محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830261414
-زندگی‌ام داشت به فنا می‌رفت، نگذاشتم!
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
زندگی‌ام داشت به فنا می‌رفت، نگذاشتم! یک روز در حیاط مدرسه زمین خوردم و دیگر نتوانستم بلند شوم. هیچ کس در حیاط نبود، خودم را کشان‌کشان تا در کلاس رساندم. خیلی بد بود. این آخرین روزی بود که با پاهای خودم راه رفتم... ده سالم بود. ویلچری شدم.
مانی رضایی هستم، فرزند پادشاه فصل ها پاییز؛ آن هم در سیزدهمین روز از دومین ماه سال 1368. الان 25 سال دارم و کلی امید و آرزو. کودکی من با بازی، بازیگوشی و دوستی های کودکانه آغاز شد. مثل تو مثل شما مثل او مثل آنها مثل همه بچه ها تا پنج سالگی. پنج. یک عدد ساده و کوچک است اما برای من آغاز یک زندگی عجیب و رو به زوال بود. چرا؟ چون راه رفتن و حرکت کردن برایم دشوار شد. بسختی می توانستم از پله ها بالا بروم یا بدوم. پدرم سریع متوجه این موضوع شد و من را پیش یک دکتر متخصص برد. آزمایش و عکس و بیمارستان و رادیولوژی تا اینکه دکتر نه گذاشت و برداشت و آب پاکی را ریخت روی دست پدرم. «مانی دچار یک مشکل عضلانی است که ژن بیماری آن کشف نشده و فقط در همین حد می توانم بگویم که عضلاتش به مرور زمان از بین می رود و او در بیست سالگی می میرد.» شوکی که به پدرم وارد شده بود به کنار، امان از مادرم، وقتی خبر را شنید داشت از غصه سکته می کرد، چه ضربه روحی شدیدی خورد، چقدر گریه کرده باشد بس است؟ چقدر بی تابی کرده باشد کافی است؟ و بعد هم دچار افسردگی حاد شد. بیچاره مادرم. اما خب پدرم خیلی زود زانوی غمش را صاف کرد و دستش را به کمرش گرفت و به سرعت قدم همت را برداشت. صبای امید از لابه لای صفحه روزنامه ای وزیدن گرفته و خبر داده بود ژن این بیماری در آن طرف مرزها کشف شده؛ پدر دست به کار شد، با هر آشنایی که در خارج از کشور داشتیم تماس گرفت، از آنها درخواست کمک کرد تا از طریق دانشگاه ها، کلینیک ها و بیمارستان های تخصصی موضوع را پیگیری کنند. تلاش ها و تحقیقات ادامه داشت تا یکی از آشنایان از انگلستان خبر داد بیمارستانی در آنجا روی این بیماری کار کرده و باید به آنجا برویم. بدبختی های جور کردن دعوت نامه و سفارت و ویزا گفتن ندارد، آنجا که رسیدیم دوباره روز از نو و روزی از نو. آزمایش ها، تست ورزش، عکس و این طرف و آن طرف و بعد هم منتظر ماندیم تا جواب تیم پزشکی به ما اعلام شود. من که کودکی بیش نبودم اما پدر و مادرم در نگاهشان امید بود و در وجودشان دلهره. دعا و حمد و ثنا ورد زبانشان بود تا روزی که آنها را برای اعلام نتیجه نهایی به اتاق پزشکان بردند. بعد از چند دقیقه صدای گریه و شیون مادرم را در راهروی بیمارستان می شنیدم. بیماری من «دوشن» اعلام شد. من که متوجه چیزی نمی شدم؛ بیچاره پدر و مادرم. ناامید برگشتیم ایران. در فرودگاه در آغوش خاله ام حس کردم استخوان پای راستم شکست. خیلی درد داشتم. روز بعد من را بردند پیش دکتر اورتوپد. حسم درست بود، استخوان پایم شکسته بود. یک هفته بعد مرا عمل کردند و بعد هم دکترم در انگلستان پیغام داده بود که باید حتما راه بروم در غیر این صورت عضلاتم ضعیف می شود. دو هفته بعد از عمل با کمک کاردرمان با بریس راه رفتم. روزهای سختی بود، جلوی چشمان پدر و مادرم هر روز عضلات پای من ضعیف تر می شد و راه رفتن سخت تر، ولی پدرم باز هم امید داشت. همیوپاتی، گیاهان دارویی، نذر و نیاز در مقبره امام و امامزادگان و حتی دعانویس ها. همه راه ها بی فایده بود و اوضاع رو به وخامت می رفت. کلاس پنجم بودم. یک روز در حیاط مدرسه زمین خوردم و دیگر نتوانستم بلند شوم. هیچ کس در حیاط نبود، خودم را کشان کشان تا در کلاس رساندم. خیلی بد بود. این آخرین روزی بود که با پاهای خودم راه رفتم... ده سالم بود. ویلچری شدم. دیگر دوست نداشتم به مدرسه بروم. انگار همه از من فاصله می گرفتند، کسی با من بازی نمی کرد، با من حرف نمی زد، من بودم و منصور بهترین رفیقم. او حتی با ویلچر من را به دستشویی می برد و مراقبم بود. همه این سال ها را بسختی و با درمان های جدید و پزشک های نو به نو سپری کردم تا وارد دبیرستان شدم. بچه ها به اردو می رفتند اما من نمی توانستم، در حیاط ورزش می کردند اما من نمی توانستم، دور هم جمع می شدند اما من نمی توانستم و... آن سال ها همه فعل ها نتوانستن بود. منزوی شدم. دیگر دوست نداشتم به مدرسه بروم. از آن حیاط و کلاس ها و بچه هایش متنفر بودم. راستش را بگویم؟ حتی به خودکشی هم فکر کردم. هرطور بود دبیرستانم را تمام کردم و بعد هم پدرم مرا در رشته فناوری اطلاعات در دانشگاه پودمانی ثبت نام کرد. او مرا تشویق می کرد و دائم به من انرژی می داد، نمی گذاشت در انزوای خودم بیشتر فرو بروم. پدر همچنان امید داشت. در همان سال های ابتدایی دانشگاه با یک آزمایشگاه ژنتیکی در ایران آشنا شدم که من را با گروهی در اوکراین که کار سلول درمانی می کرد آشنا کرد. باید می رفتیم چون ریه و قلبم دچار مشکل شده بود، هم سنگ سنگینی بود هم گنجشک گرانی اما چاره ای نبود، این هم در کنار صدها راهی که رفتیم. من بودم، خواهر بود، پسر عمو بود، خدا بود و باز هم بابا و اوکراین چقدر سرد بود. همه چیز در هاله ای از ابهام قرار داشت. مرز احساسات خوب و بد خیلی باریک و شکننده می نمود. هم دل بی حس شده بود و هم عقل بی منطق و من کاملا لال شده بودم. چکاب با دستگاه های جدید رایانه ای و بعد هم تزریق دردناک سلول در عضلات پا، پشت کمر و دور ناف انجام شد و بعد از 14 روز بازگشت به خانه، به ایران. ناراحت نباشید چون این بار واقعا هم از نظر بدنی و هم روحی بهتر شده بودم و امید، این حس غریب و دور به من نزدیک تر شده بود. دانشگاه و درس و زندگی مثل گذشته ادامه داشت با اندک چاشنی شادی و سرحالی اما همچنان گوشه تنهایی را به جمع های ترحم آمیز ترجیح می دادم. در نگاه من دوست یعنی محبت ناشی از ترحم و من متنفر بودم از این محبت های بیجا. مشاوره رفتم گفت باید بروی دانشگاه و اصلا به فکر ترک تحصیل نباش. من هم رفتم و سال 90 مدرکم را گرفتم. بعد هم زدم در خط کلاس های روان شناسی تحلیل رفتار متقابل و برنامه ریزی سیستم عصبی بیانی. استاد به من گفت جدی گرفتن معلولیت مساوی است با فنا رفتن زندگی و از آن روز دنبال رفاقت گشتم و سعید ضروری را پیدا کردم. او هم مثل من بود با تفاوت های جزیی جسمی. اینجا به بعد زندگی ام روال معکوس گرفت. سعید پر از انرژی بود. با این معلولیت سخت کارهایی می کرد که آدم های سالم نمی کردند. کار زیاد، پرواز، غواصی، پاراگلایدر، شنا و ... به او گفتم سعید، یعنی من هم می توانم؟ و او با اطمینان گفت، چرا که نه؟ روزهای عجیبی پیش رویم آغاز می شد. انگار کتاب علمی - تخیلی می خواندم. نجواهایی در درونم زمزمه می کرد. یعنی من می توانم؟ یعنی می شود؟ چطور ممکن است؟ از آن طرف هم آن صدای دیگر دائم می گفت بی خیال بابا، اگر آسیب جدی ببینی چطور؟ عمرا بتوانی. اصلا ممکن نیست با این ویلچر و عضلات سست و از طرفی شب و روز واکنش دیگران بعد از انجام این کارهای خارق العاده را تصور می کردم، پدرم، مادرم، بستگانم و... . رفتم، پرواز کردم، اوج گرفتم، آسمان را از نزدیک حس کردم، فرود آمدم، توانستم. بقیه اش باور بود و باور و البته افسوس از این همه سال گوشه گیری و تنهایی. کارهای خارق العاده زیاد کردیم، انگار قرار است دوستان روزنامه نگار یک گزارش کامل در همین چمدان از کارهایمان بنویسند و به من تاکید کردند ماجرا را بیشتر از این لو ندهم. فقط همین قدر برایتان بگویم که امروز من مانی با دوستانم به سفر می روم و خوشم و ماجراجویی می کنم بدون هیچ رعب و وحشتی و حالا دانشجوی روان شناسی هستم و کارمند شرکت راه تجارت ثمین. کلی هم ایده و هدف دارم و مطمئنم که خیلی زود به همه شان می رسم. حالا خواهید دید، خیلی زود دوباره از موفقیت هایم برایتان خواهم نوشت. راوی: فهیمه سادات طباطبایی / چمدان (ضمیمه آخر هفته روزنامه جام جم)
دوشنبه 20 بهمن 1393 ساعت 19:30
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 107]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها