تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
انواع ریل دستگاه‌های CNC + جدول مقایسه معایب و مزایا
خرید سوسیس پرکن اصل با گارانتی
تشخیص دیسک و صفحه اصلی از تقلبی (6 راه ساده)
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
ده راهنمایی برای نوازندگان مبتدی یوکللی
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1806944652
"یک پایان زیبا . . . "
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: سه‌شنبه ۱۳ اسفند ۱۳۹۲ - ۱۷:۰۰
شب‌های کارتن‌خوابی و روزهای در به دری به دنبال مواد، دیگر گذشت. گذشت آن زمانی که در گوشه و کنار خیابان‌های این شهر روز را با خماری و شب را لابه لای کارتن‌ها به صبح می‌رساند. حالا بی‌نام و نشان‌ها به آغوش جامعه برگشته‌اند و از مردم می‌خواهند آنها را ببخشند و باورشان کنند. به گزارش خبرنگار «شهری» خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، یازده کیلومتر از خیابان ولیعصر در فاصله میدان تجریش تا چهارراه ولیعصر راه کوتاهی نیست؛ مسیری که بهبود یافتگان مرکز طلوع بی‌نام و نشان‌ها امروز برای جمع کردن ته سیگارهای کف خیابان انتخاب کردند. 150 نفری می‌شوند. همه با کاورهای زرد رنگ و کیسه‌هایی پر از ته سیگار و می‌خواهند جبران کنند تمام روزهایی را که به قول خودشان به خود و جامعه صدمه زده‌اند. می‌خواهند عذرخواهی کنند از درختان، از خیابان‌های شهر و از مردم. می‌خواهند با این کار راه بازگشت به جامعه را هموار کنند. درخواست‌هایشان را روی کاورهایشان نوشته‌اند: «ببخش و باورم کن» "مجید" یکی از همین بهبود یافتگان است. 45 سال دارد و یک سالی می‌شود که پاک شده، می‌گوید بیماری‌اش اجازه نداده که به خسارتی که می‌زند، فکر کند. اما حالا به یک پاکی روحانی رسیده است. هنوز آثار مواد بر چهره این فارغ‌التحصیل مهندسی مکانیک دانشگاه فردوسی مانده است. اما پشت چهره‌اش قلب مهربانی دارد و می‌گوید: " بعد از این سعی می‌کنم یک طلوعی باشم برای افرادی مثل خودم " علی یکی دیگر از این افراد است. می‌گوید قبل از آشنایی با موسسه طلوع، 18 کمپ ترک اعتیاد عوض کرده و در آنها چیزی جز زور، کتک و تهدید ندیده است:" هر جا می‌رفتم عشق را ندیدم، به جز اینکه فقط پول می‌گرفتند. از 35 تا 280 هزار تومان. اما در طلوع، عشق را دیدم. یک شب آمدند و با عشق به ما غذا و پتو دادند. دعوتم کردند که پاک شوم؛ بدون پول، بدون منت". طلوعی‌ها در پیاده‌رو راه می‌روند و ته سیگارها را جمع می‌کنند؛ گاهی می‌ایستند و به عابران گل هدیه می‌دهند؛ عابرانی که با تعجب نگاهشان می‌کنند، پرس‌وجو می‌کنند و بعد با نگاه‌هایی تحسین‌آمیز رد می‌شوند. در کنار خیابان آقای جا افتاده‌ای سیگار می‌کشد. بی‌نام و نشان‌ها نزدیکش می‌روند و سیگار را از لبانش برداشته و گلی در دستانش می‌گذارند. مرد لبخند می‌زند و عکاس‌ها، عکس می‌گیرند. کمی بعد یکی از بچه‌ها خودش به سمتم می‌آید و با هیجان این ماجرا را تعریف می‌کند. نامش «محمد» است و 32 سال دارد. می‌گوید امروز هر فرد سیگاری که دیدیم، سیگارشان را خاموش کردیم و به آنها یک شاخه گل دادیم، خیلی خوشحال شدند. خودش هشت - نه ماه نیکوتین مصرف می‌کرده و تازه 11 ماه است که پاک شده است. ریکوردر را که می‌بیند، می‌پرسد: از رادیو پخش می‌شود؟ بی‌نام و نشان‌ها آماده‌اند که شنیده شوند. دوست دیگرش شاعرانه صحبت می‌کند، می‌گوید: زندگی زیباست و روزی زیباتر می‌شود که بدون دخانیات باشد؛ به امید آن روز. به فرهنگسرای سرو که می‌رسیم، می‌ایستند تا کمی استراحت کنند و آبمیوه و شیرینی بخورند. فرصتی می‌شود که با یکی از جوان‌ترهایشان صحبت کنیم که البته زیاد هم دوست ندارد حرف بزند. 22 ساله است و 22 ماه است که پاک شده، می‌گوید مدت زیادی به جامعه و محیط زیست آسیب رسانده‌ام. اما امروز آمده‌ام تا جامعه مرا بپذیرد. استراحت که تمام می‌شود، صدای محکم و مردانه‌ای بلند می‌شود: یک نی روی زمین افتاده، پیدایش کنید. صدا، صدای اکبر رجبی است که همه "عمو اکبر" صدایش می‌کنند. طلوعی‌ها گوش به فرمان او هستند و به دنبال نی می‌گردند. اکبر آقا تاکید می‌کند که نباید هیچ آشغالی روی زمین بماند. دیگری هفت ماه است که از مواد پاک شده اما سیگار را 14 روز پیش ترک کرده است. نامش «علیرضا» است و برای همه سیگاری‌ها یک پیام دارد: "باور کنید که می‌توانیم، این راه رهایی از دخانیات است". علیرضا چهار سال کارتن‌خواب بوده؛ دورانی که با سیگار کشیدن شروع شده است. حالا او متوجه خسارت‌هایی که به خود و دیگران زده، شده؛ مادرش میگرن گرفته و تنگی نفس دارد. علیرضا اشتباهش را پذیرفته و می‌گوید: "ما درست می‌شویم. از مردم می‌خواهم فرصت یک بار اشتباه کردن را به ما بدهد و دوستمان داشته باشد". دیگر نزدیک به ساعت ناهار است و برخی خسته شده‌اند و به نرده‌های پارک ساعی تکیه داده‌اند. محمد یکی از همین بچه‌هاست. او 42 ساله است و می‌گوید که خدا را در موسسه حس کرده است. محمد که حالا 14 ماه است پاک شده، فوق لیسانس تکنولوژی پرواز دارد و در یکی از ارگان‌های دولتی کار می‌کرده است. او به ماجرای صابر اشاره می‌کند و می‌گوید که با دیدن صابر، باور کرده که می‌تواند تغییر کند. اما صابر کیست؟ صابر بدون شک قهرمان امروز است. او صبح اولین سیگار را از زمین برداشته است. صابر متولد 70 سال است و 18 سال به خاطر یک باور غلط، روی صندلی چرخ‌دار نشسته بوده است. اما به تازگی و با همت بلندش توانسته روی پاهای خودش بایستد. صابر کمی در حرف زدن مشکل دارد، اما زیبا صحبت می‌کند. از شیراز آمده تهران تا امروز در کنار بهبود یافتگان باشد. می‌گوید می‌خواستم به آنهایی که سیگار بکشند، بگویم دیگر این کار را نکنند تا سرطان نگیرند. از او درباره اولین باری که توانسته روی پای خودش بایستد، می‌پرسم: می‌گوید خدا کمک کرد. «خدا» را چند بار زیر لب تکرار می‌کند. صابر و کارتن‌خواب‌ها، یک وجهه مشترک دارند؛ هر دو اراده کرده‌اند تا حرکت کنند. اکبر رجبی، مدیر گروه بی‌نام و نشان‌ها است کسی که اطرافیان می‌گویند ایده این کار، برای او بوده است اما خودش معتقد است این یک فکر و حرکتی جمعی است. از او می‌پرسم چه طور توانسته این باور را در کارتن‌خواب‌ها ایجاد کند. تا امروز، کیسه به دست بگیرند و از مردم عذرخواهی کنند. اکبر آقا می‌گوید جایی خوانده که «یک دسته کلاغ، از مترسکی که ایستاده می‌ترسند.» او می‌گوید: این کارتن‌خواب‌ها، کسی را لازم داشته‌اند که کنارشان باشند. کسی که به آنها، روح قشنگشان را یادآوری کند. او از بازدیدهایی که از محل زندگی کارتن‌خواب‌ها داشته تعریف می‌کند و می‌گوید برخی از آنها، در همان‌جا، «جارو» دارند و ته سیگار برمی‌دارند. عمو اکبر می‌گوید ما دنبال تغییر آدم‌ها هستیم و از شازده کوچولو، نقل می‌کند که «آدم‌ها باید اهلی شوند.» وقتی که آدم‌ها اهلی شوند، کارشان به گریه می‌کشد. اکبر آقا می‌گوید امروز چند نفر آمده‌اند و قوطی‌های سیگارشان را به او داده‌اند و گفته‌اند که می‌خواهند ترک کنند. چشم‌هایش را به درختان خیابان ولیعصر دوخته، می‌گوید: با حرکتی که از پای همین درخت‌ها آغاز کردیم و عذرخواهی که صورت گرفته، قول می‌دهم این درخت‌ها، امسال زودتر شکوفه بزنند و این کار را کارتن‌خواب‌های این شهر کرده‌اند. به گزارش ایسنا، کارتن‌خواب‌های سابق و بهبود‌یافتگان امروز، دغدغه‌های زیادی دارند. انگار جامعه هنوز آنطور که باید آغوشش را برایشان باز نکرد. اما آنها امید دارند. علی، 42 ساله است و 42 روز است که پاک شده، شعر می‌گوید و قسمتی از شعرهای به قول خودش "زیر خاکی‌اش" را برایم می‌خواند: "شاید نشود به گذشته بازگشت و یک آغاز زیبا ساخت، ولی می‌شود هم‌اکنون آغاز کرد و یک پایان زیبا ساخت". انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 41]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها