محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845670014
وعده دیدار تنها دلخوشی مادر
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
وعده دیدار تنها دلخوشی مادر شهرری- ایرنا- ساعت ها و روزهای هفته را در این زندگی ماشینی پر سر و صدا تنها با این امید سپری می کند قرارش روز پنجشنبه بر سر مزار تا چند لحظه از عمر خود را با فرزندش درد و دلی کند این مادر شهید.
به گزارش ایرنا، مادر شهید ˈمحمدرضا علی گلیانˈ خود می گوید تنها دلخوشی ام ، وعده دیدارهای گاه به گاه روزهای پنجشنبه است.
چهره اش نورانی است که؛ نشان ایمانی محکم و استوار از جنس حضرت زینب (س) است و لایق قربانی دادن. دامنش محل معراج و دستانش پلکان عروج مادر شهید است و تقدیری اگر هست؛ به واسطه فرزندی است که جانش را در جهاد فی سبیل الله تقدیم معبود خود کرده است.
اما او جهادی بس عظیم انجام داده است و میدهد او دل کنده از هر آنچه که زندگی اش بوده و ˈمحمدرضاˈ سراغ دل خویش رفته است. راه افتادنش را، زبان گشودنش را، قد کشیدنش همه را با چشمان و گوش هایش شنیده و دیده است و زمان آزمون الهی، مردانه پای اعتقاداتش ایستاده و فقط گفته است ˈبروˈ و...
*** مادر شهید محمدرضا علی گلیان
نامش ˈکبری ایپک لوˈ است. مادر چهار پسر و یک دختر. محمدرضایش فرزند چهارم خانواده است. زرنگ ودرس خوان. آنقدر که همه امید به رتبه نخست کنکورش داشتند. اما دلش را خدا در دانشگاه دیگری پذیرفت. جبهه شد مکان تحصیلش و خاک شلمچه محل پذیرفتن و عروج.
محمدرضا سال چهارم دبیرستان رشته الکترونیک بود. خیلی درس خوان بود. همیشه شاگرد اول بود. اونقدر با استاداش رابطه اش خوب بود که حد نداشت. یه روز که رفته بودم مدرسه شون دیدم رو شونه معلمشونه. اول فکر کردم دوستشه. گفتن نه بابا این معلمشونه. اونقدر که با اینها دوست و صمیمی بود.
بعد شهادتشم که مدیرشون اومد وبراش سخنرانی کرد و گریه و زاری.اصلا یه چیز دیگه ای بود. یه چیز می گم یه چیز می شنوی. من همه بچه هام مومن و مذهبی هستن ولی هیچ کدوم به پای محمدرضا نمی رسن.
برای بار دوم که داشت می رفت جبهه گفتم محمدرضا نرو بمون برای کنکور بخون. گفت مامان تو که می دونی من اگه کنکور بدم نفر اول می شم. حالا بزار برم جبهه. بیست چهارم دی ماه شهید شد دیگه بر نگشت که کنکور بده.
پدر را محمدرضا، خود راهی جبهه کرده است. آنقدر با پدر رفت و آمد که شهادت قسمت خودش شد و رساندن خبر شهادتش به مادر نیز قسمت همسر شد. سخت و جانگاه بود خبر شهادت فرزند را پدر به مادر برساند. اما گویا خدا این بار خود، پدر را قاصد این خبر کرده است.
محمدرضا اونقدر تو گوش پدرش خوند که بابا تو جبهه به شما نیاز هست؛ پدرش هم به عنوان راننده رفت جبهه. خبر شهادتش رو هم پدرش برامون آورد.
تو کربلای 5 تو خط مقدم بود. تیکه تیکه شده بود. دستاش، پاهاش همه جاش تیکه تیکه و قطع شده بود. فقط صورتش یه کم سالم مونده بود. یکی از دوست هاش مجروح شده بود. گفته بود اگه محمدرضا رو از زمین جمع نکنید منو هم عقب منتقل نکنید من هم نمی یام. دیگه مجبور شده بودن، محمدرضا رو هم به عقب منتقل کنند.
که اگه نمی کردن احتمالا مفقود می شد. به پدرش گفته بودن که پسرت مجروح شده. برو ببینش. رفته بود دیده بود که شهید شده. اومد که خونه، یک روز به ما نگفت. فرداش خبرشو بهمون گفت. من اصلا صدام در نمی یومد. می گفتم کسی نباید صدای منو بشنوه. خیلی برام مهم بود کسی صدای گریه منو نشنوه.
محمدرضا جمعا دو بار رفت جبهه. بار آخر مهر رفت و بیست و چهارم دی شهید شد. بار آخر که داشت می رفت، همش پشت سرش آب می ریختم. می گفتم برو ان شاالله بر می گردی. ولی رفت و عاقبت بخیر شد زیرا برگشت به دنیا چیزی جز خسران نیست.
***شهید محمدرضا علی گلیان
کارهایش مخلصانه بود و فقط برای رضای خدا. همین کارهای بی ریایش بود که او را از دیگران متمایز می ساخت. مانند مهمانی بود که هر لحظه عزم سفر بر سر داشت. همه اهل خانه همین حس را نسبت به او داشتند.
از بس این بچه، بچه خوبی بود که حد نداشت. از وقتی که خودش رو شناخت، بچه هایی که تو کوچه بودن رو می آورد تو خونه و بهشون نماز یاد می داد. تقریبا 10 سالش بود. اصلا برای ریا کار نمی کرد. بعد از شهادتش هم از میدان خراسان اومدن گفتن شما نمی دونید که این برای ما درس قرآن می داده.
ولی ما خبر نداشتیم. مثله مهمون بود خونمون. هر کس از بیرون می یومد. هر چی داشت می گذاشت جلوی این. خیلی مظلوم بود. همه چیزش با بقیه فرق می کرد. ظاهرش، روحیاتش و اخلاقش اصلا موقع به دنیا اومدن صورتش نورانی بود.
از وقتی که بچه بود من هر وقت که می خواستم صورت اینو نگاه کنم صلوات می فرستادم. خیلی سعی می کرد حق الناس رو رعایت کنه. یه بار پدرش برای اینکه چاه خونه پر نشه. فاضلاب رو کشید تو کوچه که بره تو جوب. اومد و گفت بابا آخه این چه کاریه که می کنی. خوب چاه پر بشه تخلیه اش می کنیم دیگه. این کار درستی نیست. من که تو رو حلال نمی کنم دیگران که جای خود دارن.
*** مزار شهید محمدرضا علی گلیان
محمدرضا که شهید شد؛ خواب شب قبل مادر و پدر نیز به سادگی تعبیر شد هر دو خواب پرگشودن و به خدا رسیدن فرزندشان را دیده بودند. همان فرزندی که چون میهمان خانه شان بود و با دیگر فرزندانشان تفاوتی قابل ملاحظه داشت.
هم من و هم پدرش شب قبل از شهادت محمدرضا خوابشو دیده بودیم. شبی که شهید شد خواب دیدم که یه پرنده سفید رنگ اومد تو اتاق گفتم این پرنده از کجا اومد. گرفتم تو دستم و یک آن دیدم، پنجره اتاق به سمت حرم امام حسین (ع) باز شده همین جور این پرنده رو گرفتم هوا پرواز کرد به سمت حرم پر کشید و رفت. باباشم دقیقا همون شب تو جبهه خواب دیده بود که با محمدرضا هر دو به سمت بالا دارن میرن تا اینکه به جایی میرسن که محمدرضا می گه بابا شما نمی تونی بیای. شما برو پایین بعد دیده بود اون رفته بالا و پدرش هم محکم افتاده پایین.
یه عکسی هم ما برای حجله اش دادیم که خودش اصلا ندیده بود. رفته بود عکس گرفته بود و از پدرش خواسته بود که از عکاسی بگیره باباش که گرفته بود آمده بود تا بهش بده گفته بودن، اینها رفتن جلو خط مقدم که دیگه چند روز بعد شهید می شه و همون عکس شد عکس حجله اش.
از بعد شهادتشم همیشه احساسش می کنم. یه بار شب قدری دیدم با همون لباس بسیجی اومد و زانو زد جلوی پام خدا شاهده توی خونه هم که هستم همیشه کنارمه خوب شهدا زنده هستن دیگه بایدم احساسش کنم چون من یک مادرم.
687/1724
: ارتباط با سردبير
[email protected]
08/12/1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 39]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها