تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1819851027
همیشه پای یک انگلیسی در میان بود
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
نگاهی به تصویب لایحه تاسیس راه‌آهن سراسری همیشه پای یک انگلیسی در میان بود اول اسفند 1305، لایحه تاسیس راه‌آهن سراسری از سوی مهدی‌قلی‌خان هدایت به مجلس شورای ملی ارسال شد. ایجاد راه‌آهن سراسری همیشه جزو آرزوهای ملی ایرانیان بود که ماجرای پرفراز و نشیبی را طی کرد.
اولین بار در زمان ناصرالدین شاه بود که جامعه ایرانی به فکر احداث راه آهن افتاد. قرار بود خط آهن از محمودآباد یعنی ساحل جنوبی دریای مازندران تا آمل کشیده شود و امتداد آن به تهران برسد، اما پیمانکاران بلژیکی بر سر قول و قرار خود نبوده و این طرح به شکست انجامید و خطوط کشیده شده برچیده و از آن برای احداث تلگراف استفاده شد. اقدام بعدی، احداث خط تراموایی در سال 1261 شمسی بین تهران و حرم حضرت عبدالعظیم حسنی به طول 8700 متر بود. ناصرالدین شاه قصد داشت طی قراردادی امتیاز راه آهن را به روسیه واگذار کند. حاصل این توافق مسیر راه آهنی بود که بندرانزلی را به پیره بازار رشت می رساند و 12 کیلومتر از مسیر آن نیز تا زمان رضاشاه مورد استفاده قرار می گرفت. انگلیسی ها هم برای این که از عرصه بهره ای ببرند، سال 1918 یک مسیر 60 کیلومتری از بوشهر تا برازجان را ایجاد کردند که بهتر بتوانند در جنگ جهانی اهداف نظامی خود را پیش ببرند. مسیر تبریز به جلفا به طول 149 کیلومتر و راه آهن میرجاوه به زاهدان، سال 1299 از دیگر خطوط ریلی ایران بود. در نهایت برای ایجاد یک خط آهن سراسری در سال 1305 لایحه ای را به مجلس دادند. این طرح که از همان ابتدا بحث های زیادی را میان مخالفان و موافقان در پی داشت بنا به پیشنهاد انگلیس ارائه شد. انگلیسی ها در پی آن بودند با احداث یک راه آهن سراسری شمال به جنوب امکان انتقال نیرو برای مقابله با خطر احتمالی روسیه را فراهم آورند. این پیشنهاد با مخالفت احمدشاه روبه رو شد. احمدشاه معتقد بود: «راه آهنی که به صلاح و صرفه ایران است، راه آهنی است که از دزدآب (زاهدان فعلی) شروع و مسیر آن به اصفهان و تهران باشد و از آنجا به اراک و کرمانشاه متصل شود؛ یعنی از شرق به غرب ایران، چنان که از زمان داریوش هم راه تجارت هندوستان در آسیا و سواحل مدیترانه همین راه بوده است و این راه برای ملت ایران نهایت صرفه را از لحاظ تجارت خواهد داشت؛ ولی راه آهن عراق به خزر فقط جنبه نظامی و سوق الجیشی دارد و من نمی توانم پول ملت را گرفته یا از کشورهای خارج وام گرفت و صرف راه آهنی که فقط جنبه نظامی دارد نمایم.» بحث و بررسی در مورد احداث خط آهن ایران به مجلس عوام انگلیس هم کشیده شد. شواهد نشان می داد دولت بریتانیا هیچ گاه به خاطر منافع خود حاضر به چشمپوشی از پیشنهاد پرمنفعت خود برای احداث راه آهن سراسری شمال به جنوب نیست. لایحه تاسیس راه آهن که به مجلس ارسال شد، موافقان و مخالفان هر کدام در مورد معایب و مزایای این طرح سخن گفتند. براساس محتوای این لایحه، راه آهن سراسری باید از بندر خرمشهر به بندر گز کشیده می شد. یکی از مخالفان این موضوع، محمد مصدق بود که با مهدی قلی خان هدایت درباره بی فایده بودن طرح بنای بحث و گفت وگو گذاشته بود و حتی پیشنهاد کرد به جای احداث راه آهن، کارخانه قندسازی تاسیس شود. در مقابل، هدایت معتقد بود اثبات شیء نفی ما ادا نمی کند و هم می توان راه آهن احداث کرد و از منافع آن بهره برد و هم در جای خود برای ساخت کارخانه قندسازی تدارکی اندیشید. با وجود مخالفت های زیاد نمایندگان مجلس درباره فایده و ضرر احداث راه آهن یا انتخاب مسیر شرقی ـ غربی به جای ریل گذاری شمالی و جنوبی خط آهن، رضاشاه از موافقان نظر دولت انگلیس بود. از یکسو، روی کار آمدن خود را مدیون حمایت بریتانیا می دانست و از سویی دیگر با همسایه شمالی میانه خوبی نداشت. در نهایت، بیست و سوم مهر 1306 بر حسب دعوتی که از طرف وزارت فواید عامه به عمل آمده بود، در بیرون دروازه گمرک با حضور وزرا، رجال، نمایندگان مجلس، سفرا و امرای ارتش، مدیران جراید و طبقات دیگر در محوطه حسین آباد در ساعت 8 صبح پس از آن که رضاخان بیاناتی ایراد کرد، نخست وزیر هم در پاسخ مطالبی بیان داشت و کلنگ نقره ای به دست رضاخان داد و او هم بر زمین زد که طبق نقشه محل ایستگاه مرکزی راه آهن ساخته شود. زیرساخت های شبکه راه آهن از بیست و سوم مهر آغاز شد و تکمیل آن 11 سال به طول انجامید. راه آهن سراسری، بیست و هفتم مرداد 1317 به پایان رسید و دو خط شمال و جنوب در ایستگاه سمیه به یکدیگر متصل و سوم شهریور 1317 این خط با تشریفات خاصی رسما افتتاح و بهره برداری آن شروع شد. حدود سه سال از بهره برداری کامل این خط نگذشته بود (شهریور 1320) که نیروهای متفقین پس از اشغال ایران بر تمامی راه آهن ایران مسلط شدند و آن را کاملا در اختیار گرفتند. در پایان جنگ، قسمت جنوب کشور در سال 1324 و در قسمت شمال و آذربایجان در سال 1325 دوباره به ایران تحویل داده شد. این راه آهن بسیار فرسوده و مخروبه شده بود. شهاب سلیمی / جامجم
جمعه 02 اسفند 1392 3:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 47]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها