محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830748171
نگاه دولت برای پیشبرد اقتصاد، به خارج از کشور است
واضح آرشیو وب فارسی:فارس:
نگاه دولت برای پیشبرد اقتصاد، به خارج از کشور است
در جمع دوستان دولت افرادی حضور دارند که معتقدند بدون تعدیل شرایط بین المللی، امکان پیشبرد امور اقتصادی کشور وجود ندارد.
روزهای پایانی سال 1392 فرصت مناسبی است تا نگاهی به کارنامه و اقدامات دولت در حوزه های گوناگون داشته باشیم. اگر چه فقط هفت ماه از عمر دولت یازدهم و ریاست جمهوری حسن روحانی سپری شد ه اما همین مدت کوتاه هم می توان تغییرات بسیاری را در رویکردها و سیاست های خارجی و داخلی دولت نسبت به دوره قبلی مشاهده کرد. تغییراتی که دارای نقاط ضعف و قوتی است که می بایست در سیاستگزاری های آینده به آن توجه ویژه داشت. دکتر «حشمت الله فلاحت پیشه» استاد دانشگاه و کارشناس مسائل سیاسی که سابقه دو دوره نمایندگی مجلس¬شورای اسلامی را داشته و از نزدیک با مسائل و مشکلات کشور در حوزه های گوناگون آشناست در گفتگو با ما به بررسی عملکرد هفت ماهه دولت پرداخته است. شما در یکی از گفتگوهای اخیرتان درنقد عملکرد اقتصادی دولت یازدهم، عبارت «دستان لزران دولت» را برای عدم وجود یک استراتژی مشخص در این حوزه به کار بردید. در این باره توضیح بیشتری می دهید؟ من کلاً معتقد به لزوم شکل گیری یک «الگوی هژمون» برای تحقق توسعه هستم. الگویی که به هرحال خودش یک قدرت باشد. نگرانی های مبتنی بر سرکوب دولت های توسعه گرا را هم ندارم. چون زمانی که دولت های توسعه¬گرا در برخی کشورهای شرق آسیا مثل هنگ کنگ، سنگاپور، کره جنوبی، تایوان و… الگوی هژمون را پیاده کردند، تجربه دموکراسی و نظام سازی سیاسی هنوز شکل نگرفته بود. به عبارت دیگر اصولاً توسعه و نظام سازی سیاسی با هم شکل گرفت. لذا این الگوی هژمون همراه با خشونت و سرکوب بود یعنی مجبور شدند مخالفان و شورش ها را سرکوب کنند، به طوری که در تایوان حدود 20هزار نفر اعدام یا در کره جنوبی حدود 2هزار نفر کشته شدند. ولی خوشبختانه در ایران ما از مسأله تأسیس عبورکرده ایم و اکنون بحث توسعه ای است، لذا در بحث توسعه می توانیم بدون نگرانی از آفت ها از الگوی هژمون صحبت کنیم. یعنی الگویی وجود داشته باشد که مستقر باشد، فراگیری لازم را داشته باشد و همه به آن پایبند باشند. پایه های این الگوی هژمون در ایران شکل گرفته است. مثلاً سند چشم انداز بیست ساله که بر مبنای آن قرار است ایران 12سال دیگر در میان 26 کشور، قدرت اول منطقه باشد یا قانون برنامه پنجم توسعه که البته پیش نویس برنامه ششم هم شروع شده است. همه و در درجه اول دولت باید به این اسناد و قوانین پای بند باشند. نکته ای که من تحت عنوان « دست های لرزان دولت» عنوان کردم بدین معناست که دولت ها ممکن است بر اساس مجموعه شرایط و تحولاتی که در هنگام استقرارشان شکل می گیرد در اجرای الگوی توسعه دچار لرزش و تردید بشوند و همین تردید به اصل الگو ضربه می زند. من این هشدار را به دولت دادم حال که در ابتدای راه قرار دارد اقداماتش را به صورت اساسی سامان دهد نه این که به دلایل پوپولیستی یا به دلیل عدم تنظیم رابطه با سران قوا دچار دست¬های لرزان شود. از سوی دیگر در عرصه سیاسی هم کمتر از دوسال دیگر انتخابات مجلس را پیش رو داریم و رقبای دولت طبیعتاً یک دید رقابت آمیز به برنامه های آن دارند. هیچ یک از این مسائل نباید باعث شود که دولت از آن الگو غفلت کند. مشکلی که ما در اجرای هدفمندی یارانه ها داشتیم این بود که طبق مصوبه مجلس، می بایست 50 درصد از حدود سالیانه 58هزارمیلیاردتومان درآمدی که از هدفمند کردن یارانه ها آزاد می شد صرف امورتوسعه ای شود. یعنی 30 درصد برای اشتغال زایی و 20درصد برای خدمات عمومی دولت. ولی متأسفانه شاهدیم که کل این پول و حتی بیشتر از این پول به صورت مستقیم یارانه داده می شود. این پولی است که شاید به جیب مردم برود ولی درعوض غول بزرگی به اسم نقدینگی را بالای سر اقتصاد ایران خلق کرده است. عامل عمده شتابزای افزایش نقدینگی، همین توزیع یارانه هاست. اکنون میزان نقدینگی چیزی حدود 500 هزارمیلیارد تومان است که تقریباً با 50سال عملکرد عمرانی کشور برابر است و این نوعی سرطان در اقتصاد ایران محسوب می شود. از آن طرف چون دستان دولت در حوزه اقتصاد لرزان است و در اجرای سیاست های زیربنایی ناتوان عمل می کند، نمی تواند این پول را از دست مردم دوباره جمع آوری کرده و به چرخه اقتصاد بازگرداند. اقتصاد همچون چرخه ای است که پول تزریقی به آن مانند روغن روان کننده عمل می کند تا چرخ دنده های آن به راحتی بچرخند امّا اگر همین روغن در مسیر انحرافی برود تبدیل به چوب لای چرخ می شود. شما می بینید که گاهی بخشی از اقتصاد کشور متورم می شود و چوب لای چرخ برنامه های دولت می شود که می توان به حوزه مسکن، گرانی های مقطعی و نایابی ها وکمیابی ها و مواردی از این دست اشاره کرد. یکی از دلایل رشد اقتصادهای برتر در غرب اروپا و شرق آسیا این است که این ها حتی برای پس انداز محدود کارگران خود برنامه دارند، یعنی پس انداز محدود هم به راحتی وارد چرخه اقتصاد می شود و در حوزه های اقتصادی سرمایه گذاری می شود. امّا در ایران به عنوان مثال در سال چیزی حدود 15 هزارمیلیارد تومان اوراق مشارکت و سایر دعوت به مشارکت ها در مجلس و در قالب قانون بودجه تصویب می شود ولی در عمل حداکثر شاید 500میلیارد تومان از این اوراق مشارکت تحقق می یابد که همان هم رویش بحث وجود دارد. لذا اصل بحث من در مطلبی که اشاره کردید این است که دولت نیازمند کارهای زیربنایی است و برای انجام این کارها نباید دستش بلرزد. به نظر می رسد دولت توزیع سبدکالا را نوعی اقدامی تسکینی می داندکه فعلاً مشکلات را به تعویق می اندازد تا در فرصت مناسب و با برنامه ریزی بهتر، سیاست های زیر بنایی را اجرا کند. ارزیابی شما در این باره چیست؟ توزیع سبدکالا در یک صورت توجیه دارد و آن هم زمانی است که شما بخشی از تولیدات داخل را بین مردم توزیع کنید. یعنی به عبارتی دولت هم چرخه اقتصاد را گردانده و هم به معیشت مردم کمک می کند. امّا مواردی که ابهام آمیز است یکی این است که بخش عمده کالاهایی که توزیع می شود وارداتی هستند. حالا دو احتمال ممکن است وجود داشته باشد. یکی این که متأسفانه نوع تعامل و رابطه ای که دنیا با ما برقرار کرده تعامل نابرابری است. به عنوان مثال ما برای هزینه کردن پول نفت خودمان از توان مانور لازم برخوردار نیستیم و مجبوریم از خود کشورهای خریدار خرید کنیم. مثلاً از هندوستان برخی اقلام مثل برنج را تأمین کنیم. نکته دیگر این است که یکسری خریدهای خاص درکشور صورت گرفته و در انبارها مانده است و فقط برای این که تاریخ مصرف آن ها نگذرد ممکن است در قالب سبدکالا توزیع شده باشد که هر دو امکان نوعی کار ناسالم اقتصادی است که در کشور صورت می گیرد ولی به هرحال دولت این کار را صورت داده است. در زمان دولت آقای احمدی نژاد کارهای خوبی صورت گرفت. یکسری کارهای بد از لحاظ برآورد اقتصادی یا تأمین اقتصادی هم انجام شد. از جمله کارهای منفی «نگرش پوپولیستی به اقتصاد» بود. توزیع های این مدلی و یارانه های نقدی و غیرنقدی که پرداخت شد بیشتر با هدف جلب نظر انتخاباتی بود. من توصیه ام به دولت آقای روحانی این است که آن روش ها را تکرار نکند. آن روش ها در شأن ملت ایران نیست و کمکی به توسعه زیرساخت اقتصادی کشور نمی کند. در کشورهایی که در منطقه شرق آسیا از بعد اقتصادی پیشرفته هستند یا از جهان سوم کنده شده اند کشورهایی مثل تایوان یا هنگ کنگ یارانه نقدی پرداخت می کنند ولی کشوری مثل کره جنوبی به جای پرداخت یارانه نقدی سیاستی را در پیش گرفت که بر اساس آن از محل« تراوش های ناشی از توسعه اقتصادی» فشار توسعه بر اقشار کم درآمد را کاهش داد و مثلاً نرخ بیکاری به یکباره از 16درصد به 3درصد کاهش می یابد. خیلی فرق است بین این که از یک خانواده یک نفر شاغل باشد و مثلاً ماهی 500 هزارتومان حقوق دریافت کند تا این که آن خانواده هر ماه چشم به راه یارانه ای باشند که جمعاً 100 یا 200 هزارتومان بشود. از لحاظ شأن اجتماعی و نشاط خانوادگی و…. فضای متفاوتی ایجاد می کند. در روزهای اخیر انتقادات نسبت به سیاست های فرهنگی دولت افزایش یافته است. برخی معتقدند که دولت در عرصه سیاستگزاری فرهنگی دچار سردرگمی است و قصد دارد تا همزمان رضایت تمام گروه ها و نیروهای اجتماعی کشور را جلب کند. در صورت درستی این ادعا، راه برون رفت از چنین فضایی چیست؟ من معتقدم که نگاه مبتنی بر سدسازی در حوزه فرهنگی را یک مقدار باید تعدیل کرد. درست است که در دولت برخی افراد یک مقدار نگاه تندتر و افراطی تری داشته و می خواهند سریعاً در مسیر فضای باز فرهنگی حرکت کنند ولی باید گفت که آن نگاه خشک گذشته هم جواب نمی دهد. فرهنگ یا حداقل بخشی از آن یک نوع ذائقه است. در دنیای امروز شما می بینید که همه اقشار جامعه اعم از کارمند، دانشجو، روشنفکر، دانش آموز، زنان خانه دار، هرکدام به نوعی یک راه برای ارتباط با دنیای خارج دارند. شما به طور میانگین از هرخانواده ای حداقل یک نفر را می بینید که در طول روز از طریق اینترنت یا ماهواره با دنیا ارتباط دارد. به عبارت دیگر تمام خانواده های ایرانی از اخبار دنیا نسبتاً آگاه اند. لذا در چنین شرایطی سدسازی بدترین کار است. البته ضعف عمده ای در این رابطه وجود دارد و آن هم این است که دولت هنوز به دو وظیفه خود عمل نکرده است بخش زیادی از این عمل نکردن به وظیفه به دولت گذشته باز می گردد و بخشی از آن هم در صورت کوتاهی دولت یازدهم، گریبانگیر این دولت هم می شود. در قالب فصل اول قانون برنامه پنجم توسعه، دولت موظف است تا پایان سال اول قانون برنامه، 2 سند را آماده و تبدیل به قانون کند. سند اول «سند ملی توسعه روابط فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در سطح بین الملل» است و سند دوم تحت عنوان «نظام جامع رسانه ها» با رویکرد تسهیل فعالیت های بخش غیر دولتی است. این اسناد تکلیف مردم را روشن می کند. الان تناقض در کشور به گونه ای است که در هیئت دولت اعلام می شود که فقط آقای ظریف می تواند از فیس بوک استفاده کند! زمانی که خود دولت طرح هژمون برای توسعه نداشته باشد و به آن توجه نکند از مردم چه توقعی داریم؟ لذا این دو کار باید صورت بگیرد. دولت باید این اسناد را تبدیل به روندی بکند که بخشی از آن نیازمند تصویب در مجلس است. آن موقع تکلیف همه روشن می شود. این طور نباشد که مثلاً بنده برای رأی آوردن و جلب نظر بین مردم و جوانان بیایم ژست بگیرم که طرفدار آزادی فلان خط مجازی هستم و فرد دیگری بیاید و به خاطر این که به اصطلاح دل مومنان را به دست بیاورد علیه فیس بوک حرف بزند! ما باید بپذیریم که باید به ملت ایران از لحاظ بلوغ فکری اتکا و اطمینان کرد. امروز در بسیاری از کشورهای عربی می بینید که به دلیل استفاده از ابزارهای ارتباطی با جهان خارج، زبان انگلیسی شان خوب است و خیلی راحت صحبت می کنند، چون از ابتدا با این فضا و دنیا آشنا شده اند ولی در ایران حتی برخی اساتید دانشگاه و مسئولان مملکتی این توانایی را ندارند.این یک واقعیت است. در دنیای امروز دو اصل فضای مجازی و تسلط بر زبان های بین المللی جزو اصولی است که به بلوغ فکری و توسعه¬ای جوامع کمک می کند. اگر دولت یازدهم انفعالی عمل کند و به آن وظایفی که در قانون برنامه برای تنظیم اسناد آمده عمل نکند، دچار مشکل خواهد شد و شرایطی پیش خواهد آمد که آن وقت مردم جلوتر از دولت عمل خواهد کرد. پس می توان گفت که با تدوین و عمل به این سند بسیاری از ناهماهنگی ها رفع خواهد شد؟ بله، البته سند هنوز مشخص نیست و تدوین نشده است. به هر حال در دنیای کنونی ما واقعیتی داریم تحت عنوان «جهانی شدن» که هم امکانات و گسترش ارتباطات را با خود به همراه می آورد و هم مشکلاتی را ایجاد می کند. بخش اعظم قوانینی که در کشورهای دنیا تصویب می شود متأثر از شرایط بین المللی جدید است. مجلس در این راستا دولت را موظف به تدوین یکسری اسناد و برنامه ها کرده است که همان گونه که عرض کردم در فصل اول قانون برنامه ذیل عنوان «فرهنگ اسلامی ایرانی» آمده است. دولت به این کار عمل نکرده و شاید هم مانعی دارد امّا به هر حال این را باید ارائه دهد. در سال اول قانون برنامه پنجساله ارائه نشد. من امیدوارم حداقل در این دولت تا پایان قانون برنامه این اسناد ارائه شود. هرچند هنوز مدت زیادی از عمر دولت نگذشته، امّا آیا می توان در مورد چگونگی حرکت دولت در مسیر برنامه پنجم توسعه سخن گفت؟ برنامه پنجم توسعه یکسری احکامی داردکه آن ها نشان می دهد دولت در مسیرصحیح حرکت می کند یا نه. به طور مثال نیل به شاخص رشد اقتصادی 8درصد، رسیدن به شاخص رشد صنعتی 8درصد یا کاهش نرخ بیکاری به 7درصد که فعلاً ما از این معیارها عقب هستیم. کاری را که دولت در 6ماهه اول فعالیت خود در پیش گرفت این بود که با تورم و گرانی به عنوان درد ملموس مردم بجنگد. البته بیشتر نگاه تسکینی بود تا توسعه ای. وعده ای که دولت داده این است که در سال آینده وارد فاز پس از تسکین و به اصطلاح پاشویه کردن و تب بری از اقتصاد شود (هرچند قرار بود این مرحله فقط 100 روز طول بکشد). امّا دولت باید هرچه سریع تر وارد فاز توسعه ای شود که در آن رهایی از رکود در دستور کار خواهد بود. برخی معتقدند در این دولت به سیاست خارجی نسبت به سیاست داخلی توجه بیش از حدی شده است و بیشتر مانور دولت در این حوزه بوده که سبب شده سیاست داخلی چه در بعد توسعه سیاسی و چه در بعد توسعه اقتصادی به حاشیه رانده شود. این موضوع را تا چه حد درست می دانید؟ در جمع دوستان دولت افرادی حضور دارند که معتقدند بدون تعدیل شرایط بین المللی امکان پیشبرد امور اقتصادی کشور وجود ندارد. این یک نظر قابل احترام است ولی بنده اعتقادم بر این است که توسعه اقتصادی و سیاسی کشور در درجه اول باید درونگرا باشد، چون ما شاخص های درونی خودمان راشناخته ایم. می دانیم عوامل قدرت و نقاط ضعفمان در داخل چیست و حداقل مدیریت آن ها در اختیار خودمان است. این سامان باید شکل بگیرد ولی آنچه در دولت شکل گرفت بیشتر نگاه به خارج بود. درحال حاضر موضوع سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در عین حال که می تواند معبر و محملی برای گذار از بخشی از مشکلات کشور باشد می تواند یک سراب را هم پیش روی ما شکل بدهد. در فاز اول گفتگو با 1+5 که دوره مقدماتی 6 ماهه است برای رسیدن به یک توافق مقدماتی ایران با حسن نیت همیشگی وارد شد. من در جای دیگری هم گفته ام که در توافقنامه ژنو 3 هدف و تکلیف متقابل برای به نتیجه رسیدن گفتگوها عنوان شد. هدف اول اثبات پاک بودن برنامه هسته‌ای ایران است که تکلیفی است که به ایران مربوط می شود. هدف دوم شناسایی حق هسته‌ای ایران در قالب آژانس و مفاد ان‌‌پی‌تی و سوم نیز پایان دادن به تحریم‌هاست. دو تکلیف آخر به گروه 1+5 مربوط است؛ ایران مطابق آنچه در بیانیه آمده، به تعهد خود پای بند بوده و بازرسان آژانس تعهد ایران را تأیید کرده اند. اما طرف های گفتگو در دو مورد دیگر، انرژی زیادی نگداشته اند. در این مدت تلاش آمریکا و برخی کشورهای غربی برمبنای عدم‌شناسایی حق هسته‌ای ایران و بازی سیاسی آن ها برای عدم‌کاهش تحریم‌ها بوده است. این موضوع در مذاکرات نهایی یعنی جایی که قرار است گفتگوها به نتیجه برسد هشداری برای ماست. من معتقدم که دولت از مذاکرات 1+5 استفاده عملیاتی بکند ولی مانور تبلیغاتی ندهد، چون مانور تبلیغاتی اصولاً به ضرر ماست. به طور مثال من با نگارش نامه رییس جمهور به مقام معظم رهبری در صبح پس از توافق ژنو مخالف بودم. آقای روحانی به گونه ای نامه را نوشتندکه بلافاصله غربی ها احساس کردند ایرانی ها خیلی خوشحال هستند! ایشان در اولین گام و در شرایطی که دستاوردبزرگی نداشتند از آن به عنوان یک پیروزی بزرگ یاد کردند. این نامه می توانست بعد از اجرای نهایی توافق نامه یعنی از بین رفتن تحریم ها و شناسایی دقیق و رسمی حق هسته ای ایران نوشته شود. توافق ژنو البته نسبت به توافقات گذشته ای که ما با 1+5 و قبل از آن با تروئیکای اروپا داشتیم، قابل دفاع است ولی همین هم باعث سوءاستفاده غرب و بازی های جدید آنان شد و معتقدم که این فرایند در مذاکرات نهایی بیشتر خود را نشان خواهد داد. گفتگو با دکتر حشمت الله فلاحت پیشه منبع: رصد /انتهای متن/
لینک را کپی کنید رصد
92/12/26 - 06:45
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 108]
-
گوناگون
پربازدیدترینها