تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837817588
مصرف خون در کشور مدیریت نمی‌شود
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
با علی‌اکبر پورفتح الله، رئیس سازمان انتقال خون مصرف خون در کشور مدیریت نمی‌شود بسیاری از ایرانیانی که از خدمات مراکز درمانی کشورهای توسعه یافته استفاده کرده‌اند، اهدای خون رایگان در ایران برایشان یک اتفاق جالب و غرورآمیز است که نظیرش در دنیا بسختی پیدا می‌شود. اما همین دسترسی ساده و رایگان به خون‌های اهدایی، دردسرهای خاص خودش را هم به وجود آورده است.
رئیس سازمان انتقال خون در گفت وگو با جام جم از رایگان بخشیدن خون به مراکز درمانی انتقاد می کند و معتقد است که مثل همه کشورهای توسعه یافته، باید اقتصاد خون در کشور جدی گرفته شود. به اعتقاد علی اکبر پورفتح الله، نباید خون را به طور رایگان در اختیار بیماران قرار دهیم و باید مدیریت بهتری بر مصرف خون های اهدایی اعمال شود. جدای از بحث اقتصاد خون که بتازگی در محافل خبری از آن بحث می شود، موضوع سلامت خون های اهدایی هم از دیگر مسائل مهمی است که با این مقام مسئول در میان گذاشته شد؛ مساله ای که در صورت جدی نگرفتن می تواند سالانه جان صدها هزار بیمار ایرانی را تهدید کند. مشروح گفت وگوی جام جم با رئیس سازمان انتقال خون را از نظر می گذرانید. ایران جزو معدود کشورهایی است که خون فروشی در بین مردم آن وجود ندارد و شهروندان برای اهدای خون هیچ گونه چشمداشت مالی ندارند، اما صف های شلوغ و امکانات نامناسب در برخی پایگاه های انتقال خون کشور، در شان اهداکنندگان نیست و به نظر می رسد سازمان انتقال خون قدر این همه اهداکننده خیر را نمی داند. مثلا حتی اگر در گذشته به اهداکنندگان خون آبمیوه رایگان می دادند، این روزها حتی همان آبمیوه را هم از مراجعه کنندگان دریغ می کنند. اول این که من معتقدم اهداکننده خون، فقط سرمایه سازمان انتقال خون نیست، بلکه باید به اهداکننده خون به عنوان سرمایه ملی نگاه شود. ما در زمینه اهدای خون، بحثی داریم با عنوان اهدای خون بدون پاداش. در این تعریف، اهداکننده خون حتی با دید سلامت هم برای اهدای خون اقدام نمی کند. سازمان جهانی بهداشت هم می گوید حتی اهداکننده را با وعده سلامت به اهدای خون دعوت نکنید. همان طور که می بینید، هم در تبلیغاتمان این موضوع را قطع کرده ایم و اهداکننده را با وعده های سلامت یا آزمایش خون رایگان به این کار دعوت نمی کنیم. اهداکننده فقط با انگیزه انسانی مراجعه می کند که این بحث در بسیاری از کشورها نیز وجود دارد. اهداکنندگان خون در کشور ما نیز بدون هیچ گونه چشمداشتی به این کار اقدام می کنند. مطالعات متعدد نشان داده است هر کسی اهداکننده خون نمی شود. شاید شما بتوانید آموزش بدهید و تغییر نگرش ایجاد کنید تا مردم اهدای خون را امر مطلوبی بدانند، اما وقتی قرار باشد فردی روی تخت اهدای خون بنشیند، سوزن تزریق را تحمل کرده و خون اهدا کند، در این شرایط هر کسی حاضر نیست این کار را انجام دهد. اصلا پذیرایی هم در فهرست خدمات سازمان نیست و در گذشته فقط برای جبران خون از دسته رفته فرد اهداکننده پذیرایی انجام می شد. وقتی فردی 450 سی سی خون اهدا می کند، مستعد کم حالی می شود و به همین دلیل است که به بیمار می گوییم بعد از اهدای خون، حداقل 15 دقیقه در آن پایگاه انتقال خون بماند و صبر کند که حتی این صبر هم جزو پذیرایی ما نیست. درست است کسی برای آبمیوه خون اهدا نمی کند، اما اهداکننده ای که به قول شما 450 سی سی خونش را رایگان می بخشد، نباید حداقل از او به صورت کلامی، قدردانی و تشکر شود؟ به نظر شما چه تشکر بالاتر از این است که فردی با اهدای خونش، جان کسی را نجات می دهد و اصلا جلیلی بالاتر از این داریم؟ حرف من این است که اهداکنندگان ما این موضوع را درک کرده اند و بجز پاداش معنوی، انتظار تقدیر ندارند.قطعا کسی که خون اهدا می کند، دنبال پاداش مادی نیست و شاید انتظار تشکر هم نداشته باشد ولی حرف ما هم این است که نباید این اهداکننده که به اعتقاد شما جزو سرمایه های ملی است، مورد آزار و اذیت قرار بگیرد، مثلا همین اواخر کارت اهدای خون به آدرس اهداکننده فرستاده نمی شود و به اهداکننده می گویند خودتان برای دریافت کارت اهدای خون مراجعه کنید. یعنی سازمان انتقال خون حاضر نیست حتی در ازای دریافت خون رایگان، برگه اهدای خون را به آدرس اهداکننده بفرستد. می پذیرم که این بحث قابل طرح است و مثلا ثبت الکترونیک آدرس فرد اهداکننده می تواند تا حد زیادی مشکلات اینچنینی را رفع کند. این بحث هایی هم که مطرح می کنید کاملا درست است، اما باید بپذیرید ما هم یک مجموعه دولتی با مجموعه ای از محدودیت های رایج در ساختارهای دولتی هستیم. این مشکلات به این دلیل است که ما هم مشکلات خاص تشکیلات دولتی را داریم. مثلا زمانی تلاش می کردم برای اهداکنندگان، یک ردیف اعتباری ویژه اهداکنندگان جذب کنم تا به وسیله آن کار فرهنگسازی انجام دهیم و مردم را برای اهدای خون تشویق کنیم، اما وقتی این موضوع را به لایحه بودجه کشور بردیم، همه جا خط خورد و می گفتند اگر قرار بر انجام کار فرهنگی است که ما رسانه ملی و سازمان تبلیغات داریم. البته این استدلال درست بود، ولی در کل می خواهم بگویم ما با چنین محدودیتی در ساختارهای دولتی روبه رو هستیم که گاهی این محدودیت ها موجب بروز چنین مشکلاتی می شود. اما جالب است با وجود چنین مشکلاتی، باز هم میزان اهدای خون در کشور ما از بسیاری کشورهای همسایه بالاتر است؟ بله، همین طور است. من از نزدیک مراکز انتقال خون در مصر را دیده ام و انگلیسی ها برای آنان، مراکز انتقال خون مجهزی ساخته اند، اما در این کشور اهداکننده خون در پایگاه های انتقال خون وجود ندارد و در بیمارستان ها التماس می کنند که افراد اهدای خون انجام بدهند، اما ما در کشور یک سرمایه ملی اهداکننده خون داریم که در دیگر کشورهای همسایه نظیر آن وجود ندارد. آمار اهدای خون در کشور چند واحد به ازای جمعیت است؟ آمار سالانه اهدای خون در کشور، دو میلیون و صدهزار واحد خون است که این آمار، رقم افتخارآمیزی است. ما به ازای هر هزار ایرانی، 27 واحد اهدای خون داریم و به همین دلیل است که با قاطعیت اعلام می کنم هیچ کشور در حال توسعه ای این آمار اهدای خون را ندارد. در کشورهای در حال توسعه ای که به آن اشاره کردید، به ازای هر هزار نفر، چند واحد اهدای خون وجود دارد؟ در این کشورها، این شاخص 12 واحد اهدای خون به ازای هر هزار نفر جمعیت است ولی در کشورهای توسعه یافته، 35 واحد اهدای خون به ازای هر هزار نفر جمعیت وجود دارد. آیا هم اکنون همه خون های اهدایی در کشور داوطلبانه است یا این که مثل یک دهه گذشته، قسمتی از خون های اهدایی به شکل اجباری از مردم جمع آوری می شود؟ نخیر، هم اکنون همه خون های اهدایی در کشور داوطلبانه است. در ده تا 12 سال پیش، قاعده ای وجود داشت مبنی بر این که اگر شما مثلا چهار واحد خون نیاز داشتید باید چهار واحد خون جایگزین اهدا می کردید. برای این کار هم یا قبلا باید کارت خون می داشتید یا این که به ازای واحدهای خونی که دریافت می کردید، چند نفر را برای اهدای خون به جایگزینی خود معرفی می کردید، اما هم اکنون در کشور ما اهدای خون کاملا داوطلبانه انجام می شود که این موضوع هم در بین کشورهای در حال توسعه، نادر است. چند درصد از این افراد داوطلب اهدای خون به صورت مداوم به اهدای خون اقدام می کنند؟ الان بیش از 52 درصد اهدا کنندگان خون در کشور، اهداکننده مستمر هستند؛ یعنی اهداکنندگانی که حداقل سالی دوبار اهدای خون را انجام می دهند. برایم جالب بود در سفری که بتازگی به شیراز داشتم، برف و کولاک این شهر را تعطیل کرده بود و بندرت کسی در خیابان پیدا می شد. به همین دلیل ذخایر خونی هم پایین آمده بود و چون نمی توانیم بیشتر از چهار روز پلاکت های خون را نگهداری کنیم، همکاران ما در این شهر فراخوان اهدای خون دادند و بلافاصله حدود 70 نفر اهداکننده به مراکز انتقال خون مراجعه کردند. به همین دلایل است که باز هم تاکید می کنم این افراد، سرمایه های ملی کشور هستند. آیا این سرمایه های ملی که به آن تاکید دارید، برای نسل های آینده هم به یادگار می ماند؟ چه خطری وجود این سرمایه های ملی را تهدید می کند؟ اتفاقا من برای جمعیت اهداکنندگان خون در کشور و این سرمایه های ملی، نگرانی های زیادی دارم. جامعه ما در حال حرکت به سمت سالمندی است و در این گونه جوامع، میزان اهدای خون کاهش پیدا کرده ولی نیاز به فرآورده های خونی افزایش پیدا می کند. مصرف پلاکت های خونی در کشور ما در حال افزایش است و دلیل این موضوع هم سالمندی است. سرطان ها نیز در سنین بالاتر و جوامع سالمند افزایش بیشتری دارد و بین این بیماران نیز مصرف پلاکت های خونی افزایش پیدا می کند. بنابراین باید به بحث اهداکنندگان توجه ویژه ای شود و این کار هم همان طور که گفتم در زمره وظایف بسیاری از سازمان هاست. جدای از خطراتی که برای این سرمایه ملی وجود دارد، چه خطراتی دریافت کنندگان خون های اهدایی را تهدید می کند؟ در واقع چه تضمینی وجود دارد پرونده انتقال خون های آلوده که بیماران هموفیلی را به ایدز مبتلا کرد، دوباره در ایران تکرار نشود؟ «خون سالم با من آغاز می شود» یکی از شعارهای سازمان جهانی بهداشت بود. مفهوم این شعار این است که باید تعهد اجتماعی را بالاتر ببریم. امروزه می گویند فناوری نمی تواند سلامت خون را به طور کامل تضمین کند، درست است که فناوری می تواند تا حدی سلامت خون را ارتقا بخشد، اما خطر صفر انتقال خون که آرزوی ماست، فقط با مشارکت اهداکنندگان میسر می شود. من نمی خواهم الان درباره حواشی این پرونده صحبت کنم و به دلیل این که در آن زمان، اطلاعات نادرستی از سوی رسانه ها منتشر شد، موضوع هم بدرستی موشکافی نشد. مثلا تا سال 1996 میلادی، هیچ تستی که بیماری هپاتیت C را تشخیص بدهد، در جامعه وجود نداشت. بیماری ایدز و هپاتیت C، یک بیماری نوظهور بود. الان در بحث جنون گاوی هم همین طور است و این بیماری می تواند از طریق خون منتقل شود. می توانم 20 نوع بیماری نوظهور طی 20 سال اخیر را نام ببرم که می تواند از طریق فرآورده های خونی منتقل شود. حال سوالم این است اگر بیماری جنون گاوی در جامعه ظهور پیدا کرد، سازمان انتقال خون مقصر است؟ وقتی بیماری نوظهور در جامعه به وجود می آید، تا وقتی برنامه های پیشگیری برای آن تدوین نشود، هیچ کسی مقصر نیست. این واقعیت در همه جای دنیا وجود دارد. من با قاطعیت می توانم بگویم انتقال خون آلوده به ایدز و هپاتیت C در آن مقطع زمانی بسیار کمتر از کشورهای دیگر بود و به همین دلیل است که می گویم حتی باید سازمان انتقال خون در آن مقطع زمانی، پاداش دریافت می کرد. موارد متعددی وجود دارد که علم و فناوری نتوانسته است به کمک ما بیاید. مثلا در همین بحث پشه مالاریا هیچ تستی وجود ندارد که افراد مبتلا به نیش این حشره را صد درصد مشخص کند و تست های مختلف فقط می تواند در 80 درصد موارد به تشخیص صحیح منجر شود. حالا در این شرایط، فردی که به منطقه مالاریاخیز مسافرت کرده است، باید تا یک سال از اهدای خون معاف شود. در مورد جنون گاوی هم همین اتفاق افتاد و چون منشا این بیماری در انگلستان بود و از فضولات دام به عنوان خوراک دام استفاده شد، در نتیجه همه افرادی که در آن مقطع زمانی به انگلستان مسافرت کرده بودند، از اهدای خون معاف شدند و همین مساله تا حد زیادی جلوی انتشار بیماری را گرفت. به همین دلیل است که می گوییم همه باید این سازمان ملی را کمک کنند تا جهتگیری سازمان به سمت افزایش اهداکنندگان آگاه و متعهد باشد. شما می گویید هیچ وقت خطر انتقال خون به صفر نمی رسد و همیشه هم فناوری به کمکمان نمی آید. پس چه راهی باقی می ماند که یک فرد دریافت کننده خون اهدایی، خیالش از بابت سالم بودن خون راحت شود؟ یک بخش مهم کار این است که به فرد اهداکننده آموزش داده شود. به طور مثال، باید به فرد اهداکننده خون متذکر شد تا 72 ساعت بعد از مراجعه به دندانپزشکی اقدام به اهدای خون نکند، زیرا احتمال انتقال آلودگی خونی از این طریق وجود دارد. بخش مهم بعدی در رابطه با سلامت خون های اهدایی، وظیفه سازمان انتقال خون است که می توانم اطمینان دهم در این حوزه از بسیاری از کشورهای در حال توسعه جلوتر هستیم. خون های اهدایی در کشور ما از نظر مبتلا نبودن به ایدز، هپاتیت B و سیفلیس، به طور وسواس گونه ای کنترل می شود. ما هم اکنون از بهترین مواد، ابزار و کیت های تشخیصی استفاده می کنیم و سیستم انتقال خون کاملا خودکار و تحت کنترل است و از این نظر مردم آسودگی خاطر داشته باشند. در این شرایط سوال مهم اینجاست که چرا همین خون اهدایی که با هزار زحمت، آزمایش های مختلف و صرف هزینه نگهداری می شود، بدون حساب و کتاب مصرف می شود؟ فکر نمی کنید رایگان بودن خون در ایران باعث شده مراکز درمانی در زمینه مصرف خون های اهدایی افراط کنند؟ اعتقاد داریم پزشکی که خون های اهدایی را مصرف می کند باید مسئولیت شعار «اهدای خون سالم، اهدای زندگی است» را بپذیرد. پزشک تجویزکننده خون باید زمانی خون اهدایی را تزریق کند که جان فرد در خطر باشد و در غیر این صورت، حق تزریق خون را ندارد. اما متاسفانه در کشور ما، مصرف خون منطقی نیست و مدیریت درستی در زمینه مصرف خون وجود ندارد. در ادبیات انتقال خون می گویند خون سالم، خونی است که مصرف نشود، یعنی به هر حال مصرف یک فرآورده خون می تواند تاثیرات زیادی روی سلامت افراد داشته باشد. در کشور ما به انتقال خون با دید ساده نگاه می کنند، در حالی که انتقال خون هم یک نوع عمل پیوند است و فرق چندانی با عمل پیوند کلیه ندارد. فقط چون در انتقال خون فرآیند ساده تری انجام می شود، مردم هم آن را ساده نگاه می کنند. در حالی که وقتی شما خون اهدایی را دریافت می کنید، در واقع 450 سی سی سلول از یک انسان دیگر را به بدن خود منتقل کرده اید، آن هم انسانی که می گوییم هنوز ناشناخته مانده است. با یک انتقال خون ممکن است هزاران پیامد مختلف برای بیمار به وجود بیاید، اما برخی پزشکان این نکات را رعایت نمی کنند. حتی می گویند برخی جراحان برای انجام هر عمل جراحی تا وقتی چند واحد خون در اختیارشان قرار نگیرد، دست به چاقوی جراحی نمی زنند؟ بله، همین طور است. چون خون به طور رایگان در اختیار مراکز درمانی قرار می گیرد، برخی پزشکان قدر این خون های اهدایی را نمی دانند. حتی گاهی به این خون های اهدایی به دید تجاری نگاه می شود، مثلا پزشک برای این که بیمار پس از مرخص شدن سرحال تر باشد، چند واحد خون به او تزریق می کند. اصلا دوپینگ خون در ورزش هم مطرح می شود و بیمار با رضایت بیشتری، مرکز درمانی را ترک می کند. اگر در کشور ما مدیریت درستی بر خون های اهدایی اعمال شود، در نتیجه اهدای هر واحد خون، اهدای زندگی خواهد بود. شما عنوان می کنید چون خون به طور رایگان در اختیار مراکز درمانی قرار می گیرد، برخی پزشکان قدر این خون های اهدایی را نمی دانند. در مصاحبه های دیگر هم بارها بر اقتصاد خون تاکید کرده اید. آیا واقعا به خون فروشی اعتقاد دارید؟ اول این که من با کلمه خون فروشی موافق نیستم و این ادبیاتی است که در رسانه ها متداول شده است. در همه جای دنیا، خون را به عنوان کالای رایگان در اختیار مراکز درمانی قرار نمی دهند و خون در کشورهای توسعه یافته ارزش دارد. برای تهیه یک فرآورده خونی سالم، آزمایش و هزینه های زیادی انجام می شود و هزینه های انتقال خون واقعا سرسام آور است. ما برآورد کردیم و دیدیم هر کیسه خونی که از سازمان انتقال خون خارج می شود و مراحل آزمایش و آمادگی تجویز آن فراهم می شود، 75 هزار تومان برای سازمان هزینه دارد. معتقدم اگر بحث اقتصاد پزشکی و اقتصاد انتقال خون جدی گرفته شود، هم برای بیماران و هم برای مراکز درمانی مفید خواهد بود. اما توجه داشته باشید مردم همین الان هم بیش از 70 درصد هزینه های درمان را پرداخت می کنند و اگر قرار باشد برای دریافت واحدهای خونی هم پول بدهند که دیگر پولی در جیب بیمار نمی ماند؟ ما هم نمی گوییم هزینه انتقال خون از جیب مردم خارج شود، بلکه می گوییم اگر بیمه ها وارد این موضوع شوند، بحث اقتصاد خون شکوفا می شود. چرا بیمه ها باید هزینه های خود را اضافه کنند، آن هم وقتی خون به طور رایگان به دست بیمار می رسد؟ اتفاقا این موضوع به نفع بیمه هاست. ما با منطق اثبات می کنیم در صورت حمایت بیمه ها از اقتصاد خون، هزینه های بیماران و مخارج بیمه ها کاهش پیدا می کند. مثلا در تحقیقی که در کشور آمریکا انجام شد، مشخص شد در صورت استفاده از کیسه فیلتردار خون، 1.2 روز زودتر از موعد تعیین شده، بیمار مرخص می شود و حال در این شرایط، این موضوع هم به نفع بیمه ها و هم به نفع بیماران است. البته شاید در ظاهر، بیمه ها موظف می شوند برای خرید کیسه خون فیلتردار بیشتر هزینه کنند، اما در بلند مدت و سطح کلان این موضوع به نفع بیمه هاست و بیمار زودتر از بیمارستان مرخص می شود. در تهیه پلاکت های خونی هم همین موضوع وجود دارد و برای تهیه یک واحد درمانی، پلاکت خون پنج اهداکننده جدا می شود، در حالی که اگر 700 هزار تومان صرف خرید دستگاه کنیم، می توانیم اهدای مستقیم پلاکت خون داشته باشیم که هم اقتصادی تر است و هم خطر آلودگی فرآورده های خونی کاهش پیدا می کند. درخصوص ورود بیمه ها به بحث تعرفه گذاری خدمات انتقال خون با خود بیمه ها هم وارد مذاکره شده اید؟ بله، ما بتازگی تعرفه های تازه انتقال خون را به بیمه ها داده ایم و مثلا در نظر داریم برای خون اشعه داده شده که برای نوزادان نارس یک امر ضروری است، از حمایت بیمه ها برخوردار شویم. با توجه به این که سازمان های بیمه گر برای سال آینده از بودجه های خوبی برخوردار شده اند، امید داریم که از تعرفه های ما هم حمایت کنند. بر این باوریم ورود بیمه ها به بحث تعرفه گذاری انتقال خون در وهله اول به نفع خود بیمه ها تمام می شود و اصلا به نفع ما نیست و فقط کار ما را بیشتر می کند. در این زمینه پیشنهادهایمان را به سازمان های بیمه گر داده ایم و امیدواریم بتوانیم تعامل خوبی با آنها برقرار کنیم. کار افتتاح پالایشگاه خون به کجا رسید؟ به نظر می رسد پس از گذشت بیش از یک دهه، امیدی به افتتاح این پالایشگاه نیست. سیاست های جدید بخش درمان درباره افتتاح پالایشگاه خون به گونه ای است که مسئولان وزارت بهداشت از ورود بخش خصوصی به صنعت پلاسما استقبال می کنند و مراحل واگذاری پالایشگاه به چند شرکت خصوصی در اواخر دولت قبلی انجام شده است و در دولت جدید هم این سیاست پیگیری می شود. می توانید زمان دقیقی برای افتتاح پالایشگاه خون بگویید؛ چون تاخیر چند ساله در افتتاح این پالایشگاه در حال ثبت رکوردی جدید است؟ نه، نمی توانم زمان دقیق بگویم، چون این پالایشگاه در حال واگذاری به بخش خصوصی است و آنها هستند که باید زمان افتتاح را عنوان کنند، اما بزودی دو تا سه پالایشگاه خون دیگر هم از سوی بخش خصوصی تاسیس می شود و در آینده این پالایشگاه ها از رشد بیشتری برخوردار خواهد شد. امین جلالوند / گروه جامعه
دوشنبه 12 اسفند 1392 1:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 183]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها