واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
روزه موجب تربیت نفس و زمینهساز توجه به حق میشود چرا روزه میگیریم؟ در تعالیم معنوی اسلام برای این که روح انسانی از قید نفسانیات و مهلکات نجات یابد و درجات ایمان را ادراک نماید، لاجرم باید توجه به نوعی مجاهدت و تزکیه و به اصطلاح ریاضت کند.
ریاضت از این منظر یعنی ورزش برای ایجاد آمادگی که سبب به اختیار گرفتن نفس اماره یا کف نفس است که مومن خود را به دستور شرع مبین در نوعی رنج اختیاری قرار داده و با گذشتن از تمایلات خویش و تأدیب نمودن خود سعی دارد حجاب های نفسانی مادی جسمانی را - که مانع درک مقامات معنوی است - رفع کند. دین مبین با توجه به این مفاهیم انسان ساز اخلاقی، ریاضت هایی را مشخص نموده تا به واسطه آنها انفاس عموم بشر متوجه اصل و مبدا خویش شده تا نورانیت حاصل از آن سبب رفع حجاب های ظلمانی شود، از اصلی ترین این ریاضت ها می توان روزه را نام برد که در ماه مبارک رمضان واجب و در دیگر ایام به استحباب و در برخی ایام به استحباب موکد منصوص گردیده است. ذکر این نکته ضروری است که روزه تنها برای امساک در غذا نیست بلکه روزه دار باید دارای قلب و چشم و زبان و بخصوص گوش روزه دار باشد تا از هر گونه آلودگی به منهیات ظاهری و باطنی مبرا شده و متوجه پروردگار گردد، اما در اساس روزه و گرسنگی مبتدا و سر آغاز تزکیه و تهذیب نفس آدمی طی قرون و اعصار مختلف بوده است و در اسلام نیز تاکید فراوان به ریاضت های جسمی و روحی معنوی شده تا مسلمان آزاده و وارسته از بند دیو نفس با روزه داری درجات معنوی و روحانی خویش را گسترش داده تا لایق حضرت جانان گردد. در سیره عملی رسول اکرم(ص) و ائمه هدی نیز ریاضت های بسیاری منقول است، چنان که مشهور است حضرت رسول اکرم بر شکم سنگ می بسته اند تا شدت گرسنگی احساس نگردد یا امیرالمومنین(ع) در سه روز پی در پی که به روزه داری مشغول بودند افطار خویش را ایثار نمودند که آیه هشتم از سوره «دهر» گواه صدق این مطلب است یا شب بیداری ها و طعام بر در خانه ایتام و فقرا گذاردن حضرت که صد البته ریاضتی شگرف و ماموریتی عظیم است و اینها گوشه ای از ریاضت های حضرات معصومین است که از پرده استتار بیرون افتاده. اما از دیدگاه حکما که در ظاهر و باطن پیرو دین اسلام و سیره نبوی(ص) و ائمه هدی(ع) هستند نیز ریاضت تشریح و تعریف گردیده است. درباره ریاضت آمده است: «غذای روح ریاضت است که به طور عموم در هر دینی هست و آن ترک مطلق منهیات است یعنی هرآنچه نفس و طبع بخواهد بی اجازه عقل حرام است خواه خوردنی باشد خواه گفتنی و انجام دادنی و اندیشیدنی». شیخ الرئیس حجت الحق ابن سینا در اشارات و تنبیهات و در نمط نهم که اختصاص به مقامات عارفان دارد درباره ریاضت تزکیه نفس می نویسد: «و ریاضت پسندیده است برای سه مقصود، اول دورکردن غیرحق به طریق ایثار، دوم فرمانبر کردن نفس اماره برای نفس مطمئنه... و سوم تلطیف سر برای تنبه». همچنین به نظر حکمای متاله چون قوای نفسانی به سبب افراط و تفریط از صراط تعادل خارج می گردد باید به طریق تحمل ریاضت به تعادل برسد و قوای بدن در اختیار نفس ناطقه و برای منور ساختن او از انوار غیبی باشد و قوای تن صرف منهیات و افراط و تفریط های جسمانی و بدنی نگردد. عرفا نیز معتقدند سالک راه حقیقت و مسلمان معنوی باید برای طی طریق و نیل به سعادت حقیقی و کمال نهایی خویش متحمل ریاضت های شرعی و حقیقی شود، از این رو عزیزالدین نسفی در کتاب الانسان الکامل خویش می نویسد: «چون معنی حجاب و معنی مقام دانستی، اکنون بدان که جملگی روندگان روی در این چهار مقام دارند [دوستی مال، دوستی جاه، تقلید مادر و پدر و معصیت] و این چندان ریاضت و مجاهدات از جهت آن می کشند تا این چهار حجاب را از پیش بردارند و این چهار مقام را به کمال رسانند و هر که این چهار مقام را به کمال رسانید به کمال خود رسید». سیدجعفر سجادی به نقل از هجویری درباره ریاضت می نویسد: «اما ریاضت و مجاهدت جمله خلاف کردن نفس است و تا کسی نفسش را ریاضت و مجاهدت ندهد وی را سود ندارد و هرچه نفس را گوش مال زیادت گردد سر او با حق راست گردد». این چنین است که عرفای پاک این سرزمین پاک برای رسیدن به یگانه محبوب و معشوق ازلی و ابدی خویش تمام سختی های ظاهری و باطنی را به جان می خرند و مطاع دنیوی را به چیزی نمی خرند که به تصریح قرآن مطاع دنیا چیزی جز لهو و لعب نیست. از این رو در تاریخ زندگانی بزرگان دینی و معنوی می بینیم که چه شگرف ریاضت هایی بر خود روا می داشتند و چه سدهایی بر طغیان نفس اماره می بسته اند. فریدون سپهسالار در رساله خویش که زندگی نامه مولاناست درباره ریاضت های مولانا می نویسد: «و اما در صوم و مجاهده و جوع آیتی بودند، چه آن مجاهده که از ایشان مشاهده رفته است مقدور بشر نبود و به حقیقت تحقیق این آیت که حضرت حق عزّ اسمه در کلام مجید خبر می دهدکه «اطعمهم من جوع و آمنهم من خوف» [قریش:4] و حضرت رسول (ص) خبر می دهد که «الجوع طعام الله فی الارض یحیی به ابدان الصدیقین» از حضرت ایشان کشف گشت و از معامله ایشان معاینه شد». این چنین است که نفسی سال ها در راه رسیدن به حقیقت الحقایق سختی ها و فشارهای طاقت فرسای چرخ گردون را متحمل می شود و دَم از دَم بر نمی آورد تا وقتی که به قول حافظ جمال دلربای دوست ببیند و امانت الهی را به صاحب خویش تقدیم کند و در جوار حضرتش در امن و امان به سر برد و باز به قول عارفی این همه بهانه ای از عشق است و تحمل این شدائد دست یافتن به فسانه ای است که دیگران باورش ندارند، اما عارف حقیقی زندگی خویش را بر سر این بازار باخته و جان خویش را در این سودا انداخته است چه کسی باور کند ور نه سخن این بود و ما گفتیم. لذا برای رسیدن به این عشق الهی است که بزرگان معنوی و صاحب ولایت چون امام شهیدان حسین بن علی المرتضی جان پاک خویش را در صحرای کربلا نثار جانان می نماید، آنچنان جانفشانی که تاریخ به خود ندیده و آنچنان عشق بازی که جان هیچ عاشق صادقی نچشیده است، آری این تجلیات حقیقی عشق است که به واسطه بند گسستن اولیاء الهی و چشانیدن بر نفس رنج های بسیار رخ می دهد و تاریخ روشنایی و نورانیت آن را ثبت و ضبط می نماید. هوشنگ شکری / جام جم
چهارشنبه 04 تیر 1393 2:00 بازدید:0
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 47]