محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827577011
یادداشت/ بررسی آراء فقهی «ذبح قربانی»
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: یادداشت/
بررسی آراء فقهی «ذبح قربانی»
یکی از واجبات حج تمتع که در سرزمین منا صورت می‌گیرد، قربانی کردن است که پس از رمی جمره عقبه در روز عید قربان انجام می‌شود.
به گزارش خبرگزاری فارس به نقل از شبکه اجتهاد، یکی از واجبات حج تمتع که در سرزمین منا صورت می‌گیرد، قربانی کردن است که پس از رمی جمره عقبه در روز عید قربان انجام می‌شود. فقهای امامیه بیان کرده‌اند که در انجام ذبح مباشرت شخص حج‌گذار لازم نیست و حاجی می‌تواند به دیگری نیابت دهد تا از جانب وی به انجام عمل ذبح مبادرت کند. در ادامه اقوال فقها درباره حکم انجام ذبح توسط ذابحِ دارای عقیده‌ی مخالف را بیان می‌کنیم: 1. جواز انجام ذبح توسط مخالف بیشتر فقهای متقدم در بحث از اعمال منا تنها به جواز انجام ذبح توسط فرد دیگری غیر از شخص حاجّ توجه کرده و شرایط نایب را بیان نکرده‌اند.(1) از این‌رو کشف نظر ایشان درباره ذبح مخالفان مذهبی منوط به بررسی شرایط ذابح در مباحث کتاب صید و ذباحه است. فقهای شیعه در مباحث صید و ذباحه مسلمان بودن ذابح را ضروری دانسته و از ذبح ذبیحه توسط انواع کافران نهی کرده‌اند. (2)اما بیشتر ایشان اعتقاد ذابح به مذهب امامیه را مستحب برشمرده و بیان کرده‌اند چنانچه گوشتی در بازار مسلمانان به فروش می‌رسد استفاده از آن حلال و جایز است و تفتیش برای احراز حلیت لازم نیست. البته ذبح فرد مسلمانی که دشمنی آشکار با اهل بیت علیهم‌السلام دارد و به بیان دقیق‌تر از نواصب است مثل ذبیحه کافران است. (3)یادکردنی است که شهید ثانی در مسالک حتی به حلیت ذبیحه نواصب هم تمایل یافته است. (4) بر خلاف گذشتگان، فقهای معاصر حکم شرعی خصوص ذبح ذابح غیر مؤمن در قربانی حج را مطرح کرده‌اند. مشهور ایشان هم ایمان ذابح را شرط ندانسته بلکه اسلام وی را برای صحت ذبح کافی بیان کرده‌اند، (5) منوط به آنکه ذبح را به طور صحیح انجام دهد. (6)همچنین بیان شده بر اشتراط و اعتبار ایمان دلیلی وجود ندارد و با توجه به تعامل شیعیان با مخالفان و لابدیت استفاده از ذبیحه آنان در مثل سفر بیت الله الحرام و زیارت قبور مطهر ائمه علیهم‌السلام در مدینه، ظاهر حلیت ذبیحه آنان است. (7) تذکر این نکته ضروری است که برخی قائلان به جواز، کراهت را مطرح کرده‌اند به ویژه اگر اهل ایمان وجود داشته باشند. 1.1. دلایل 1.1.1. اصل. (8)اگرچه فقها مقصود از اصل را بیان نکرده‌اند اما به نظر می‌رسد مرادشان اصل حلیت و اباحه بوده که قاعده اولیه در اشیاء، اصالة الاباحة است. 2.1.1. عموم کریمه فَکُلُوا مِمَّا أَمْسَکْنَ عَلَیکُمْ وَ اذْکُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَیه (9). با این توضیح که صید و ذبیحه مثل یکدیگرند. (10) 3.1.1. عموم آیه وَ ما لَکُمْ أَلَّا تَأْکُلُوا مِمَّا ذُکِرَ اسْمُ اللَّهِ عَلَیهِ (11)که ذبیحه مخالفان را هم در بر می‌گیرد. (12) 4.1.1. سیره قطعی مستمر(13) که در زمان حضور حضرات معصومان علیهم‌السلام و پس از ایشان روش اهل ایمان استفاده از ذبیحه مخالفان بوده است و به طهارت آن و دیگر اشیائی که در سوق مسلمین به فروش می‌رفته حکم می‌کردند. 5.1.1. نفی حرج. (14)چه با توجه به فزونی اهل خلاف نسبت به مؤمنان در طول تاریخ و در اختیار داشتن حجم قابل توجهی از بازارهای مسلمانان اگر ذبیحه ایشان حرام باشد برای مؤمنان سختی و حرج حاصل می‌شود که منهی عنه است. این معنا در عصر حاضر که تعداد حجاج بیت الله الحرام روبه گسترش نهاده و در صحرای منا اجتماع عظیمی از حاجیان وجود دارد بیشتر قابل استناد است. زیرا اگر ذبیحه اهل سنت صحیح نباشد مشکلات قابل توجهی برای حاضران در صحرای منا پدید می آید. 6.1.1. روایت حضرت باقر(ع) از امیرالمؤمنین(ع) که فرمودند ذبیحه هرکسی که به اسلام تدین یافته و نماز می‌خواند و روزه می‌گیرد حلال است مادامی که نام خدا را بر آن جاری کند: «عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه‌السلام قَالَ قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ علیه‌السلام: ذَبِیحَةُ مَنْ دَانَ بِکَلِمَةِ الْإِسْلَامِ وَ صَامَ وَ صَلَّى لَکُمْ حَلَالٌ إِذَا ذَکَرَ اسْمَ اللَّهِ عَلَیه» (15). (16) 7.1.1. نصوصی که بر جواز خرید و فروش گوشت از بازار مسلمانان دلالت دارد. (17) 2. جایز نبودن ذبح توسط مخالف در برابر قول جواز ذبیحه مسلمان و شرط نبودن ایمان، قول مخالفی وجود دارد که از ذبیحه مخالفان نهی کرده، بهر‌ه مندی از مذهب حق را برای ذابح لازم دانسته و اضافه کرده زکات تمام مخالفان اعتقادی صحیح نیست و نمی‌توان از آن استفاده کرد. (18) قائلان این قول برخی از فقهای متقدم شیعه‌اند. (19)البته ابن ادریس از میان ایشان ذبیحه مستضعفان را صحیح بیان کرده است. تعریف ایشان از مستضعف افرادی‌اند که نه از شیعیان و نه از مخالفان‌اند. برخی معاصران هم ایمان ذابح را بنا بر احتیاط واجب(20) و برخی هم به طور کلی لازم دانسته‌اند اگرچه بیان کرده‌اند که اگر خود شخص حاجّ قصد و نیت قربانی کند و ذابح تنها نایب در انجام عمل باشد، مؤمن بودنش شرط نیست. (21) بر این اساس می توان گفت ایشان هم در حقیقت همراه و هم سخن با قائلان به جواز ذبیحه مخالفان اند. افزون بر اینکه قائلان احتیاط مثل امام خمینی افرادی اند که در برخورد با اهل سنت جانب مدارا و دوستی را گرفته و حتی اقتدا به ایشان را صحیح و آن را مجزی می‌دانند. مهم‌ترین دلیلی که برای قول عدم جواز بیان شده نصوص مستفیض بلکه متواتری است که بر کفر نواصب دلالت داشته، ایشان را مجوس امت خوانده و از یهود و نصاری بدتر دانسته است. همچنین ادله-ای که بر بطلان عبادت مخالفان دلالت دارد مورد توجه قائلان عدم جواز قرار گرفته است. (22) افزون براینکه دلیل مورد ادعا مربوط به نواصب است، مکرر بیان شد که مراد از توصیف حال مخالفان به کفر، کفر در برابر ایمان است نه در تقابل با اسلام. بر این اساس کفر ایشان به مسائل دنیایی به ویژه احکام فقهی ربطی ندارد. پی‌نوشت‌ها: 1. به عنوان مثال شیخ طوسی در هیچ یک از کتاب‌های الاقتصاد الهادی، الجمل و العقود فی العبادات و المبسوط به حکم مسئله اشاره نکرده و تنها نیابت دادن برای انجام ذبح را روا دانسته است. برای تأیید ادعای پیشگفته ن.ک: طوسی، محمد بن حسن، الاقتصاد الهادی، ص307؛ همو، المبسوط، ج1، ص374؛ طرابلسی، قاضی ابن براج، المهذب، ج1، ص259؛ محقق حلی، جعفر بن حسن، شرایع الاسلام، ج1، ص234؛ علامه حلی، حسن بن یوسف، تحریر الاحکام، ج1، ص104؛ عاملی، محمد بن مکی، اللمعة الدمشقیة، ص74. 2. البته درباره ذبیحه اهل کتاب قول مخالفی وجود دارد که آن را حلال دانسته است. برخی هم قائل به کراهت شده‌اند. ر.ک: طوسی، محمد بن حسن، الخلاف، ج6، ص23. 3. همو، النهایة، ص582؛ کیدری، قطب الدین، اصباح الشیعة بمصباح الشریعة، ص381؛ محقق حلی، جعفر بن حسن، شرایع الاسلام، ج3، ص159؛ علامه حلی، حسن بن یوسف، تحریر الاحکام، ج2، ص158؛ عاملی، محمد بن مکی، اللمعة الدمشقیة، ص232؛ حلی، جمال الدین، المهذب البارع، ج4، ص159؛ عاملی، زین الدین بن علی، مسالک الافهام، ج11، ص467؛ طباطبایی، سید علی، ریاض المسائل، ج13، ص301؛ نجفی، محمد حسن، جواهرالکلام، ج36، ص79. 4. عاملی، زین الدین بن علی، مسالک الافهام، ج11، ص469. 5. خمینی، سید روح الله، مناسک حج (محشی صانعی، مکارم، خویی، تبریزی، سیستانی)، ص405؛ خویی، سید ابوالقاسم، المعتمد فی شرح المناسک، ج3، ص291؛ تبریزی، جواد، صراط النجاة، ج4، ص224؛ وحید خراسانی، حسین، مناسک حج، ص207. 6. بهجت، محمدتقی، مناسک حج و عمره، ص168. 7. فاضل لنکرانی، محمد، تفصیل الشریعة (الوقف، الوصیة، الایمان و النذور، الکفارات، الصید)، ص360. 8. علامه حلی، حسن بن یوسف، مختلف الشیعة، ج8، ص320. 9. سوره مائده آیه 4: «پس، از آنچه این حیوانات براى شما (صید مىکنند و) نگاه مىدارند، بخورید و نام خدا را (به هنگام فرستادن حیوان براى شکار،) بر آن ببرید» 10. علامه حلی، حسن بن یوسف، مختلف الشیعه، ج8، ص320. 11. سوره انعام، آیه118. «از (گوشت) آنچه نام خدا (هنگام سر بریدن) بر آن گفته شده، بخورید (و غیر از آن نخورید) اگر به آیات او ایمان دارید!» 12. عاملی، زین الدین بن علی، مسالک الافهام، ج11، ص468. 13. نجفی، محمد حسن، جواهر الکلام، ج36، ص93. 14. همان. 15. طوسی، محمد بن حسن، تهذیب الاحکام، ج9، ص71. 16. علامه حلی، حسن بن یوسف، مختلف الشیعة، ج8، ص320. 17. نجفی، محمد حسن، جواهر الکلام، ج36، ص93. 18. طرابلسی، قاضی ابن براج، المهذب، ج2، ص439. 19. حلی، ابن ادریس، السرائر، ج3، ص106؛ حلبی، ابوالصلاح، الکافی فی الفقه، ص277؛ طوسی، ابن حمزه، الوسیلة الی نیل الفضیلة، ص361. 20. خمینی، سید روح الله، مناسک حج، ص404؛ خامنه ای، سید علی، مناسک حج، ص47؛ نیز به نقل از اراکی، نوری و فاضل در حاشیه مناسک حج امام آمده است. 21. مدنی کاشانی، رضا، براهین الحج للفقهاء و الحجج، ج3، ص291؛ خامنه ای، سید علی، مناسک حج، ص47. 22. مدنی کاشانی، رضا، براهین الحج للفقهاء و الحجج، ج3، ص291. انتهای پیام/ک
93/07/02 - 12:49
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 30]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها