واضح آرشیو وب فارسی:فارس: اسماعیل امینی در کارگاه نثر طنز سوره:
کاربردهای متفاوت «هاله نور» و «دلواپس»/ نوشتن طنز نگاه نافذ میخواهد
اسماعیل امینی در کارگاه نثر به استفاده از واژهها در برخی مقاطع زمانی اشاره کرد و گفت: دو کلمه «هاله نور» و «دلواپس» معنی روشنی دارند اما بکاربردن همین لغات در مقاطعی خاص برای مخاطبان تداعیگر موضوع روز جامعه است.
به گزارش خبرنگار کتاب و ادبیات خبرگزاری فارس، کارگاه نثر با حضور اسماعیل امینی از سلسله کارگاههای هشتمین جشنواره سراسری طنز سوره صبح امروز در تالار امیرحسین فردی حوزه هنری برگزار شد. براساس این گزارش، امینی درباره این کارگاهها اظهار داشت: فرقی میان زبان شعر و نثر در طنزنویسی نیست بهتر است بگوییم زبان طنز؛ یک دلیل این است که آن چیزی که به عنوان شعر طنز مشهور است غالبا متونی هستند که در آنها طنز هست و از امکانات شعری هم استفاده شده است. (منظور صناعات شعری است). این محقق در ادامه با بیان اینکه عناصر شعری در طنز کم است، خاطرنشان کرد: تداعی و تخیل کمی در اشعار طنز وجود دارد و طنز بودن وجه پررنگ نسبت به شعر است. در آثار شعری گاهی طنز است آنهم نه شعرهایی که حکایت طنز دارد بلکه غیر از این حکایتهای منظوم که رگههایی از طنز دارد گاهی در متون شعری از طنز به عنوان یکی از ابزارهای بلاغت استفاده شده است و گاهی در شعر بزرگان نشانههایی از طنز دیده میشود. حافظ نیز از شعر به عنوان یکی از ابزارهای بلاغی استفاده میکنند. امینی خاطرنشان کرد: آنچه به عنوان شعر طنز کار میکنیم نشانه کمی از شعریت در آن دیده میشود و طنز بر شعر غلبه دارد. این شاعر ضمن اشاره به گونههای زبان گفت: زبان گفتاری و نوشتاری از گونههای مختلف زبانی هستند که هر یک در ذیل خود زیرمجموعههایی دارند اما کدام یک به کار طنز میآید؟ و در پاسخ باید گفت هر دو در مقطعی و در نوبتی در طنز به کار میرود اما نکته اینجاست که زبان گفتاری برای طبقات مختلف، متفاوت است. وقتی آثار طنز را بررسی میکنیم گاهی توجه به این طبقات زبانی را مشاهده نمیکنیم. امینی به زبان مطبوعات، مکاتبات اداری و زبان میان اصناف اشاره کرد و گفت: باید دانست طنز از کجا ایجاد میشود؟ در زبان، اندیشه و رخداد بیرونی؛ به نظرم هر جا نظامی به هم ریختگی داشته باشد طنز شکل میگیرد. از ناسازگاریهای ایجاد شده میتوان طنز آفرید. وی در ادامه سخنان خود با بیان اینکه نکتهای که برای فرد طنزنویس مهم است، این است تا جای ممکن وابستگی متن را به ارجاعات کم کند، توضیح داد: گاهی هدف طنز ضایع کردن دیگران است و گاهی از تشفی خاطر شروع میشود. به نظر غیراخلاقی است اما هدف خوبی است و افراد هوشمند از طنز فردی و افراد فراتر رفته و به گونهای دیگر میاندیشند. اگر طنز پرداز صاحب اندیشه باشد از معلولها به علتها میرسد و غالبا نویسندگانی که سطحی مینویسند .نوع نگاهشان اینگونه است، نوشتن طنز نگاه نافذی میخواهد اما افراد مسائل دم دستی را گاه ابزار خود میکنند. وی با اشاره به «هاله نور» و کلمه «دلواپس» برخی واژهها را دارای بازه زمانی نشانهدار و معنادار خواند و گفت: غالبا دوستانی که برای مطبوعات مینویسند ارجاعات و اشاراتشان به تکه کلام و اصطلاحاتی است که در آن مقطع و زبان رایج شده است. وی در پایان تصریح کرد: گاهی از به هم ریختگیها میتوان طنز آفرید انسان با نامحدود بودن اراده و تخیل و توانایی بالقوهاش در عالمی گرفتار آمده که محدود است این فرد آرزو و خیال دارد اما مثلا 80 ساله است و دوست دارد از هر چیزی بهره ببرد. کتاب بخواند و برخی امور را انجام دهد، اما جسمش همراهی نمیکند. آن چیزی که طنز را از غیرطنز جدا میکند شیوه دلالت میان ارتباط و نشانه است. انتهای پیام/و
93/05/27 - 13:09
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 57]