واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: جمعه ۲۱ شهریور ۱۳۹۳ - ۰۹:۱۳
بهروز سپیدنامه گفت: روح معنوی و قدسی شعر چیزی فراتر از چینش واژههاست. این شاعر در گفتوگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، اظهار کرد: امروزه شاهد بروز گونهای خاص از شعر در گستره شعر آیینی هستیم که میتوان از آن تحت عنوان «قدسیسرایی» یا «شعر قدسی» یاد کرد. این شعر حاصل اجتماع واژگانی است که دارای بار مذهبی یا دینیاند. او در ادامه گفت: سوالی که مطرح میشود آن است که آیا صرف بهرهگیری از واژهها و اصطلاحات دینی، مذهبی و عرفانی میتواند به شعر قدسی منجر شود؟ بیشک پاسخ خیر است. واژهها و مفاهیم هرچند که حامل بار معنایی خاصی هستند اما چینش این واژهها در نظمی موزاییکی به معنای آفرینش شعر قدسی نیست. به عبارت دیگر روح معنوی و قدسی شعر چیز فراتر از چینش واژههاست. گاه شاعر بدون استفاده از واژههای کددار، به قدسیترین شعرها دست یازیده است. او خاطرنشان کرد: دین واجد ابعاد متعددی است، بسته به اینکه کدام بعد از دین بیشتر مورد توجه قرار گیرد، ماهیت دینداری به آن سمت و سو تمایل مییابد. هر یک از ابعاد دین، بخشی و ساحتی از دین را تشکیل میدهد و نادیده گرفتن آنها به معنای کمرنگ شدن زوایای دیگر دین است. دینداری تکبعدی آن نحوه از دینداری است که صرفاّ یک بعد از دین برجسته میشود و اذهان را به خود جلب و جذب میکند. شاعر مجموعه شعر «عقیق و ارغوان» افزود: "نینیان اسمارت" در کتاب «تجربه دینی بشر» از شش بعد دین سخن میگوید. ابعاد دین از نظر وی عبارت است از اول بعد مراسم عبادی، دوم بعد اسطورهیی، سوم بعد اعتقادی و اصول عقاید، چهارم بعد اخلاقی، پنجم بعد اجتماعی و بالاخره ششم بعد تجربی. سپیدنامه ادامه داد: در دینداری مناسکی و شعائری، جنبه ظاهری مراسم عبادی بر جنبههای دیگر دین غلبه دارد. این شیوه از دینداری که دین اکثر جامعه و عامه مردم بوده و هست بر انجام مراسم و شرکت در شعائری که ممکن است تا حد یک فرایند مکانیکی یا قراردادی تنزل پیدا کرده باشد، تاکید میکند. او اضافه کرد: اگر مردم حرکات و اشارات مراسم مذهبی را بدون همراهی با نیات و احساساتی که مفهوم انسانی بدان میبخشد، انجام دهند، آن مراسم صرفا جنبه صوری دارد. سپیدنامه با بیان اینکه دینداری مناسکی- شعائری، در حالت افراطی به فرمالیسم دینی یا ظاهرگرایی مفرط کشیده میشود، تصریح کرد: روح دین و گوهر شریعت در پای اجرای مراسم دینی ذبح میشود و از دین صرفا قالبهای میانتهی باقی میماند. این شاعر گفت: این نوع از دینداری را نیز میتوان دینداری «جسمی- تنی- اندامی» نام نهاد. با توجه به مطالب ارائهشده میتوان نتیجه گرفت که صرفا بهرهگیری از واژهها بدون پشتوانهای که مبتنی بر «تجربه زیسته» شاعر است، شعر را به کنشهای نمایشی در عرصه شعر قدسی خواهد کشاند، نظیر دینداری مناسکی و نمایشی و به عبارتی دیگر، استفاده صرف از واژههای قدسی بدون توجه به بنمایههای معرفتی در شعر، به مفهوم «اسلام شعری» است نه «ایمان شعری»، زیرا اسلام اقرار به زبان است و ایمان التزام به عمل. انتهای پیام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 116]