محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843492075
وقتی گرفتن کارت زرد از مردم برای وزیر مهم نیست
واضح آرشیو وب فارسی:جام نیوز:
فیلم‌ها و گزاره‌های خطرناک برای فرهنگ اسلامی و ایرانی
وقتی گرفتن کارت زرد از مردم برای وزیر مهم نیست
رسانه‌های اخلاق گرا و متعهد نیز باید فقط یک گزاره را به آقای وزیر یادآوری کنند: اینکه مجلس یعنی مردم و حالا جناب وزیر برای مردم حریف طلبی می‌کند و آنها را به رسمیت نمی‌شناسد. جناب وزیر حالا دیگر از کارت زرد مردم هم نمی ترسد.
به این مطلب امتیاز دهید
به گزارش سرویس فرهنگی جام نیوز، اصل ماجرای مربوط به فیلم‌های پرحاشیه که از سوی جماعت شبه روشنفکر مخفی می‌شود این است که: گروهی با استفاده از رانت، قدرت و با دور زدن قانون چند فیلم تهیه‌کرده‌اند که هر یک به میزانی مضر است و می‌تواند فضای سینماها را به سوی ناآرامی ببرد و کاری کند تا اعتماد خانواده‌ها به سینما که بعد از سی‌سال کار فرهنگی بدست آمده است دوباره از بین برود. حالا چند رسانه اخلاق‌گرا و گروهی از نمایندگان مقابل این رانت‌خواری ایستاده‌اند و می‌خواهند مانع اکران آنها شوند.
اما جریان شبه روشنفکر با رصد صحیح و استفاده از تمام قوا تلاش دارد تا آن را به یک ماجرای حیثیتی تبدیل کند و دست آخر هم با اکران این فیلم‌ها قدرت نمایی کند و حریف بطلبد که تاکنون هم با استفاده از قدرت و سیاسی‌کاری تا حدی موفق بوده است.
در این سیستم تاکنون نحوه مواجهه به این صورت بوده است که از یک طرف رسانه های همسو با این جریان فریاد وامظلوما سر داده و طوری نشان می‌دهند که گویا به چند فیلم دارد ظلم می شود و گروهی از رسانه‌ای های چماقدار می خواهند چهار تا جوان را از تلاش فرهنگی ساقط کنند و ...
مسوولان هم ژست پدرانه می‌گیرند که تلاش می کنیم با اصلاح فیلم‌ها هم آنها به اکران فیلم شان برسند و هم این جماعت تمامیت خواه! به خواسته شان دست نیابند.
بنابراین در این مجال با یک بمباران خبری گسترده، چند گزاره به مخاطبی که چندان درگیر این موضوعات نیست و هرازگاه خبری را می‌بیند، منتقل می‌شود :
اول اینکه :« این فیلم‌ها فقط فیلم اند و صرفا یک کالای فرهنگی، لذا هیچ خطری ندارند. ( حال آنکه در تمام دنیا فیلم را در رده قوی‌ترین سلاح‌ها قرار می‌دهند که می تواند مغز و اندیشه انسانها را هدف قرار دهد) »
دوم اینکه : « اینها فقط چند سینماگر دلسوخته‌اند که حالا یک چیزی هم گفته‌اند. »
سوم اینکه : « معترضان این فیلم‌ها جماعتی چماقدار و بی فرهنگ اند که اصلا با تکنولوژی و مدرنیسم و ...مخالفند و اگر به آنها اجازه بدهی بجای ماشین، درشکه راهی خیابان می‌کنند. »
چهارم اینکه : « این فیلم‌ها اشکالاتی دارند که با اصلاح رفع خواهند شد. »
از این به بعد رسانه‌های آنها که این روزها اوضاع مالی خوبی هم دارند، سرحال و چالاک شروع می‌کنند به بمباران خبری مخاطبان که از مخاطب عام میان شان هست تا سینماگران و هنرمندان. تمام تلاش آنها هم این است که این چهار گزاره را به درستی انتقال دهند.
شاید همین حالا اگر از شخصی که چندان اهل سینما نیست و فقط گاهی اخبار را می‌خواند یا می‌شنود بپرسید به شما خواهد گفت که گروهی کم سواد که اوضاع مالی‌شان هم روبه راه است و درد مردم را نمی‌فهمند ( در حالی‌که اغلب این افراد به سختی امرار معاش می‌کنند و حتی برای تهیه اجاره خانه هایشان هم مشکل دارند) می‌خواهند مانع از اکران فیلم‌هایی شوند که خط شکنند یا نگاهی همراه با اندکی انتقاد به جامعه داشته‌اند یا مثلا کمی خطوط قرمز اخلاقی را رد کرده‌اند و ...اغلبشان هم حق را به جریان شبه روشنفکر و رسانه های آنها می‌دهند و طرف مقابل را جماعتی ضد فرهنگ می‌شمارند.
این یعنی رسانه‌های این گروه به خوبی از عهده اهدافشان برآمده‌اند. از سوی دیگر وقتی مجلس و کمیسون فرهنگی که دلسوزند و می‌دانند اصل ماجرا چیست، شجاعانه وارد این میدان می‌شوند به آنها هم رحم نمی‌کنند و حرمت جایگاهشان نگه نمی دارند.
در مقابل ورود کمیسیون فرهنگی، این جماعت به سرعت آرایش منظم دیگری می‌گیرند. در ابتدا با ترسیم فضایی غیرواقعی برای سینماگران و با میانداری چند سینماگر انگشت شمار همسوی خود بقیه اهالی سینما را می‌ترسانند و گزاره پنجم را به آنها القا می‌کنند: اگر مجلس روی فیلم ها نظارت کند دیگر باید فاتحه سینما را بخوانید. آنقدر محدودتان می‌کنند که دیگر عطای فیلمسازی را به لقایش می‌بخشید. و یا طرح مواردی مانند اینها: هر وقت برخی از مجلسی‌ها به بحث سینما وارد شده‌اند، سینماگران نگران‌تر از قبل کار خود را دنبال کرده‌اند؛ چرا که می‌دانند ماجراهای کمیسیون فرهنگی مجلس و سینما اتوبان یک‌طرفه‌ای‌ست که «این برخی از نمایندگان»، آن را تنها محلی برای ورود‌های مصداقی به ماجراهای حاشیه‌ای می‌دانند نه توجه به زیرساخت‌هایی که این هنر - صنعت را تقویت کند.
در حال حاضر بیش‌ترین فشار به ارشاد از سوی کمیسیون فرهنگی مجلس است. بیشتر این فشارها هم بر فیلم‌هاست و اصلا معلوم نیست نهادی که کار آن قانون‌گذاری است چرا باید در مسائل اجرایی دخالت کند. کمیسیون فرهنگی مجلس هم که گویا در این چند ساله «نظارت» را به بزرگترین دغدغه‌اش تبدیل کرده تا وظایف دیگر را در قبال فرهنگ و هنر نبیند، هر روز موضعی جدید درباره مسائل مختلف پی می‌گیرد. حال در یکی دو ماه گذشته و با اوج‌گیری اظهارنظرهای مجلسیان درباره سلب و یا زیر سوال بردن اختیارات وزارت ارشاد در تایید مجوز‌های هنری و فرهنگی و یا نامه‌نگاری برای اکران نشدن نزدیک به 8 - 9 فیلم (!) و در مقابل، برنداشتن قدم‌های عملی و مشهود برای کمک به فرهنگ و هنر (البته به جز اظهارنظرهای مداوم و مکرر آن هم به واسطه تماس‌های تلفنی خبرنگاران!)، سینماگران هم لب به سخن گشودند و نسبت به این رفتار دوگانه «نمایندگان ملت» در خانه‌ای به دور افتاده از ملت، اعتراض کردند.
پس این گزاره ها هم با بمباران خبری گسترده به مخاطب منتقل می شود و نتیجه آن می شود چند نامه و بیانیه: حمایت خانه سینما از....، نامه 100 فیلمساز در حمایت از...، اعلام نگرانی فیلمسازان از .... پشت بند این اتفاق وزیر ارشاد بی محابا و با حالتی قهرمان گونه وارد میدان می‌شود و حریف می‌طلبد که: ما بر اساس تشخیص و ضوابط خودمان عمل می‌کنیم و قرار نیست هر کسی بیاید برای ما تعیین تکلیف کند که فلان فیلم را نمایش دهید و فلان فیلم را نمایش ندهید. ما خودمان توجه داریم که کدام فیلم مربوط به فتنه است و جلویش را می‌گیریم و اگر نباشد و طبق ضوابط قانونی و منطبق با ارزش‌ها باشد اجازه نمایش آن فیلم را می‌دهیم.
در حوزه سینما کمیسیون فرهنگی مجلس اسامی هشت فیلم را به ما داده اند و گفته اند نباید آنها را اکران کنید، اما ما اعلام کردیم آنها نمی‌توانند برای ما تعیین تکلیف کنند و خودمان تشخیص می‌دهیم کار درست چیست.
ما باید آنطور که خودمان تشخیص می‌دهیم، عمل کنیم تا به حال یک کارت زرد گرفته ایم. اگر چند تا دیگر هم بگیریم عیبی ندارد. خود دکتر روحانی جلودار است و ما هم پشت او حرکت می‌کنیم.
به دنبال این حریف طلبی بی‌سابقه یک وزیر و رفتار عجیب با مجلس هم بعضی نمایندگان به لحاظ اینکه احساس می‌کنند جریانی به دنبال تضعیف مجلس و جایگاه آن هستند و به دنبال ابراز نگرانی‌های چندباره مدیران نظام از وضعیت فرهنگی و عدم اصلاح آن، طرح استیضاح را پیگیری می‌کنند.
اما از این پس چه اتفاقی خواهد افتاد؟
پای دو گزاره دیگر به میان خواهد آمد:
1- وزیر ارشاد با وجود تمام مخالفت‌ها و مقاومت‌ها تا لحظه آخر برای حفظ آزادی کوشید و او یک قهرمان است.
2- وزیر به خاطر اینکه می خواست استقلال ارشاد را حفظ کند، استیضاح می شود.
در این میان اما هیچ‌کس نمی‌گوید که فیلم‌ها فقط یکی از ده‌ها مشکل فرهنگی است که به واسطه سیاست‌های اشتباه او و همکارانش به‌وجود آمده است. بعد هم اگر وزیر استیضاح شود پروژه مظلوم نمایی دولت دوباره به‌جریان می‌افتد و تلاش می‌شود تا وزیری تندروتر از جنتی بر مسند قرار بگیرد. اگر هم استیضاح رای نیاورد و جنتی بماند که دوباره با شدت و حدت بیشتری کارش را ادامه خواهد داد و از آن پس نه مجلس و نه هیچ جای دیگری نمی‌تواند مانع تاختن بی محابای وزیر و معاونانش شود.
پس در این حالت جبهه مذهبی‌ها و طرفداران اخلاق و آزادی نه راه پس خواهند داشت و نه پیش.
شاید حالا وقت آن است که مجلس با تمام قوا و استفاده از تمام ظرفیت‌ها جز استیضاح ( که تیر آخر است) کاری کند که دوباره به اهمیت مجلس و کمیسیون فرهنگی اقرار کند و از گرفتن حتی یک کارت زرد دیگر نگران باشد و اگر هر شخص یا گروهی مستقیم، غیرمستقیم یا تلویحا به مردم ( که نمایندگان عصاره آنها هستند) اهانت کرد یا تلویحا جایگاه آنها را زیر سوال برد در برابر قانون جوابگو باشد.
رسانه‌های اخلاق گرا و متعهد نیز باید فقط یک گزاره را به آقای وزیر یادآوری کنند: اینکه مجلس یعنی مردم و حالا جناب وزیر برای مردم حریف طلبی می‌کند و آنها را به رسمیت نمی‌شناسد. جناب وزیر حالا دیگر از کارت زرد مردم هم نمی ترسد.
مشرق 115
۰۶/۰۸/۱۳۹۳ - ۰۸:۳۵
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام نیوز]
[مشاهده در: www.jamnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 28]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها