تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834831822
در جستجوی امنیت غذایی
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
سلامت و صنایع غذایی در جستجوی امنیت غذایی هرچند ماجرا بی‌سابقه و تازه نبود، اما حسن قاضی‌زاده‌هاشمی، وزیر بهداشت دولت یازدهم، با رو کردن ماجرای معروف روغن پالم یا روغن نخل در شیرهای پرچرب و برخی محصولات لبنی پرچرب، پرونده را از بایگانی بیرون کشید؛ پرونده‌ای راجع به سلامت مواد غذایی تولید شده از صنایع غذایی، پرونده‌ای قطور با برگ‌هایی متعدد که گاه و بیگاه برگی از این پرونده رو شده و افکار عمومی را در نگرانی فرومی‌برد؛ نگرانی از این‌که چه می‌خرند و می‌خورند و آنچه می‌خورند چیست.
از چه درست شده، چه کیفیتی دارد و سرانجام در سلامت حال و آینده خود و خانواده شان چه تاثیری بر جا خواهد گذاشت. البته این برای نخستین بار نبود که وزیر بهداشت مستقیم چنین اظهارنظرهایی درباره کیفیت مواد غذایی تولیدی در کشور می کرد. به خاطر داریم که وی اندکی پس از وزیر شدن، جمله معروف «هرگز سوسیس و کالباس نخورده و نخواهم خورد» را بر زبان آورد که آن قدر بازتاب داشت و ازجمله مورد اعتراض صنایع فرآورده های گوشتی قرار گرفت که ترجیح داد این گونه تصحیح کند که حالا شاید یک زمانی، مثلا وقتی در هواپیما بوده ام، آنها را خورده باشم! ... با این حال گذشت زمان باعث شد سوسیس و کالباس نخوردن وزیر بهداشت فراموش شود و امروز نیز ماجرای روغن پالم در لبنیات با توافق استاندارد و سازمان غذا و داروی وزارت بهداشت و اطمینان دادن به مردم برای بی اشکال بودن مصرف این محصولات، پایان یافته تلقی می شود، اما پایان رسمی و اداری یک چنین ماجراهایی به معنای پایان یافتن واقعیت ماجرای چالش کیفیت در صنایع غذایی خواهد بود؟ اظهارنظر کارشناسان نشان می دهد که چنین نیست. چالش کیفیت اغراق شده یا نشده، کوچک یا بزرگ، اخبار متنوعی از چالش کیفیت در رشته های مختلف صنایع غذایی منتشر می شود که این اخبار بر حیثیت این صنعت و اعتماد مردم به آن اثر می گذارد و اینچنین است کارشناسان به دست اندرکاران صنوف مختلف این صنعت و انجمن های تخصصی موجود در آن توصیه می کنند علاوه بر شفاف سازی این موارد در کاهش چالش کیفیت در صنعت خود بکوشند تا هرازچندگاهی، این گونه چالش ها باعث نقره داغ شدن صنایع غذایی و در نهایت، حتی زمین خوردن و ورشکستگی آن نشود. به زعم کارشناسان و با استناد به برخی اظهارات پراکنده خود مقامات صنفی صنوف صنایع غذایی، در بیشتر رشته های این صنعت، چالش کیفیت به چشم می خورد و حتی قابل توجه است؛ چالشی که به علت کسب سود بیشتر یا حتی در حالتی خوشبینانه، جبران ضرر ناشی از رشد هزینه های تولید و افزایش نیافتن قیمت های فروش ایجاد شده است. دلیلی که البته از هیچ زاویه ای منطقی نیست و مورد قبول قرار نمی گیرد که کارخانه یا صنعتی برای جبران ضرر خود، محصولاتی را تولید کند که به هر نحو سلامت جامعه را به خطر اندازد. نمونه های متعدد چالش کیفیت در صنایع غذایی با محوریت بر کاهش هزینه های تولید و کسب سود بیشتر ایجاد شده و می شود. این امر نه تنها مختص ایران که در همه کشورهای جهان یک قاعده است. برخی کارخانه ها در تهیه محصولات غذایی ممکن است از مواد اولیه بی کیفیت یا کم کیفیت استفاده کرده یا پا را فراتر بگذارند و موادی به کار ببرند که اصولا مواد اولیه ساخت آن محصول غذایی به شمار نمی رود. نمونه بارز این موضوع که اخیرا توسط انجمن صنفی مربوطه با تیتر «99 درصد آبلیموهای موجود در بازار تقلبی است» منتشر شد؛ استفاده برخی تولیدکنندگان از کاه(!) برای تولید آبلیموست. به همین ترتیب اخبار ریز و درشتی درباره استفاده از گوشت های تاریخ مصرف گذشته یا خمیر مرغ که علاوه بر گوشت خالص مرغ، حاوی امعاء و احشای آن نیز هست، به گوش می رسد. در بخش تولید کنسرو و کنسانتره ها نیز موارد خاصی وجود دارد که از جمله می توان به استفاده از میوه های غیرقابل مصرف و بی مشتری و نیز استفاده از گوشت های متفرقه به جای گوشت مرغوب ماهی تن یا گوجه فرنگی های غیرقابل مصرف یا پوره کدو در تهیه رب گوجه فرنگی اشاره کرد. در بخش آب معدنی نیز فروش آب معمولی تصفیه شده به جای آب واقعا معدنی، یعنی آبی که از چشمه طبیعی گوارا به دست آمده و حاوی املاح معدنی مفید باشد، به چشم می خورد و توسط مقامات سازمان غذا و داروی وزارت بهداشت و سازمان استاندارد مورد توجه و اشاره و اعلام قرار گرفته است. اینچنین است که مورد اخیر درباره وجود روغن پالم در محصولات لبنی، بهانه ای بوده و هست که مسائل و چالش های کیفی که در زمینه سایر محصولات غذایی تولیدی توسط صنایع غذایی کشور وجود دارد، بررسی شده و با ایجاد حرکت عمومی، دستگاه های مسئول و صنایع غذایی در صورت لزوم مجبور به رعایت آن شوند. چرا اتفاق می افتد؟ در ایران نیز مانند دیگر نقاط جهان سازمان هایی برای نظارت بر کیفیت محصولات غذایی تولیدی توسط صنایع غذایی وجود دارند. سازمان غذا و داروی وزارت بهداشت و سازمان ملی استاندارد، دو بازوی اصلی در این خصوص را تشکیل می دهند. این سازمان ها با اعزام نمایندگان یا بازرسان در خطوط تولید محصولات غذایی بر کیفیت آن نظارت می کنند. سازمان استاندارد با در اختیار گرفتن برخی شرکت های بخش خصوصی، به طور دوره ای از محصولات تولیدی در صنایع غذایی نمونه برداری کرده و آن را در آزمایشگاه های خود بررسی می کند. با این حال سازمان غذا و داروی وزارت بهداشت نقش مهم تری در این زمینه به عهده دارد. این سازمان با اعزام نمایندگانی به عنوان «مسئول فنی» بر کیفیت محصولات غذایی تولیدی در خطوط تولید کارخانه های صنایع غذایی نظارت می کند. وزارت بهداشت این نمایندگان را تائید کرده و آنها موظفند به طور دائمی در محل کارخانه و خطوط تولید حضور داشته و گواهی های مربوط به سلامت یا رعایت فرمول های مصوب و قانونی در تولید یک محصول غذایی را امضا کنند. علاوه بر این وزارت بهداشت و استاندارد به صورت سرزده و بی خبر نیز بازرسان خود را به کارخانه های صنایع غذایی روانه کرده و از محصولات نمونه برداری می کنند. با این حال پرسش بزرگ این است که چرا با این همه ضوابط و مقررات و دستگاه، باز هم خروجی برخی محصولات غذایی تولیدی دارای چالش کیفیت است؟ برای پاسخ به این پرسش، خود فعالان و دست اندرکاران صنایع غذایی به اجرای بدو حتی بی خاصیت ضوابط و مقررات یاد شده اشاره می کنند. به عنوان مثال در یکی از معروف ترین رویه های مناسب، مسئولان فنی کارخانه های صنایع غذایی و نمایندگان وزارت بهداشت، حقوق خود را از صاحب کارخانه دریافت می کنند. روشن است حقوق بگیر به خاطر حفظ درآمد و امنیت شغلی خود کمتر حاضر است بر خلاف میل صاحبکارش اقدامی بکند. اینچنین است که عملا سازوکار قانونی از طریق اجرای نامناسب بی اثر شده و کار کیفیت سنجی به وجدان فرد واگذار می شود. البته در این زمینه دورزدن های قانونی دیگری هم وجود دارد. مثلا مسئولان فنی حضور مداوم در خطوط تولید ندارند و صرفا برای خالی نبودن عریضه هرازگاهی به کارخانه سر می زنند. چرا که همزمان در چند کارخانه مشغول کار هستند و لذا در برابر فروش امضای خود، کیفیت محصول تولیدی را مورد تائید قرار می دهند. این موضوع درباره ناظران استاندارد نیز کم و بیش وجود دارد. به گفته مسئولان صنفی، علاوه بر این که مراجعه آنان دیر به دیر است، معمولا از راه هایی که گاه قابل گفتن و نوشتن نیست، مشکلات احتمالی موجود قابل رفع شدن است. یکی از کارشناسان حتی به این مورد اشاره می کند که دیده شده است مسئول فنی کارخانه ای حتی در کشور حضور ندارد، اما همچنان به امضا فروشی از طریق راه های مختلف مشغول است. فرهنگی که به آن آشنا نیستیم البته در این میان همه چیز برگردن صنایع غذایی یا حتی دولت نیست، چرا که این خود ما مردم هستیم که نسبت به اطلاعات مندرج روی کالاهایی که می خریم، دقت لازم را نداریم. اینچنین است که در خرید محصولات غذایی، برند و قیمت را بیشتر مورد توجه قرار داده و از کنار سایر اطلاعات می گذریم. مثلا به خود زحمت نمی دهیم اطلاعات پشت بسته بندی محصول را بخوانیم و بدانیم مثلا نکتار آبمیوه نیست، بلکه شبیه آبمیوه است یا آب تصفیه شده، با آب معدنی فرق دارد. اینچنین است که باید امیدوار بود سیستم نظارت بر صنایع غذایی همراه با رشد فرهنگ توجه و حساسیت مردم به آنچه می خرند و می خورند، با هم ارتقا یابد. تاریخ مصرف های ذره بینی یک قوطی رب را در دست گرفته اید. به دنبال تاریخ تولید و انقضای آن می گردید تا ببینید مهلت تعیین شده برای مصرف آن چقدر است و چه زمانی از آن باقی مانده است. مرتب قوطی را در دست می چرخانید، اما چیزی نمی یابید. بالاخره روی در قوطی یک نوشته خیلی ریز که در گوشه دایره آن قرار دارد مشاهده می شود. برخی افراد با عینکشان به این نوشته توجه می کنند و برخی دیگر بسادگی از کنار آن می گذرند و شاید با خود می گویند چون درقفسه مغازه قراردارد، حتما تاریخ مصرفش درست است و منقضی نشده است! این موضوع نه فقط درباره رب، که بیشتر مواد غذایی بسته بندی شده، صدق کرده و مردم با این مشکل ریز اما مهم، دست و پنجه نرم می کنند. شاید که نه حتما، شما هم با این موضوع برخورد داشتید که برای خرید کالایی قصد داشته باشید به تاریخ مصرف آن توجه کنید. بی شک با نگاه اول نمی توانید محل درج آن را پیدا کنید و لذا زمانی از خرید خود را باید به این موضوع اختصاص دهید و البته شاید هم موفق نشوید! بعد از این که نوشته تاریخ انقضا را مشاهده می کنید، می بینید آنقدر ریز و کوچک نوشته شده که بسختی خوانده می شود. این در حالی است که برند محصول به صورت بزرگ و برجسته دیده می شود. حتی توضیحات مربوط به مواد تشکیل دهنده ماده غذایی هم خیلی ریز در بسته بندی درج شده، اما باز آن جای مشخصی داردو بسادگی قابل دیدن است. اما این موضوع درباره تاریخ مصرف صدق نمی کند. چراکه این تاریخ های حیاتی را هر جایی که شد، با ریزترین شکل ممکن درج می کنند و به این ترتیب، دسترسی مصرف کننده به یکی از اصلی ترین حقوقش را دشوار می سازد. سیدعلی دوستی موسوی / گروه اقتصاد
دوشنبه 27 مرداد 1393 4:00 بازدید:0
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 145]
-
اقتصادی
پربازدیدترینها