واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
بدون جای خالی در رادیو تهران-ایرنا-چه خوب است ماکه کشوری اسلامی هستیم،برنامه هایمان، گزارش هایمان و آمارمان بدون “جاهای خالی” باشد تا در یک سال و بعد …تا چهار سال آرای مردم با این جاهای خالی شکل نگیرد.چه خوب است گزارش نویسی هایمان فقط با روش غربی شکل نگیردو انصاف وعدالت را باروش دینی درگزارشمان جادهیم.
ˈ فاطمه مصطفوی ˈ در یادداشتی در روز بکشنبه در روزنامه اطلاعات نوشت، چند روز پیش توی تاکسی نشسته بودم که رادیوبرنامه ای اقتصادی پخش می کرد.راننده اصرار داشت این برنامه را گوش بدهدو می گفت هر روز در همان ساعت برنامه ای را که در باره بودجه سال 93 پخش می شود، گوش می کند.
همینطور که در ترافیک بزرگراه گیرافتاده بودیم حواسم به گفتگوها و نظریات اقتصادی مدعوین برنامه بود.نمی شد برنامه را تصویر کرد همانطور که برنامه های تصویری را نمی شود فقط گوش داد؛ اما به نظر می رسید دو یا سه نفر پشت میزی نشسته اند و یک نفر هم از راه دورتری با آنها ارتباط دارد. نماینده ای از مجلس و کارشناس اقتصاد و تا جایی که ترافیک اجازه می داد ظاهرا استادی هم از دانشگاه بودند.
در باره بودجه پیشنهادی، پیش بینی تورم 35 درصد، بالارفتن قیمت حاملهای انرژی و چانه زنی هایی که در مجلس بر سر بودجه شده و می شود صحبت می کردند. هر چند دقیقه یک بار مجری برنامه آمار پیامک ها را می داد و اینکه مردم در باره ادامه دریافت یارانه ها، نگرانی از گرانی وبه خصوص گران شدن بنزین مرتب سوال می کنند.
این آمار نشان می داد در ساعات بین 15 تا 17 این برنامه مخاطب زیادی دارد و از سویی مخاطبان افراد حقوق بگیری هستند که از یک سو درآمد بالایی ندارند و نیازمند یارانه اند و از سوی دیگر آنقدر کم درآمد نیستند که خیالشان از بابت ادامه جریان دریافت راحت باشد و از سوی دیگر مدام این سخن تکرار می شد که مردم “نگران گرانیند” و کاری به چگونگی تصویب بودجه و … ندارند.
دربزرگراه های شلوغ که مردم گاهی تمام طول یک برنامه رادیویی را درراهند و هیچ رسانه ای جز رادیو در اختیار ندارند یا در هنگام رانندگی نمی توانند داشته باشند “تبلیغ” و “اقناع″ یکی از کاربردی ترین روش های تغییر نگرش در افکار عمومی است.
هر رسانه ای بنابر هدف سازمان خود مطالب و سمت و سوی گزارشها و مصاحبه های خود را تعیین می کند و این چیزی است که جراید در سرمقاله ها و یا حداقل نخستین شماره خود به آن اشاره می کنند و مخاطب را تا حدی با هدفشان آشنا می سازند.در مطبوعات از آنجا که مکتوبند و قابل بررسی و ارزیابی و فراموشی درشان خیلی راه ندارد به سادگی می توان آمارها، گزارشها، تفسیر ها ، تحلیلها و حتی یادداشتها را با هدف نشریه محک زد و خود را از گروه مخاطبان آن نشریه جدا کرد.یا حداقل با توجه به گرایش و رویکرد سیاسی و اعتقادی نشریه و با نگاه باز مطالعه کرد.ضمن اینکه ساعت و موقعیت دریافت “پیام” در نشریه در دست “مخاطب” است و کمتر در موقعیت “ناخود آگاه” مطبوعات مطالعه می شود.
حال با عنایت به آنچه گفته شد به برنامه اقتصادی رادیو باز می گردیم.برنامه با همان روند گفتگو و اعلام نظر شنوندگان ادامه داشت در حالی که “دولت مورد سوال واقع شده بود”.و کسی هم نبود تا در این باره صحبت کند.یعنی جای نماینده “دولت” خالی بود.
در اواسط برنامه اعلام شد صدای ضبط شده ای از “جناب نوبخت”، سخنگوی دولت پخش می شود.این ، همان روشی است که بسیاری از رسانه های جهان در گزارشهای خود به کار می برند.یعنی با افرادی مصاحبه می کنند و یا صدا و نمایی از ایشان را به نمایش می گذارند و بعد در باره آن اظهارات گزارش تهیه می کنند و نظرهای گوناگون را طوری کنار هم قرار می دهند که مخاطب کاملا متقاعد شود…چه چیزی را متقاعد شود؟در حقیقت مخاطب تمام مدت در باره صدای پخش شده قضاوت می کندو کسی نیست پاسخگوی قضاوت او باشد.
این جای خالی در چنین برنامه هایی از دید سازندگان برنامه ها و برنامه ریزان “یک رسانه” خالی نیست.آنان به خوبی می دانند چه می کنند و نتیجه مورد نظر را از قبل پیش بینی کرده اند.این رسانه ها فرقی نمی کند خبرگزاری های غربی باشند یا بنگاه ها و رسانه هایی از همان گروه و یا خبرگزاری های محلی و منطقه ای.همه آنان می دانند باید گزارششان را به سمتی پیش ببرند که قبلا فرضیه ای برایش داشته اند.این فرضیه برای دریافت کننده “پیام” روشن نیست و فقط در اثر شنیدن یا دیدن و تکرارآن جا می افتد و اگر مخاطبان فرضیه ها را بدانند دیگر خودشان ارزیابی می کنند و اقناع نمی شوند.اما ساعت برگشت از اداره ساعت ارزیابی نیست.تنها ساعت خستگی است.و بسیاری از این آدمهای خسته نگران از قسطها و قرضها و شهریه ها و وامها راهی کار دوم هستند.
از طرفی این آدم های خسته گروه میانی برقراری ارتباطند.این ها هستند که رای می دهند.اینها هستند که رای می سازند.یعنی می توانند روشنفکران ، دانشجویان و صاحبان آرای خاموش را برای رای دادن ترغیب کنند.
پل ارتباطی نظریه پردازان با توده مردم همین آدم های خسته ای هستند که هر روز دو شیفت کار می کنند.اغلب اینان تحصیلات دانشگاهی دارند و بیشتر افراد این گروه مسائل داخلی ، سیاسی ، اقتصادی و اجتماعی را از طریق “رسانه ملی” پیگیری می کنند.
این افراد یعنی کارمندان دولت تبض اقتصادشان در دست دولت و قلم هایشان در دست “رسانه ملی” است.نه اینکه خودشان تحلیل و ارزیابی نداشته باشند ؛ نه؛ بلکه منابع اطلاعاتی جز این رسانه در اختیار ندارندو چهار سال اگر یک برنامه را با این رویکرد و با “جای خالی یک نفر” بشنوند، تحلیلشان به سمت “هدف” آن برنامه پیش می رود.
چه خوب است ما که کشوری اسلامی هستیم ،برنامه هایمان ، گزارش هایمان و آمارمان بدون “جاهای خالی ” باشد تا در یک سال و بعد …تا چهار سال آرای مردم با این جاهای خالی شکل نگیرد.چه خوب است گزارش نویسی هایمان فقط با روش غربی شکل نگیرد و انصاف و عدالت را با روش دینی در گزارشمان جا دهیم.علوم انسانی بازنگری شده جای روش ائمه (ع) را نیز نیاز دارد. خیلی بیش از آنچه می گویند و می شنویم و عمل نمی کنیم.
اول**س.ن1744**1104
انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير
[email protected]
04/12/1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 40]