واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: جهان هنوز از تبعات ناشي از نخستين جنگ جهاني فارغ نشده بود كه بار ديگر جنگي را تجربه كرد كه به جنگ جهاني دوم معروف شد. پيكاري كه جهان را به خود مشغول ساخت، ناشي از تبعات جنگ جهاني اول بود، به همين سبب مي توان گفت جنگ اول بستر ساز جنگ جهاني دوم بود؛ چرا كه متفقين براي جلوگيري از بروز جنگي ديگر، معاهده ورساي را پيشنهاد دادند كه با توجه به مصوبات اين معاهده سخت ترين مجازات براي مقصر اصلي جنگ (آلمان) در نظر گرفته شد و همين غرامت سنگين جنگ باعث شد تا سالها بعد، آلمان براي سرپوش گذاردن بر روي عقده هاي ناشي از تبعات جنگ اول و كسب قدرت برتر جهاني، يكبار ديگر آتش جنگ را در دنيا شعله ور سازد. در سالهاي پاياني جنگ جهاني دوم سران كشورهاي متفق كه عليه آلمان نازي و متحدانش درگير جنگ بودند تصميم گرفتند تدبيري بينديشند تا زمينه وقوع جنگ هاي عالمگير را از بين ببرند زيرا ملتهاي دنيا در مدت نيم قرن دوبار تجربه تلخي را از چنين جنگهايي چشيده بودند كه تا قرن هاي متمادي تبعات آن را مي بايست تحمل مي كردند. ابتدايي ترين گام براي اين تدبير و چاره انديشي ازسوي نمايندگان چهارده دولت پناهنده در انگلستان برداشته شد. آنها در ژوئن 1941م. در سالن اجتماعات قصر سنت جيمز لندن اقدام به صدور اعلاميه اي كردند كه به اعلاميه بين المتحدين شهرت يافت. توافقات صادركنندگان در اعلاميه مذكور اينگونه بيان شد كه يگانه اساس صلح دائم، همكاري متقابل ملل آزاد عالم است. در دنيايي كه ترسِ و تعرض در آن نباشد و مردم به جان و مال خود مطمئن باشند. ما در اين جا جمع شده ايم كه اين منظور را در زمان جنگ و هنگام صلح، تأمين كنيم. پس از گذشت سه ماه از چنين توافقي (اوت 1941م.) بين روزولت رئيس جمهور آمريكا و چرچيل نخست وزير زمان جنگ انگليس ديداري با هدف بررسي مسائل مهم جهان انجام شد. در پايان اين ديدار كه در يك ناو جنگي موسوم به پرنس آو ولز در اقيانوس اطلس صورت گرفت ؛ منشوري با هدف برقراري روابط صلح آمير بين الملل و اتحاد براي نابودي نهايي ماشين جنگي آلمان در هشت ماده تنظيم و امضا شد كه به منشور آتلانتيك معروف گرديد. در ابتداي سال بعد (1942م) كنفرانسي در واشنگتن با حضور رئيس جمهور امريكا، نخست وزير انگليس، سفير كبير شوروي و نمايندگان دولت هايي كه عليه دولت هاي محور (آلمان، ايتاليا، ژاپن) مي جنگيدند؛ برگزار شد. نتيجه اين كنفرانس؛ اعلاميه ملل متحد با امضاي نمايندگان 26 دولت بود. امضا كنندگان ضمن تاييد اصول هشتگانه منشور آتلانتيك بر لزوم مبارزه قاطع عليه دول محور(آلمان، ايتاليا،ژاپن) و خودداري از عقد قرارداد صلح يك جانبه و جداگانه با آن سه كشور، تأكيد كرده و متعهد شدند كه همه امكانات خود را اعم ازمنابع اقتصادي و نظامي براي پيروزي نهايي و قطعي در جنگ به كار گيرند. اكتبر سال بعد (1943م) نماينده 4 كشور آمريكا، اتحاد جماهير شوروي، انگليس و چين در مسكو جلسه اي تشكيل داده و در پايان طرحي را منتشر ساختند كه به اعلاميه مسكو معروف گرديد. در اين اعلاميه، لزوم تاسيس يك سازمان بين المللي به جاي جامعه ملل به منظور تامين صلح و امنيت جهاني مورد تاكيد قرار گرفت. برگزاري كنفرانس در دمبارتن اوكس واشنگتن را مي توان آخرين گام در تاسيس سازمان بين المللي دانست كه دولتهاي آمريكا، اتحاد جماهير شوروي، انگليس و چين طرح تفصيلي اساسنامه سازمان ملل متحد را پايه ريزي كردند. براي بررسي دقيق تر و بحث درباره جزئيات طرح مذكور فوريه 1945م. سران سه كشور آمريكا، شوروي و انگليس كنفرانسي سه جانبه در يالتا واقع در در شبه جزيره كريمه تشكيل دادند كه به موجب آن، سنگ بناي حق وتو براي پنج دولت بزرگ دنيا گذاشته شد. در پايان اين جلسه از دولت هاي امضاكننده اعلاميه ملل متحد و كشورهايي كه عليه آلمان و ژاپن نبرد مي كردند، براي تشكيل كنفرانس سانفرانسيسكو دعوت به عمل آمد. در فرآيند چنين طرحي سرانجام 25 آوريل 1945م. كنفرانس سانفرانسيسكو در آمريكا با شركت پنجاه و يك دولت جهان كه نماينده 000/000/700/1 نفر از مردم دنيا بودند ، تشكيل شد. اينگونه بود كه 26ژوئن 1945 در تقويم تاريخ ماندگار شد تا همه جهانيان با به خاطر سپردن آن ، بر پايبندي خود نسبت به صلح جهاني تاكيد ورزند. تاريخي كه يادآور تاسيس سازماني بين المللي موسوم به سازمان ملل متحد است كه به جهت استقرار امنيت و حفظ صلح جهاني همچنين توسعه و گسترش همكاري هاي بين المللي در ابعاد اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و حل و فصل مشكلاتي كه جوامع انساني با آنها مواجه مي باشد ؛ به وجود آمد. با برگزاري جلسات و كميته هاي متعدد ، مواد منشور يك سازمان بين المللي مورد تبادل آرا قرار گرفت تا تضمين كننده صلح و امنيت جهاني باشد. منشور جهاني در قالب 19 فصل و 111 ماده مورد تصويب هيئت هاي نمايندگي 51 دولت شركت كننده در كنفرانس قرار گرفت و اسناد مصوبات آن براي تصويب مقامات رسمي دولت هاي شركت كننده در كنفرانس، فرستاده شد تا همانند ساير ميثاق ها و عهدنامه هاي بين المللي به تصويب مجالس قانونگذاري و امضاي رؤساي كشورها برسد. اسناد مذكور، بعد از تصويب مقامات رسمي كشورها، به سازمان ملل متحد تسليم گرديد و سازمان ملل متحد از تاريخ 24 اكتبر 1945م، رسما قدرت اجرايي پيدا كرد و منشور آن به مورد اجرا گذاشته شد. ايران از جمله كشورهايي بود كه اسناد فوق را جهت تصويب مجلس قانونگذار خود تحويل گرفت. مصوبات روز 13 شهريور 1324 مجلس شوراي ملي گوياي چنين موضوعي مي باشد. در اين سند قانوني اينگونه درج شده است: مصوبه 13 شهريور 1324 – ماده واحده - مجلس شوراي ملي منشور ملل متحد را كه در تاريخ پنجم تير ماه 1324 مطابق 26 ژوئن 1945 در شهر سانفرانسيسكو به امضاء رسيده است تصويب مينمايد. اين قانون كه مشتمل بر يك ماده و متن منشور پيوست آن ميباشد در جلسه سيزدهم شهريور ماه يك هزار و سيصد و بيست و چهار به تصويب مجلسشوراي ملي رسيده است. رييس مجلس شوراي ملي - محمدصادق طباطبايي متن پيش گفتار منشوري كه به تصويب مجلس قانونگذار كشورها رسيد ؛ به هدف تاسيس اين نهاد بين المللي چنين اشاره دارد: ما مردم ملل متحد با تصميم به حفظ نسل هاي آينده از بلايا و سختي هاي جنگ كه در طول عمر خودمان، دوبار انسان ها را دستخوش نكبت ها و بدبختي هاي بسيار نموده و با اعلام ايمان قاطع به حقوق اساسي و به حيثيت شخصيت انسان و تساوي حقوق مرد و زن و هم چنين حقوق ملت ها (اعم از كوچك و بزرگ) و ايجاد امكانات ضروري براي محفوظ داشتن عدالت و احترام و تعهداتي كه از انعقاد عهود، ناشي مي شود و ساير منابع حقوق جهاني و ايجاد شرايط زندگي بهتر براي بشر، عزم نموديم كه جهت تحقق بخشيدن به اين مقصد و نيّات، مساعي خود را مشتركا به كار اندازيم. ما براي نيل به اين مقاصد، به اصل شكيبايي و گذشت و همزيستي صلح آميز به سان همسايگان خوش رفتار و به يگانه ساختن نيروهاي خود جهت حفظ صلح و امنيت جهاني و به قبول و اجراي اين طرح كه استفاده از قواي مسلح، فقط در راه منافع مشترك جايز باشد، اعتقاد كامل داريم. اطلاع/1350 ك/1 /380/
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 405]