محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832834475
گزارش کوتاه از جنگ ایران و عراق/6 سال سرنوشت و تغییر توازن به سود ایران
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: گزارش کوتاه از جنگ ایران و عراق/6
سال سرنوشت و تغییر توازن به سود ایران
نظام اسلامی ایران که بر سر سیاست نه شرقی، نه غربی ایستاده بود و نمی‌خواست سرنوشت جنگ را بیگانگان تعیین نمایند، می‌کوشید با مقاومت خود، روح اعتماد به نفس را به مسلمین و مستضعفین جهان القا کند؛ لذا از فشار شوروی واهمه نداشت.
به گزارش گروه حماسه و مقاومت خبرگزاری فارس، محسن رشید در گزارشی کوتاه پیرامون جنگ تحمیلی و زمینه آغاز آن اینگونه می‌نویسد که: جنگ در حالی آغاز شد که هنوز بیش از 19 ماه از آغاز انقلاب نگذشته بود، نظام جمهوری اسلامی تثبیت نشده بود و در گوشه و کنار کشور حوادث مختلفی رخ می‌داد. سپاه پاسداران و کمیته انقلاب اسلامی به همراهی نیروهای مردمی مأموریت تأمین امنیت در داخل کشور را به عهده داشتند و ارتش همچنان انطباق با وضعیت جدید و انقلابی فاصله بسیار داشت. در همین حال بحران مناطق کردنشین تمام توان آزاد سپاه و نیز درصدی توان موجود ارتش را درگیر کرده بود. تحلیل فرماندهان نظامی مبنی بر عدم احتمال هجوم سراسری ارتش عراق، موجب بی‌توجهی به پدافند جبهه میانی و جبهه جنوبی شده بود. لذا هنگام هجوم سراسری عراق، نیروی خودی به طور کامل غافلگیر شد. به عبارت دیگر، درک نیروهای انقلابی از ماهیت دشمن و قریب‌الوقوع دانستن حمله سراسری عراق، تا زمان اشغال منطقه خان‌لیلی، هرگز مورد تائید فرماندهان عالی نظامی کشور قرار نگرفت و از آن تاریخ به بعد نیز بسیج تجهیزات و یگان‌ها نیز پس از آنکه پیشروی دشمن متوقف شده بود، وارد منطقه عملیاتی شدند. به عبارت دیگر در بعد استراتژی، به علت عدم تشخیص تلاش اصلی دشمن و در بعد تاکتیک با تدبیر دادن زمین به منظور گرفتن زمان، زمین‌های ارزشمندی ار دست رفت. در ادامه این گزارش وقایعی را که در روز های ابتدایی آغاز جنگ تحمیلی رخ داده است می‌خوانید: *تغییر توازن به سود ایران* حمایت سیاسی و نظامی جهان از عراق روز به روز افزایش می‌یافت. کمک‌های اطلاعاتی آمریکا به عراق، تسهیل در انتقال تکنولوژی پیشرفته تسلیحاتی به این کشور و نیز حمایت مالی و ارسال تجهیزات پیشرفته، ارتش عراق را به رغم آسیب‌های فراوان، تقویت کرده بود. در وضعیتی که توان دشمن فقط از جنبه پیاده نظام به 550 گردان پیاده می‌رسید و توان سپاه برای آفند از 80 گردان تجاوز نمی‌کرد، اعتقاد برخی بر این بود که با توان موجود می‌توان به یک عملیات پیروزمندانه دست یافت و جنگ را به پایان رساند. گروهی معتقد بودند که ضرورت ادامه جنگ غیر قابل انکار است، گرچه با توان موجود میسر نباشد. مبتنی بر این اعتقاد، امام خمینی در آستانه ششمین سال جنگ، حکم تشکیل سه نیرو را به سپاه ابلاغ کرد. سپاه که از سال 1362 به فعالیت دریایی پرداخته و قرارگاهی را به همین منظور تشکیل داده بود و مسئولیت فرماندهی یگان موشکی کشور را نیز بر عهده داشت، برای اجرای این فرمان آماده بود؛ اما تحقق این فرمان به زمان و امکانات و نیز پشتیبانی و حمایت مسئولان کشور نیاز داشت. سپاه برای اجرای عملیات موفق، حداقل به 300 گردان نیاز داشت ولی کشور برای تجهیز این تعداد گردان آماده نبود. لذا سپاه بر سر دوراهی اعلام عدم امکان ادامه جنگ و یا قبول ادامه جنگ با امکانات موجود، راه‌حل دوم را پذیرفت و به توان موجود بسنده کرد. تنها راه تقویت سپاه با اعزام بزرگ نیروهای بسیج تحت عنوان سپاهیان محمد (ص) میسر می‌شد. به این ترتیب، سپاه توانست 140 گردان وارد صحنه عملیات والفجر 8 کند و طی 75 روز جنگ با ارتش عراق، منطقه آزاد شده را حفظ نماید. این اولین عملیات بزرگ سپاه بود که بدون حضور ارتش به اجرا درآمد و پیروزمندانه نیز به پایان رسید. سال ششم، سال ورود نسبی دولت در جنگ نیز می‌باشد. تشکیل ستاد پشتیبانی جنگ با مسئولیت معاون نخست‌وزیر و به کارگیری برخی وزارت‌خانه‌ها و کارخانه‌های دولتی، نقش جدیدی را در جنگ به دولت بخشیده بود. در عین حال این اقدام مفید؛ تمام نیازمندی‌های جبهه را برطرف نمی‌کرد. اصلی نبودن مسئله جنگ، تاثیرات ناشی از تحریم‌های بلندمدت اقتصادی، و نیز تعهد دولت به عادی نگه داشتن وضعیت زندگی مردم، مانع از نقش تعیین‌کننده دولت در جنگ بود. حضور دولت علی‌رغم موثر و مفید بودنش، تحولی در جنگ ایجاد نکرد. به عبارت دیگر، به آن معنا که دولت در عراق نقش داشت و به گونه‌ای که در تمام جنگ‌های مهم روی داده است، هرگز تمام امکانات کشور وارد جنگ نشد و یا زمینه‌های لازم برای ورود دولت در جنگ به وجود نیامد. پیروزی بزرگ والفجر 8 که ارتباط عراق با خلیج فارس را تقریبا قطع کرد و همسایگی ایران با کویت را در پی داشت و طی آن انهدام وسیعی در ارتش عراق صورت گرفت، به پایان جنگ منجر نشد؛ زیرا دنیا حاضر نبود ایران را پیروز ببیند. در نتیجه، به جای پذیرش خواسته‌های منطقی ایران اسلامی، به تقویت عراق پرداخت. بعد از این پیروزی بزرگ بود که حمایت تسلیحاتی غرب و شرق از عراق به طور سرسام‌آور افزایش یافت. استراتژی دفاع متحرک عراق ارتش عراق پس از هجوم سراسری نسبتا ناموفق خود، به مدت پنج سال در لاک دفاعی فرو رفت. اگرچه در این مدت، تلفات سنگینی بر تجهیزات و نیروی انسانی ارتش عراق وارد آمد؛ لیکن پشتیبانی همه جانبه ارتجاع عرب و استکبار جهانی از طریق حمایت‌های سیاسی، کمک‌های نقدی، سرازیر کردن تجهیزات و امکانات و ارائه همفکری و مشاورت نظامی نه تنها این ارتش رو به اضمحلال را سرپا نگهداشت، بلکه به تدریج بر قوت و قدرت آن افزود. علاوه بر آن، عوامل جدیدی از جمله اعطای مجوز استفاده از سلاح‌های شیمیایی و نیز موشک‌های دوربرد و مورد هدف قرار دادن مراکز مسکونی و اقتصادی، از فروپاشی ارتش دشمن جلوگیری کرد. برهمین اساس، ارتش عراق که در ابتدای جنگ 202 هزار نیرو داشت، تا پایان سال 1364 نزدیک به 220 هزار کشته، زخمی و اسیر داده بود و از 3530 تانک و نفربر تحت اختیار خود در آغاز جنگ، نیز تا این زمان 5290 دستگاه منهدم و یا به غنیمت گرفته شده بود. با این حال، در آغاز سال 1365 ارتش عراق حدود 5850 تانک و نفربر و 540 هزار نفر پرسنل در اختیار داشت. در این وضعیت و در پی عملیات موفق والفجر 8 و شکست تلاش‌های 75 روزه ارتش عراق برای عقب راندن قوای خودی از منطقه فاو و در نتیجه تغییر توازن سیاسی- نظامی به نفع جمهوری اسلامی، ارتش عراق با به کارگیری شیوه‌ای جدید در جنگ کوشید تا از لاک دفاعی خارج شده و حالت تهاجمی به خود بگیرد. این اقدام می‌توانست ضمن جبران بخشی از شکست‌های رژیم عراق، روحیه ارتش آن کشور را ترمیم کند. بنابراین به سپاه‌هایش که در سراسر مرز مستقر بودند، ماموریت داد تا در نقاط ضعیف و قابل رخنه خطوط پدافندی، در مناطقی که از اهمیت نسبی برخوردارند، به عملیات بپردازند. بر همین اساس، در هجوم نسبتا موفق به مهران- که نقطه اوج این تحرکات بود- عراق جرات یافت اتخاذ استراتژی جدیدی موسوم به دفاع متحرک را رسما اعلام کند. پس از تهاجم عراق به مهران، هر دو جبهه خودی ودشمن، به فرصتی برای آمادگی مجدد نیاز داشتند تا برنامه‌ریزی خویش را به طرف مقابل دیکته کنند. اجرای موفقیت‌آمیز عملیات کربلای 1 با همت رزمندگان خودی، پایانی بود بر استراتژی جدید دشمن و آغازی بود برای تغییر وضعیت و به دست‌گیری مجدد ابتکار عمل. به این ترتیب، بار دیگر ارتش عراق در لاک دفاعی فرو رفت و در پشت خاکریزها و دژهای خویش به انتظار تهاجمات غیرمنتظره نیروهای اسلام نشست. در ششمین سال جنگ علاوه بر عملیات بزرگ والفجر 8، با تاکید حضرت امام بر ندادن فرصت آرامش به دشمن، و با همت رزمندگان سپاه پاسداران، عملیات‌های والفجر 9 (منطقه عمومی سلیمانیه)، کربلای 1 (مهران)، کربلای 2 (حاج عمران) و کربلای 3 (اسکله العمیه) با موفقیت به اجرا درآمد. *سال سرنوشت* اگرچه جنگ در سال هشتم پایان یافت؛ ولی سرنوشت آن، در سال هفتم تعیین گردید. پس از فتح فاو و انهدام وسیع ارتش عراق و تغییر توازن به نفع ایران، طرح‌ریزی برای اجرای یک عملیات بزرگ و یکسره کردن کار جنگ شروع شد. منطقه عملیاتی ابوالخطیب انتخاب گردید تا جزیره فاو به طور کامل تصرف شود، راه دریایی عراق از خور عبدالله مسدود گردد تا جزیره فاو به طور کامل تصرف شود، راه دریایی عراق از خور عبدالله مسدود گردد و بصره از جنوب به محاصره درآید. در این میان، عواملی موجب تاخیر در اجرای عملیات می‌شد، از جمله اتکا سازمان رزم سپاه به نیروهای مردمی، به طوری که اجرای هرگونه عملیات قبل از حضور گسترده این نیروها غیرمردمی، به طوری که اجرای هرگونه عملیات قبل از حضور گسترده این نیروها غیرعملی بود. همچنین، درخواست تجهیز حداقل پانصد گردان نیرو از دولت، عامل دیگری بود که با توجه تحریم‌های اقتصادی علیه نظم جمهوری اسلامی و نیز اصلی نبودن مسئله جنگ در سرلوحه برنامه‌های مسئولان کشور، تحقق آن دور از دسترس بود. همچنین، به این علت که جنگ با اتکا به نیروی پیاده در برابر دشمن مجهز به سلاح‌های پیشرفت هو زرهی، در تابستان جنوب بسیار دشوار بود، اجرای علمیات به تعویق افتاد. ناگفته نماند سلسله عملیات دفاع متحرک عراق که به اشغال برخی از مناطق آزاد شده انجامید، نیروی خودی را ناچار کرد قبل از عملیات سرنوشت‌ساز، مناطق اشغالی همچون مهران را باز پس گیرد. به هر حال، طراحی عملیات در منطقه ابوالخصیب - که قبل از شروع عملیات والفجر 8 آغاز گردیده بود - به تاکتیک ویژه‌ای اتکا داشت که در طرح‌ریزی عملیات محور اصلی محسوب می‌شد. این مهم لو رفت و به طور مرموزی دشمن از تاکتیک ویژه عملیات آگاهی یافت. لذا با آغاز عملیات، دشمن تنه مهم عملیات را بست. در نتیجه، این عملیات که پیش‌بینی می‌شد سرنوشت جنگ را تعیین کند و به همین منظور از قبل والفجر 10 نام گرفته بود، با عدم‌الفتح روبه‌رو شد و به کربلای 4 تغییر نام یافت. موفقیت دشمن در این عملیات که آن را «حصاد‌الاکبر» (دروی بزرگ) نامیده بود و ارتش عراق را به باز‌پس‌گیری فاو امیدوار کرده بود، سبب گردید دشمن نقاط ضعف خود در عملیات کربلای 4 را نشناسد. متقابلا، نیروی خودی با شناسایی نقاط ضعف دشمن، تنها ظرف 13 روز عملیات بزرگ کربلای 5 را طراحی و آماده اجرا کرد. عملیات کربلای 5 که با استفاده از ضعف دشمن در شرق بصره طراحی شد، موجب گردید نیروی خوی با حمله از شمال به جنوب در منطقه پنج ضلعی و کانال ماهی، پهلوی دشمن را شکافته و آرایش او را به هم ریزد. این عملیات که با غافلگیری مطلق دشمن صورت گرفت، نتایجی در پی داشت که سرنوشت جنگ را تعیین کرد. در این عملیات که 20 روز به طول انجامید همچون عملیات فاو 50% ارتش عراق آسیب دید؛ و بصره نیز در تهدید جای قرار گرفت. البته در صورت تجهیز کافی سپاه به وسایل زرهی و هلی‌کوپتر، از این عملیات قطعا نتایج بهتری به دست می‌آمد. پس از شکسته شدن خطوط نفوذ‌ناپذیر دشمن توسط نیروهای پیاده، اگر جبهه خودی به یگان‌های زرهی مجهز بود، امکان ادامه پیشروی و تعقیب دشمن تسهیل می‌شد. همچنین، هوانیروز می‌توانست پیشروی نیروهای خود را پشتیبانی کند. به هر حال، عملیات کربلای 5 اگرچه می‌توانست نتایج بهتری داشته باشد، در عین حال دو نتیجه مهم را به دنبال داشت: اولا بار دیگر به دنیا ثابت شد که اگر حمایت خود را از عراق افزایش ندهند عراق طرف بازنده جنگ خواهد بود. ثانیا به دنیا تفهیم کرد که نمی‌توان خواسته‌های ایران اسلامی را به طور صد در صد نادیده گرفت، لذا از اسفند 1365 (دو ماه پس از عملیات کربالی 5) تلاش جهانی برای تهیه و تنظیم قطعنامه 598 آغاز شد و در پایان تیرماه 1366 به تصویب رسید. همزمان تلاش آمریکا برای افزایش تحریم اقتصادی و تسلیحاتی ایران نیز شدت گرفت. همچنین، در اواخر این دوره قوای دریایی آمریکا و سایر کشورهای بیگانه به خلیج فارس وارد شدند تا ضمن مانور قدرت، پیروزی‌های پی در پی ایران در والفجر 8 و کربلای 5 را کمرنگ کرده ون از پیروزی مطلق ایران در جنگ جلوگیری کنند. این اقدام دشمن که نبردهای خلیج فارس را در پی داشت سبب تحقیر نیروی دریایی آمریکا و عزت نیروی دریایی سپاه شد. از دیگر موضوعات مهم سال هفتم جنگ، تغییر جبهه اصلی از جنوب به شمال، از فروردین 1367 بود. دو مولفه زیر سپاه را به این نتیجه رساند که منطقه نبرد را از جنوب به شمال منتقل کند: 1- با توجه به اینکه هدف استراتژیک جنوب، شهر مهم بصره بود و هورالهویزه، شرق بصره و شبه‌جزیره فاو به عنوان محورهای وصولی به این شهر شناخته می‌شدند؛ و نیروی خودی ه سه راه‌کار را مورد استفاده قرار داده بود و راه‌کار دیگری که دشمن آن را نشناسد، وجود نداشت؛ برای شناسایی راه‌کار جدید و یافتن ابتکاری نو به زمان نیاز بود. برای همین، سپاه ترجیح داد جبهه جدیدی را بگشاید تا از دشمن زمان گرفته و در خلال آسیب رساندن به سازمان دشمن به طرح جدیدی برسد. 2- سلطه ضعیف ارتش عراق بر کردستان عراق و قدرت نیروهای کرد معارض عراقی سبب شده بود مناطق وسیعی در شمال عراق تحت نفوذ کردها باشد و آزاد شده تلقی شود. به علت اینکه شهر بزرگی چون کرکوک که از نظر استراتژیک بعد از بغداد و بصره، سومین شهر مهم عراق شناخته می‌شود، در جبهه شمالی قرار دارد، هرگونه عملیات خودی در جبهه شمالی که سبب نزدیکی قوای ایران به کرکوک می‌شد، مسلما نتایج بزرگی را می‌توانست به دنبال داشته باشد؛ خصوصا اینکه کردهای عراقی تمایل خود را به نزدیکی به ایران نشان داده بودند و در عملیات فتح 1 که قبل از عملیات کربلای 4 به اجرا درآمد، همکاری موثر خود را به اثبات رسانده بودند. به این ترتیب، در هفتمین سال جنگ نیروهای خودی (سپاه) در دو جبهه زمینی (جنوبی و شمالی) و جبهه دریایی (خلیج فارس) با عراق و آمریکا نبرد کردند. ماجرای مک فارلین که در آبان 1365 به دستور امام و توسط آقای هاشمی رفسنجانی افشا شد، فشار سنگینی را بر آمریکا تحمیل کرد. در پی این افشاگری، موقعیت آمریکا در منطقه خلیج فارس به شدت متزلزل شد. عراق نیز که در عملیات والفجر 8 غافلگیر شده بود، این غفلت را ناشی از اطلاعات انحرافی آمریکا اعلام کرد. از سوی دیگر شوروی که از برقراری ارتباط پنهانی آمریکا با تهران بسیار نگران بود، از دو جهت در صدد بهره‌برداری برآمد. از یک طرف با نزدیک شدن به عراق کوشید اثبات کند که شوری هم‌پیمان مطمئن‌تری است و از طرف دیگر با بمباران ایران (توسط نیروی هوایی عراق) به مسئولان جمهوری اسلامی تفهمیم کند که برای اینگونه روابط غرامت سنگینی باید پرداخت. در این وضعیت، نظام اسلامی ایران که بر سر سیاست نه شرقی، نه غربی ایستاده بود و نمی‌خواست سرنوشت جنگ را بیگانگان تعیین نمایند، می‌کوشید با مقاومت خود، روح اعتماد به نفس را به مسلمین و مستضعفین جهان القا کند؛ لذا از فشار شوروی واهمه نداشت. در این میان، دولت آمریکا که منافع خود را در خطر می‌دید و امکان هرگونه عکس‌العملی را از دست داده بود، از رقیب خود یعنی شوروی تشکر کرد. آمریکایی‌ها با این تشکر کوشیدند ضمن عذرخواهی تلویحی از عراق، خشنودی خود را از بمباران شهرهای ایران اعلام کنند تا به این ترتیب، پاسخی به افشای ماجرای مک‌فارلین داده باشند. بدین ترتیب پایتخت ایران و شهرهای بزرگ کشور، دومین جنگ شهرها را تحمل کرد و در پائیز 1365 زیر بمباران دشمن مقاومت نمود. پاسداشت سی و چهارمین سالگرد هفته دفاع مقدس/32 انتهای پیام/ب
93/07/09 - 09:46
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 52]
-
گوناگون
پربازدیدترینها