تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805513052
شعری از رضا شیبانی مادر! مرا ببخش اگر دیر آمدم/ یک مشت استخوان شدنم طول می‌کشید
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: شعری از رضا شیبانی
مادر! مرا ببخش اگر دیر آمدم/ یک مشت استخوان شدنم طول می‌کشید
رضا شیبانی اصل از شاعران کشورمان در حال و هوای این روزها و درباره مشخص شدن هویت تعدادی از شهدای گمنام و باخبر شدن خانواده‌هایشان شعری سروده است.
به گزارش خبرنگار کتاب و ادبیات فارس، رضا شیبانی اصل از شاعران کشورمان در حال و هوای این روزها و درباره مشخص شدن هویت تعدادی از شهدای گمنام و باخبر شدن خانواده‌هایشان شعری سروده است. این شعر از زبان یک شهید گمنام است خطاب به مادری که سال‌ها چشم انتظار فرزندش بوده است. این شعر در ادامه می‌آید: مادر سلام! آمده‌ام بعد سال‌ها انگار انتظار تو را پیر کرده است زود است باز این همه پیری برای تو شاید منم که آمدنم دیر کرده است
مادر مرا ببخش اگر دیر آمدم جایی که بودم از نفس جاده دور بود آماج سنگ حادثه بودم ولی شگفت آیینه‌ی شکسته من پر غرور بود دیرینه سال بود که در دور دست‌ها یک سرزمین به گرده‌ی من بار درد بود در من کسی شبیه یلان حماسه ساز بی وقفه با زمین و زمان در نبرد بود دیرینه سال بود که سرپنجه های من چنگال بسته بود به حلقوم خاک سرد تا مغز استخوان مرا خورده بود خاک تا مغز استخوان مرا خورده بود درد قصد تو را زمین و زمان کرده بود و من تنها برای خاطر تو این چنین شدم- -که چنگ بر گلوی زمین و زمان زدم یک عمر استخوان گلوی زمین شدم مادر! مرا ببخش اگر دیر آمدم یک مشت استخوان شدنم طول می‌کشید تا ارتفاع شانه مردان شهرمان از دست خاک پر زدنم طول می‌کشید مادر نمیر! زندگی من از آن تو! مادر نمیر! زندگی از آن میهن است بعد از من آفتاب تو هرگز مباد سرد! بعد از من آسمان تو هرگز مباد پست! انتهای پیام/
93/07/07 - 09:52
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 49]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها