محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830264415
رشد هنرمندی چیره‌دست در میان عالمان دینی
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: شنبه ۱۶ اسفند ۱۳۹۳ - ۰۹:۱۲
«وقتی به فرانسه رفتم زیر پرچم پدرم بودم و همیشه زیر آن کار کردم. پدرم به من گفت فرانسه مرکز تمدن و فرهنگ غرب است، برو و هر آنچه که برای زندگی‌ات مفید است یاد بگیرد. من صحبت‌های پدرم را در کنار چند بیت از ابوالقاسم لاهوتی همیشه به یاد داشتم و در سختی‌هایی که در زندگی‌ام وجود داشت همین‌ها بودند که نگذاشتند شکست بخورم.» این جمله‌ها را حبیب‌الله آیت‌اللهی - هنرمند نقاش پیشکسوت - در آستانه‌ی تولد 80سالگی‌اش به خبرنگار بخش هنرهای تجسمی ایسنا گفت. هنرمندی که در یک خانواده‌ی مذهبی بزرگ شد و در حالی که همه‌ی مردان این خانواده عالم دین بودند، هنر را به‌عنوان مسیر زندگی‌اش برگزید. او معتقد است اگر پشتیبانی پدرش را در این مسیر نداشت، هرگز نمی‌توانست به جایگاهی که اکنون دارد دست پیدا کند. آیت‌اللهی 16 اسفندماه 1313 در شیراز متولد شد. پدرش آیت‌الله حاج شیخ محمد جواد آیت‌اللهی بود. او پس از گذراندن دوران دبستان و دبیرستان وارد دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران شد و در سال 1338 با کسب مقام دانشجوی ممتاز، فارغ‌التحصیل شد. یک سال بعد به فرانسه رفت و در آتلیه‌های «لوگو» و «اوژمه» به تحصیل پرداخت. این هنرمند سال 1349 در رشته تاریخ هنر تحلیلی و تطبیقی از دانشگاه سوربن مدرک دکتری گرفت. او پس از بازگشت به ایران استادیار دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد و سال‌ها به تدریس پرداخت. او موسس دانشکده هنر دانشگاه شاهد و تدوین‌کننده برنامه‌های آن دانشگاه است. در چند دهه، کتاب‌های متعددی در زمینه‌ی پژوهش هنر تألیف کرد که به زبان‌های مختلف ترجمه شده‌اند. با او در آستانه‌ی آغاز نهمین دهه‌ی زندگی‌اش به گفت‌وگو نشستیم. تولدتان مبارک استاد. این روزها هنوز هم کار هنری انجام می‌دهید؟ ممنونم. من از سال گذشته که چشم‌هایم آب مروارید آورد و بعد از آن، تطابق شکل‌ها و تشخیص مرز آن‌ها برایم مشکل شد، کار هنری انجام نمی‌دهم. چون معمولا کارهای من هندسی هستند و به دقت زیادی نیاز دارند نمی‌توانستم کار کنم. در بازبینی چشمم پزشکان عینکی را تجویز کرده‌اند که به‌زودی آن را می‌گیرم و می‌توانم دوباره کار کنم. با این حال، این موضوع مانع تدریس من نیست و هنوز هم در مقطع دکتری، دروس پژوهشی و تئوری را تدریس می‌کنم. از دوران کودکی و چگونگی ورودتان به دنیای هنر بگویید. من در خانواده‌ای روحانی متولد شدم که مردهای فامیل همه عالمان دین بودند. از همان کودکی به نقاشی علاقه داشتم و قبل از سن مدرسه به مکتب‌خانه می‌رفتم. برای همین در هفت سالگی که به مدرسه رفتم، خیلی راحت می‌توانستم کتاب و مجله بخوانم. تا سال سوم دبیرستان هیچ پولی از پدرم برای تحصیل نگرفتم. در آن سال‌ها با نقاشی از تصاویر کتاب‌ها و کشیدن کاریکاتور و فروختن‌شان به همکلاسی‌ها و دیگران مخارج تحصیلم را تأمین می‌کردم. پیش کسی آموزش دیده بودید؟ من زیبایی دوست بودم و در ظرافت‌ها و زیبایی‌های آفرینش دقت می‌کردم. در سال‌هایی که مشغول تحصیل در دبیرستان بودم نزد مرحوم صدرشیرازی نگارگری، تذهیب و تشعیر آموختم و این دوره‌ی آموزش، زمانی که وارد دانشکده هنرهای زیبا شده بودم خیلی به من کمک کرد. به‌جز نقاشی به هنر دیگری هم علاقه داشتید؟ من از 9 سالگی شعر می‌گفتم و همه شعرهایی را که از آن زمان تا کنون گفته‌ام، نگه داشته‌ام و مجموعه آن‌ها را به وزارت ارشاد داده‌ام تا با گرفتن مجوز به چاپ برسند. همه زندگی من با شعر و نقاشی گذشته است. آن زمان که دکتر محمد معین در حال تصحیح برهان قاطع بود، بدون اینکه ایشان من را بشناسد در این کار با او همکاری می‌کردم. وقتی او به‌واسطه برادرم که شاگردش بود این موضوع را فهمید به برادرم گفت فکر می‌کردم حبیب آیت‌اللهی یک آدم کله‌گنده است! به سفارش او بود که بدون دادن آزمون ورودی وارد دانشکده ادبیات شدم و همزمان با نقاشی، این رشته را نیز گذراندم. در سال 1337 لیسانس زبان فارسی و در سال 1338 مدرک فارغ‌التحصیلی نقاشی‌ام را دریافت کردم. خانواده‌تان با فعالیت شما در هنر مخالف نبودند؟ پدر من مجتهد بود، ولی نقاشی را حرام نمی‌دانست. من مقلد آیت‌الله بروجردی بودم و در نامه‌ای که به ایشان نوشتم کسب تکلیف کردم. پدرم در نوشتن این نامه به من کمک کرد و با دیکته‌ی ایشان من سوالم را از آیت‌الله بروجردی پرسیدم و با خیال راحت به دنبال هنرم رفتم. اگر تشویق پدرم نبود من حتی هرگز از بورس شاگرد اولی‌ام برای رفتن به فرانسه استفاده نمی‌کردم. اصرار ایشان بود که به فرانسه بروم و هر آنچه را که برای پیشرفتم نیاز است فرا بگیرم. از سال‌های حضورتان در فرانسه بگویید. وقتی به فرانسه رفتم زیر پرچم پدرم بودم و همیشه زیر آن کار کردم. پدرم به من گفت فرانسه مرکز تمدن و فرهنگ غرب است، برو و هر آنچه برای زندگی‌ات مفید است یاد بگیرد. دستورالعملی که او به من داد مراعات سه چیز بود؛ اینکه هر جا هستم خداوند را فراموش نکنم. راز موفقیت انسان توکل، پشتکار و اعتماد به نفس است و اینکه حضرت علی (ع) فرموده است انسان ممکن است موفق نشود ولی هرگز شکست نمی‌خورد. من صحبت‌های پدرم را در کنار چند بیت از ابوالقاسم لاهوتی همیشه به یاد داشتم و در سختی‌هایی که در زندگی‌ام وجود داشت همین‌ها بودند که نگذاشتند شکست بخورم. بهترین دستاوردهای‌تان در این سال‌ها چه بود؟ من انسان قانعی نبودم. در تمام سال‌های تحصیلم در فرانسه به‌دنبال این بودم که دنیاهای تازه‌ای را تجربه کنم و مطالعه‌ام را بالا ببرم و خوشحالم که امروز همچنان دستاوردهای آن سال‌ها برای من تمام‌شدنی نیست. کتاب تاریخ هنر ایران که 25 سال پیش آن را نوشتم امروز به زبان‌های روسی، ایتالیایی و انگلیسی ترجمه شده است. اکبر عالمی در سفری که به روسیه داشت متوجه شده بود که کتاب من را به زبان روسی ترجمه کرده و در دانشکاه مسکو تدریس می‌کنند. من بسیار خوشحالم که می‌بینم که زحماتم به هدر نرفته و هنوز از آن‌ها استفاده می‌شود. شعر را بیشتر دوست دارید یا نقاشی را؟ من ادبیات و هنر را در کنار هم دوست داشتم و فکر می‌کردم که این‌ها با هم در ارتباط قوی هستند. به اعتقاد من یک هنرمند نقاش و تصویرگر باید با شعر سروکار داشته باشد، چون اگر این‌طور نباشد مثل یک آدم یک چشم نمی‌تواند حجم‌ها را خوب ببیند و دور و نزدیک را تشخیص دهد. یک شاعر هم باید از نقاشی سردرآورد. در فرانسه، خانه‌ی چند ادیب و نویسنده بزرگ این کشور به موزه تبدیل شده است و در آن‌ها می‌توان این هم‌نشینی نقاشی و ادبیات را دید. ویکتور هوگو نویسنده بزرگ فرانسوی کسی بود که همه کتاب‌هایش را خودش تصویرگری می‌کرد یا در خانه رامبراند، نقاش هلندی، یادداشت‌ها یا شعرهایی پیدا شده است که نشان از فعالیت او در این دو حوزه داشت. حتی معتقدم هنرمند باید با ساز و موسیقی هم آشنایی داشته باشد. چرا این‌قدر در تدریس مُصر هستید و ادامه‌اش می‌دهید؟ برای من مهم نیست که من را استاد یا دکتر صدا کنند، برای من مهم این است که وقتی دست به قلم می‌برم و مقاله می‌نویسم کسی در آن ایرادی پیدا نمی‌کند یا اینکه مسوولیت کمیته واژه‌گزینی هنرهای فرهنگستان زبان و ادب برعهده‌ی من گذاشته شده است. پدرم می‌گفت یاد گرفتن و یاد دادن عبادت خداست و زندگی هم غیر از این نیست که از یک طرف بیاموزی و از طرف دیگر آموزش بدهی. آن‌هایی که امروز از من یاد می گیرند قرار است روزی خودشان این دانش را به دیگران منتقل کنند. برای من بسیار مسرت‌بخش است که 90 درصد استادان هنرستان‌ها روزگاری سر کلاس من نشسته‌اند. همچنین همسر و دو دختر من در هنر و تحصیل به جایگاه قابل قبول و خوبی رسیده‌اند. اگر به عقب برگردید باز هم همین مسیر را انتخاب می‌کنید؟ اگر یک‌بار دیگر حق انتخاب داشته باشم حتما همین مسیری را که آمده‌ام برمی‌گزینم چون فکر می‌کنم خداوند شایستگی‌هایی را در وجود ما قرار داده که خودش ما را در آن مسیر هدایت می‌کند و اگر برخلاف آن، راه دیگری را در پیش بگیریم ناسپاسی کرده‌ایم. اگر کسی در مسیری که می‌رود شکست بخورد یا راه را درست نرود یا اینکه به آن چیزی که خداوند برایش در نظر گرفته، توجه کافی نداشته باشد، باید آنقدر تکرار کند تا موفق شود. هنوز هم در کارهای‌تان با حجم سر و کار دارید؟ خیلی وقت است که از حجم، کناره گرفته‌ام چون فکر می‌کنم با شکل ناب و رنگ ناب بهتر می‌توان با درون انسان‌ها ارتباط برقرار کرد تا با سایه روشن و تغییر شکل. من خودم را هنرمندی می‌دانم که هنر نمی‌آفریند برای همه، چون ذهن همه مردم محدود است و در اطراف زندگی خودشان می‌چرخد. هنرمند باید فراسوی این‌ها کار کند. فلاسفه یونان صدها سال پیش گفته‌اند که هنرمند جلوتر از جامعه خود حرکت می‌کند و پیکاسو زمانی گفته بود که 200 سال دیگر من را درک می‌کنند. حتی این سخن را آیت‌الله خامنه‌ای زمانی که رییس‌جمهور بودند، گفته‌اند که هنرمند 50 سال از جامعه خودش جلوتر است. مهم نیست این جمله‌ها از زبان چه کسی خارج شده باشد مهم این است که باور کنیم این یک حقیقت است. دل‌تان برای کسی تنگ شده است؟ بله. دلم برای سپنتا، نوه‌ی دو ساله‌ام که در فرانسه زندگی می‌کند تنگ شده است و هفته‌ی آینده برای دیدنش به آنجا سفر خواهم کرد. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 64]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها