تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836852584
شیطنت کودکانه مبصر کلاس
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: یکشنبه ۲۳ شهریور ۱۳۹۳ - ۰۲:۲۹
کمال بهروزکیا گفت شیطنت کودکانه‌اش در ایامی که مبصر کلاس بوده تجربه سختی را برایش رقم زده است. این مترجم و نویسنده در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در بیان خاطره‌ای از دوران مدرسه گفت: روزگاری من مبصر کلاس بودم و چون خودم هیچ‌وقت مشق‌هایم را درست نمی‌نوشتم، از سهل‌انگاری بچه‌ها در این زمینه چشم‌پوشی می‌کردم و گاهی آن‌ها را تشویق هم می‌کردم اما از بخت بد روزگار معلم متوجه این مساله شد و من را حسابی کتک زد. مترجم کتاب «سفر مهیج به سیاه‌چال» در ادامه اظهار کرد: من بچه جنوب شهر بودم و آن وقت‌ها محیط زندگی‌ام محدوده محله‌های راه‌آهن، مختاری، امیریه تا جوادیه 50 - 60 سال پیش تهران بود. در مدرسه با وجودی که زیاد درس نمی‌خواندم و بچه کمی تا قسمتی شیطان بودم، اما درسم خوب بود. برای همین معمولاً مرا مبصر کلاس می‌کردند. او همچنین گفت: بیش‌تر بچه‌های کلاس هم مخصوصاً بچه‌های شیطان، زبل یا ناآرام و تنبل حسابی از من حمایت می‌کردند. چون موقعی که خانم معلم می‌گفت دفتر مشق بچه‌ها را نگاه کنم و ببینم که مشق‌شان را نوشته‌اند یا نه، خودم که مشق نمی‌نوشتم هیچ، برای کسانی هم که مشق نمی‌نوشتند و یا تکلیف‌شان را ناقص انجام می‌دادند، لبخندزنان سری تکان می‌دادم و پای دفترشان به جای خانم معلم امضا می‌کردم و یک آفرین می‌نوشتم. بهروزکیا گفت: بالأخره یکی از بچه‌های نازنازی کلاس که همیشه تکلیفش را خوب انجام می‌داد و هر هفته یک دست لباس نو می‌پوشید و عطر و ادکلنش روبه‌راه بود و هیچ وقت از من آفرین نمی‌گرفت، موضوع را به خانم معلم لو داد. چشم‌تان روز بد نبیند، خانم معلم که بانوی کوتاه‌قد و تپل و چاقی بود، یک زنگ تمام همه دفترها را بررسی کرد و وقتی دید که حتی مبصر کلاس که من باشم هیچ‌وقت مشقش را ننوشته، پاک از کوره در رفت، کمربند خودم را از شلوارم کشید و گوشه کلاس درحالی که من دست‌هایم را سپر کرده بودم، تا جان در بدن داشت در میان سکوت و حیرت بچه‌ها آن‌قدر شلاقم زد و زد، تا عاقبت خودش از نفس افتاد و گفت: "پسره پررو گریه هم نمی‌کند. انگار نه انگار کتک می‌خورد"، و مرا از مبصری معزول و همکلاسی نازنازی‌ام را مبصر کرد. روز بعد مبصر جدید در حالی که با ترس و لرز مشقم را کنترل می‌کرد، بدون اینکه نگاهش کنم، گفتم: "حالا می‌بینیم." این مترجم افزود: آن سال کلاس چهارم بودم. ثلث دوم من شاگرد اول شدم و همکلاسی نازنازی‌ام حتی شاگرد سوم هم نشد. برای همین خانم معلم با من دوباره مهربان شد و چون بچه‌های کلاس می‌خواستند من مبصر شوم، دوباره مرا مبصر کرد، اما خودش مراقب بود که مشق‌های بچه‌ها را خوب کنترل کنم. همان روز همکلاسی نازنازی‌ام در حیاط مدرسه آمد از کنارم رد شد و زیر گوشم گفت: "حالا می‌بینیم." مترجم کتاب «قوی‌ترین کلاغ دنیا» گفت: آن سال گذشت و کلاس پنجم من شاگرد دوم کلاس شدم. مدرسه از شاگردهای ممتاز خواست که به پدر و مادرشان بگویند برای‌شان جایزه بخرند بیاورند مدرسه که سر صف به آن‌ها جایزه بدهند. در خانه موضوع را به مادرم گفتم. غروب مادرم چادرش را سر کرد و با هم راهی خرازی چمن که همه چیز از نوشت‌افزار گرفته تا کیف و کفش و کتاب و کاموا داشت شدیم. آقای چمن وقتی ماجرا را فهمید گفت: " آفرین، البته آدم نباید برای جایزه درس بخواند. ولی خب تشویق هم لازم است. بیا حاج خانم، این کتاب درباره نخستین روزهای جهان است. کتاب خوبی است. تازه چاپ شده. برایش توی کاغذ کادو می‌پیچم بدهد مدرسه، جایزه بدهند." او در ادامه گفت: هفته بعد که سر صف جایزه را گرفتم، هنوز صدای تشویق بچه‌های مدرسه در گوشم بود که همکلاسی نازنازی‌ام دوباره کنارم آمد و مرموزانه زیر گوشم گفت: "حالا می‌بینیم." آن سال گذشت و کلاس ششم من ثلث دوم شاگرد اول شدم و همکلاسی نازنازی‌ام شاگرد سوم شد. دوباره مدرسه از ما خواست به پدر و مادرمان بگوییم جایزه‌ای تهیه کنند و بیاورند مدرسه که سر صف به ما جایزه بدهند. زمستان بود و برف سنگینی در تهران آمده بود، به طوری که انگار همه برف‌های عالم را در جنوب شهر جمع کرده بودند. خواستم موضوع جایزه را به مادرم بگویم، اما به یاد حرف آقای چمن افتادم که گفته بود آدم نباید به خاطر جایزه درس بخواند. به علاوه خجالت می‌کشیدم که دوباره به مادرم بگویم که برایم جایزه بخرد. برای همین حرفی نزدم و از قید جایزه گذشتم. کمال بهروزکیا یادآور شد: روز مراسم، عصر زمستانی سرد و یخ‌زده‌ای بود و سوز سرما در حیاط مدرسه، سر صف همه بچه‌ها را آزار می‌داد، چون اکثراً لباس درست و حسابی به تن نداشتند و همه پا به پا می‌کردند که زودتر مراسم تمام شود و به خانه‌های‌شان بروند. نوبت جایزه که به کلاس ما رسید خدا خدا می‌کردم که اسم مرا صدا نکنند. ولی بالأخره نام مرا صدا کردند و ناچار از صف بیرون آمدم که همکلاسی نازنازی‌ام فوری زیر لب گفت: "حالا می‌بینیم." به طرف جایگاه به راهم ادامه دادم. از پله‌ها بالا رفتم و جلوی میز بزرگی که رویش پر از جایزه‌های رنگارنگ بود ایستادم. مدیر، ناظم، معلم‌ها و اعضای انجمن اولیا و مربیان پشت میز ایستاده بودند. پشت میکروفن آقای ناظم اسم‌ها را می‌خواند. معلم ادبیات دنبال جایزه من می‌گشت. ولی هرچه جایزه‌ها را زیر و رو می‌کرد، جایزه مرا پیدا نمی‌کرد. آقای مدیر گفت: " زودتر آقا هوا سرده." معلم ادبیات گفت: "هرچه می‌گردم جایزه‌اش را پیدا نمی‌کنم. او افزود: آقای ناظم از پشت میکروفن گفت: "بچه مگر نگفتی مادرت جایزه بخرد بیاورد مدرسه؟"، صدای آقای ناظم در حیاط مدرسه پیچید و بچه‌ها شروع به حرف زدن کردند. آقای مدیر گفت: "عیبی ندارد، یکی از آن خودنویس‌های توی جعبه را بدهید، برود."، و خودش زودتر دست کرد توی جعبه‌ای که پر از خودنویس‌های تقریباً یک‌بار مصرف بود و خودنویسی برداشت، به طرف من روی میز انداخت و گفت: "بیا، بردار برو." آن روز همکلاسی نازنازی من که لباس زمستانی گرم و نرمی پوشیده بود و دستکش و کلاه پشمی داشت، چهار جایزه رنگارنگ گرفت. هفته بعد زنگ انشا که معلم ادبیات به کلاس آمد و خواست موضوع انشا را بگوید، مرا صدا کرد و گفت، آقای شاگرد اول روی تخته با خط درشت بنویس "علم بهتر است یا ثروت؟" زنگ بعد که به کلاس برگشتیم، یکی از بچه‌های زبل کلاس با خط کج و معوجی زیر موضوع انشا نوشته بود: "البته ثروت ثروت." انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 45]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها