تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1867729318
محتوا معیار مجوز کتاب است نه مولف
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
با دکتر سیدعباس صالحی، معاون امور فرهنگی وزارت ارشاد محتوا معیار مجوز کتاب است نه مولف مرد حوزه و دانشگاه. می‌گویند مجتهد است، اما لباس روحانیت به تن ندارد. دکترایش را در رشته فلسفه خوانده و این روزها به عنوان معاون فرهنگی وزیر ارشاد، سکاندار جایی است که برای کتاب و نشر و چاپ کشور تصمیم می‌گیرد. تامل، آرامش، کتابی حرف زدن، آگاهی از جریانات مختلف و دانستن تبعات حرف‌هایش را می‌توان در گفت‌وگو با او تشخیص داد. در همان روزی که برای نخستین بار نشست خبری گذاشت، از خبرنگاران خواست اگر سوالی از او دارند، در آرامش بپرسند و یکباره ضبط صوت جلوی او نگیرند.
سیدعباس صالحی سعی می کند همه چیز از مجرای قانون عبور کند. این جمله اش را بارها تکرار کرده که قانون بد، بهتر از بی قانونی است. وقتی از ممیزی کتاب که بیشترین حساسیت شغل این روزهایش محسوب می شود، می پرسیم، سعی می کند از واگذاری این امر به هیات نظارت حرف بزند. او می خواهد کاری کند که دیگر دولت ها درباره ممیزی کتاب تصمیم نگیرند، بلکه هیات نظارت عهده دار این امر باشد. می گوید در این مدت و تا وقتی هیات نظارت به شکل کامل مستقر شود، تلاش بر این است که به محتوای کتاب توجه شود.
گفت وگو با معاون فرهنگی وزیر ارشاد تقریبا یک هفته بعد از بازدیدش از روزنامه جام جم در دفترش صورت گرفت. پایان بخش این گفت وگو سوالی بود درباره این که آقای فلسفه دان مجتهد این روزها با وجود مشغله های فراوان چقدر کتاب می خواند، اما صالحی که بیش از هر چیز بین همه به عنوان یک کتابشناس مطرح است، هنوز هم روزی دو ساعت کتاب می خواند. فلسفه و ادبیات، اولویت های او برای مطالعه هستند. او یک رمان خوان قهار است؛ ولی به ما نگفت چه رمان هایی را دوست دارد. 11 ماه از آمدن شما به معاونت فرهنگی می گذرد. مسلما یکی از مهم ترین بحث ها در این حوزه، ممیزی کتاب است. وقتی وارد عرصه شدید، گفتید می خواهید روند ممیزی را از حالت سلیقه ای خارج کنید. می خواهم بدانم بعد از این مدت چطور می توان این حرف را باور کرد و مصادیقش چیست؟ چیزی که می تواند مسیر را به زدایش اعمال سلیقه ای ممیزی نزدیک تر کند شامل چند نکته است. نکته اول، التزام به قانون است. همان طور که مکرر عرض کردم قانون های بد، بهتر از بی قانونی است. با همین نگاه، باید بگویم آنچه داریم، مربوط به قوانین و ضوابط مصوب سال 89 است. اگرچه نقدهایی به آن است، اما فعلا ما همین قانون را داریم و فصل الخطاب ماست. تاکید بر این قانون به عنوان فصل الخطاب و مرجع اصلی، بخشی از حرکت به سمت نظارت های فراسلیقه ای است. نکته دوم، شکل گیری ساختارهایی است که قانون پیش بینی کرده و ملتزم شدن به آن ساختارهاست. در این زمینه، اعضای هیات نظارت کتاب های بزرگسال و کودک و نوجوان پیشنهاد شدند که جزو اولین اقدامات معاونت فرهنگی بود. این پیشنهادها به وزیر اعلام شد و تقریبا آبان سال گذشته به شورای عالی انقلاب فرهنگی انتقال یافت. اواخر بهمن به تصویب رسید و اواخر سال از سوی رئیس جمهور ابلاغ شد. بر این اساس از ابتدای امسال جلسات هیات نظارت را برگزار کردیم. حضور ساختارهای قانونی به کسانی که می خواهند بررسی کنند، کمک می کند که مرجعی داشته باشند. مثلا اگر شبهات مفهومی و مصداقی دارند یا حوزه هایی وجود دارد که قانون آنها را خوب تبیین نکرده است. همچنین قانون پیش بینی کرده در نحوه تشکیل کمیته ها چه اتفاقاتی باید بیفتد. پس این گام دوم بود. نکته سوم، آیین نامه هایی است که روند را شفاف تر کند. ما طی این مدت آیین نامه های مختلفی داشتیم که فرآیند نظارت را به تصویب هیات نظارت رساندیم. قبلا ممکن بوده کتاب به هر دلیلی بررسی و به عنوان غیرمجاز مشخص شود و راهی نداشته باشد برای بازنگری مگر با سلیقه مسئول اداره کتاب یا مسئول مورد نظر. ما در این آیین نامه ها بررسی کردیم مسیر صدور مجوز چقدر باشد و مراحل چگونه سپری شود. نکته چهارم این که در انتخاب دبیران علمی و بررس ها سلایق اعمال نشود، بلکه ملاک صلاحیت های علمی و ذاتی مد نظر قرار بگیرد. یعنی ما بتوانیم به سرگروه ها و دبیران علمی برسیم که صلاحیت بررسی کتاب را داشته باشند. بخشی از ممیزی های سلیقه ای برمی گردد به این که گاه کسانی به عنوان بررس انتخاب می شدند که صلاحیت علمی نداشتند و تنها به سلایقشان اکتفا می کردند. به نظر می رسد این چهار نکته می تواند گام مهمی باشد. پس قانون نظارت بر نشر مصوب سال 89 از ابتدای امسال ابلاغ شده است. بله. البته قانون سال 89 به تصویب رسیده و ابلاغ شده بود، اما بعد از ابلاغ قانون، شورا در بخش بزرگسال افرادی را بهعنوان هیات نظارت معرفی کرد که آقای احمدی نژاد احکام آنها را ابلاغ نکرد. ما افراد جدیدی را معرفی کردیم و به تائید شورای عالی انقلاب فرهنگی رسیدند. بحث سپردن ممیزی به ناشران یا اعطای مجوز نشر به اداره کل ارشاد اسلامی استان های دیگر با قانون نظارت بر نشر همخوانی دارد یا نه؟ دست کم می توانید بگویید با این قانون منافاتی دارد یا ندارد؟ این بحث در جلسات کمیته تخصصی هیات نظارت صورت گرفت. جمع اصلی هیات نظارت شامل 16 نفر در هیات نظارت بزرگسال و هفت نفر به عنوان اعضای هیات نظارت کودک و نوجوان کودک است. در جلسات اصلی مطرح شد که چون ممکن است نتوانند همه اعضا همزمان جلسه داشته باشند هفت نفر مشخص شوند تا جلسات تخصصی و پیوسته برگزار کنند. در این جلسات آیین نامه تفویض نظارت و بررسی به مراکز انتشاراتی و همین طور استان های دیگر حاضر شد. این آیین نامه به گونه ای طراحی شد که با ضوابط نشر و قانون همخوانی داشته باشد. مسیری که در آیین نامه در نظر گرفته شده به این صورت است که مراکز انتشاراتی داوطلب کارشناسان خود را به هیات نظارت معرفی می کنند. فرض کنید ناشر «الف» که در حوزه کودک کار می کند سه نفر را به هیات نظارت معرفی می کند و بعد از این که این افراد به تائید هیات نظارت رسیدند آن ناشر می تواند کتاب های خود را زیر نظر آن کارشناس به تائید رسیده، منتشر کند. فرض کنید کتابی با تائیدیه کارشناس آن ناشر فرضی منتشر شد و شاکی پیدا کرد. آیا ارشاد مسئولیت آن کتاب را به عهده می گیرد؟ توضیحم ادامه دارد. براساس همین مبنا به سوال شما هم می رسم. آن کارشناس بررس معرفی شده از سوی ناشر داوطلب، شبیه کارشناسی است که داخل ارشاد است. چه تفاوتی هست؟ الان هم خیلی از بررس ها داخل ارشاد نیستند. بیرون کتاب را بررسی می کنند و نتیجه را به ما می دهند. وقتی کارشناس بررسی می کند ارشاد هم مجوز او را مثل مجوز خودش می داند. شما اسامی کارشناسان معرفی شده از سوی هر ناشر را می پرسید؟ بله. باید معرفی شوند و از ما احراز صلاحیت بگیرند. یعنی برای هر کتاب باید اسم بررس معرفی کنند؟ مثلا ناشر «الف» سه نفر را به عنوان کارشناس کودک معرفی می کند. کمیته تخصصی هیات نظارت، صلاحیت آنها را تائید می کند. آن ناشر از این به بعد با امضای این کارشناسان گزارش کار می دهد که مثلا فلان کتاب با کارشناسی فلان شخص نظر مساعد گرفته و ما اینجا مجوز را صادر می کنیم و اعلام وصول می گیرد؛ ولی نظارت های دوره ای صورت می گیرد. مثلا هر شش ماه یکبار بررسی می شود که مکانیسم صوری نباشد و واقعی باشد. شما پای نظر کارشناسان می ایستید؟ فرض کنید کتابی منتشر می شود و عده ای معترض می شوند. ارشاد چه می کند؟ طبعا فرقی ندارد. ارشاد از مجوز خود دفاع می کند. البته به این معنی نیست که ارشاد بگوید من خطا نمی کنم. همین الان هم در فضای فعلی که ارشاد خودش مجوز می دهد احتمال خطا وجود دارد. این احتمال در فضای بیرونی هم وجود دارد. اینها خطاهایی است که در هر کار مدیریتی احتمال بروز آن وجود دارد. همه می دانیم بیشترین حساسیت در بحث ممیزی روی کتاب های ادبیات با زیرشاخه هایش مثل شعر و داستان است. ولی بین اعضای هیات نظارت، نویسنده کمتر می بینیم. شما در اظهارات خود درباره سرگروه ها و دبیران بیشتر روی تجارب آکادمیک و علمی افراد تکیه می کنید. یکی از انتقادات به شما این است که با ادبیات خیلی علمی برخورد می کنید و نگاه خلاقانه، ذوقی و هنری به ادبیات ندارید. این که می گویید در هیات نظارت حضور نویسندگان رقیق است قبول ندارم. در بخش ادبیات با توجه به حساسیت ها ممکن است نیاز به تکمیل داشته باشیم، ولی از همین جمع 16 نفره با نام هایی مثل سیدمهدی شجاعی، جواد محقق، علی معلم دامغانی، محسن مومنی و آقای چینی فروشان که تعلق ادبی دارند، مواجه می شویم. پس نمی شود گفت جنبه ادبی افراد هیات نظارت خیلی رقیق است. باید در نظر گرفت ما در علوم اجتماعی سه نفر و در علوم تربیتی دو نفر داریم. شاید در حوزه های دیگر هم بگویند تعداد افراد حوزه علوم اجتماعی میان اعضای هیات نظارت کم است. باید در نظر گرفت این هیات درکل شامل 16 نفر است. آیا نگاه خلاقانه به ادبیات حداقل در انتخاب سرگروه ها لحاظ می شود؟ حتما. یکی از مهم ترین موضوعات ممیزی، ادبیات است. استانداردهای حوزه علوم، استانداردهای شناخته شده ای است، اما حوزه ادبیات چون با خلاقیت سر و کار دارد با موضوعات متکثر و گوناگونی به لحاظ فرم و محتوا مواجه است. طبعا، هم در انتخاب سرگروه ها و هم در گماشتن بررسان به تامل و توجه جدی تری احتیاج هست تا در حوزه های ادبی (چه شعر، چه داستان و چه...) افرادی باشند که از مزاج سلیم و مقتدری برخوردار باشند و جریانات مختلف ادبی را بتوانند پوشش دهند و در عین این که به شرع و قانون پایبندند، حوزه های خالی را دست کم نگیرند. جناب صالحی! شما فردی هستید که دارای شخصیت حوزوی هستید و هم آکادمیک و جریانات روز را بخوبی می شناسید. آیا موافق جدایی اثر از مولف هستید؟ اینها بحث های پیچیده ای است و به یک بله یا خیر نمی توان بسنده کرد. به یک معنی، اثر نشانی از مولف دارد. به هر حال یک ارتباط بین آنکه میتراود و آنچه تراویده شده، وجود دارد. از طرفی هم نمی توان گفت که اثر سنجاقی چسبیده به مولف است، به طوری که اثر را بدون مولف اصلا نمی شود نگاه کرد. در همین ادبیات دینی داریم که «خذ الحکمه و لو اهل النفاق» کلمه حکمت آمیز را یک منافق هم می تواند بگوید یا «اطلبوا العلم ولو بالصین» یعنی می شود اندیشه های درست را در افرادی که منطق های ایمانی ندارند، جستجو کرد. شما در مدیریت تان کدام یک از تعاریف را دنبال می کنید؟ من تلاش می کنم برای اثر، هویت مستقلی دنبال کنم، اما نگاهی هم به این داشته باشم که اثر از کیست. با این تعریف به فرض اگر کتابی از رضا پهلوی برای دریافت مجوز نشر به ارشاد بیاید و آن اثر داستان یا شعر و بی ربط به حوزه سیاست باشد، مجوز نشر می دهید؟ این از همان پیچیدگی هایی است که عرض کردم. این بحث را به عنوان شخصیت حقیقی به گونه ای می توانم جواب بدهم و از نظر حقوقی به نحوی دیگر. به لحاظ جایگاه حقوقی برای سلیقه زدایی از حوزه نظارت و ممیزی باید به سمتی برویم که نظر معاون فرهنگی در این امر دخیل نباشد. چون امروز من هستم و فردا نیستم. ما دنبال این هستیم که نظرات هیات نظارت مدنظر قرار گیرد و اتفاقا این چنین مباحث را در جلسات آینده مدنظر داریم. لذا به عنوان شخصیت حقوقی باید ملتزم به نظر هیات نظارت باشیم. پیشاپیش در برخی رسانه ها مباحثی مطرح شده که برخی معتقدند ضوابط نشر بیش از این به ما تکلیف نمی کند که فراتر از محتوا را ببینیم، اما برخی معتقدند از ضوابط نشر می توان چنین برداشتی کرد که باید به مولف هم در کنار محتوا توجه کرد. در واقع شما دارید تفسیرهای مختلف را بیان می کنید. بله. کسانی که می گویند باید به مولف هم نگاه کرد، باید بپذیرند مطابق ضوابط نشر ما ممنوع القلم هم داریم؛ چون معنای ممنوع القلم این است اثری از لحاظ محتوا مشکلی ندارد، اما ما با نویسنده مشکل داریم. آن زمان که آقای روحانی صحبت می کرد که ممنوع القلم داریم یا نه، برخی برآشفتند که ما به هیچ وجه ممنوع القلم نداریم. دقیقا آن زمان هم بحث سر همین موضوع بود. تاکید من این است آنها که به مولف هم توجه دارند به پیامد و حرفشان ملتزم باشند که طبعا ما می توانیم ممنوع القلم داشته باشیم. شما باید بگویید ما ممنوع القلم داریم یا خیر. در چه جایگاهی باید بگویم؟ شما به عنوان معاون فرهنگی وزارت ارشاد بگویید ما ممنوع القلم داریم یا خیر؟ ما دو مرحله را باید از نظر زمانی تفکیک کنیم. یک مرحله استقرار هیات نظارت است. ما به این طرف حرکت می کنیم که هیات نظارت هویت مستقلی پیدا کند. به شورای عالی انقلاب فرهنگی پیشنهاد دادیم وزیر ارشاد و معاونش در هیات نظارت بر نشر کتاب، برخلاف هیات نظارت بر مطبوعات که وزیر و معاون وزیر عضوی از آن هستند، عضو نباشند. نقش معاونت باید نقش اجرایی باشد نه سیاستگذاری. به این صورت، روند کتاب ثبات بیشتری پیدا می کند. شما می فرمایید هیات نظارت باید سیاستگذار باشد و دولت ها مجری. احسنت. ولی من جواب سوالم را نگرفتم. اکنون هیات نظارت در مرحله استقرار است و هنوز کاملا استقرار نیافته. همان طور که عرض کردم بعد از عید این هیات شکل گرفته و چند آیین نامه تصویب کرده است. پس ما هنوز نمی توانیم بگوییم مسئولیت کارهایی که در این چند ماه صورت گرفته به عهده آن هیات است. باید زمان بگذرد تا امور را به آنها واگذار کنیم. اگر چنین شود من به عنوان یک مجری نباید اظهارنظر کنم. حالا درباره مرحله قبل استقرار هیات نظارت نظرتان را بگویید. نظر ما در این مرحله طی ماه های گذشته این بوده که نسبت به محتوا نظر دهیم و محتوا برای ما اهمیت داشته باشد. مگر در موارد خاصی که اثر و مولف رابطه تنگاتنگی داشتند که معیار خود محتوا بوده است. یکی از مباحثی که در دوره معاونت شما مطرح شد، الحاق شعر به بنیاد ادبیات داستانی بود. برخی می گویند چون شعر هیچ صاحبی در وزارت ارشاد نداشت، از سر ناچاری آن را به بنیاد داستانی واگذار کردید. آیا چون شعر متولی نداشت این کار را کردید یا واقعا این تصمیم نتیجه یک کار کارشناسی بود؟ ما چند گزینه داشتیم. همان طور که می دانید در دوره ای شعر براساس یک تصادف و تصمیم سریع به حوزه وزارتی بهعنوان قائم مقام منتقل شده بود. در دوره جدید، هم نظر آقای جنتی و هم ما بر این بود که در حوزه وزارتی نمی توان شعر را دنبال کرد، اما یک راه این بود که شعر را در معاونت فرهنگی پیگیری کنیم. نکته دیگر این که موسسه مستقلی مثل بنیاد داستانی برای شعر داشته باشیم. با کارشناسی، هر دو گزینه رد شد. اول این که معاونت فرهنگی در دوره جدید، خودش را ملزم می بیند بیشتر کار ستادی کند و نه کار صفی. این که شعر را در معاونت داشته باشیم، داستان را در یک موسسه جداگانه، معنای خوبی نداشت. اگر می خواستیم موسسه مستقل داشته باشیم با این که فوایدی داشت، اما به لحاظ مالی میسر نبود. ضمن این که نگاه ما تجمیع موسسات است، نه بسط آنها. با این مقدمات سراغ بنیاد داستان رفتیم و آن را به بنیاد شعر و ادبیات داستانی تبدیل کردیم. پس با این تعریف امسال مجری جشنواره شعر فجر بنیاد باید باشد. همین طور است. پس تکلیف اعضای شورای سیاستگذاری جشنواره چه می شود؟ در این حوزه هم مثل حوزه های قبلی که خانه کتاب متکفل می شد، عمل کردیم. هیات علمی و دبیر علمی را وزیر منتصب می کند و مجری، موسسه است. این طور نیست که موسسات وابسته نتوانند کارهای ملی تر انجام دهند. خودتان در جلسات بازنگری جوایز کتاب حاضر بودید؟ بله. با واگذاری جوایز جلال و پروین از خانه کتاب به بنیاد شعر و ادبیات داستانی موافق بودید؟ به هر حال این تصمیم براساس نظرات جمعی بود. آقای میرزایی، مدیرعامل خانه کتاب هم به صورت خصوصی و هم در جلسات، این پیشنهاد را مطرح کردند. نظر بر این بود که اگر موسسه ای بخواهد به طور تخصصی به یک مقوله مثل شعر و داستان بپردازد، باید همه ابزارها و لوازم را در اختیار داشته باشد. یکی از مشکلات بنیاد داستان در سال های گذشته این بود که با وجود نامش، همه ابزارها و لوازم را در اختیار نداشت. ملحق شدن جشنواره شعر و جلال و پروین کمک می کند این ابزار را هم در اختیار داشته باشد. پس می شود به عنوان یک موسسه جدی روی آن حساب باز کرد. یکی از انتقادات به جوایز دولتی همواره این بوده که سر ادبیات بی کلاه است. از طرفی به نظر می رسد جایزه جلال هم طی دوره های برگزار شده، یک جایزه صوری است که انگار با 110 سکه نویسندگان را وسوسه می کند، ولی هیچ وقت چیزی به آنها نمی رسد. آیا راهکاری اندیشیدید برای این که به بهترین اثر در شرایط موجود جایزه اهدا شود؟ دوستان بنیاد شعر و ادبیات داستانی پیگیر این موضوع بودند. من هم توصیه کردم بازنگری جدی صورت بگیرد. پیش نویس آیین نامه جدید ارائه شده است. قرار شده جلسات دیگری برگزار شود که آیین نامه را مرور کنیم تا بشود به جایزه جلال به عنوان جایزه ای که مورد ارجاع اهالی ادبیات باشد، نه محل سوالات و انتقادات آنها توجه شود. آیا ادبیات در کتاب سال هم دیده می شود؟ بعد از این که این تفویض جوایز انجام شد، قرار شد هر دو جایزه کتاب سال و جلال آیین نامه های خود را بررسی مجدد کنند. چقدر قائل به این هستید که جوایز خصوصی با حمایت معاونت فرهنگی دوباره احیا شوند؟ شما از این جوایز حمایت می کنید یا این که می گویید خصوصی هستند و به ما ربطی ندارد؟ جوایز خصوصی کمک کننده ادبیات کشور هستند. نه تنها از آنها باید مانع زدایی شود، بلکه باید مورد حمایت هم قرار بگیرند. یکی دیگر از مسائلی که مورد انتقاد بوده، این است که معاونت فرهنگی همان نگاه سلیقه ای در ممیزی را در بحث خرید کتاب هم دارد. اقدامات شما در این زمینه چه بوده است؟ اولین کار این بودکه کمیته خرید را علنی کردیم. نمی خواهید اسامی بررسان و ممیزان کتاب را هم علنی کنید. حداقل سرگروه ها و دبیران را. این بستگی به نظر هیات نظارت دارد. هیات نظارت می گوید نه؟ هنوز وارد اسامی نشدیم. باید بحث کرد، اما در مورد خرید چون به معاونت مربوط می شد، اسامی را اعلام کردیم. چون اعلام نام ها روند را شفاف تر می کرد. هر جلسه ای که برگزار می شود کمیته خرید مصوباتش را در سایت می گذارد و ناشران می توانند ببینند. تلاش این بوده که جنبه سلیقه ای خرید کتاب یا منتفی شود یا کاهش یابد. باز هم اگر ناشران به نظرشان می رسد هنوز این اعمال سلیقه وجود دارد، ما از نظرات آنها استقبال می کنیم. این موضوع صحت دارد که نمایشگاه کتاب تهران را می خواهید به مکان قبلی یعنی محل دائمی نمایشگاه های بین المللی منتقل کنید؟ محل دائمی یکی از گزینه هاست. در این که مصلی مکان مناسبی برای برگزاری نمایشگاه کتاب نیست، همگان اتفاق نظر دارند ولی فکر نمی کنید بازگرداندن نمایشگاه به مکان قبلی بازگشت به عقب تلقی می شود؟ آن هم بعد از سیل اظهارنظرها درباره ضرورت ایجاد مکانی به عنوان محل دائم طی سال های گذشته و از زبان اشخاص مختلف. من برداشتم این نیست که بازگشت به عقب باشد. به هر حال قابل مطالعه است. هر گزینه دارای نکات مثبت و منفی زیادی است. مصلی مزیت هایی مثل در دسترس بودن، دارد. نکات مثبتی هم محل دائمی دارد. گزینه های دیگری مثل شهر آفتاب و باغ کتاب هم مطرح است. سجاد روشنی/گروه فرهنگ و هنر
چهارشنبه 26 شهریور 1393 8:00 بازدید:0
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 41]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها