تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837745266
گم‌شدن آوا و هماهنگی در کنسرت‌های زنده
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
گم‌شدن آوا و هماهنگی در کنسرت‌های زنده کنسرت به پایان می‌رسد، اما هیچ کس آن طور که باید و شاید راضی نیست، اگر به سخنان مخاطبان و اعضای گروه موسیقی که در حال ترک سالن هستند گوش دهید، متوجه می‌شوید هیچ کدامشان با رضایت کامل سالن را ترک نمی‌کنند در این میان آنها بیشترین گلایه را از صدابرداری دارند؛ برای نمونه نوازندگان می‌گویند نتوانسته‌اند صدای ساز خود یا سایر اعضای گروه را بشنوند.
مخاطبان هم ادعا می کنند صدای برخی از سازها اصلا به گوش آنها نرسیده است. نکته اینجاست که اعضای گروه ماه ها برای چنین روزی تمرین کرده و وقت گذاشته اند، در مقابل مخاطبان هم هزینه کرده اند و توقع اجرایی موفق و دلنشین را دارند، اما ناهماهنگی در صدابرداری سبب شده زحمات آنها به ثمر ننشیند. نکته اینجاست که نبود صدابرداری مطلوب در کنسرت های زنده مشکلی است که از دیرباز در کشورمان وجود داشته و همیشه یک پای لنگ اجراهای زنده بوده و هست تا آنجا که هرازگاهی بزرگان موسیقی کشور را نیز به واکنش وامی دارد. این مشکل در موسیقی هایی که به صورت آلبوم منتشر می شود بسیار کمتر به چشم می آید، زیرا موسیقی در استودیو ضبط شده و امکان پالایش صدا با نرم افزارهای متفاوت وجود دارد، اما در کنسرت های زنده این امکان وجود ندارد. البته در این میان نمی توان همه تقصیر ها را به گردن صدابرداری انداخت، زیرا آگاهی نوازنده از نحوه سونوریته (صدادهی ساز خود) نیز بسیار اهمیت دارد، نوازنده باید بداند هر بخش از ساز او چه حجم صدایی تولید می کند و او باید با چه نیرویی آن را بنوازد. افزون بر این نوازنده باید بتواند همان طور که در ذهن صدای سازش را تصور می کند، آوایی دلنشین را به مخاطب منتقل کند، زیرا برخی نوازندگان تصور اشتباهی از نحوه نواختن خود دارند. نکته دیگری که روی عملکرد نوازنده تاثیرگذار است، استرس قبل از اجراست که در کنسرت های زنده بسیار دیده می شود، زیرا این روزها در اغلب گروه ها فردی به نام سرپرست گروه به معنای واقعی وجود ندارد، به همین دلیل در بیشتر گروه ها این وظیفه را خواننده یا یکی از نوازندگان به عهده می گیرد، بنابراین دغدغه آنها بیشتر شده و در نتیجه استرس بیشتری به گروه تحمیل می شود. این استرس زیاد سبب می شود نوازندگان نتوانند به خوبی تعامل لازم را با صدابردار برقرار کنند، در نتیجه در همان ابتدای کار ناهماهنگی ها شروع می شود. این در حالی است که چنانچه هر گروه موسیقی اگر یک نفر را که به صدای سازها آگاه است، همراه داشته باشد هنگام صدابرداری مشکلات کمتری خواهد داشت، زیرا در کشورهای موفق در زمینه کنسرت زنده معمولا فردی که به عنوان مهندس صدا شناخته می شود، قبل از اجرا تمام جوانب کار مانند نوع سالن، تجهیزات و آکوستیک مورد نیاز را بررسی کرده و شرایط را برای اجرایی بی نقص مهیا می کند. صدابرداری و ساز ایرانی این در حالی است که در کشورمان تاکنون درباره فن صدابرداری از سازهای ایرانی پژوهش یا بررسی تخصصی و علمی صورت نگرفته به همین دلیل مشکلات زیادی در کنسرت های گروه های سنتی کشور به چشم می آید برای نمونه ساز عود و بربط سازهایی هستند که کاسه طنین بزرگی دارند و هنگام صدابرداری اگر فاصله مناسبی با میکروفن نداشته باشد صدای ناخوشایند «هوم» تولید می کند. افزون بر این تجهیزات موجود در ایران مانند کمپرسور، مانیتور و میکروفن ها نیز با کشورهای موفق در این زمینه اصلا قابل مقایسه نیست، این در حالی است که اگر این تجهیزات در دسترس نیز باشد، کمتر صدابرداری را در کشور می توان یافت که بتواند با آنها کار کند. افزون بر این تعداد صدابردارانی که در کشور به طور حرفه ای با علم موسیقی آشنا هستند نیز کم است، چون برای صدابرداری مطلوب خود صدابردار باید بتواند نت های موسیقی را در زمان اجرا دنبال کرده و شدت، ضعف و زیر و بم های قطعه های موسیقی را با دستگاه خود تنظیم کند. متاسفانه به این نکته در کشورمان توجه نشده و بسیاری از صدابرداران به صورت تجربی این حرفه را دنبال کرده اند. این ماجرا سبب ایجاد نوعی نبود درک بین نوازنده و صدابردار می شود. مشکل دیگری که در این بین وجود دارد نبود تعریفی درست از صدابردار در کشور است، زیرا امروزه به شخصی که صرفا دستگاه میکسر دارد و می تواند چند میکروفن را جلوی سازها بچیند صدابردار می گویند. نکته اینجاست که خیلی از صدابرداران نیز در استودیو کار می کنند و قدرت و توانایی کار در کنسرت های زنده را ندارند، زیرا تجهیزات قابل استفاده در استودیو برای صدابرداری با کنسرت زنده بسیار متفاوت است. نبود سالن مناسب مساله دیگری که در این بین وجود دارد و نمی توان آن را به پای نوازندگان و صدابرداران نوشت؛ نبود سالن های آکوستیک مخصوص کنسرت های موسیقی در کشور است، زیرا درایران فقط سه سالن وجود دارد که برای موسیقی کلاسیک غربی طراحی شده و آکوستیک آنها به نحوی است که حتی بدون میکروفن هم ارکسترهای کلاسیک در آنها اجرای بی دردسری دارند، ولی سالن های استاندارد برای اجرای کنسرت های پاپ و سنتی ایرانی در کشور وجود ندارد، اگر سالن کنسرتی هم وجود داشته باشد تجهیزات آن محدود است، بنابراین بهتر است به سرپرست و اعضای گروه های موسیقی گوشزد کرد که قبل از اجرا حتما سناریو و نحوه چیدمان سازها را به صدابردار توضیح دهند، آنها باید مشخصات قطعات اجرا را از پیش مشخص کرده و حتی فاصله بین نوازندگان روی صحنه و چگونگی قرار گرفتن میکروفن را نیز از پیش بدانند. با رعایت این نکات و کمک گرفتن از صدابرداری با تجربه می توان اجرایی موفق و به یادماندنی داشت. گلنوش ملایری / نوازنده و آهنگساز از استادیوم تا استودیو صدا همیشه یکی از معضلات سالن های موسیقی در ایران بوده است؛ معضلی که همواره از زیبایی اصوات روحبخش موسیقی کاسته و به آن لطمه زده است. این معضل بتازگی پررنگ تر هم شده و چهره نازیبای دیگری را هم از خود نشان می دهد. چند ماه پیش و در جریان داوری های جشنواره موسیقی فجر، من و دیگر داوران بخش موسیقی کلاسیک، در تالار وحدت حضور داشتیم تا به جمع بندی درباره داوری ها برسیم. همزمان در این تالار کنسرتی هم برگزار می شد و آنقدر صدای آن بلند بود که ما در طبقه دوم تالار قادر به شنیدن صدای همدیگر نبودیم. اول با تعجب به یکدیگر نگاه کردیم و بعد بسختی توانستیم درباره کارمان با هم حرف بزنیم. جای این صداهای گوشخراش در استودیوم ورزشی آزادی است نه تالار وحدت! این سالن یک مکان بی نظیر آکوستیک است که موسیقیدان ها می توانند اثرشان را با ظرافت کامل در آن اجرا کنند. واقعا برایم عجیب است که در این سالن درجه یک، چنین بلندگوهایی نصب شود. ساختار این سالن به گونه ای است که وقتی نوازنده اثرش را اجرا می کند، مخاطب بدون واسطه اثر او را بشنود نه این که یک بلندگوی بزرگ از کنار ستون صدا را به شکلی گوشخراش به گوش همه برساند یا یک نفر ساز می زند صدا از روی سقف می آید! این کار ضد موسیقی است! تالار وحدت یکی از بهترین سالن های اپراست و در شهرهای بزرگی مانند وین، میلان و پاریس نمونه هایی از این سالن وجود دارد. واقعا حیف است که این سالن به این شرایط بیفتد. تالار وحدت این روزها به وضعی افتاده که مردم با شرکت در کنسرت ها فقط عصبی می شوند. موسیقی قرار است صدایی روحبخش و ملکوتی باشد که مخاطب را به آرامش برساند. کسی که به تالار وحدت می آید تا به اجرای موسیقی بپردازد، باید آنقدر صدای خوبی داشته باشد که بتواند تمام سالن را پر کند. اگر صدای نوازنده یا خواننده بدون میکروفن در این سالن رسا نیست، بهتر است به این سالن نیاید و جای دیگری را برای اجرا انتخاب کند. این سالن جای تجربه نیست. آنها که می خواهند تجربه بیندوزند به سالن های مدارس و دانشگاه ها بروند. منوچهر صهبایی / رهبر ارکستر سمفونیک
پنج شنبه 25 اردیبهشت 1393 2:00 بازدید:0
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 111]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها