محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802890806
در لیبی چه کسی با چه کسی می جنگد؟ |اخبار ایران و جهان
واضح آرشیو وب فارسی:تابناک: در لیبی چه کسی با چه کسی می جنگد؟
کد خبر: ۴۴۸۶۳۰
تاریخ انتشار: ۲۰ آبان ۱۳۹۳ - ۱۲:۵۸ - 11 November 2014
روزنامه «شرق» در گزارشی به نقل از «السفیر» به معرفی جناح های درگیر در جنگ لیبی پرداخته و نوشته است:
1- 16 اکتبر سال جاری میلادی، شیخ محمدبن زاید ولیعهد ابوظبی دیداری از الجزایر داشت. او در آنجا با «عبدالعزیز بوتفلیقه» رییس جمهور این کشور ملاقات کرد.
در ادامه مطلب که به قلم «فهمی هویدی» و ترجمه «محمدعلی عسگری» در شماره امروز -سه شنبه- شرق منتشر شده، آمده است: درحالی که ریاست جمهوری الجزایر می گفت این دیدار در چارچوب «تلاش دو کشور دوست برای تحکیم روابط برادرانه و همکاری در همه زمینه ها» بوده است، گزارش های مطبوعاتی بیانگر آن بود که موضوع اصلی این دیدار، بحران لیبی بوده است. روزنامه «الحیات» چاپ لندن در این باره می نویسد گفت وگوهای یادشده برای آماده سازی الجزایر به منظور برگزاری یک کنفرانس پیرامون لیبی بوده است؛ نشستی که الجزایر فراخوانش را داده و می خواهد میزبان آن باشد. به نوشته این روزنامه، امارات قصد داشت علت رویکرد الجزایر و طرف هایی را که باید دعوت شوند، بداند.
این دیدار یک روزه، یکی از کلیدهای فهم اوضاع در لیبی است. زیرا قبل از هرچیزی این سوال را مطرح می کند که انگیزه «ابوظبی» برای سردرآوردن از کنفرانسی که قرار است در الجزایر پیرامون لیبی برگزار شود، چیست؟ آن هم تا این حد که ولیعهد این کشور به الجزایر پرواز می کند تا به کنه قضیه پی برد. (بد نیست بدانید که بوتفلیقه طی سال های 1981 الی 1987 دوران تبعید خود را در امارات گذرانده بود). این دیدار البته می تواند بلافاصله داستان هواپیماهای اماراتی را که در اواخر ماه آگوست سال جاری به بمباران برخی مواضع نظامی در طرابلس پایتخت لیبی اقدام کردند به ذهن متبادر کند. این خبری بود که روزنامه نیویورک تایمز آن را نقل کرد و خبرگزاری فرانسه نیز آن را تکرار و منابع وزارت دفاع آمریکا نیز بعدها تایید کردند.
در پشت این خبرها اطلاعات دیگری منتشر شد که از نقش محوری «ابوظبی» در لیبی نه به صورت تنها، بلکه در چارچوب ائتلاف مصر و عربستان سعودی حکایت دارد. این در واقع رویکردی جدید در سیاست های سنتی شیخ زاید، بنیانگذار امارات متحده تلقی می شود که همواره دوست داشت امارات نقشی آشتی جویانه و به دور از اردوکشی های عربی داشته باشد. (روزنامه «الحیات» با انتقاد از حملات هوایی امارات، در یک تحلیل نوشت که هواپیماهای اماراتی در شرایطی هزاران مایل را طی کردند تا بتوانند طرابلس را بمباران کنند، که هواپیماهای اسراییلی هرروزه غزه را بمباران و خانه های مردم آنجا را بر سر ساکنانش ویران می کنند).
پس زمینه های این دیدار، البته ما را به ائتلافی رهنمون می کند که «ابوظبی» نیز در آن نقش رهبری کننده داشته و درواقع از یکی از طرف های نزاع حمایت می کند. طرفی که در قامت یک سرگرد بازنشسته به نام «خلیفه حفتر» ظاهر شده و در «طبرق» اردو زده است. این درحالی است که الجزایر می کوشد نقش میانجی را برعهده گرفته و دعوت به گفت وگوهایی کند که همه طرف های نزاع در آن مشارکت داشته باشند. دولت تونس نیز از این ابتکار عمل حمایت می کند. الجزایر در مجموعه کشورهای شش گانه همسایه لیبی تا حدودی خود را مسوول حل این پرونده سیاسی می داند. در این پس زمینه، همچنین می شود دریافت درحالی که ابوظبی و عربستان و مصر از اردوگاه ژنرال «حفتر» و گروه او دفاع می کنند، قطر از طرف های دیگری در این نزاع دفاع می کند. گروه نخست در پشت مجلس نمایندگان منتخب لیبی قرار دارد که در «طبرق» تجمع کرده است. (در انتخابات مجلس نمایندگان تردیدهایی وجود داشت و برای همین به دادگاه قانون اساسی سپرده شد که باید تا اواخر این ماه درباره آن داوری کند)
2- در لیبی چه کسی با چه کسی می جنگد؟ یا هر طرف از دیگری چه می خواهد؟ پاسخ این پرسش ها آسان نیست. زیرا بخش تاریک ماجرا بسیار بیشتر از بخش آشکار آن است. درست است که حمله هواپیماهای اماراتی به طرابلس و دیدار ولیعهد ابوظبی به معنای اعلام علنی نقش منازعات منطقه ای در حوادث لیبی است، اما هنوز ما دقیقا نمی دانیم که پشت پرده چه می گذرد و تنها اطلاعات ما در حد خبرهایی است که برخی از آنها نیز قابل تایید نیست.
زمانی که ژنرال خلیفه حفتر در تاریخ 21/5/2014 کودتای خود را علیه دولت اعلام کرد، بیانیه او از کانال العربیه پخش شد؛ یعنی شبکه ای که وابسته به عربستان سعودی است و در دوبی استقرار دارد. استفاده از تریبون مهم سعودی برای چنین کاری نمی تواند تصادفی باشد و نمی توان آن را تنها یک رقابت رسانه ای تلقی کرد. این در واقع پیام عربستان و تاکید بر نقش ائتلافی است که از آن مرد حمایت می کند. همچنین، برخی اطلاعات حکایت از آن دارد که فرماندهان غیرنظامی اطراف ژنرال حفتر هم در ابوظبی تعیین شده اند. این درحالی است که طرف های دیگر هم برای خود در دوحه (پایتخت قطر) اتاق عملیات تشکیل داده اند. این روزها اگر بخشی از رسانه های عربی، سخنگوی دولت های ائتلاف طرفدار آن ژنرال بازنشسته و گروه او شده و از موفقیت های نظامی او علیه «شبه نظامیان تروریست» در بنغازی صحبت می کنند، تریبون های دیگر عربی از بازگشت ضدانقلاب صحبت می کنند و جزییات عملیات تروریستی شبه نظامیانی را شرح می دهند که تحت عنوان «صحوات = شوراهای بیداری» تشکیل شده و مجموعه ای مرکب از عناصر قبایلی و تعدادی از زندانیان و طرفداران قذافی در آنها فعالیت می کنند. این همکاری در برنامه های العربیه که طرفدار ژنرال حفتر است کاملا به چشم می خورد. وقتی شما به کانال الجزیره هم نگاه کنید می توانید شرح اقدامات طرف دیگر را ببینید؛ تا حدی که تصور می شود هرکدام از این کانال ها حوادث یک کشور مجزا را روایت می کنند. حال آنکه یک نبرد واحد در جریان بوده و هر طرف از زاویه دید خود و به نحوی که خود می خواهد، آن را روایت می کند.
نکته مهم آنکه گروکشی آشکاری در گفتمان رسانه های عربی به وضوح دیده می شود. رسانه های غربی تا حد زیادی از این محدودیت ها خود را رهانیده اند. از این رو می توان به کمک آنها درک بهتری از سیر حوادث لیبی داشت و دراختیار مخاطب قرار داد. یک نمونه از اینها مقاله ای تحت عنوان «اشتباهات تحلیل بحران لیبی» نوشته پاتریک حایمزاده دیپلمات سابق فرانسوی بود که در پایگاه « اوریان 21» در تاریخ ششم آگوست گذشته منتشر شد. یکی از مهم ترین نکاتی را که این فرد مورد انتقاد قرار داده بود، اینکه نزاع بین این دو اردوگاه را برخی نبرد بین نیروهای اسلامگرا و لیبرال معرفی می کنند حال آنکه این ساده کردن مساله و درهم آمیختن حقایق آن است. وی از این حیرت کرده بود که اردوگاه افسران سابق ارتش قذافی و سیاستمداران اطراف او امروزه به عنوان اردوگاه «لیبرال ها» توصیف می شود حال آنکه به گفته او همه رهبران این اردوگاه جزو کسانی هستند که قانون «عزل سیاسی وابستگان به نظام سابق» شامل آنها می شود و آنها به لحاظ قانونی از ایفای هرگونه نقش در زندگی سیاسی مردم لیبی بعد از انقلاب منع شده اند.
اما انقلابیونی که سرسختانه برای دموکراسی جنگیده و بر نظام دیکتاتوری قذافی غلبه کردند، امروزه به عنوان اسلامگرایان تندرو و تروریست معرفی می شوند. حال آنکه به نظر او هرچند در ائتلاف انقلابیون تعدادی نیروهای اسلامگرا نیز حضور داشته باشند، اما اکثریت شان را تشکیل نمی دهند. او در این باره از ائتلاف مصراته مثال می زند که علیه حفتر و گروهش می جنگد و می گوید هسته اصلی این ائتلاف را چهره های مردمی محلی و بازرگانان تشکیل می دهند. تحلیل های جالب توجه دیگری نیز وجود دارد که این درگیری ها را به منازعات قدیمی بین شمال و جنوب نسبت می دهند؛ یا بین کسانی که تبارشان به سواحل و شهرها برمی گردد و کسانی که تباری بدوی دارند.
3- در پس پشت بحران لیبی چندعامل خودنمایی می کند. برای مثال اینکه راس نظام قذافی سرنگون شد اما افرادش همچنان در جایگاه های خود مستقر هستند. رییس شورای انتقالی، وزیر دادگستری حکومت قذافی بود. نخست وزیر یا رییس دفتر اجرایی این شورا، رییس شورای برنامه ریزی نظام قذافی بود و... نتیجه اینکه دولت برآمده از انقلاب با نظام گذشته قذافی پهلوبه پهلوی هم کار می کردند و این تشکیلات ناهمگون قدرت نمی توانست استمرار داشته باشد و مردمانی را که انقلاب کرده بودند، راضی کند؛ به خصوص ساکنان مناطق شرقی کشور که بعد از انقلاب هم از سوی افسران نظام قذافی اداره می شدند. به دلیل عدم رضایت از انقلاب بود که گروه های مسلح قبایلی به صحنه آمدند؛ به خصوص در منطقه الجبل الغربی که قبایل زنتان در آنجا اسکان داشتند. دستگاه های اطلاعاتی گزارش می دهند بین این قبایل و برخی از کشورهای فعال در لیبی و در مقدمه آنها فرانسه و امارات ارتباطاتی وجود دارد. برای همین، ابتدا پیشنهاد کنفرانسی با حضور قبایل در بریتانیا شد و زمانی که انگلستان از آن استقبال نکرد، به ایتالیا پیشنهاد و در نهایت این کنفرانس در امارات تشکیل شد.
از آن زمان بود که قبایل زنتان به سلاحی برنده برای برخورد با انقلابیون تبدیل شدند و چهره هایی که رویکردهای اسلامی و انقلابی را نمی پذیرفتند، در کنار آنان قرار گرفته و رفته رفته رقابت بین دوگروه مجزا پیرامون نحوه اداره کشور به وجود آمد. این رویکردها در ابتدا سیاسی نبود، بلکه بیشتر ماهیت مدنی و لیبرال داشت اما با ورود ژنرال حفتر و گروهش این کشمکش های سیاسی به یک نزاع مسلحانه تبدیل شد. حفتر از کمک های خارجی برخوردار است و در جایی قرار گرفته که ارسال این کمک ها از طریق دریا برایش آسان خواهد بود.
4- تحولاتی نیز که در مصر رخ داد بازتاب گسترده و نیرومندی در لیبی داشت. زمانی که ژنرال حفتر کودتای خود را شروع کرد گروه های انقلابی را متهم به تندروی و تروریسم کرد. او برای پاکسازی لیبی از تروریست ها فراخوان داد. طرف دیگر نیز که از انقلاب حمایت می کند برای خود ریشه های فعالی دارد. اینها در جریان مبارزه علیه نظام قذافی تجاربی به دست آورده اند. طبعا خواهند توانست طرابلس را بگیرند و نیروهای حفتر را به شکست بکشانند.
در حال حاضر، نیروهای انقلابی که بر خود نام «فجرلیبی» گذاشته و در حاشیه طرابلس حضور دارند، توانسته اند بر دومنطقه میانی و غربی این شهر و اغلب منطقه الجبل الغربی مسلط شوند. شورای انقلابیون بنغازی همچنان در دفاع از شهرشان ثابت قدم هستند. اما نیروهای حفتر بر منطقه الجبل الاخضر در ابتدای طبرق تسلط دارند و تلاش می کنند دایره قدرت خود را گسترش دهند. مناطق نفتی غرب اجدابیا و شرق سرت هم تحت سیطره نیروهای بی طرفی است که در هیچ یک از این نبردها شرکت نمی کنند. تاکنون فراخوان هایی برای آتش بس و اجرای گفت وگوی متقابل مطرح شده و برناردینو لیون فرستاده سازمان ملل متحد نیز می کوشد این تلاش ها را به نتیجه برساند. کمااینکه طرح الجزایر نیز تا حدودی توانسته است به آرام کردن این اوضاع کمک کند. اما ابعاد منطقه ای این بحران امر مهمی است که به ناکام ماندن طرح های میانجی گرانه منجر می شود و اجازه نمی دهد طرف ها به یک آشتی ملی دست یابند. موج ضدانقلاب های عربی در منطقه عامل مهمی تلقی می شود که قصد دارد سرنوشت این نزاع را نه از طریق گفت وگو و بحث و مناظره یا تبعیت از راه حل های میانجی گرایانه، بلکه تنها از طریق سلاح حل کند؛ به خصوص که این موج ضدانقلاب های عربی در تعدادی از کشورهای دیگر نیز به موفقیت هایی دست یافته و توانسته است نیروهای لیبرال و مدنی را از انقلاب جدا کند. برای همین به ادامه راه خود کاملا مطمئن بوده و تحت هیچ شرایطی حاضر به توقف یا بازگشت نیست. حال در اثر این سیاست ها چه تعداد انسان های بیگناه کشته و چه شهرها و کشورهایی ویران می شوند، خدا می داند!
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تابناک]
[مشاهده در: www.tabnak.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 43]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها