تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1815528885
«حسن»، نامی بهشتی که پیامبر(ص) برگزید
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
نگاهی به مدخل حسن بن علی(ع) در دانشنامه جهان اسلام: «حسن»، نامی بهشتی که پیامبر(ص) برگزید تهران بزرگ-ایرنا-امروز سالروز ولادت کریم اهل بیت است؛ امام دوم از ائمه اثناعشر شیعه امامیه و یکی از چهارده معصوم است که در منابع تاریخی تاکیده شده، «حسن» نامی بهشتی است که پیامبر(ص) برای وی برگزیده است.
به گزارش روز یکشنبه ایرنا، امام حسن(ع) فرزند بزرگ امام علی بن ابیطالب و فاطمه زهرا(س) بود و در منابع تأکید شده که پیامبر اکرم وی را حسن نامیده است.
در بخشی از مدخل حسن بن علی(ع) در دانشنامه جهان اسلام درباره وجه تسمیه و نام آن امام بزرگوار آمده است: در پاره ای احادیث این نام گذاری به الهام الهی منسوب شده و تأکید شده که نام های حسن و حسین، معادل شَبَّر و شَبیر، نام های پسران هارون، هستند.
برخی از منابع نیز از عدم سابقه این نام در پیش از اسلام یاد کرده اند، همچنین گفته شده است که این دو نام از نام های بهشتی اند که قبل از اسلام، نزد مردم عرب هیچ سابقه ای نداشته اند.
در این مدخل به روایات دیگر هم اشاره شده؛ براساس پاره ای گزارش ها که در منابع اهل سنّت آمده، امام علی(ع) پیش از آنکه پیامبر پسر او را حسن بنامد، نام حمزه یا حرب را برای او برگزیده بود اما براساس روایت ابن بابویه حضرت علی، ضمن آنکه گفت در نام گذاری فرزندش بر رسول خدا پیشی نمی جوید، به ایشان اظهار داشت نام
«حرب» را برای فرزندش دوست می دارد.
در این مدخل درباره القاب امام حسن(ع) نیز این گونه آمده؛ به امام حسن القاب فراوانی نیز نسبت داده شده که پاره ای از آنها در واقع اوصاف آن حضرت محسوب می شوند.
نویسنده ناشناخته کتاب القاب الرسول و عترته، براساس چندین حدیث نبوی در وصف و بزرگداشت حسنین(ع)، القاب مشترک آن دو را به تفصیل ذکر کرده مانند سِبْط رسول اللّه، ریحانة نبیّ اللّه، سیّدشباب اهل الجنة، قرّة عین البتول، عالم، مُلهَم الحق، و قائدالخلق.
دیگر القاب منتسب به امام این گونه ذکر شده اند: ابن ابی الثلج القاب امیر، حجة، کفِیّ، سبط، و ولیّ را از القاب اختصاصی آن حضرت شمرده است، از دیگر القاب آن حضرت، وزیر، قائم، طیب، امین، بَرّ، مجتبی، و زاهد بوده است.
ابن طلحه شافعی به نقل از او بهاءالدین اربلی، مشهورترین لقب امام حسن را تقی و والاترین لقب او را سید ذکر کرده از آن رو که پیامبر(ص)، درباره او فرمود: «انَّ ابنی هذا سیّدٌ». مشهورترین لقب وی در جامعه شیعه ایران، مجتبی است.
نویسنده مقاله حسن بن علی درباره ولادت امام حسن(ع) این گونه آوده است: امام در مدینه و بنابر مشهور- به تعبیر ابن عبدالبرّ (جلد1، صفحه384) صحیح ترین قول - در نیمه رمضان سال سوم هجری زاده شد. طبق برخی روایات و نیز منابع تاریخی تولد وی در سال دوم هجرت بوده است.
پیامبر اسلام در گوش ایشان اذان گفت: پس از تولد امام حسن، پیامبر اکرم در گوش وی اذان گفت و گوسفندی را برای وی عقیقه کرد. همچنین حضرت فاطمه(س) یا خود پیامبر اکرم، هم وزن موی تراشیده او نقره صدقه دادند.
*سوانح حیات
در این مدخل با اشاره به اینکه درباره دوران کودکی و نوجوانی امام حسن(ع) اطلاع خاصی در دست نیست، آمده است: آنچه در منابع به وضوح دیده می شود، محبت شدید پیامبر اکرم به وی و برادرش حسین است، نظیر اینکه پیامبر این دو را بر دوش خود سوار می کرد؛ گاهی آن دو از سر و دوش پیامبر بالا می رفتند؛ یک بار پیامبر در حال سخنرانی بود که این دو برادر خردسال وارد مسجد شدند، پیامبر از منبر پایین آمد و آن دو را در آغوش گرفت.
در این مدخل درباره نقش و حضور امام حسن در زمان خلفا نیز اشاره شده؛ در اواخر حیات خلیفه دوم و به خواست او، از امام حسن(ع) دعوت شد که در کنار شورای انتخاب خلیفه حضور یابد. در دوران عثمان، وقتی ابوذر به ربذه تبعید شد، امام حسن علیه السلام در کنار پدر خود و برای اعتراض رسمی به خلیفه سوم او را مشایعت کردند.
در برخی منابع بر حضور وی به اتفاق برادر خود در خانه عثمان، به فرمان امام علی(ع)، و برای پیشگیری از تعرض به عثمان در ماجرای شورش مردم مصر و دیگران برضد خلیفه تأکید گردیده است.
نقش امام حسن در زمان خلافت امام علی(ع) نیز مورد دیگری است که در دانشنامه جهان اسلام به آن اشاره می شود: در دوران خلافت و امامت علی(ع)، امام حسن در کنار پدر در عرصه های گوناگون حضور داشت.
در جنگ جمل، وی به همراه عمار یاسر و ابن عباس، به فرمان پدر، برای بسیج مردم کوفه عازم آن شهر شد و در آنجا در نطقی مردم را به جهاد و حمایت از علی(ع) دعوت کرد. در این جنگ امام حسن(ع) در میمنه سپاه بود. او همچنین در جواب خطبه عبداللّه بن زبیر، در خطبه ای به دفاع از امام علی(ع) پرداخت.
در جنگ صفین امام حسن(ع) فرماندهی قلب لشکر را برعهده داشت. پس از ماجرای تحکیم، وقتی عده ای از مردم لب به ملامت گشودند، امام حسن به فرمان امام علی، به تشریح و نقد کار حکمین پرداخت.
سخنرانی پس از شهادت امام علی و بیعت مردم با امام حسن از دیگر موضوعاتی است که در مدخل ویژه امام دوم شیعیان به آن پرداخته شده: پس از شهادت امام علی(ع) و خاک سپاری آن حضرت، امام حسن در اولین سخنرانی خود برای مردم، ابتدا به بیان مقام و فضائل و سیره آن حضرت پرداخت و سپس خود را به عنوان فرزند رسول اکرم و عضوی از خاندان او (اهل البیت) که خداوند آنان را از هر پلیدی مبرّا ساخته و در قرآن محبت و مودت و ولایت آنان را واجب کرده معرفی نمود.
پس از آن، عبداللّه بن عباس (یا عبیداللّه بن عباس) سخنرانی کرد و مردم را به بیعت با امام حسن، به عنوان وصی امام علی، فراخواند.
بیعت در روز جمعه 21 رمضان سال 40 صورت گرفت. به نوشته طبری امام هنگام بیعت خود تصریح کرد که براساس کتاب خدا و سنت پیامبر عمل می کند و هر شرط دیگری از جمله جنگ با معارضان باید به این دو اصل برگردد.
*شهادت کریم اهل بیت
در مدخل حسن بن علی بخشی نیز به شهادت این امام اشاره دارد: بنابر مشهور، شهادت امام حسن(ع) در 28 صفر 50 رخ داد. عمر آن حضرت در هنگام شهادت 48 سال بود اما باتوجه به اختلاف اقوال درباره تاریخ وفات، مدت عمر وی نیز، به اختلاف، 46 سال، 47 سال و حتی 58 سال ذکر شده که به گفته ذهبی (جلد 3، صفحه 277) قول اخیر قطعآ نادرست است.
همه منابع نیز بر نوشاندن سم به امام تاکید دارند: بنابر بیشتر منابع معتبر اهل سنت و شیعه، امام حسن(ع) با خوردن زهر به شهادت رسید، مسمومیت امام، نزدیک به چهل روز طول کشید. در پاره ای منابعِ معتبر، این عمل به همسر حضرت، جَعْده بنت اشعث و به تحریک و تشویق معاویه نسبت داده شده است.
در نقل دیگری، وقتی امام حسن خبر از مسمومیت خود می دهد و از ایشان درخواست می شود نام عامل آن را بگوید، امام امتناع می ورزد، بنا به نقل دیگری، این کار به تشویق معاویه و به دست دختر سهیل بن عمرو، همسر دیگر امام حسن(ع)، انجام شده است.
درباره دفن امام حسن نیز اقوال مختلفی وجود دارد: بنا به روایت شیخ طوسی، امام حسن به برادرش وصیت کرده بود او را در کنار مدفن پیامبر اکرم به خاک بسپارند اما اگر کسانی مانع این اقدام شدند هرگز پافشاری نکنند، مبادا که خونی ریخته شود.
بنا به نقل بلاذری، امام چون متوجه بهانه جویی مروان شد از تصمیم خود منصرف شد. براساس نقلی دیگر، امام حسن در این باره سخنی نگفت، بلکه امام حسین(ع) می خواست پیکر برادر خود را در کنار رسول خدا به خاک بسپارد.
در دیگر منابع نیز آمده است: امام حسن پیش از وفات، از عایشه خواسته بود که اجازه دهد در کنار پیامبراکرم به خاک سپرده شود و عایشه موافقت کرده بود ولی حضرت، به سبب مخالفت بنی امیه، از درخواست خود دست برداشته و خواسته بود در کنار مادرش، حضرت فاطمه(س)، دفن شود.
در نقلی دیگر، امام حسن(ع) وصیت کرده بود جسدش را، پس از غسل و کفن، برای تجدید عهد نزد قبر رسول خدا ببرند و سپس در کنار مادربزرگش، فاطمه بنت اسد، دفن کنند اما امویان مانع از این درخواست می شوند: در این اوضاع و احوال، نزدیک بود مراسم دفن امام حسن به نزاع بزرگی بین بنی هاشم و طرفداران امام(ع) از یک سو و امویان از سوی دیگر منجر شود.
هنگام آوردن جنازه آن حضرت برای زیارت قبر رسول خدا، مروان که تا آن لحظه گزارش های مدینه را برای معاویه می فرستاد، به همراه هزار تن از یارانش با سلاح در مراسم حاضر و مانع این عمل شد. بنا به روایتی، عایشه وقتی اوضاع را چنین دید، برای آنکه کار به جای خطرناکی نرسد، مانع دفن جنازه امام حسن(ع) در کنار قبر رسول خدا شد. بدین گونه امام حسین(ع) جنازه برادر خود را در قبرستان بقیع دفن کرد.
گزارش دانشنامه جهان اسلام درباره وضعیت مردم نیز در مراسم تشییع پیکر امام خواندنی است: در هنگام دفن آن حضرت، قبرستان بقیع آکنده از جمعیت بود و مردم می گریستند و بازارها بسته شده بود. پس از دفن آن حضرت، محمد حنفیه ضمن اظهار اندوه، به بیان فضائل و مناقب ایشان پرداخت. زنان بنی هاشم یک ماه به عزاداری پرداختند. در مکه و مدینه، زنان و مردان و کودکان، هفت شبانه روز بر وی گریستند و بازارها را بستند.
تهرام/7245//1348
انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير
[email protected]
22/04/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 39]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها