تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
تعمیرگاه امداد خودرو کرمان موتور
تعمیرگاه امداد خودرو کرمان موتور
تعمیرگاه امداد خودرو کرمان موتور
تعمیرگاه امداد خودرو کرمان موتور
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1817857569
دموکراسی و حمله نظامی
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
دموکراسی و حمله نظامی تهران - ایرنا - برخی افراد گمان می کردند که هرگونه دخالت نظامی در کشورها و برانداختن نظام های استبدادی آنها از حیث سیاسی می تواند نتایجی مثل اشغال آلمان و ژاپن پس از جنگ جهانی دوم داشته باشد.
روزنامه اعتماد روز شنبه در یادداشت «حرف روز» ادامه می دهد: این گمان نادرست از آنجا ناشی می شود که دموکراسی و پیشرفت را فقط ناشی از اراده حاکم می داند.
گویی این دولت ها هستند که مانع دموکراتیک شدن جامعه می شوند و اگر این مانع برداشته شود همه مشکلات پیش رو حل خواهد شد.
همین ذهنیت نادرست است که گمان می کند برقراری دموکراسی در جامعه با تغییر قدرتمندان امکان پذیر است و اگر کسانی که در مقام بیان به دموکراسی اعتقاد دارند جانشین صاحبان قدرت شوند مشکل دموکراسی در آن جامعه حل می شود!!
به همین دلیل بود که وقتی امریکا به افغانستان و عراق لشکرکشی کرد و حکومت های آنها را برانداخت و پس از چند سال ساختارهای انتخاباتی هم در آنجا مستقر شد، این افراد خوشبین گمان کردند که دموکراسی در این دو کشور نهادینه شده و قطار توسعه و پیشرفت روی ریل دموکراسی با سرعت تمام به جلو خواهد رفت..
ولی امروز اوضاع در این دو کشور به گونه یی است که حتی اندکی از آن چشم انداز خیالی گذشته در آن دیده نمی شود. نمونه اش انتخابات اخیر افغانستان است.
اگرچه عبدالله عبدالله در انتخابات پیشین نیز که با حامد کرزای، رییس جمهور فعلی افغانستان رقابت می کرد، مدعی وجود تقلب در انتخابات شد، هر چند به دلایل قابل فهمی با دولت کرزای به مقابله برنخاست ولی هیچگاه آن انتخابات بدون ابهام تلقی نشد.
با وجود این قضیه انتخابات اخیر تا حدی متفاوت است. این قضیه نشان داد که پیشرفت قابل قبولی در دموکراسی افغانستان دیده نمی شود و حتی اگر از این بحران هم عبور کنند به دلیل دخالت نهادهای بین المللی خواهد بود.
مساله این نیست که در این انتخابات تقلب شده است یا نه. اگرچه افزایش آرای دور دوم قرینه یی در وجود تقلب است ولی چه تقلب شده یا سالم برگزار شده باشد، در اصل این ادعا تفاوتی ایجاد نمی کند زیرا دموکراسی به معنای حل اختلاف از طریق صندوق رای است و روزی که مردم آرای خود را به صندوق ها ریختند، مثل آب فراوانی است که بر آتش اختلافات ریخته می شود ولی اگر دیدید که پس از رای گیری، آتش اختلافات شعله ورتر شد، در این صورت آن صندوق هر چه باشد صندوق دموکراسی نیست.
اکنون مدت هاست که انتخابات ریاست جمهوری افغانستان برگزار شده. تصاویر نشان داده شده از فرآیند این انتخابات به تنهایی گویای فاصله آن با حداقل های دموکراسی است.
همان قدر که قوانین برابرطلبانه میان زن و مرد در افغانستان توانسته است برابری واقعی میان این دو جنس را در آنجا به وجود آورده باشد، قانون و نظام انتخاباتی هم می تواند دموکراسی را برای این کشور یا هر جامعه دیگری به ارمغان بیاورد.
آنچه گفته شد به معنای تخطئه جامعه افغانستان نیست بلکه به معنای نفی ادعاهای نادرست کسانی است که گمان می کنند می توان به زور اسلحه و حضور نظامیان بیگانه، دموکراسی را به یک جامعه صادر کرد.
در جامعه یی که درآمد سرانه بسیار پایین است، شاخص های آموزشی، تحصیلی، صنعتی و... در سطوح پایین جهان است و درصد بیسوادی هنوز بالاست، چگونه می توان ساختارهای دموکراتیک ایجاد کرد؟
بی معنایی برگه رای در نظام اجتماعی مبتنی بر تمایزات قومی و نژادی آشکار است و این تمایزات را نمی توان با حضور نیروی نظامی بیگانه از میان برد، حتی احتمال تشدید این تمایزات و تنش های ناشی از آنها هم وجود دارد.
اگر به واسطه نظامیان خارجی در آلمان یا ژاپن نظام های دموکراتیک در آنجا برقرار شد، به این دلیل بود که آنها کشورهای توسعه یافته صنعتی با سطوح درآمدی و آموزشی بالابودند.
به تعبیر ساختارها و زیربناهای مادی این جوامع نیازمند و تشنه ساختار دموکراسی بودند و حضور نظامی خارجی توانست موانع تحقق این نیاز و درخواست را برطرف کند. این مساله فرق می کند با عراق و افغانستانی که جامعه یی چندپاره و با شکاف های قومی، زبانی، مذهبی و سطح پایین پیشرفت هستند.
نکته مهم این است که غربی ها نیز به دموکراسی صادراتی خود به افغانستان اعتقاد و باور ندارند و اجمالامی دانند که صندوق رای فقط پوششی است برای آنچه باید در ورای این صندوق جهت تعیین دولت و انتقال صوری قدرت انجام شود.
آنان نیز به خوبی می دانند که موازنه میان رای و قدرت برقرار نیست و کسی که از صندوق رای و با آرای بیشتر بیرون بیاید، لزوما قدرتمندترین فرد نیز نخواهد بود.
وقتی که رای معادل با قدرت نباشد و نتواند به قدرت تبدیل شود، رای گیری برای کسب قدرت نیز پوچ خواهد بود. در چنین صورتی رای مثل پول یا چک بی پشتوانه یی است که قدرت خرید و نقد شدن ندارد.
برداشت های صوری از مفهوم و شکل گیری دموکراسی در منطقه، خسارات فراوانی بر جای گذاشته است. از لیبی گرفته تا افعانستان در آتش این برداشت های سطحی در حال سوختن هستند.
قدرت های جهانی به دلیل ناآشنایی با این مفاهیم ساده، منطقه را در بحرانی عمیق فرو بردند. هرچند برخی معتقدند که آنان می دانستند وضع منطقه به اینجا خواهد رسید، این برداشت از آنجا ناشی می شود که کسی حدس نمی زد قدرت های جهانی تا این حد بی ملاحظه و ناآگاهانه وارد ماجرایی پرهزینه و پرخطر مشابه حمله و حضور نظامی در عراق و افغانستان شوند.
از این رو به این نتیجه می رسند که آنان پیشاپیش از نتایج این رفتارشان آگاهی داشته اند. مستقل از اینکه آنان چه تحلیلی داشته اند، باید به نیروهایی که درون این کشورها چشم به راه حضور نظامی خارجی بودند تا آزادی دیگران را به دست بیاورند یادآوری کرد که مسوولیت آنان در بروز این اوضاع کمتر از نظامیان بیگانه نیست.
اول**1104
انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير
[email protected]
21/04/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها