محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
دکتر عرفان فدایی وکیل پایه یک دادگستری
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802444875
گزارش کوتاه از جنگ ایران و عراق/پایانی امام خمینی: درنگ امروز اسارت ذلت‌باری را در پی خواهد داشت
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: گزارش کوتاه از جنگ ایران و عراق/پایانی
امام خمینی: درنگ امروز اسارت ذلت‌باری را در پی خواهد داشت
امام فرمودند: درنگ امروز اسارت ذلت‌باری را در پی خواهد داشت. کمتر از 20 روز بعد از هشدار امام در حالی که سپاه درگیر جبهه شمالی بود همزمان با تحرکات یگان‌های دریایی آمریکا در خلیج فارس عراق با توانی عظیم و آتش تهیه شیمیایی به فاو حمله کرد حمله‌ای که وضعیت جنگ را تغییر داد.
به گزارش گروه حماسه و مقاومت خبرگزاری فارس، محسن رشید در گزارشی کوتاه پیرامون جنگ تحمیلی و زمینه آغاز آن اینگونه می‌نویسد که: جنگ در حالی آغاز شد که هنوز بیش از 19 ماه از آغاز انقلاب نگذشته بود، نظام جمهوری اسلامی تثبیت نشده بود و در گوشه و کنار کشور حوادث مختلفی رخ می‌داد. سپاه پاسداران و کمیته انقلاب اسلامی به همراهی نیروهای مردمی مأموریت تأمین امنیت در داخل کشور را به عهده داشتند و ارتش همچنان انطباق با وضعیت جدید و انقلابی فاصله بسیار داشت. در همین حال بحران مناطق کردنشین تمام توان آزاد سپاه و نیز درصدی توان موجود ارتش را درگیر کرده بود. تحلیل فرماندهان نظامی مبنی بر عدم احتمال هجوم سراسری ارتش عراق، موجب بی‌توجهی به پدافند جبهه میانی و جبهه جنوبی شده بود. لذا هنگام هجوم سراسری عراق، نیروی خودی به طور کامل غافل‌گیر شد. به عبارت دیگر، درک نیروهای انقلابی از ماهیت دشمن و قریب‌الوقوع دانستن حمله سراسری عراق، تا زمان اشغال منطقه خان‌لیلی، هرگز مورد تائید فرماندهان عالی نظامی کشور قرار نگرفت و از آن تاریخ به بعد نیز بسیج تجهیزات و یگان‌ها نیز پس از آنکه پیشروی دشمن متوقف شده بود، وارد منطقه عملیاتی شدند. به عبارت دیگر در بعد استراتژی، به علت عدم تشخیص تلاش اصلی دشمن و در بعد تاکتیک با تدبیر دادن زمین به منظور گرفتن زمان، زمین‌های ارزشمندی ار دست رفت. در ادامه این گزارش وقایعی را که در سالهای پایانی جنگ تحمیلی رخ داده است می‌خوانید: *** هشتمین سال جنگ در حالی آغاز شد که برتری در صحنه درگیری خلیج فارس با سپاه پاسداران بود و نیروی دریایی آمریکا برای رفع بحران تلاش می‌کرد. در عین حال درگیری‌ها در خلیج فارس دو ماه دیگر ادامه یافت و از ان به بعد صحنه نبرد به جبهه زمینی (در منطقه شمال) انتقال یافت و در ظرف 4 ماه چهار عملیات قابل توجه در جبهه ماووت و حلبچه به وقوع پیوست. در خلال این حوادث گفت‌وگو بر سر چگونگی اجرای قطعنامه 598 نیز ادامه داشت. قطعنامه 598 به گونه‌ای تصویب شده بود که اگر چه تا حدودی حقوق ایران اسلامی را تامین می‌کرد اما در عین حال تقدم و تاخر بندهای آن امکان محکوم نشدن عراق را میسر می‌ساخت. لذا جمهوری اسلامی ایران پذیرش قطعنامه را منوط به اصلاح تقدم و تاخر بندها کرده بود اما عراق با برخورداری از حمایت قدرت‌های بین‌المللی با اصلاح قطعنامه مخالفت می‌کرد. در زمستان 1366 سومین جنگ شهرها علیه ایران آغاز شد و برای اولین بار موشک‌های عراقی که برد آنها به کمک تکنسین‌های خارجی افزایش یافته بود به تهران اصابت کرد. دور جدید جنگ شهرها که با بمباران شیمیایی حلبچه همراه بود احتمال ایجاد فاجعه‌ای بزرگ علیه ایران اسلامی را گوشزد می‌کرد. بمباران شیمیایی و کشتار 5000 کرد عراقی که در همان روزها توسط نیروی هوایی ارتش عراق صورت گرفت خود نیز تهدیدی علیه ایران به حساب می‌آمد. در همین ایام بود که امام ملت ایران را مورد خطاب قرار داده و فرمودند: درنگ امروز اسارت ذلت‌باری را در پی خواهد داشت کمتر از 20 روز بعد از هشدار امام در حالی که سپاه درگیر جبهه شمالی بود. همزمان با تحرکات یگان‌های دریایی آمریکا در خلیج فارس عراق با توانی عظیم و آتش تهیه شیمیایی به فاو حمله کرد حمله‌ای که وضعیت جنگ را تغییر داد. به این ترتیب دشمن که تا آن روز در لاک پدافندی فرو رفته بود به دلیل برتری کمی، ابتکار عمل را در دست گرفت. به عبارت دیگر در حالی که عراق قوای زرهی‌اش هشت برابر، نیروی هوایی‌اش شش برابر و نیروی پیاده‌اش چهاربرابر قوای ایران بود چهره هجومی به خود گرفت. این در حالی بود که قوای خودی در سراسر جبهه‌ها در خطوط پدافندی تقسیم شده بودند. به گونه‌ای که سپاه پاسداران در فاو، شلمچه، جزایر مجنون، حلبچه و ماووت خط پدافندی داشت. لذا اولا توان نابرابر خودی در مناطق مختلف عملیات توزیع و تجزیه شده بود و امکانات متمرکزی در دست نبود. ثانیا نیروی آزاد و یگان‌های احتیاط برای مقابله وجود نداشت. علاوه بر این هر گونه جابجایی یگان و تجهیزات با توجه به ترابری ضعیف خودی و مشکلات ناشی از تحریم شدید اقتصادی به کندی صورت می‌گرفت. به همین جهت نیروی خودی به زمان نیاز داشت تا با توجه به تغییرات به عمل آمده در صحنه جنگ برنامه‌های لازم را طراحی کند اما دشمن که از انبوه امکانات برخوردار بود و کمترین مشکلی برای جابجایی نیروی خود نداشت مجال برنامه‌ریزی نداد. در این میان آمریکا که بعداز افشای ماجرای مک فارلین منفعل شده بود نیز به کمک عراق ابتکار عمل را در صحنه بین‌المللی به دست آورد. لیکن به تشدید اقدامات عراق پس از سقوط فاو تمایل نداشت بلکه مایل بود برای بازگرداندن مجدد ایران به سوی غرب فرصت دیگری به ایران بدهد. در مقابل عراق با اتکا به شوروی که احساس می‌کرد بار دیگر در صحنه جنگ ایران و عراق از آمریکا عقب افتاده است. تهاجمات خود را ادامه داد این حوادث تا پذیرش قطعنامه 598 از سوی جمهوری اسلامی با نوعی احتیاط توام بود یعنی عراق که می‌کوشید خود را طرف مظلوم صحنه نشان دهد و در راستا از کمک تمامی رسانه‌های خبری جهان برخوردار بود تا قبل از اینکه ایران قطعنامه را بپذیرد وانمود کرد چشمداشتی به خاک ایران ندارد. اما با پذیرش قطعنامه توسط ایران و تغییر صحنه سیاسی و تبلیغاتی در داخل و خارج از کشور به نفع ایران علاوه بر شدت یافتن حملات عراق، عناصر سازمان منافقین نیز با هدف اشغال کرمانشاه و سپس پیشروی به سوی تهران راهی ایران شدند غافل از آنکه روح مسیحیایی امام با پذیرش قطعنامه تحولی در اردوی خودی ایجاد کرده بود که بار دیگر در ابتکار عمل را به اردوی ایران بازگردانید و تلاش دشمن را بی‌اثر گذاشت و اگر نبود قوه قهریه ملت ایران قطعا عراق آتش‌بس را نمی‌پذیرفت. آفند عراق در پایان جنگ پس از عملیات والفجر 10 در حلبچه جنگ وارد مرحله جدیدی شد و علیرغم مدت کوتاه آن نتایج تعیین کننده‌ای به بار آورد در این مرحله عراق که به نحو بی‌سابقه‌ای تقویت شده بود موفق شد با استفاده از توان نظامی و به کار گیری تجارب گذشته ابتکار عمل را به دست آورد و صحنه نبرد را به نفع خود تغییر دهد اما این وضعیت تنها تا رسیدن عراق به مرز ادامه یافت. در آغاز سال 1367 در حالی که یگان‌های اصلی جمهوری اسلامی در جبهه‌های شمالی به سر می‌بردند ارتش عراق با مقدماتی که تهیه کرده بود از فرصت استفاده کرد و حملات گسترده‌ای را در جبهه جنوب آغاز کرد. این حملات که با حمایت آمریکا از عراق در فروردین 1367 شروع شد و در تیر ماه همین سال شلیک موشک ناو آمریکایی به هواپیمای مسافربری ایران را در پی داشت (در این حادثه 290 مسافر ایرانی که تمامی غیرنظامی بودند به شهادت رسیدند) وضعیت جدیدی را پیش آورد که بدنبال آن جمهوری اسلامی قطعنامه 598 را به رغم عدم تامین پیش‌شرط‌های خود یافت. شکست عراق در عبور مجدد از مرز با پذیرش قطعنامه 598 از سوی جمهوری اسلامی ایران _ در تاریخ 27/4/1367 _ دشمن که این اقدام را حاکی از انفعال قوای ایران تصور می‌کرد، با هدف تصرف بخش‌هایی از استان خوزستان و باختران مجددا به خاک ایران حمله‌ور شد تا با اشغال تعدادی از نقاط حساس، ازم وضعی برتر ایران را به پشت میز مذاکره بکشاند. در تاریخ 31/4/1367 هجوم گسترده دشمن به استعداد 13 لشکر در منطقه شمال خرمشهر و جنوب اهواز شروع شد. توان به کار گرفته شده حکایت از آن داشت که دشمن به تصور تضعیف پایگاه مردمی نظام و قوای مسلح جمهوری الامی و نیز به قصد برنده شدن در جنگ تصمیم دارد به هر صورت شده مناطق مهمی را تصرف کند. استعداد دشمن در این هجوم، تمام توان سپاه پاسداران را به مقابله طلبید و سپاه که ماموریت پدافند از هور تا آبادان را برعهده داشت با قوای مهاجم درگیر شد. در این حمله، دشمن به بخشی از جاده اهواز _ خرمشهر دست یافت و خرمشهر را به طور جدی مورد تهدید قرار داد. در پی این تهدید، امام خمینی طی پیامی به فرمانده کل سپاه، ضمن تاکید بر ضرورت حفظ خرمشهر، نکته‌ای به این مضمون گوشزد فرمودند که «اینجا نقطه شکست و پیروزی اسلامی یا کفر است. باید متر به متر بجنگید. اینجا نقطه‌ای است که حیات و عدم حیات در همین جاست.» بر همین اساس، نیروهای سپاه با هجوم وسیعی علیه دشمن، او را تا مرز عقب راندند. دشمن از پای ننشست و دوبار دیگر به قصد تصرف منطقه جنوب تا جاده اهواز _ خرمشهر پیشروی کرد؛ اما هر بار با رشادت رزمندگان اسلام، عقب رانده شد. به این ترتیب، دشمن از صرف خوزستان ناامید شد. طی این مدت و در طول درگیری، دشمن در جبهه غرب و محور قصر‌شیرین دست به هیچ اقدامی نزد، ضمن آنکه در دوران حملات خود، قبل از پذیرش قطعنامه توسط ایران، هرگز خودی را نسبت به آن منطقه حساس نکرد و بدین گونه مانع هوشیاری و عکس‌العمل احتمالی خودی شد تا منافقین برای آغاز اقدام خود، با موانع جدی روبه‌رو نباشند. سرانجام در حالی که آخرین تانک‌های دشمن از منطقه جنوب به طرف مرز رانده می‌شد، تهاجم مشترک عراق و منافقین به سوی کرمانشاه آغاز شد. حضور متمرکز سپاه در جنوب، این فرصت را به آنها داد که به اسلامآباد رسیده و کرمانشاه را تهدید کنند. دشمن در این جبهه پس از عبور از خطوط ارتش، با استفاده از جاده قصر شیرین_ کرمانشاه، سوار بر خودرو و زرهی چرخدار، بدون آنکه مدافعی در برابر خود داشته باشد، سر پل ذهاب و کرند را پشت سر گذاشت و در اسلامآباد پس از به خاک و خون کشیدن جمعی مردم بی‌گناه، راهی کرمانشاه شد. اما در تنگه چهار زبر اولین گروه پاسداران (از لشکر جدید‌التاسیس ولی امر (عج) راه را بر دشمن مسدود کردند، تا یگان‌های دیگر سپاه به تدریج وارد منطقه شوند. لذا هرچند عدم حضور سپاه و مردم در منطقه سبب شده بود که منافقین به راحتی 70 تا 80 کیلومتر پیشروی کنند ولی پس از ورود مردم و سپاه به صحنه و هجوم از دو منطقه اسلامآباد و چهار زبر به منافقین، قوای آنان در هم شکست و انهدام وسیعی از آنان صورت گرفت. این تهاجم، که به نبردی 3 روزه منجر شد، نهایتا در تاریخ 6/5/67 با سرکوب کامل نیروهای منافق به پایان رسید. به این ترتیب، با عکس‌العمل قدرتمندانه رزمندگان اسلام که به دفع تجاوز دشمن به خوزستان و کرمانشاه و انهدام منافقین انجامید، ارتش عراق در تاریخ 10/5/67 به نوار مرزی بازگشت. در واقع، بار دیگر حضور گسترده مردم و سرازیر شدن سیل‌آسای نیروهای اسلام به جبهه‌های جنوب و غرب، به اقدامات دشمن که می‌کوشید با تداوم عملیات به امتیازهای متعددی دست یابد، و به بهانه‌جویی‌های او در مورد برقراری آتش‌بس پایان داد و نهایتا در روز 29/5/1367 آتش‌بس رسمی به وسیله دبیرکل سازمان ملل اعلام شد. سپس با حضور نیروهای ناظر سازمان ملل (یونیماگ) در مرز مشترک ایران و عراق، آتش‌بس رسمی بین دو کشور برقرار گردید. علیرغم ضرباتی هک عراق متحمل شده بود، پس از عقب‌نشینی از خاک ایران، همچنان مناطقی از مرز را که وسعت آن به 2500 کیلومتر مربع می‌رسید تا آستانه تجاوز به کویت، در اختیار داشت. طی این مدت نه تنها سازمان ملل برای عقب راندن عراق از مناطق ایرانی تحت اشغال ارتش عراق اقدامی نمی‌کرد و سکوت کرده بود بلکه تا قبل از حمله عراق به کویت حاضر نشد تجاوز عراق به ایران را تایید کند. اما با حمله عراق به کویت در مرداد 1369، از آنجا که آن رژیم نمی‌خواست همزمان در دو جبهه درگیر باشد، ازم ناطق اشغالی ایران خارج شد، اسیران ایرانی را آزاد کرد و پای‌بندی خود به قرارداد 1975 را اعلام نمود. ارزیابی جنگ نظر به اینکه رژیم عراق به عنوان آغازگر جنگ و با هدف‌های مشخص، از جمله: «سرنگونی نظام اسلامی - انقلابی، حاکم بر ایران، تصرف و تجزیه خوزستان و لغو قرارداد 1975 الجزایر» به ایران تجاوز کرد، لذا آخرین موقعیت نیروهای عراقی پس از هشت سال جنگ می‌تواند یکی از برجسته‌ترین شاخص‌ها برای ارزیابی پیروزی یا شکست رژیم عراق در جنگ باشد. بر پایه این ملاحظات، نه تنها عراق نتوانست اهداف خود را تامین کند، بلکه اگر پشتیبانی‌های همه‌جانبه بین‌المللی و منطقه‌ای نبود، رژیم عراق نمی‌توانست به حیات سیاسی، نظامی و اقتصادی خود ادامه دهد و هم‌اکنون در وضعیتی است که شاهدیم. علاوه بر آن، کمک‌های مالی بی‌حساب عربستان و کویت به عراق _ که به مرز 80 میلیارد دلار رسید _ و نیز ارسال تجهیزات و تسلیحات پیشرفته و کشتار جمعی از غرب و شرق به عراق، پس از جنگ گریبان گیر حامیان رژیم عراق شد. پس از پایان جنگ، عراق که با این کمک‌ها به قدرت نظامی برتر خاورمیانه تبدیل شده بود، تهدید بالقوه‌ای برای اسرائیل و کویت و عربستان محسوب می‌شد که با گذشت مدت کوتاهی به خطر بالفعل تبدیل شد و به کویت حمله کرد. رشد ارتش عراق به آن حد رسیده بود که اکنون هم که سالهاست که از جنگ می‌گذرد واگذار‌کنندگان تجهیزات به عراق در پی چگونگی انهدام آنها هستند. در مقابل، اگرچه با تمهیدات قدرت‌های استکباری و حامیان رِم عراق، جمهوری اسلامی نتوانست به پیروزی نظامی قطعی دست یابد ولی در نیل به اصلی‌ترین اهداف خود در این نبرد که حفظ استقلال، تمامیت ارضی و استحکام پایه‌های انقلاب اسلامی بود، موفق شد و در این راه تنها با حمایت و پشتیبانی‌های مردمی، دفاعی 8 ساله را اداره و نظام سیاسی خود را با شاخص‌های انقلابی_ دینی تثبیت کرد و در تاریخ ملی ایران به دستاورد بی‌سابقه‌ای نائل شد که بازگرداندن امنیت به مرزهای کشور در برابر تجاوزی سنگین و طولانی بود، چیزی که در تاریخ 200 ساله اخیر ایران سابقه نداشت. بی‌جهت نیست که راهبر و معشوق همه رزمندگان، امام خمینی (ره) می‌فرماید: «ما مظلومیت خویش و ستم متجاوزان را در جنگ ثابت نموده‌ایم ... ما در جنگ به این نتیجه رسیده‌ایم که باید روی پای خودمان بایستیم. ما در جنگ ابهت دو ابرقدرت شرق و غرب را شکستیم...» . پاسداشت سی و چهارمین سالگرد هفته دفاع مقدس/34 انتهای پیام/ب
93/07/15 - 11:43
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 47]
-
گوناگون
پربازدیدترینها