تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805599570
فریاد کودکان شنگال از نگاه دوربین عکاس کرد
واضح آرشیو وب فارسی:کورد نیوز: تاریخ انتشار : 19:01:13 , 1393/10/02
همزمان با حمله داعش/
فریاد کودکان شنگال از نگاه دوربین عکاس کرد
رنج عبدالله از جمله عکاسانی بود که بعد از حمله «داعش» به کردستان عراق، دوربین بر دوش گرفت و رفت تا فریاد مظلومیت و ر نج مردم سرزمینش را که در نگاه کودکان بی‌دفاع دیده بود، به جهانیان نشان دهد.
پيش از آن که خيلي ها فکر کنند اتفاق افتاد. آن قدر سريع که پس از آن اتفاق، حتي فرصتي براي انديشيدن نبود. زماني براي رهايي، زماني براي زندگي، براي فرار به سوي سرنوشتي نامعلوم. صداي اولين گلوله ها که آمد، اهالي شهر خاطرات هزاران سال زندگي در موطن خود را شبانه بر جاي گذاشتند و سراشيبي سرنوشت را بي درنگ درنورديدند. آنها به سمت نزديکترين کوه مجاور شهر رفتند تا بر ارتفاع آن، جان به امان ببرند. پيران و کودکان، زنان و مردان همه به شتاب، پي در پي، بي درنگ شهر را گذاشتند و رفتند تا ساکنان جديد که هيچ در قواره اين شهر نبودند، در ميان شيون کودکان، هلهله فتحي ناميمون سر دهند. «داعش» مردماني بي ملتند و جنگ آنها عليه ملتي بود که هزاران سال در شهري به نام «شنگال» سکني داشتند.
ملتي که نه از سر تصادف بلکه بر حسب تقدير و سياست! منافع رسانه‌هاي کشورهاي مدافع آزادي بيان به سرنوشت آنها گره نخورده بود. روزها گذشت تا ضجه اين کودکان در سردي کوه شنگال به گوش مردمان ديگر رسيد. حالا صداي آزاد شدن شهر طنين افکنده است.
در آن روزگاران نه چندان دور، روزنامه نگاران هر يک بنا بر فراخور سياست رسانه و دولت خويش، اخباري متفاوتي را مخابره کردند. در اين ميان جاي حضور اهالي رسانه هاي ايران به ويژه عکاسان در اين کشور همسايه و به ويژه در مناطق کردنشين به شدت خالي بود. شايد بتوان گفت ناب ترين تصاوير از رنج مردمان بي پناه و بي آزار آوارگان را عکاسان محلي ثبت و ضبط کردند. «رنج عبدالله» يکي از همان عکاسان بود که رفت و چشمان کودکان وطنش را در قاب دوربين خود ثبت کرد.
رنج عبدالله کريم متولد 1986 اهل روستاي گرده از توابع سليمانيه کردستان عراق است که به عکاسي مد علاقه مند است و آن را دنبال مي کند اما با هجوم «داعش» به منطقه کردستان عراق نتوانست چشم بر اين همه ظلم رفته بر کودکان و زنان سرزمينش ببندد. پس راهي محل اسکان آن ها شد تا او صداي مردم سرزمينش به همه رسانه هاي جهان باشد و بدين ترتيب عکس‌هاي او بلافاصله در بسياري از رسانه هاي جهان بازتاب يافت.
رنج عبدالله در گفتگويي که به صورت مکاتبه‌اي با خبرنگار مهر انجام داد، به سوالات ما پاسخ داد که در ادامه مي خوانيد:
*چرا عکاسي مي کنيد؟
- من براي شخص ويژه اي عکاسي نمي کنم. براي آن نگاهي عکاسي مي کنم که طغيان گر است و نگاه متفاوت را دوست دارد. براي آن کسي که به وسيله عکس هاي من دچار ترديد مي شود، با من همذات پنداري مي کند و احساس خاصي در او پديدار مي شود. نزد من عکاسي تعريف خاص و واحدي ندارد که بتواند يک گزارش عمقي ارائه بدهد. عکاسي مي تواند يک فهم را در درون خود انعکاس دهد. نزد من و بر باور من احساس روحي عکاس، معني دهنده فلسفي عکس است.
*شما بيشتر در زمينه عکاسي مد فعاليت داريد، چگونه سر از عکاسي خبري و جنگ درآورديد؟
- هر چند اين موضوع در ژانر تخصصي عکاسي من نيست اما نمي توانم نسبت به مشکلات ملي و مردم سرزمينم ساکت باشم، مي خواهم در اين راستا موضع داشته باشم. نمي توانم تنها از بيرون نظاره گر باشم. به همين دليل اين کار را براي آواره هاي شنگال انجام دادم و اميدوارم که اين عکس ها بتواند خدمتي براي کاهش دردهاي اين آواره ها باشد. من اين را پذيرفته ام که آنها نيز خويشاوند من هستند، همچون خواهر، برادر، پدر و مادر من هستند.
*عکس هاي شما از آوارگان شنگال به نظر کار شده مي آيد، آيا براي تأثيرگذاري بيشتر بر مخاطب روي اين عکس ها با برنامه هاي کامپيوتري کار خاصي انجام داده‌ايد؟
- من با يک شيوه استاندارد جهاني روي عکس هايم کار مي کنم، مدت 8 سال به شيوه آکادميک در حوزه رنگ و ويرايش عکس با نرم افزار RAW کار کرده‌ام که اگر با دقت عکس ها را ببينيد اين تفاوت ها را احساس مي کنيد و مشاهده مي کنيد که در آنها هنر رنگ و ويرايش متفاوت‌تر است. اين نيز به باور من يک کار هنري قلمداد مي شود.
شايد باورتان نشود اما تاکنون صدها بار اين سوال از من درباره تأثيرگذاري اين عکس ها شده است، به نظر من اين نتيجه آن تداوم در کار بوده است. مانند يک فرد آکادميک در اين حوزه تلاش کرده ام و از ابتداي کودکي خودم را در ميان عکس و فيلم يافته ام. محتواي دوربين، رنگ، ظهور و به طور کلي همه اين موارد به من کمک کرده اند تا بفهمم چه چيزي بايد ديده شود، چه کاري بايد انجام داد و يا چه چيزي بايد به بيننده ارائه داد. اين نکته نيز مهم است که چگونه به يک روش علمي در هنر خودتان بازبيني کنيد و خود را متفاوت سازيد.
* تأثيرگذاري اين عکس ها و بازتاب آن در رسانه هاي جهان چگونه بود؟
- در حقيقت اين کار براي آواره ها انجام شد تا مانند يک بمب در شبي ساکت، منفجر شود. بله بازتاب زيادي داشت. آن هنگام که من اينها را در شبکه اجتماعي خود منتشر کردم، در مدت کوتاهي مشاهده کردم که عکس هايم در کشورهاي اروپايي و عربي با استقبال زيادي مواجه شد و به وسيله تلويزيون و سايت و روزنامه و شبکه هاي اجتماعي منعکس شدند.
* در يکي از عکس هاي شما تأثير عکس معروف دختر افغان که با چشم هاي گيرايش به مخاطب زل زده است، ديده مي شود؟ اين عکس شما از دختربچه شنگال با تأثيرپذيري از آن تصوير دختر افغان شکل گرفته است؟
- بله. آن عکس را استيو مک کوري از دختر افغان گرفته است که از عکاسان نامدار جهان است. من در عکس ها بيشتر زبان چشمان افراد را نشان داده ام و تلاشم اين بوده که پيام آنها را از راه چشمانشان و نگاهشان به مخاطب منتقل کنم. هدف اين است که رنج عبدالله چگونه مي تواند اين کار را انجام دهد، من به زبان نگاه اين کار را انجام دادم.
* آيا هدف شما از عکاسي آوارگان جنگ، صرفاً اطلاع رساني بود يا با نگاه حمايتي و نجات بخشي وارد اين قضيه شديد؟
- هدف من اطلاع رساني از وضعيت زندگي اين آواره ها و مشکلاتشان است. باورم اين است که اگر ما چنين کاري انجام ندهيم هيچ گاه يک عکاس خارجي به شکل شايسته و مورد نياز اين کار را انجام نمي‌دهد، اگر هم انجام دهد آن را به گونه ديگر منعکس خواهد کرد. يعني موضوع ديگري را برجسته خواهد کرد که متفاوت از هدف من است.
من همان گونه که گفتم براي اين کار منتظر هيچ پاداشي نيستم. بلکه تنها براي آرامش خودم اين کار را انجام دادم. البته بيشتر آن چيزهايي که من به دنبال‌شان گشته‌ام و نشان داده‌ام، چهره کودکان و سالمندان بوده است. چهره آنها صد برابر بيشتر از ديگر تبعات جنگ، من را غمگين کرده اند.
* محيط زندگي آوارگان شنگال را چگونه ديديد؟
- يک محيط زيست آلوده با نبود بهداشت.
* کدام عکس براي خود شما تاثيرگذارتر بوده و کدام بر مخاطب؟
- همه عکس ها براي من تاثيرگذار بوده است و مطمئن هستم براي ديگران هم چنين بوده است. البته من اين باور را ندارم که فرد ديگري همچون من براي آنها اشک ريخته باشد و مانند من براي گرفتن يک عکس دچار مشکل شده باشد. هنگامي که دوباره عکس هايم را مرور مي کنم و قصه هاي آنها را دوباره بازخواني مي کنم، خيلي دگرگون مي شوم و نمي توانم راه را بر چشم دلم ببندم که براي آنها اشک نريزم.
* در ميان آوارگان چه خاطراتي براي شما به يادگار مانده است؟
- خاطرات که بسيار است ولي علاوه بر مشاهده درد و رنجشان، برخي اوقات آنها فکر مي کردند که من خارجي هستم. من با زبان کردي با آنها صحبت مي کردم و زماني که متوجه مي شدند که کرد هستم شادمانه مي خنديدند. آنها خوشحال مي شدند که هم کرد بودم و هم همراه و همدل آنها. خيلي از بچه ها دوست داشتند که از آنها عکس بگيرم و من هم تا جايي که امکان داشت اين کار را انجام مي دادم تا شايد مسبب اندکي شادي براي آنها شوم.
19:01:13 , 1393/10/02
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: کورد نیوز]
[مشاهده در: www.kurdnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 95]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها