محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828658794
مدرسانی که کتاب‌های مرجع را نمی‌شناسند!
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: دوشنبه ۲۷ مرداد ۱۳۹۳ - ۰۰:۴۸
اسماعیل امینی با تأکید بر اینکه مدرس کارگاه داستان‌نویسی باید کتاب‌های مرجع و منابع اصلی را بشناسد و مطالعه کرده باشد، می‌گوید بسیاری از کسانی که کارگاه برگزار می‌کنند، حتا اسم آثار مرجع را هم نشنیده‌اند و اطلاعات‌شان به شنیده‌ها و تجربه‌های شخصی‌شان محدود است. این شاعر و طنزپرداز در گفت‌وگو با خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درباره ذاتی یا اکتسابی بودن شعر و نقش کارگاه‌های شعر در پرورش شاعر اظهار کرد: خود شعر اکتسابی نیست. شعر حاصل نوعی نگاه است به جهان که خیلی تعلیم‌دادنی نیست. شعر حاصل شیوه زندگی، محیط و تربیت آدم است. اما تکنیک‌های شعری، فنون شعری، قافیه، نقد شعر و... قابل تعلیم است. در نتیجه کسی که شاعر است با تعلیم شعر پخته‌تر می‌شود و به این ترتیب از آزمون و خطا پیشگیری می‌شود. او در پاسخ به این پرسش که آیا مشکلات و نواقص دانشگاه‌ها نیست که باعث استقبال بیشتر از کارگاه‌های شعر شده گفت: کار دانشگاه پژوهش‌های علمی است و به کار کارگاه‌های شعر ربطی ندارد. وظیفه دانشگاه این نیست که وارد حیطه‌هایی شود که کارگاه‌های شعر به آن‌ها می‌پردازند. اصلا شیوه‌ای که در دانشگاه به دانشجوی ادبیات، بدیع، بیان و عروض به منظور تربیت پژوهشگر آموزش داده می‌شود، با روش آموزش در کارگاه که شعر را به مثابه کار خلاقه به شاعر بیاموزد، فرق دارد. کار دانشگاه چیز دیگری است، که البته اینکه کارش را درست انجام می‌دهد یا نه، امر دیگری است. امینی سپس درباره تعدد کارگاه‌های شعر اظهار کرد: به نظر من تعداد کارگاه‌ها هرچه بیشتر باشد عیبی ندارد. موضوع این است که صاحب‌نظران بتوانند این کارگاه‌ها را ارزیابی کنند. در محیط فرهنگی ما ارزیابی عمیقی وجود ندارد. ارزیابی‌ها کمی است مثلا می‌گویند در کارگاه فلانی 200 نفر شرکت کردند و در کارگاه دیگری 100 نفر. اگر ارزیابی شود، خوب است اما معمولا این کار انجام نمی‌شود. هر کس با هر بضاعتی کارگاه برگزار می‌کند. محصول این کارگاه‌ها را هم در شعر بچه‌ها می‌بینیم دیگر. این شاعر درباره ویژگی‌هایی که یک مدرس کارگاه شعر باید داشته باشد گفت: مهمترین موضوع این است که کتاب‌های مرجع و منابع اصلی را بشناسد و مطالعه کرده باشد. اما بسیاری از کسانی که کارگاه برگزار می‌کنند حتا آن‌هایی که خیلی اسم دارند، اسم مراجع مربوطه را هم نشنیده‌اند و اطلاعات‌شان به شنیده‌ها و تجربه‌های شخصی‌شان محدود است. او افزود: ویژگی دیگری که لازم است مدرس کارگاه داستان‌نویسی داشته باشد این است که توانایی معلمی داشته باشد و صاحب قدرت بیانی باشد که دانسته‌هایش را منتقل کند. همچنین باید با جریانات روز ادبی کشور آشنا باشد. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 67]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها