واضح آرشیو وب فارسی:فارس: در حکایت رویشهای فرهنگی انقلاب
شیبانیاصل و دفاع بدون لکنت از حقیقت
رضا شیبانیاصل از نشانههای تثبیتِ فرهنگ و هنر انقلاب اسلامی است که تواناییهای ادبیاش، تنه به تنه مدعیانِ ازخودراضی میزند. برگزیدن شیوه احرار در معرکه اغواگرانه فتنه 88 چیز کمی نیست.
خبرگزاری فارس- گروه ادبیات انقلاب اسلامی؛ نشانههای «تثبیت» انقلاب اسلامی را باید در «رویش»هایش جستجو کرد؛ با این حساب، اگر کسانی نخواهند «رویش»های انقلاب را بویژه در ساحت فرهنگ و هنر ببینند، یعنی که نمیخواهند بپذیرند که انقلاب، بند ناف خود را برای همیشه، از جماعتِ پرمدعایِ گیرکرده در کاخ و کافه بریده است. برخوردهای متبخترانه و همراه با عُجبِ جریان روشنفکری با رویشهای فرهنگی و هنری انقلاب اسلامی، دقیقاً ناشی از این است که اینها نمیخواهند بهخود بقبولانند که انقلاب، دیگر یک جوانِ خامِ کمتجربهی چشمدوخته به ناز و ادای آنها نیست. اَخم و تَخم گاهگاه و تحریم و تنبیهِ مفتضح این جماعت، حکایت میکند از آرزوهایِ دور و درازشان که حتی حاضرند برای برآورده شدن این آرزوها، نقش شورشگرانِ کورِ سطلزبالهآتشزنْ را هم بازی کنند! «رضا شیبانیاصل» را میشود یکی از نشانههای تثبیتِ فرهنگ و هنر انقلاب اسلامی دانست که تواناییهای ادبیاش، تنه به تنهی بسیاری مدعیانِ پابهسنگذاشتهی ازخودراضی میزند. از تجربه ژورنالیسم محلی در هفتهنامهی «آذرپیام» گرفته تا جلساتی که با سماجتِ خاص خود و بهرغمِ جریانهای سنتی در تبریز راهانداخته، همه نشانههای روشنی از وامگیری شیبانی از تجربههای ماندگار جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی هستند. او امروز، جریانی را نمایندگی میکند که «تقلای رشد» مهمترین شاخصهشان است. رشدی که تلازمِ قطعی دارد با پایبندی دینی و آرمانخواهیِ انقلابی؛ رشدی رو به آبادی و نه غفلتزا. این جوان، در یکی از پرتنشترین و چالشبرانگیزترین مقاطع تاریخ انقلاب اسلامی و جهان اسلام، بیآنکه بهسانِ بسیاری از همسانانش، خود را در عارض یار و خط و خال نگار حبس کند، وسط معرکه را انتخاب میکند و با اغتنام فرصت، مجال رشد را برای خود و همراهانش، در این معرکه مهیا میکند. کم اتفاقی نیست که میدانِ اغواگرانهای مانند فتنه 88 پیش روی باشد و لشکری عظیم از متصفان به هنر، در چنگ انداختن به صورتِ میراث مجاهدان و شهیدان، از هم سبقت بگیرند، و آنوقت، جوانی از صنف همین جماعتِ چنگانداز، شیوهی احرار را برگزیند و بدون لکنت و سربلندانه، به دفاع از حقیقت برخیزد و به جنگ دروغِ تقلب برود. بزرگیِ چنین بودن را تنها کسانی میتوانند محاسبه کنند که آن فضای سخت و نفسگیر را تجربه کرده باشند. فراموشمان نمیشود که بسیاری از مویسپیدکردههای شعرِ آیینی و حسینچیهایی که عمری نانِ «عاشورا» و «کربلا» خوردهاند، در چنان معرکهای، در جستجویِ روایاتِ مجوزِ «تقیه» بودند و لام تا کام در دفاع از انقلابِ حسینیِ ایران، نگفتند. بازگویی چنین فضیلتهایی، البته که نمیتواند دستاویزِ علاقمندانِ شیبانی باشد برای فربهکردنِ مصنوعیِ توانمندیِ ادبی او؛ که او، بیهیچ رانتی، شاعر است. شاعری که هیچگاه برای «شاعر شدن» دست و پا نزد. آنقدر نوشت و نوشت تا شعر، او را یافت. راهِ صعبِ پیشروی شیبانی، باز هم فرصتی برای رشد اوست. برانگیخته شدن حسادتهای برآمده از تنگنظری، نباید او را به ورطهی تقابل با جریانهای غیرحقیقی بکشاند؛ که او تکلیفی بزرگتر و ظرفیتی فراتر دارد در جبههی جهانی مستضعفین. و هنوز در آغاز این راه است. یادداشت: روح الله رشیدی انتهای پیام/
93/05/14 - 13:39
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 33]