تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1817067155
کاش به جای بستن راه آب، کمی هم راه فاضلاب را باز می‌کردیم! |اخبار ایران و جهان
واضح آرشیو وب فارسی:تابناک: کاش به جای بستن راه آب، کمی هم راه فاضلاب را باز می‌کردیم!
شاید برای نخستین بار است که به سدسازی به شکل صفر و صدی نگاه نشده است، بلکه به این دلیل که معایب سدسازی هم مورد توجه قرار گرفته، قرار بر آن شده سدهایی ساخته شوند که منافعشان بر معایبشان چربش داشته باشد نه سدهایی که یک حسن دارند و چند زیان و گاه حتی از نگه داشتن آب هم عاجزند!
کد خبر: ۴۷۱۸۹۲
تاریخ انتشار: ۱۳ بهمن ۱۳۹۳ - ۰۰:۰۶ - 02 February 2015
از بالیدن به بومی شدن صنعت سدسازی در کشورمان تا همه مشکلات بی آبی و کم آبی را به احداث سدها ربط دادن، متاسفانه اغلب اینقدر در قضاوت عجله داریم که در نتیجه آن، مسائل را سیاه و سپید می‌بینیم. رویکردی که به نظر می‌رسد قرار است تعدیل شود.
به گزارش «تابناک»، از انباشت روان آب ها تا تولید برق، آنقدر مزایای سدسازی در کتاب های درسی دوران مدرسه مورد تاکید قرار گرفته و در برنامه های تلویزیونی، رادیویی و سخنان مسئولان تکرار شده که همگی با آن آشنایی داریم اما در چند سال اخیر اتفاقاتی رخ داده که گویی تازه دریافته‌ایم این صنعت بومی شده آنقدرها که فکر می‌کردیم هم بی ضرر نیست و حتی می‌تواند در مواردی خطرناک نیز باشد.
نه اینکه توقع داشته باشیم تمامی سدهای ساخته شده بر اساس برآوردهای کاملا صحیح و بر اساس محاسبات فوق العاده بنا شده و سازه هایی بدون اشکال باشند اما اینقدر در چندسال اخیر حکایت های عجیب و غریبی در باره سد سازی شنیده و خوانده‌ایم و علاوه بر آنها، از اثرات جانبی این اتفاق در زندگی خود بهره مند(!) شده‌ایم که گویی تازه چشمانمان بر برخی حقایق باز شده است.
از جمله این اخبار، آبگیری سد سیوند بود که دشتی بسیار ارزشمند از نظر باستان شناسی را غرق می‌کرد. اتفاقی که واکنش های مختلفی در سطح جامعه برانگیخت چراکه بسیاری از کارشناسان باستان شناسی بر این باور بودند که منطقه واقع شده در حوزه آبگیری سد، یا به کل مورد کاوش قرار نگرفته و یا کاوش های صورت گرفته در آن بسیار ناچیز و قابل اغماض بوده است، در حالی که تئوری ها حکایت از احتمال بالای رقم خوردن کشفیاتی ویژه در آن منطقه داشت.
به نظر لازم به یادآوری نیست که آن مخالفت ها چگونه به هیچ انگاشته شد و اولویت افتتاح سد بر همه چیز رجحان یافت. البته این نه اولین بار بود که چنین مسائلی طرح می‌شد و نه آخرین بار، که تاریخچه سدسازی در کشورمان پر است از مواردی از این دست؛ آنقدر که شاید می‌توان گفت ماجرای سد سیوند در قیاس با آب گیری سدهایی که هیچ گونه کاوش باستان شناسانه در حاشیه آن صورت نگرفته، ماجرایی قابل تقدیر است!
البته ماجرای این سد در قیاس با اتفاقات نامطلوبی که در برخی سدهای دیگر روی داده، شاید هیچ باشد. اتفاقاتی مانند ساخت برخی سدها بر بسترهایی که آب گیری در آنها تقریبا غیر ممکن است. آنقدر که معاون وزیر نیرو در امور آب و آبفا درباره یکی از آنها می‌گوید:
«سدی در کشور با هدف شرب احداث شده است، در حالی که محاسبات مشاوران نشان می‌دهد بر اساس اهداف درازمدت قرار است هر سال 149 میلیون مترمکعب پشت این سد تنظیم و ذخیره شود اما از آبگیری این سد دو سال است که می‌گذرد اما تنها 19 میلیون مترمکعب آب پشت سد ذخیره شده است.»
بر این اساس کمترین توقع آن است که از زبان وی بشنویم: «نمی‌توانم بگویم آهنگ ساخت سدها کند شده است، اما تصمیم ما این است که سدی نسازیم که آب پشت آن جمع نشود؛ قصدمان این است که سدی بسازیم که محیط زیست حفظ شود و آب هم پشت آن ذخیره شود.»
این سخنان حکایت از آن دارد که مسئولان به درستی به اشکالاتی که سدسازی انبوه و غیر اصولی برایمان به ارمغان آورده و ممکن بود در آینده، به بحران های جبران ناپذیری ختم شود، واقف شده اند و مرحله بعد از شناسایی درد و پذیرش بیماری (نه انکار مشکلاتی که بعضا به سدسازی های صورت گرفته در کشورمان نسبت داده می‌شد و واکنش مسئولان به آنها، انکار بود!) را، سدسازی اصولی قرار داده اند.
اذعان مسئولان به چنین مواردی از این رو حائز اهمیت است که می‌بینیم به سدسازی به شکل صفر و صدی نگاه نشده است، بلکه به این دلیل که معایب سدسازی هم مورد توجه قرار گرفته، قرار است سدهایی ساخته شوند که منافعشان بر معایبشان چربش داشته باشد نه سدهایی که یک حسن دارند و یک یا چند زیان و نه سدهایی که حتی قدرت آبگیری ندارند و جز توده‌ای گران قیمت از بتن، چیزی نیستند!
اما همه این مسائل در حالی مطرح می‌شود که بار دیگر خشکسالی اغلب نقاط کشورمان را در بر گرفته و کمبود آب به مرز بحران رسیده تا برخی کارشناسان، تبخیر سطحی آب در دریاچه های پشت سدها را هم به اشکالات آنها اضافه کرده و نتیجه بگیرند که سدسازی های صورت گرفته در کشورمان در سالهای گذشته، اشتباهی جبران ناپذیر بوده است و فراموش می‌کنند که بیان چنین نقدهایی در حال حاضر، ولو آنکه منطبق بر حقیقت هم باشند، راهگشا نیست.
پس چاره چیست؟ وقتی سدهای ساخته شده ما را در عمل انجام شده قرار داده اند و بحران خشکسالی هم از راه رسیده، برای حل مشکل آب چه باید کرد؟
آنچه واضح است، منابع آب شیرین بسیار محدود و میزان بهره مندی کشورمان از آن، اندک است. بر این اساس چازه ای نداریم که در بهره برداری از منابع اندکمان نهایت تلاش را به خرج دهیم. تلاشی که در زمینه تامین آب، به تصفیه آب و بازگشت آن به چرخه مصرف اشاره دارد که یکی از نقاط ضعف جامعه ایرانی به شمار می‌آید.
به رغم آنکه عمر لوله کشی مدرن آب در بسیاری از شهرهای کشورمان از چند ده سال فراتر می‌رود، شاهدیم که در بسیاری شهرهایمان هنوز سیستم یکپارچه فاضلاب وجود ندارد و از آن بدتر، چرخه توزیع آب در بسیاری نقاط فرسوده است که منجر به هرز رفت آب تصفیه شده و پاک می‌شود.
بدین ترتیب می‌توان دریافت که هرچه در سدسازی پیشرفت داشته ایم، در دیگر عرصه های مدیرت آب بسیار ضعیف عمل کرده‌ایم که اگر اینگونه نبود، می‌بایست در طول سالیان گذشته برخی از بودجه های صرف شده در سدها را برای تاسیس لوله کشی فاضلاب در شهرهای مختلف و دایر کردن تصفیه خانه ها هزینه می‌کردیم.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تابناک]
[مشاهده در: www.tabnak.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 53]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها