واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
در سوگ پیشوای دهم شیعیان؛ طنین الهی از تبعیدگاه سامرا قم- ایرنا- پیشوای دهم شیعیان امام علی النقی الهادی(ع) درنیمه ذیحجه سال 212 هجری قمری در مدینه النبی پای درعرصه وجود گذاشت.
به گزارش ایرنا ، آن حضرت دردامان بانو سمانه و تحت تعلیم و تربیت پدرش امام جواد (ع) و نور مکتب آسمانی و الهی دین اسلام پرورش یافت و به القاب نقی، هادی، امین، طیب، ناصح، مرتضی و کنیه ابوالحسن ثالث در بین مردم شهرت پیدا کرد.
امام علی النقی (ع) دارای خصوصیات رفتاری و کرداری فراوانی بود در این باره ابن شهر آشوب در مناقب گوید: او خوش قلب ترین و راست گفتارترین مردمان بود.
مظهر فضائل اخلاقی و کمالات نفسانی در سیره زندگانی این امام معصوم مشهود بود، وی در بعد عبادی و معنوی چهره بندگی را به تصویر می کشید.
پارسایی و انس با پروردگار، آنچنان نمودی در زندگی امام علی النقی (ع) داشت که در این باره ابن کثیر می نویسد: او عابدی وارسته و زاهد بود.
امام هادی (ع) در زندگی فردی و اجتماعی خویش الگوی کامل و جامعی بودند و در عرصه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی اقدامات ارزنده ای انجام دادند.
ایشان همیشه به فکر معیشت و زندگی و رفع مشکلات مردم بودند و از این رو مردم را به امر بخشش و انفاق تشویق می کردند و خود در این عرصه پیشتاز بودند.
امام هادی (ع) بعد از شهادت پدربزرگوارش در سال 220 هجری به امامت رسید و دوران امامت ایشان مصادف با چند تن از خلفای عباسی معاصر از جمله معتصم برادر مامون، واثق پسر معتصم، متوکل برادر واثق، منتصر پسر متوکل ، مستعین پسر عموی منتصر، معتز پسر دیگر متوکل بود.
دوران امامت پیشوای دهم شیعیان با ظلم و جور و غارت بیت المال و صرف آن در عیاشیها و خوشگذرانیهای دولت عباسی گره خورده بود عباسی ها با بنی هاشم بدرفتاری و خشونت بسیار روا میداشتند.
حکومت عباسی از موقعیت ممتاز امام احساس خطر کرده و حضور ایشان در مدینه را به صلاح ندانست از این رو متوکل در سال 233 قمری تصمیم گرفت برای کنترل بیشتر امام (ع)، ایشان را از مدینه به سامرا منتقل کند تا از این طریق تمامی رفت و آمدها و ارتباطات ایشان را تحت کنترل قرار دهد.
امام همواره با ترویج مکتب ناب محمدی (ع) و رهبری شیعیان، روز به روز بر عظمت و محبوبیت خود می افزود به طوریکه همه ناخواسته در برابر امام (ع) متواضع و خاشع بودند در این میان درباریان عباسی و اهل کتاب هم به امام احترام می گذاشتند.
پیشوای دهم شیعیان که تحت کنترل نیروهای دولت عباسی بود از طریق نمایندگانش در شهرهای مختلف به گسترش آموزه های اسلامی اهتمام می ورزید.
عصر امام هادی (ع) با مکاتب عقیدتی و فرق های متعددی همچون معتزله و اشاعره رواج یافته و آرا و نظریات کلامی فراوانی در جامعه اسلامی پدید آمده بود و مباحثی همچون جبر، تفویض، امکان یا عدم امکان رویت خدا، جسمیت خدا، و امثال اینها مورد بحث و بررسی قرار گرفت لذا پیشوای دهم طی مناظرات و مکاتبات خود، بی پایگی مکاتب و آرا و نظریات باطل همچون جبرگرائی و جسمیت خدا و سایر بدعتها را با استدلالهای روشن و قاطع اثبات کرده و مکتب اصیل اسلام را پیراسته از هر گونه تحریف و تفکر باطل، به جامعه عرضه می کردند.
این امام بزرگوار با تبیین موضع اصولی و هدایتگرانه خود، مسلمانان را از وارد شدن در چنین بحث و جدال بیهودهای بر حذر میداشتند و در این راستا به تعلیم و تربیت شاگردان در عرصه های مختلف فقهی، کلامی، اصولی و تاریخی پرداختند.
امام هادی(ع) در حفظ خط فکری و فرهنگی تشیع و جلوگیری از القائات مخالفان دین اسلام پیش قدم بوده به گونه ای که شاگردان برجسته ای چون، عبدالعظیم حسنی، خیران الخادم، ابن سکیت اهوازی، ابوهاشم جعفری، حسین بن محمد مدائنی، جعفر بن سهیل، اسماعیل بن مهران را تربیت کرد.
سرانجام امام هادی(ع) در سن 41 سالگی توسط دسیسه دشمنان به دستور معتز و سم معتمد از خلفای دوران امامتشان مسموم شده و درسوم رجب سال 254 در شهر سامرا به شهادت رسیدند. ک/4
/8138/ 550/
انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير
[email protected]
13/02/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]