می نوشتم. طعم شعرها را مزه می کردم و از چاشنی داستان ها لقمه ای به دهان می زدم. یکباره به خودم آمدم و دیدم که دوست دارم باز هم درس بخوانم و بیاموزم. حالا سی و هفت ساله بودم. از ششم ابتدایی تا دیپلم را در سه سال خواندم و بعد هم در رشته ادبیات کنکور دادم، سال اول قبول نشدم، اما امید از دلم رخت رفتن نبسته بود. سال بعد شرکت کردم و دانشگاه یزد ادبیات قبول شدم. مسن ترین فرد کلاس بودم، اما تجربه خواندن و نوشتن این تفاوت سنی را جبران می کرد و باعث می شد کمتر خجالت بکشم. استادها دوستم داشتند و تشویقم می کردند. خیاطی می کردم و درس می خواندم و شب ها برای خودم آشپزی می کردم. دیگر دوست نداشتم ازدواج کنم. تنهایی با من رفیق شده بود. قبل از تمام شدن دوره لیسانس یکی از استادان آمد و گفت که طاهر برو برای ارشد ثبت نام کن. باور نداشتم که می توانم اما خواندم و تلاش کردم که به خودم اثبات کنم که می توانم. در کمال خونسردی امتحان دادم و برایم قبول شدن خیلی مهم نبود تا این که شبی یکی از همکلاسی ها تماس گرفت و با فریاد خوشحالی و شعف خبر داد که در همان رشته و دانشگاه قبول شدم. تا صبح از خوشحالی نخوابیدم و با خودم و تنهایی ام شادی کردم. بعد از آن تنها درس خواندن بود و غوطه ور شدن در ادبیات، اما خیاطی را هم در کنارش ادامه دادم و پی اش را گرفتم، چراکه ادبیات عشقی بود که بیشتر فایده روحی داشت و کمتر نفع مادی و من به همین دلیل عاشقش شدم. دوستی من با ادبیات بند پول و سکه و زر نبود. هیچ وقت آدم مهمی در زندگی دیگران نبودم، حتی حالا که 73 سال دارم و مطمئنم کت و شلوار بیشتر از نیمی از مردان این شهر را دوخته ام و به تنشان کرده ام. چه دامادهایی که با دست دوز من به خانه بخت رفتند و میانسال هایی که با کت های من کسب و کار کردند و به عیش و مهمانی رفتند؛ ایمان دارم که اگر فردا بمیرم کسی از نیست شدنم خوشحال نمی شود و در مقابل فردی سر جنازه ام خون گریه نمی کند، آخر من خودی بودم که برای خود زندگی کردم و بس. راوی: سیمین یاسینی / چمدان (ضمیمه آخر هفته روزنامه جام جم)
شنبه 22 فروردین 1394 ساعت 08:48
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 107]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها