تبلیغات
تبلیغات متنی
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
طراحی سایت فروشگاهی فروشگاه آنلاین راه‌اندازی کسب‌وکار آنلاین طراحی فروشگاه اینترنتی وبسایت
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
سفر به بالی؛ جزیره‌ای که هرگز فراموش نخواهید کرد!
از بلیط تا تماشا؛ همه چیز درباره جشنواره فجر 1403
دلایل ممنوعیت استفاده از ظروف گیاهی در برخی کشورها
آیا میشود فیستول را عمل نکرد و به خودی خود خوب میشود؟
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1860312558
حجت‌الاسلام احمدی جلفایی در گفت‌وگو با فارس: ایرانیان بیشترین مناسبتهای شادی را داشتند/احیای طبیعت عامل طراحی جشن‌ها در ایران بود
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: حجت‌الاسلام احمدی جلفایی در گفت‌وگو با فارس:
ایرانیان بیشترین مناسبتهای شادی را داشتند/احیای طبیعت عامل طراحی جشن‌ها در ایران بود
پژوهشگر مؤسسه دارالحدیث گفت: عقلای نسل‌های قدیم ایرانیان با طرح‌ریزی جشن‌ها می‌خواستند مردم را سپاسگزار طبیعت و خالق آن بار آورده تا ظرفیت‌های عمومی برای بهره‌برداری هر چه بیشتر طبیعت و احترام به سرمایه‌های آن ایجاد شود.
خبرگزاری فارس، گروه آیین و اندیشه: یکی از مختصات مهم فرهنگی و اجتماعی در میان هر ملتی و یا در هر تمدنی که به نوعی نشانگر هویت تاریخی و انواع ارزش‌های ملی و قومی آن ملت یا تمدن می‌باشد، مناسبتهای خاص آنها از جمله عیدها و مراسم سرور و شادی رایج در میانشان است، از طرفی نوع برخورد ادیان آسمانی در طول تاریخ با مناسبتهای ملی اقوام مختلف از دیرباز، از پر چالش‌ترین موضوعات در میان پیروان هر یک از ادیان بوده است، به گونه‌ای که گاهی اتفاق میان مناسبتهای ملی، دینی و شرعی است که پس از ظهور هر دینی توسط شارعان آنها پایهگذاری شده است، بسیار جدی شده و سبب پیدایش مشکلاتی برای جوامع متدین شده است، در این میان با بررسی متون ادیان شناخته شده در کتاب‌های آسمانی موجود به نظر می‌رسد همه پیغمبران و اولیای الهی در طول تاریخ سیاست نسبتاً مشترکی داشته‌اند، هر چند که از برخی حرکت‌ها یا متون افراطی و یا تفریطی در مورد هر یک از ادیان نمی‌توان چشم‌پوشی کرد، به مناسبت فرا رسیدن نوروز سال 1394 و عید بهار ایرانیان که از باستانی‌ترین اعیاد ایرانیان و مهمترین جشن‌های سالیانه پارسیان و مادیان و بلکه دیرینه‌تر از آن همه آریاییان و برخی ملت‌های دارای تمدن‌های همسان محسوب میشود، با حجت‌الاسلام والمسلمین حمید احمدی جلفایی از پژوهشگران مؤسسه دارالحدیث در خصوص دیدگاه اسلام به «نوروز» عید باستانی ایرانیان گفت‌وگو کردیم کردیم که در ادامه می‌آید:
اسلام متعادل‌تر از ادیان دیگر به سعادت دنیوی و اخروی اهمیت داده است *دیدگاه اسلام در مورد کل مناسبتهای غیر دینی در میان همه اقوام و جوامع مختلف چه بوده است؟ -بالاخره شکی نیست که ایرانیان از قدیم، بخش مهمی از پیروان اسلام را تشکیل داده و هم اکنون نیز ایران به عنوان قطب مهمی از جغرافیای مسلمانان در کره زمین مطرح است، بر این اساس ضروری است تا هر ایرانی مسلمان بداند اسلام چه دیدگاهی درباره اعیاد باستانی آنها دارد و آیا جدی گرفتن این عید پس از ظهور اسلام که خود این شریعت مناسبت‌ها و عیدهای جدیدی را طرح‌ریزی کرده است و موافق شارع مقدس دین می‌باشد یا نه؟ و در صورت مثبت یا منفی بودن جواب، در هر دو صورت انتظار می‌رود بنای اسلام و اهداف و ملاک‌های دین مقدس در نوع سیاست اتخاذ شده و به ویژه حکمتهای مرتبط با این مسأله از دیدگاه اسلام مورد بررسی قرار بگیرد، بد نیست بدانیم این بحث تنها درباره عید نوروز مطرح نیست، بلکه یک بحث کلی است و باید به صورت کلی بررسی شود که اصلاً دیدگاه اسلام در مورد کل مناسبتهای غیر دینی در میان همه اقوام و جوامع مختلف چه بوده است! چرا که همگان می‌دانیم دین مقدس اسلام پس از ظهور خود در شبه جزیره عربستان به سرعت مرزهای این شبه‌جزیره درنوردید و به مناطق مختلف مجاور و نیمه مجاور وارد شد، به همان خاطر مردم بسیاری از مناطق دیگر دنیا که به نوعی دین اسلام به آنها وارد شده و قسمتی از مردمان آنها به این دین شریف روی آوردند، به نوعی این پرسش مهم در ذهن آنها پیش می‌آید، از مناطق اندلس قدیم تا یونان و شبه جزیره هند، چین، پاکستان و ماوراءالنهر و مغرب زمین و برخی مناطق آفریقایی دیگر که امروزه مسلمان این مناطق از طرفی عیدهای با عیدهای باستانی خود و از طرف دیگر با اعیاد و مناسبتهای شرعی و دینی همچون غدیر، فطر و قربان و مانند آنها سر و کار دارند. هر چند این مسأله برای خود عرب‌های مناطق عربی نیز مطرح است، چرا که آنها نیز قبل از ظهور اسلام یک سری اعیاد و مناسبتهای ملی خاصی داشتند که ارتباطی با اعیاد آسمانی ندارد، هر چند از دیرباز میان مردمان مختلف به اشکال گوناگون رواج داشته و مردم همواره به آن پایبند بودند، در این میان برخی از این مراسم‌ها با انواع خرافات و اشکال جاهلیت نیز همراه بوده است، بنابراین با توجه با آنکه همه مسلمان‌ها اعتقاد دارند دین مقدس اسلام کامل‌ترین و دقیق‌ترین شریعت‌های آسمانی به شمار می‌رود و از همه ادیان دیگر به صورت متعادل‌تر به سعادت دنیا و آخرت بشر اهمیت داده است، مطابق برخی نصوص دینی، مراعات کامل آموزه‌های این دین، همه جوامع اسلامی در تمام ابعاد اجتماعی به سمت تکامل و رشد بی‌نظیر رهنمون می‌سازد، با توجه به این مطالب این پرسش‌ها باید به صورت جدی‌تر پیگیری شود. ایرانیان بیشترین مناسبتهای سرور و شادی را داشتند/نگاه تؤام با احترام به محیط زیست در نسل‌های قدیم ایرانیان *آداب و رسوم ایرانیان در مناسبتهای سرور و شادی؟ -ما ایرانیان از دیرباز بیشترین مناسبتهای سرور و شادی را در مقایسه با سایر تمدن‌ها داشته‌ایم، در بررسی تاریخ تمدن ایران، آنچه بی‌شک باید پذیرفت آن است که در مناسبتهای زمان‌های گذشته به نوعی حکایت از برتری این تمدن و توسعه‌یافتگی‌اش در هر عصری نسبت به سایر تمدن‌ها دارد، هر چند نباید انکار کرد انواع افراط‌ها و تفریط‌ها و یا مذاهب خرافه و عقاید جاهلی در برخی مناطق ایران زمین نیز در هر دوره‌ای چهره این مناسبتهای ملی را خدشه‌دار کرده است و هر از گاهی ماهیت اصلی آنها را به مسیری غیر معتدل سوق داده است. یکی از مهمترین جشن‌های ایرانیان که حکمت اصلی آن سوق دادن توجه عموم مردم به تغییر فصول و تحولات طبیعت بوده است و به نظر می‌رسد عقلای نسل‌های قدیم ایرانیان به نوعی با طرح‌ریزی این جشن‌ها می‌خواستند مردم را سپاسگزار طبیعت و خالق آن بار آورده و بدین وسیله ظرفیت‌های عمومی آنها به بهره‌برداری هر چه بیشتر طبیعت و احترام به سرمایه‌های آن سوق دهند. این جشن‌ها معمولاً در آغاز هر یک از فصول برگزار می‌شد که معروف‌ترین آنها «نوروز» و جشن «مهرگان» است، نوروز که از اسم آن پیداست نخستین روز بهار، فصل خیزش طبیعت و یادبود ارمغان سفره خلقت برای بشریت بوده و به این بهانه انتهای فصل ریزش و مرگ معرفت نباتات، گیاهان و ابتدای فصل رویش و احیای طبیعت را جشن می‌گرفتند. احیای طبیعت عامل طراحی جشن‌ها در ایران زمین بود این جانب اعتقاد دارد با توجه به شواهد و قرائن موجود در تاریخ به نظر می‌رسد طراحان این جشن‌ها در ایران زمین از دیرباز صرف نظر از تحولات عقیدتی مربوط به توحید و پرستش خدا که به چشم می‌خورد و صرف نظر از آنکه ارمغان طبیعت را از خود طبیعت بدانند یا از سوی خالقی لایزال و متناهی و بی‌مانند، بر این عقیده مشترک بودند، این لحظه از زمان را باید با دیده تأمل نگریست و احیای طبیعت را جشن گرفت و احترام به طبیعت را به این بهانه افزود و همسان با خیزش و جشن طبیعت جشن گرفت و سرور و شادی را در سرزمین دل‌های مردم گسترد. یکی از مهمترین جوانب این مطلب آن است که در این تمدن، در طول تاریخ ادیان مختلفی که ظهور کرده است و متون برخی از آنها که هم اکنون هم موجود است، هیچ یک از این ادیان به مبارزه با این جشن‌ها نپرداخته‌اند، بلکه ادیانی که در این منطقه جغرافیایی ظهور کرده و پیغمبرانی که در طول تاریخ از این تمدن برخاسته‌اند، این جشن‌ها را پذیرفته و همگام با مردم به این مناسبت‌ها احترام گذاشته‌اند، هر چند هر یک از آنها متناسب با مختصات زمانی، اهداف و ظرفیت‌های موجود در مسیر حفظ و تبدیل آنها از برخی افراط‌ها، تفریط‌ها و خرافه‌ها حساسیت‌های جدی به خرج داده‌اند. *اسلام با سنت‌های قدیم هر ملتی چگونه برخورد کرده است؟ -این مسأله در مورد دین اسلام هم به خوبی دیده میشود، درست پس از ظهور دین اسلام در شبه جزیره عربستان این پرسش اساسی در میان مردم مسلمان مطرح شد، به همان جهت است که روایات و اخبار اسلامی، شاهد پرسشهای مختلف مردمی از رسول اکرم(ص) و سایر امامان(ع) در این راستا هستیم، این پرسش‌ها تنها اختصاص به ایرانیان هم نداشت، بلکه بررسی‌ها نشان می‌دهد، سنت نوروز در میان بسیار اقوام عرب، مناطق و ملل عربی نیز هم رایج بوده است، در کتاب المفسر فی التاریخ عرب در بخش مستقلی از آن به صورت مفصل به تاریخچه عید نوروز میان مردم عرب و هم مردمان باستانی دیگر به خوبی پرداخته شده است. هم اکنون نیز در بسیاری از کشورهای دیگر یا برخی مناطق عرب زمین نیز عید نوروز به عنوان عید باستانی شناخته شده است، در آن دوره‌های اولیه همه مردمانی که به نوعی قبل از ظهور اسلام مناسبتهای مشابه ملی دیگر برای آنها اهمیت داشت توقع داشتند، دیدگاه اسلام را در این زمینه به صورت شفاف بدانند، آن گاه که صاحبان این دین، مدتی عیدهای جدیدی را به عنوان عیدهای دینی برای مسلمانان طرح می‌کردند؛ طبیعی است که برای مردم سؤال پیش می‌آید که آیا زنده نگه داشتن عیدهای دینی به معنای فراموش کردن و تعطیل کردن عیدهای ملی است؟! آیا اسلام با تعطیلی این عیدها به نوعی مسلمانان را به پا گذاشتن روی فرهنگ‌ها و ارزش‌ها و مناسبتهای ملی تشویق کرده است؟! اینجا بود که زمینه بسیاری از پرسش‌ها از محضر معصومان شکل گرفت، اما روایات مختلفی در این زمینه داریم که هر چند اندک هستند، اما حکایت از این فضای اذهان دارند، شبیه این پرسش‌ها در گذر زمان به تدریج در پی استقرار حکومتهای ایرانی و شکل‌گیری حکومتهای ایرانی عربی در هر یک از محدوده‌های جغرافیایی و حیطه بر کشمکش‌های سیاسی و نظامی در میان اقوام ایرانی و عربی در برخی دوره‌ها بسیار جدی‌تر شدند. مخصوصاً در دوره‌هایی که به نوعی روشنفکری در جوامع اسلامی وارد مرحله جدیدتر و منظم‌تر شده است و در دسته‌بندی‌های داخلی هر جامعه‌ای اصطکاک میان طرفداران اسلام و ملی‌گرایان توسعه یافته، این مسأله ابزاری برای هر یک از طرفین جهت تضعیف جبهه مقابل تبدیل شده است، به هر حال عالمان گذشته اسلام در پی این مهم نکته‌هایی را ارائه کرده و کوشید‌ه‌اند به این پرسش‌ها پاسخ دهند، اما متأسفانه در بیشتر آنها تنها به نقل برخی روایات ناقص به صورت سنتی بسنده شده و تلاش کافی برای کشف ملاک‌ها و اهداف و سیاست‌های کلی صورت نگرفته است. به نظر می‌رسد در روش مطالعه سنتی که تنها به ظاهر برخی اشکال و داده‌ها توجه میشود، امیدی به هیچ نظریه‌پردازی مفید دیده نمی‌شود و شاید در مشابه این عرصه‌ها به نوعی بیشتر اخبار موجود از لحاظ سندی ضعیف هستند و بلکه از لحاظ متنی میان آنها ناهماهنگی دیده میشود، این نوع شیوه مطالعه و تحقیق راهگشا نباشد، از این رو بایستی به شیوهای مدرن این پرسش‌ها را مورد بررسی قرار داد و البته به کار بستن این شیوه پژوهشی در رابطه با دیگر مسائل اسلامی دیگر نیز ضروری است. اسلام با دیده احترام به تاریخ ملت‌ها و اقوام مختلف می‌نگرد خوشبختانه اطلاعات تاریخی سودمندی در این رابطه به دست آمده است که به نظر می‌رسد تجزیه و تحلیل آنها ما را به سوی طرح‌ریزی یک الگوی متعادل، معقول و هدفمندی سوق دهد که بسیاری از پرسشهای موجود در این زمینه نیز به نحو احسن پاسخ می‌دهد، نه تنها عید نوروز بلکه این الگوی ایرانی اسلامی پرسش‌هایی همچون درباره برخی مناسبتهای ملی مرتبط با فرهنگ ایرانیان همچون چهارشنبه سوری، مهرگان و مانند آن به خوبی پاسخ داده و ضمن احترام به اصل مناسبت‌ها و آئین‌‌های سرور، آسیب‌های اجتماعی آن را شناخته و درمان می‌کند و در نهایت مسیر بهره‌برداری هدفمند در همه این سرمایه‌های فرهنگی و ملی را به خوبی فراهم می‌کند. چنانچه بی‌تردید همیشه کوبیدن یک فرهنگ و یا سنتی در یک جامعه کار راحتی است، اما از آنجایی که راه‌اندازی یک سنت، فرهنگ در میان مردم به آسانی ممکن نمی‌شود، لذا اگر بتوان هر یک از مناسبتهای ملی را که به نظر حقیر به عنوان سرمایه‌های پنهان برای رشد اجتماعی و فرهنگی معطوف می‌شوند، خوب شناخته و موارد آسیب آنها را زدوده و به سمت و سوی بهره‌وری سوق داد معقول‌تر و منطقی‌ترین کار ممکن را انجام داده‌ایم، به ویژه آنکه با استناد به ادله و اخبار قابل توجهی می‌توان ثابت کرد که سیاست اسلام در مواجهه با انواع مناسبتهای ملی در میان اقوام مختلف جز این نبوده است. به روایتی دیگر از آنجا که به اعتقاد ما اسلام به عنوان کامل‌ترین و اجتماعی‌ترین ادیان آسمانی برای نجات کل بشریت بوده است و جایگاه عقل، منطق و تدبیر امروز برای هیچ پژوهنده‌‌ای مخفی نیست، بلکه بیشترین اهمیت را در میان ادیان آسمانی به این مقوله‌ها اختصاص داده است، هیچ گاه به مبارزه با این سنت‌ها نپرداخته است، بلکه با اتخاذ یک سیاست کلی قابل دفاع همه آنها را مغتنم شمرده و سعی کرده است از همه این ظرفیت‌ها در راستای نشر و ترویج اهداف مفید خود بهره‌برداری کند، از این رو ضمن اینکه اسلام به مقوله نشاط و سرور چه در ابعاد فردی و اجتماعی اهمیت ویژهای داده است، هیچگاه در صدد سرکوب یا تضعیف ادیان ملی برنیامده، مگر آنها از اساس متکی به یک سری عقاید جاهلی، مخالف توحید و عبودیت راه‌اندازی شده و همچنان بر آن اساس و مبنا به صورت مستمر باقی بوده باشد. تحقیقات نشان می‌دهد که دین مقدس اسلام از آنجا که پتانسیل‌های قابل توجهی در مناسبتهای ملی شناخته است، آنها را مغتنم شمرده بلکه اتخاذ این سیاست را معقول‌ترین سیاست ممکن دانسته است که به نوعی احترام به تاریخ ملت‌ها، اقوام مختلف نیز به شمار می‌رود، ولی از آنجایی که اصالت اصلی این دین اصلاح و هدایت در مساحتی بدون مرز و زمان است، همواره در پی تعدیل، جهت‌دهی در همین راستا کوشیده است. به عبارت دیگر اسلام به عنوان همواره با انواع تعالیم و سیاست‌های خود بر پی احیای سنت‌های نیکو بوده است و به همین خاطر طبیعی است، اگر بتواند این سنت‌ها را به سمت ارزش‌های انسانی سوق دهد و در پی اهداف متعالیه خود بهره‌برداری کند، انتظار احترام توأم با اصلاح از این دین نمی‌رود، از این رو اولاً شاهد احترام اسلام به بسیاری از سنت‌های مردمان عرب هستیم که از زمان جاهلیت در میان آنها رواج داشته و اسلام هم به احترام آنها را پذیرفته و در برخی موارد که در مسیر بهره‌برداری هدفمند نیاز به تعدیل و اصلاح داشتند این کار را انجام داده است. به عنوان نمونه حرمت ماه‌های حرام سنتی است که از زمان جاهلیت در میان عرب‌های رایج بوده است و اسلام نیز همان را در زمان‌های مختلف از جمله جنگ‌ها، خون‌بها و مانند آن مورد ملاک خود قرار داده است یا خود سنت خون‌بها که در زمان جاهلیت مرسوم بود، اسلام نیز آن را تأیید کرده یا طواف هفت دور، دور خانه خدا یا خمس در جنگ یا وصیت یک سوم اموال برای مرده یا مانند آن را در عرصه‌های مختلف نشان می‌دهد که مشابه این سنت‌ها میان مردم عرب در زمان جاهلیت موسوم بوده است، اسلام به نوعی آنها را پذیرفته است، اما در مواردی که اساس یک سنتی قابل اصلاح نبود و تعارضات جدی با اندیشه‌های دینی و انسانی داشت، اسلام به ناچار به مبارزه با آنها پرداخت، مثل سنت‌هایی که به نوعی مروج آیین باطل یا ترویج خرافه یا ملتزم ظلم و ستم و یا حق‌کشی باشد، اسلام به صراحت آنها را مردود اعلام کرد، اما مناسبتهای خاص سرور و شادی که طبیعی است قابل اصلاح و کاستن آسیب‌ها و تغییر دادن آنها از مسیری سودمند جامعه هستند، اسلام با اصل آنها مبارزه نکرده است، بلکه مورد احترام بوده، ولی سعی کرده است موارد آسیب‌زای آنها را اصلاح کنند.
هر روز ما را نوروز سازید/اعمالی که برای نوروز سفارش شده است *به روایت‌هایی درباره نوروز اشاره کردید؟ در این رابطه توضیح می‌دهید؟ -روایات آمده در منابع اسلامی درباره نوروز 2 دسته هستند، در یک دسته از آنها نوروز مورد احترام واقع شده و در دسته دیگر به مذمت این مناسبت‌ها پرداخته‌اند. مطابق آخرین تحقیقات صورت‌گرفته در هشت مورد از اخبار موجود، نوروز مورد احترام واقع شده است، در یک مورد امام صادق(ع) به هدیه دادن مسلمانان که در عید نوروز و مهرگان به همدیگر می‌دهند، احترام داده و رد آن را خلاف دینداری شمردند. (کلینی، 5، 141، تهذیب 6، 378) در خبری دیگر، امام علی(ع) خود هدیه نوروزی را پذیرفته و سپس سفارش می‌کند که «اصْنَعُوا لَنَا کُلَّ یَوْمٍ نَیْرُوزا»؛ هر روز ما را نوروز سازید (الفقیه، 3، 300) و در روایت سوم از همان حضرت(ع) است که: هر روز ما نوروز است. (الفقیه، 3، 300) و در روایت چهارم امام علی(ع) مقابل کسی که روز نوروز فالوده‌ای به آن حضرت هدیه کرد، به یارانش سفارش می‌کند که این سنت را اگر همه مؤمنید، هر روز اجرا کنید، یعنی هدیه دادن مشابه هدیه نوروزی.(دعائم، 3، 336) در روایت پنجم که خیلی مهم است، امام صادق(ع) آداب خاصی را برای نوروز سفارش می‌کند و در واقع آن اهداف مهم اصلاح که عرض شد، امام در این روایت در توصیه به یاران خود به کار می‌بندند که می‌فرماید: در نوروز غسل کنید، لباس پاکیزه بپوشید، خود را پاکیزه بسازید و آن را روزه بدارید و بعد از نماز ظهر و عصر و نافله‌ها و چهار رکعت نماز -رکعت اول «حمد» و ده مرتبه «قدر»، رکعت دوم: «حمد» و ده مرتبه «کافرون»، رکعت سوم: «حمد» و 10 مرتبه «توحید»، رکعت چهارم: «حمد»، «فلق» و «ناس»- سجده شکر و دعا که گناهان پنجاه سال بخشوده میشود.(مصباح المتهجد، ص591) در روایت ششم، امام صادق(ع) روز عید را مصادف با نوروز دانسته و حتی در این روز رسول(ص)، علی(ع) را به منطقه جنیان فرستاد تا از آنان عهد و پیمان بگیرد و در این روز علی(ع) بر نهروانیان پیروز شده و در این سند حضرت مهدی(عج) ظهور می‌کند و دجال پیروز میشود و سپس فرمود: ما در هر نوروز امید فرج داریم. نوروز از ایام ما است که پارسیان آن را پاس داشته‌اند و شما آن را تباه کرده‌‌اید و سپس فرمود: روز نوروز بود که خداوند به پیامبری امر کرد که بر گورستانی آب بپاشد و مرده زنده شد و 30 هزار نفر زنده شدند و به همان خاطر، آب پاشیدن در نوروز سنت شده است، این حدیث را معلی بن خنیس نقل کرده است. (المهذب البارع، ابن فهد حلی، 1، 194) و در هفتمین خبر که باز از معلی است، امام صادق(ع) به رمز دیرینه نوروز اشاره کرده و آن را مصادف با روز الست و اولین طلوع خورشید و وزش باد و رویش گل‌ها و استقرار کشتی نوح در کوه جودی و زنده شدن مرده‌هایی در گورستان مذکور و شکستن بت به دست علی(ع) و بیعت یاران رسول(ص) با علی(ع) و اخذ بیعت علی(ع) از جنیان برای رسول اسلام(ص) شهره است.(المهذب البارع، 2، 195ـ بحار الانوار، 56، 91) و خبر هشتم، مرحوم نوری در المستدرک،1، 471 از کتاب حسین بن همدان از مفضل بن عمر از امام صادق(ع) آورده است که خداوند به حزقیل پیامبر وحی داد: نوروز روز گرامی و بلندمرتبه است که هر که در این روز حاجتی از من بخواهد، ادا می‌کنم. اینها همه آن روایت‌هایی است که در مدح نوروز آمده است و همگی به طرق شیعه و در منابع آن یافت میشود، اما مشابه این اخبار چهار خبر دیگر نیز در وصف نوروز در منابع اهل سنت است. نخست همان قضیه هدیه فالوده به امام علی(ع) در التاریخ الکبیر حجازی، 1، 414. دوم، ابن ندیم در التهذیب 355 از اسماعیل بن حماد که فارس بود، نقل می‌کند: نعمان بن مرزبان در نوروز فالوده‌ای به امام علی(ع) هدیه داد و آن حضرت فرمود: هر روز را نوروز بسازید،( برخی،روز مهرگان بود). سوم، بیرونی در آثار الباقیه صفحه 230 در زمان حضرت رسول (ص) در نوروز جامی سیمین که پر از حلوا بود برای پیغمبر(ص) هدیه آوردند و آن حضرت پرسید: این چیست؟ گفتند: امروز نوروز است، پرسید: نوروز چیست؟ گفتند: عید بزرگ ایرانیان، فرمود: آری!، در این روز بود که خداوند عسکره را زنده کرد، پرسیدند: عسکره چیست؟ فرمود: عسکره هزاران مردمی بودند که از ترس مرگ ترک دیار کرده و سر به بیابان نهادند و خداوند به آنان گفت بمیرید و مردند، سپس آنان را زنده کرد و ابرها را فرمود که به آنان ببارند، سپس از آن حلوا تناول کرد و جام را میان اصحاب خود قسمت کرده و گفت: کاش هر روزی بر ما نوروز بود. چهارم، فیروز آبادی در «القاموس» قضیه حلوا را برای امام علی(ع) ذکر می‌کند که پس از اخذ هدیه و تناول فرمود: هر روز به ما نوروز است. اما در این میان برخی اخبار نیز مخالف با نوروز گزارش شده است که عمدتاً دو جزء در شیعه و دو جزء در منابع سنی آمده است. روایات دال بر احترام نوروز، در منابع معتبرتر شیعه آمده است نخست در لب اللباب قطب راوندی (مستدرک الوسیله، 6، 152) که رسول(ص) می‌فرماید: من فطر و قربان را به جای نوروز و مهرگان برای شما قرار دادم. دوم، ابن شهر آشوب در المناقب (4، 319) آورده است: منصور عباسی به امام کاظم پیشنهاد داد در نوروز جلوس کنند و هدایای مردم را بگیرند و عید را به مردم تبریک بگویند، امام(ع) در جواب می‌فرمایند: من روایت‌های پدرم را جستجو کردم و روایتی در مؤید عید نیافتم، این سنت پارسیان است که اسلام آن را نابود ساخته است، سپس منصور گفت: این را به جهت اداره نظامیان انجام دهید و سوگند داد و سپس امام پذیرفت. سوم، بخاری در التاریخ الکبیر 4، 201 آورده است که امام علی(ع) هدیه نوروز را نپذیرفت.(از ایوب بن دینار). چهارم، آلوسی مفسر در بلوغ الارب 1، 364: رسول(ص) وارد مدینه میشود که آنها دو عید برای شادی داشتند که رسول(ص) گفت: این دو عید یادگار جاهلیت است و خداوند به جای آن قربان و فطر را قرار داده است. این مجموعه اخبار آمده و منابع اسلامی در مورد نوروز بود، آنچه روشن است و جای توضیح ندارد آن است که این اخبار از حیث متن با هم معارضت دارند و برخی از آنها با آنکه به یک قضیه واحدی پرداخته‌اند، اما در حکم مسأله با هم متناقض هستند، از این رو، عالمان و محققان اسلامی نیز که به نوعی سعی کردهاند در محدوده همین اخبار، نظر اسلامی را کشف کنند، هر کدام دسته‌ای را پذیرفتند و حکم‌های متفاوتی ارائه داده‌اند، مضافاً اینکه هر دو دسته از اندیشمندان به ادله‌ای غیر از اخبار نیز اشاره کردهاند؛ مثلاً برخی نوروز را مروج شعائر مجوس دانسته‌اند و برخی نیز در رد اهمیت نوروز به این اشاره کردهاند که روز نوروز، روزی نامعلوم است و قابل شناسایی نیست. مدافعان از این اخبار نیز معتقدند که روایات دال بر احترام نوروز، در منابع معتبرتر و مهم‌تری آمده و فقهای شیعه از دیرباز بر پایه همان روایات، به ویژه روایت امام صادق(ع)، آداب عید نوروز را در کتاب‌های خود ذکر کرده و به آنها فتوا داده‌اند، بیش از 30 نفر از فقیهان بلند آوازه شیعه در طول تاریخ، حدیث امام صادق(ع) را مورد توجه قرار داده و به همان منوال آداب نوروز را مستحب شمرده‌اند، وقتی برخی از اندیشمندان و محدثان قدیم مثل «نصر بن عامر سنجاری» شیعه و «صاحب بن عباد» و بعد از او نیز عالمان دیگر به ویژه در دو زمان صفویه، کتاب‌های متقی در وصف نوروز و آداب آن نوشته‌اند. *با این اوصافی که مطرح کردید، در نهایت دیدگاه اسلام درباره مناسبتهای ملی چیست؟ -اما همانگونه که از ابتدای این صحبت نیز اشاره‌ای کردم، دیدگاه اسلام درباره «نوروز» و سایر مناسبتهای ملی را از سه منظر باید مورد بحث و بررسی قرار دهیم. نخست آنکه در اخبار و آثار اسلامی از نگاه معصومان(ع) چه نقل‌هایی در این راستا داریم که همگی را گفتیم، ولی انصاف مطلب آن است که از لحاظ سندی هیچ یک از اخبار گفته‌شده که موافق و چه مخالف اعتبار علمی ندارند و نمی‌توان به صورت قاطع حکمی را به آن مستند کرد و همگی در علم حدیث‌شناسی از گونه‌ای حدیث ضعیف، مرسل، مرفوع، مجهول یا روایت غیرمعتبر اهل سنت به شمار می‌روند و فتوای فقیهان نیز مبنی بر تسامح در ارزیابی این اخبار بوده که حدیث امام صادق(ع) را مغتنم شمرده و بر پایه آن، اعمال مذکور در عید نوروز را مستحب شمرده‌اند. همچنین برخی از این اخبار با واقعیت‌های تاریخی، سازگاری ندارند و به نظر می‌رسد بیشتر این اخبار در راستای حساسیت‌های میان عرب و عجم در طول تاریخ چه از ناحیه برخی محدثان شیعه و چه اهل سنت جعل شده‌اند. ولی اگر به روش مقایسه‌ای به این اخبار نگریسته شود، بسیار واضح و نمایان است که روایت‌هایی که نوروز را محترم شمرده‌اند، هم از لحاظ تعداد بیشترند و هم از لحاظ اعتبار قوی‌تر و هم در منابع قدیمی‌تر و کهن‌تر شیعه و به ویژه برخی از آنها در منابع گوناگون کهن نقل شده‌اند. علاوه آنکه اگر روایت‌های مذمت نوروز که بسیار اندک و در منابع غیرکهن و مشهور به ضعف آمده‌اند درست بودند، بعید است که در منابع کهن و قدیمی و طرق معتبر دیگر، مسأله به این مهمی به آن پرداخته نشود، به خوبی می‌توان اثبات کرد که آنها جز در مواردی که اصل یک سنت بر پایه باطل و خرافات نباشد و به همان منوال ادامه می‌یافته و یا در آن سنت‌هایی برخلاف ارزش‌های انسانی و دینی مورد حمایت قرار می‌گرفت، با هیچ سنتی دیرینه مبارزه نکرده و بلکه برخی از آنها را به صراحت به رسمیت شناخته و ادامه داده‌اند. بنابراین به دیدگاه ما، اخبار ستایش‌کننده نوروز، علاوه بر آنکه از حیث اعتبار سندی و مصدری به صورت نسبی محکم‌تر و معتبر از اخبار مقابل آن هستند و تعدادشان نیز بیشتر و در منابع کهن‌تر نقل شده‌اند، از حیث متن نیز با احکام و تعالیم و سیاست‌های کلی اسلام که هر یک با ادله محکم و معتبر قابل اثبات هستند، کاملاً همسو هستند، برخلاف اخبار مخالف که در منابع ضعیف، به تعداد کم و با اسناد ضعیف‌تر نقل شده‌اند، بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که اسلام و سردمداران دین اسلام در طول تاریخ، نوروز و حتی برخی مناسبتهای دیگر نوروزی را محترم شمرده و برخی سنت‌های موجود در این روزها را موافق و تقویت‌کننده ارزش‌های انسانی و اسلامی شمرده و از آن حمایت کردهاند. اما اگر بخواهیم صریح‌تر و روشن‌تر سخن بگوییم، از آیات و روایات مختلف اسلامی به خوبی اثبات میشود که اسلام به چند جهت و به خاطر ملاحظه چند حکمت مهم و اساسی بوده که با این سنت‌ها مبارزه نکرده و آنها را مورد احترام قرار داده است: 1ـ حرمت هویت ملی و تاریخی نزد اسلام به صورت مطلق شکی نیست که یکی از مهمترین شعارهای اساسی اسلام، احترام انسان و احترام اجتماع‌های انسانی است، از منظر اسلام، صرفنظر از دین، فرهنگ، عقیده، نژاد، زبان و مانند آن، انسان از آن جهت که انسان است، در عرصه خلقت الهی یک احترامی دارد که بایستی همواره مورد ملاحظه قرار بگیرد، از این منظر، هر یک از اجتماعات انسانی نیز به لحاظ همین حرمت انسانی و به ویژه حرمت عمومی انسان، اگر چه هیچ کدام در راستای رسالت اصلاح و هدایت دینی استثنا نیستند؛ ولی در اصل حرمت با هم مشترکند. از منظر اسلام، اجتماعات انسانی باید به دید احترام به همدیگر بنگرند، همانگونه که در جنبه فردی نیز رعایت برخی اصول تنها به جهت انسان بودن، واجب است، این مسأله علاوه بر آنکه از دید اسلام یک حق است؛ بلکه یک سیاست اصلاحی نیز است، چرا که هر دینی و یا هر شارعی اگر بخواهد با همه هویت‌های تاریخی، ملی و سنت‌های اقوام در جنبه عمومی مبارزه کند و یا در جنبه فردی، دین و عقیده را ممیزه احترام حقوق اعلام کند، نه تنها سرانجام همه جوامع به هرج و مرج و تشدید خصومت و جنگ کشتار و مانند آن می‌انجامد که همگی با اهداف مکان اسلام و سایر ادیان مخالفند، بلکه خود دین اعتبار و ارزش و مطلوبیت خود را از دست داده و جز به قهر و غلبه و زور متافیزیک به هیچ سرانجامی نخواهد رسید. از این رو سیاست اسلام پس از ظهور در عربستان، چه در مقابل سنت‌های ملی عرب و چه عجم کاملاً واضح و روشن است و هیچ شاهدی برخلاف این سیاست تا به حال شناسایی نشده است. 2ـ احترام اسلام به مقوله نشاط و شادی برخلاف سیره برخی تندروان اسلامی، همانگونه که عموم فقهای شیعه نیز در طول تاریخ به آن اعتقاد دارند، اسلام نه تنها با مقوله نشاط و شادی مخالفت نکرده، بلکه در قالب تعالیم مختلف اهمیت آنها را به صورت ویژه مورد توجه قرار داده است. از منظر اسلام، مقوله نشاط اجتماعی مقوله‌ای است که همگان به ویژه مسئولان و سردمداران ادیان و جوامع بایستی در آن زمینه از هیچ کوشش دریغ نکنند؛ چرا که جامعه بدون نشاط عمومی فرجامی جز رکود و دین بدون توجه به مقوله نشاط و سرور نتیجه‌ای جز شکست و اتهام در زمان اجانب نخواهد داشت. در این راستا بیش از یک جلد کتاب آیات و روایات اسلامی آمده که متأسفانه مجال کافی برای ذکر آنها نیست، منتها به صورت خلاصه ضروری است تا بدانیم که به صورت مطلق اسلام با هر نوع سنتی که به نوعی موجب تزریق نشاط در سطوح فردی و جامعه به صورت حلال و سالم باشد، نه تنها مخالفت نکرده بلکه به صورت ویژه به آن تأکید کرده و هرگونه سنت ملال‌آور و کاهنده نشاط فردی و اجتماعی را مورد هشدار قرار داده است. از این رو، سنت‌های ملی در هر قومی به ویژه اعیاد و جشن‌های مرتبط با آن تا زمانی که مردم باطل یا آمیخته با خرافات و خلاف ارزش‌های انسانی و دینی نباشند، نه تنها مورد احترام اسلام بلکه به نوعی غنیمت اجتماعی محسوب می‌شوند که به صورت خودجوش راه‌اندازی شده و در تأمین نشاط اجتماعی جوامع نقش کلیدی دارند، در ادبیات دینی ما از این مسأله گاهی به «فسحه» یعنی «جذابیت دینی» نیز یاد شده است. درست از همان دوره‌های اولیه اسلام، برخی از تندروان تازه مسلمان چه در تحت تأثیر احساسات و عواطف افراطی و چه به خاطر کج‌فهمی‌های موجود، سعی می‌کردند دین اسلام را در قالب دینی افراطی و مخالف با مقوله نشاط و جذابیت و رشد و ترقی دنیایی در مبانی معرفی کنند؛ اما دین اسلام به جدیت تمام با این نوع حرکت‌ها مبارزه کرده و در قالب یک قاعده کتبی است اسلام را به حفظ «فسحه اسلامی» در انواع منش‌ها و گفتارها چه در قالب فردی و چه اجتماعی توصیه کردهاند. به این معنا که هیچ مسلمانی چه در سطح فردی و چه اجتماعی حق ندارد به جهت افراط و تفریط در دین و معنویت‌گرایی و یا حرام دانستن حلال‌های الهی یا مانند آن، دین اسلام را دینی خشک و ملال‌آور و افراطی و بدون توجه به بعد دنیایی یا ترقی دنیوی انسان جلوه داده و بدین وسیله آن را در میان کفار و دشمنان اسلام، متهم و منفور سازد.
3- تأثیر مناسبتهای ملی سالم در اتحاد وحدت مسلمانان ناگفته برای همه مسلمانان واضح است، اسلام تا چه اندازه به مسأله وحدت و اتحاد مسلمان اهمیت داده و در این راستا، بیشتر سنت‌ها، مفاهیم و احکام خود را به نوعی طرح‌ریزی کرده که به تقویت این مسأله بینجامند. طرح‌ریزی مراسم‌های دینی چه صورت جماعت، ازدحام‌های اسلامی عیدهای نو طرح شده در اسلام، توصیه‌های اکید به تقویت صمیمیت با همدیگر، نوع دوستی، عیادت همدیگر، خوش خلقی و خوشی بیشتری، صله رحم، پرهیز از غیبت و تهمت و سوءظن و مانند آن و صدها مسأله جزیی و کلی دیگر چه در زمینه مسائل فقهی و چه اخلاقی و چه اعتقادی که اندیشمندان اسلامی اعتقاد دارند همگی در فلسفه تقویت صمیمت و وحدت میان مسلمان، مشترک هستند. شکی نیست که این مناسبتهای ملی بر فرض آنکه معارض از ارزش‌های انسانی و دینی نباشد و یا بر پایه خرافه و باطل بنا نهاده شده و به همان بنیان مرسوم نباشند و خرافات جزئی آمیخته با آن تهذیب و مورد اصلاح قرار بگیرد، در تأمین وحدت و انجام اسلامی در جامع بسیار سودمند هستند، بلکه در جوامعی اقلیت‌های دینی مختلف همگی چنین روزهایی را محترم می‌شمارند تا چه اندازه این مناسبت‌ها موجب ایجاد اتحاد ملی، کاهش اختلافات، کدورت‌ها و پیامدهای آن مفید خواهند بود. به ویژه که در کشور ایران، نوع این مناسبتهای ملی اعم از نوروز و مهرگان و سیزده بدر و چهارشنبه سوری، وجوه معقول و سنت‌های مطلوبی به آنها همراه شده که علاوه بر این مهم، بسیاری از عوامل تأثیرگذار در این مهم را که اسلام نیز به آنها سفارش آینده کرده را تقویت می‌کند. مثل؛ صله رحم، دید و بازدید، خوش خلق و خوش بشری با همدیگر، دیدار بزرگان فامیل، دیدار عالمان دین، هدیه بردن و هدیه دادن (که در روایات آمده و نوروز نیز به آن توجه ویژهای شده است)، مهرورزی به همدیگر و مانند آن. 4- اهمیت به نظم و ترقی در اسلام یکی از مهمترین حکمتهای دیگر در این راستا، اهمیت ویژه اسلام به نظم و مترقی است که اسلام، برخلاف ادیان دیگر همواره آن را محور شعائر خود قرار داده و در این راستا، آماری و اخبار و روایات معصومان آنچنان فراوان هستند که بی‌شک نشان می‌دهند، این مسأله به عنوان یکی از اهداف حاکمان اسلامی و سردمداران دین مهم است و از این روست که امام علی(ع) در انواع خطبه‌های خود همواره مردم را به تقویت نظم و تلاش برای آبادانی دنیا، رشد، ترقی، تولید و توسعه جوامع اسلامی توصیه کرده و از خطرات، افراط، زهدگرایی افراطی و رهبانیت بر حذر داشته‌اند. بنابراین به نظر می‌رسد یکی از حکمتهای مهم دیگر که اسلام در احترام به این سنت‌ها مدنظر داشته و دارد، سنت‌های مرتبط با این مناسبت‌ها هستند که به نوعی در تقویت نظم، ترقی و آبادانی دنیا و خاک قابل توجهی دارند. از جمله آنکه در این گونه مناسبت‌ها معمولاً مردم به نوعی توجهی به ویژه به نظم زندگی خود و نظافت آن داشته و در ایام منتهی به آن، به شستن و رفتن و تمیز کردن و جایگزین کردن مظاهر کثیفی و آلودگی و کهنگی و با تمیزی و پاکی و مانند آن همت می‌گمارند. وقتی می‌توان در سایه اصلاح اسلامی، در همین راستا مردم را به سمت ایجاد نظم و ترقی در ابعاد دینی و معنوی خود نیز سوق داد و در کنار این نظم و ترقی دنیوی، به نوعی به مرور حیات معنوی خود پرداخته و حساب و کتاب شرعی خود را منظم کرده و برنامه دینی و معنوی خود را تنظیم کنند، همان گونه امام صادق(ع) در روایتی که از وی نقل شده به فرض صحت، سعی در تقویت این ارتباط کرده و اعمال معنوی برای نوروز طرح‌ریزی فرموده‌اند یا در دعای مشهور عید نوروز قید فرمودند، به نوعی توجه به این مهم شده است. 5- توجه ویژه انسان به طبیعت باز تردیدی نیست که اسلام در انواع تعالیم خود تا چه اندازه به این مسأله اهمیت داده و مسلمانان را به سیر در طبیعت و یادآوری مخلوقات الهی در عرصه صنع الهی و تأمل در نقش هر کدام و بالاخره عبرت‌‌گیری لازم توصیه کرده است، به نظر می‌رسد یکی از حکمتهای مهم دیگر احترام به این مناسبتهای ملی، به ویژه مناسبت‌هایی که به نوعی تحت عنوان «جشن‌های مرتبط با طبیعت» مطرحند، تقویت همین مسأله است. به عنوان نمونه، در سایه احترام به نوروز و جشن‌های دیگر مربوط به فصول است که توجه مردم می‌تواند بیش از پیش معطوف به صنع الهی و آیات خداوند در صحنه آفرینش شده و بیشتر از شرایط عادی در تغییر فصول و پایان فصل مات نباتات و آغاز حیات آنان تأمل کند یا در روز طبیعت که در ایران در روز سیزدهم نامگذاری شده، مردم ضمن بهره‌برداری از طبیعت و تأمین نشاط فردی و اجتماعی لازم، پا به به طبیعت نهاده و در انواع مظاهر آیات الهی خوب بنگرند و به ایمان خود بیفزایند، وقتی در سایه ساماندهی لازم از ناحیه سردمداران دین و حکومت اسلامی، علاوه بر آنکه آسیبی به طبیعت نزند، با توسعه برخی سنت‌های نیکو مثل نهال‌کاری و مانند آن، به غنا و نشاط طبیعت بیفزاید. اینها عمده حکمت اسلامی هستند که به نظر اینجانب در اصل قاعده احترام اسلام به سنت‌های ملی و مناسبتهای قومی به شرط سلامت آنها از مخالفت با ارزش‌های انسانی و دینی و یا به شرط قابلیت اصلاح و ساماندهی در راستای ارزش‌های انسانی و دینی دخالت دارند. اما جای هیچ تردیدی نیست که معمولاً در هر جوامع انسانی، نه تنها این مناسبت‌ها بلکه گاهی حتی مناسبتهای دینی پایهگذاری شده به صورت تدریجی به سمت خرافات و خلاف اهداف طرح‌ریزی شده، منحرف می‌شوند، بنابراین ضروری است که همه مسئولان جوامع اسلامی، در حفظ همه سنت‌ها و مناسبت ملی و دینی از موارد آسیب و ناهنجار بکوشند. *توصیه‌های اسلام برای ساماندهی مناسبتهای ملی در راستای تعالیم الهی چیست؟ -اسلام توصیه‌ها و هشدارهایی در این راستا دارد که در صورت مراعات و تقویت، به فرمایش امامان معصوم(ع) هر روز مسلمان را نوروز خواهد ساخت، از آنجا که دیگر مجال پردازش به هر یک از آنها دیده نمی‌شود، در پایان تنها به فهرست این تعالیم دینی در این عرصه اشاره‌ای گذرا میشود، اما اجمال توصیه‌ها و هشدارهای اسلامی در مسیر تعدیل و اصلاح و ساماندهی مناسبتهای ملی در راستای اهداف متعالی و رشد دهنده فرد و جامعه عبارتند از: 1. توجه به جنبه‌های معنوی گفته شده در حکمتهای عید نوروز، مثل: تفکر در احوال فصول و طبیعت و مانند آن و تقویت و ایمان. 2. تلاش در جهت ایجاد نظمی نوین و برنامه‌ای جدید در راستای دنیا و آخرت در سال جدید بر پایه ارزش‌های رشد دهنده و تکامل بخشنده. 3. سعی تمام در انس و الفت با مردم و تقویت صمیمت و اتحاد و نوع دوستی 4. پرهیز از اسراف و تبذیر 5. پرهیز از چشم‌هم‌چشمی و به رخ کشیدن اموال و نعمت‌ها و امتیازات مادی در دید و بازدیدها 6. حفظ زبان در مجالس هم‌نشینی و پرهیز از مظاهر گناهان زبانی مثل: غیبت، تهمت، شماتت، سخن‌چینی و زخم‌زبان و مانند آن و به نوعی مدیریت زبان. 7. پرهیز از مظاهر بی‌حجابی و بی‌عفتی در اسلام در انواع رفتارها و روابط و سایر گناهانی احتمالی دیگر. 8. سعی در دیدار بزرگان فامیل به ویژه پدر و مادر و بستگان درجه نخست و دلداری از آنها. 9. دیدار و ملاقات بزرگان دین و معنویت و اهل هنر و مجاهدت و افتخار 10. دلجویی از مستمندان و فقیران و گرفتاران و سعی در حل پاره‌ای مشکلات آنها بدون منت و با حفظ ایده‌آل‌های اسلامی در احسان و یاری. 11. پرهیز از برخی گناهان قلبی همچون: حسد، سوءظن، تکبر و غرور، عجب و مانند آن. 12. عدم تقویت برخی خرافات آمیخته شده با این مناسبت‌ها مثل: پریدن از آتش، شکستن اجناس سالم، شکستن تخم‌مرغ، آب دادن برخی اجناس سالم و مانند آنکه در برخی مناطق مرسوم هستند. 13. پرهیز از ایذای خلق و مردم‌آزاری در قالب برخی رفتارها یا بی‌توجهی‌ها، مثل: کنترل نکردن فرزندان در ایام خوشی، رعایت نکردن حریم دیگران، ایجاد سروصدای منافی با حقوق دیگران، ایجاد رعب و وحشت برای دیگران، عدم مراعات مریضان و پیرمردان و مانند آن. 14. سعی در تقویت حلم و گذشت و پایان دادن به قهرها و کینه‌ها و کدورت‌ها از صمیم قلب. 15. تقویت مهرورزی به صورت واقعی و از صمیم دل، نه به صورت نمادین و ظاهری. 16. تلاش برای شاد کردن فرزندان و همسران و خانواده. 17. سعی اکید در احترام به طبیعت و حفظ محیط زیست و بلکه خدمتی به طبیعت به واسطه برخی سنت‌های خوب مثل نهال‌کاری و مانند آن. 18. تکریم از اساتید، معلمان و آموزگاران. 19.عیادت بیماران و شاد کردن آنها. 20. زیارت قبور مردگان در هفته نهایی پایان سال و یاد مرگ در ضمن هدیه اعمال به آنها. 21.پرهیز از جدال و تعصب در گفت‌وگوها و بحث‌ها 22. پرهیز از حساسیت‌های بی‌مورد در رفتارها و منش‌ها و مدارا با مردم به ویژه جوانان در محدوده احکام مسلم شرعی 23. پرهیز از پرخوری و شکم‌پرستی 24. مراعات اخلاق و قانون در رانندگی و مسافرت 25. سعی در توسعه فرهنگ ازدواج و تلاش برای وصلت جوانان و حل مشکلات مربوط به آنان و تصمیم به آسان‌گیری امور و رفع موانع دیگر در این مسیر. همچنین به عنوان توصیه و هشداری مختص نوروز امسال در ایران، مراعات حرمت و ادای حقوق مذهبی لازم و در راستای مصادفت برخی ایام عید نوروز با سالروز شهادت حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله علیها. *صحبت پایانی... -در پایان، ضمن تبریک این عید باستانی پرافتخار به همه نوروزیان جهان، به ویژه ایرانیان پرافتخار و هموطنان گرامی، مخصوصاً به محضر امام عصر -روحی فداه- مراجع و علمای دین، به ویژه مقام معظم رهبری، مسئولان دلسوز ملت، مجاهدان و رزمندگان و جانبازان، قهرمانان ایران زمین و در همه عرصه‌های هنری و ورزشی، جهادگران و کوشندگان در مسیر رشد و توسعه ایران عزیز و آینده‌سازان مسلمان و معتقد و وطن‌دوست، امیدوارم خداوند متعال این سال جدید را برای همه هموطنان و همکیشان، سالی سرشار از رشد و ترقی و توسعه و معنویت و پیروزی بر همه بدخواهان و دشمنان اسلام ایران مقرر بفرماید. با تقدیم این دو بیتی ناچیز به عنوان حسن ختام: عید را عید آفریدستی خدای لایزال تا که از لطفش ببخشد خلق را حالی به حال صورتی از نفخه صورت است در شکل بهار چشم عبرت بین طلب دارد که دریابد مآل انتهای پیام/
94/01/05 - 09:31
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 213]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها