محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832197507
پیشنهاد فارس برای مطالعه آخر هفته/ کتاب «تفنگ پدر بر بام های تهران» همنوا با آهنگ پیروزی انقلاب اسلامی
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: پیشنهاد فارس برای مطالعه آخر هفته/ کتاب «تفنگ پدر بر بام های تهران»
همنوا با آهنگ پیروزی انقلاب اسلامی
خواندن کتاب «تفنگ پدر بر بام‌های تهران» برای آن گروه از خوانندگان ادبیات معاصر که به مطالعه آثاری داستانی با موضوع انقلاب اسلامی ایران علاقه مند هستند خالی از لطف نیست.
خبرگزاری فارس-گروه کتاب و ادبیات: پیشنهاد پایان هفته، رمان «تفنگ پدر بر بام های تهران»نوشته حسن بهرامی درباره روزهای خاطره انگیز انقلاب اسلامی ایران است که مبارزات انقلابی مردم ایران را روایت می کند. شخصیت اصلی رمان «تفنگ پدر بر بام های تهران»م ردی به نام حکیم است که از دو زاویه متفاوت به دنیای داستان نگاه می کند. او در اصل به روایت روزهای انقلاب می پردازد که به همراه دوستانش؛ داریوش، نواز، صابر به مبارزه با مأموران حکومت طاغوت پرداخته و سرانجام پیروز شده اند، اما پایان اثر که انتظار می رود با توجه به پیرنگ داستان به لحظه های شاد و امیدوار کننده ختم شود، شکل دیگری به خود می گیرد و فضای دلگیر و نگران کننده ای را به مخاطب منتقل می کند. روایت جزئی نگارانه حکیم از روزهای انقلاب که سرعت کندی هم در گذر زمان دارد وقتی به لحظه پیروزی آن نزدیک می شود، به ناگهان دور تند به خود می گیرد و به یکباره به سال های اخیر(پایان دوران دفاع مقدس و مدت ها بعد از آن) می رسد؛ زمانی که حکیم جزو تنها بازماندگان آن جمع پر شور و انقلابی محسوب می شود که حالا بر اثر جراحات شیمیایی در دوران دفاع مقدس روزهای ناخوشایندی را سپری می کند. البته مسئله اصلی او اکنون ناملایماتی است که از جانب اطرافیانش می بیند. در داستان، شخصیت حکیم نماینده قشر خاصی از افراد جامعه است که در دو مقطع حساس تاریخی در دوران معاصر- ایام وقوع انقلاب اسلامی و دوران دفاع مقدس- بدون هیچ گونه چشم داشتی حضور فعالی در روند جریان ها داشته و شاهد به ثمر نشستن تلاش های جمعی در این راه بوده اند، اما بعد از پایان هر یک از این رویدادهای بزرگ حضور آنها در تثبیت وقایع نادیده گرفته شده است. حیکم در زمان وقوع حوادث انقلاب، یک دانشجوی شهرستانی است که در تهران تحصیل می کند و به لحاظ حضور در بطن وقایع، رفتارهای هوشمندانه ای از خود نشان می دهد و سعی می کند حضور موثری در جریان انقلاب اسلامی و به ثمر نشستن آن داشته باشد. او در این راه تا حدودی هم موفق می شود؛ وقتی احساس می کند باید در درگیری ها انقلاب حضور به مراتب موثرتری داشته باشد، به شهر محل سکونت خانواده اش(دوگنبدان) بر می گردد و تفنگ قدیمی پدر را بر می دارد و دوباره به تهران باز می گردد و این بار با تفنگ ماموران حکومت طاغوت را نشانه می گیرد. شخصیت های دیگر داستان هم پرداخت موفقی دارند. داریوش نمونه کاملی از یک کاراکتر اجتماعی نیمه فعال در جریان مبارزات انقلابی است. او شخصیت دو آتشه ای نیست، مدام سیگار می کشد و تصنیف ها و آواز«گلنار» را در گرامافون قدیمی که دارد گوش می کند. به موقع هم به همراه حکیم و بقیه دوستانش در فعالیت های انقلابی شرکت می کند. شخصیت نواز هم نمونه ای از کاراکترهای آشنا در ایام انقلاب است. او یک جوان شهرستانی(از اقوام لر است) محسوب می شود که دل در هوای ولایت خود دارد، اما حالا که در مرکز جریان های انقلاب اسلامی قرار گرفته، به عنوان یک مبارز تمام عیار مقاومت می کند. اما این سه دوست جوان(حکیم، داریوش و نواز)در پایان داستان سرنوشت غریبی پیدا می کنند. البته زمانی که از فضای اصلی داستان در سال 1357 فاصله می گیریم و به زمان اکنون در سال های بعد از پایان دوران دفاع مقدس پرتاب می شوبیم. حکیم برای کسانی که به دیدن او در روستای محل زندگی اش آمده اند می گوید: «داریوش ناصری خانه‌اش را کوبید و حسینیه کرد و جای آلونک باغ نارمک؛ خانه‌ای ساخت و ماند همانجا؛ نواز شهبازی رفت بروجرد و دختر عمه‌اش را گرفت و پاسدار شد. من هم درس و دانشگاه را ول کردم و آمدم اینجا روی مزرعه پدرم. قبلاً دو سه ماهی یکبار با لندکروز سپاه می آمدند و سر می زدند؛ بعد هم جنگ شد. حالا هم که شما تشریف آوردید. قدمتان روی چشم. دیگر تهران نرفتم تا یکی دو سال پیش؛ رفتم برای پرونده شیمیایی ام. خیلی ها زود خبردار شدند و درصد گرفتند، کسی اطلاعم نداد. نواز زنگ زده بود مخابرات دِه. خواستم نروم اصرار کرد. نمی خواستم از آن فضا بیرون بیایم. دوست نداشتم خاطره‌هایم خدشه دار شوند. آمده بودم اینجا که کمتر بشنوم. کمتر حرف بزنم؛ نه! نباید می رفتم. تقصیر نواز بود، پیله که می کرد، باید تسلیم می شدی. رفتم اما انگار نه به تهران. همه چیز عوض شده بود؛ خانه‌ها؛ خیابان‌ها؛ آدم‌ها. آدم دلش می‌گرفت. بیمارستان بقیه‌الله غلغله بود. همه پوشه به دست آمده بودند برای درصد جانبازی؛ دچار تناقض می شدی، بعضی ها حق داشتند، بعضی به ناحق دنبال حق بودند. دختر اخمو توی اتاقک شیشه‌ای نشسته بود. نگاهش را از کامپیوتر بر نمی داشت که نگاهم کند. خم می شدیم توی پنجره‌ی کوچکی و سلام می کردیم و هیچ نمی گفت. کاغذ را از دستش گرفتم. رویش نوشته بود: «حکیم بهرامی 57» یاد داریوش و بهمن و نواز و صابر ته ذهنم رژه رفت. کاغذ را دوباره خواندم. پنجاه و شش نفر جلویم بود. خواستم بپرسم:« شماره چند رفته؟»، دختر همین طور که سرش توی صفحه کامپیوتر بود، اخموتر شد و پنجره را بست. حتماً آخرین نفر بودم. تکیه دادم به دیوار و تکرار کردم:« پنجاه و هفت... پنجاه و هفت...» شاید فلسفه ای پشت این عدد بود، شاید...» ( ص 102 و 103) پایان داستان فضای اولیه و اصلی اثر را دگرگون می کند و سئوال های بی جواب بسیاری را پیش روی مخاطب می گستراند. بنا بر نظری در باره این رمان، در واقع از اینجاست که روزگار بسیاری از دوران انقلاب گذشته و «حکیم» حالا دیگر پسر جوان آن روزگار نیست. مخاطب در می یابد که او زخم‌های کهنه‌ای دارد که می خواهد آنها را روایت کند، زخم‌های کهنه‌ای از کارهایی که برخی از مواقع ما با آدم‌های جنگ داشتیم، آن‌هایی که گمنام بودند و گمنام ماندند، او گلایه دارد از اینکه آمدنش از ده برای کیسه دوختن نبوده است؛ در واقع شاید رمان دیگری پس از سطر آخر این رمان دوباره متولد میشود. رمانی که باز حرفهای «حکیم» است اما این بار از جبهه و جنگ. او درباره بازگشتنش از بیمارستان و برگشتن به ده می‌گوید: «پاشدم و از آن پنج‌شنبه‌ی لعنتی بیرون زدم و یک راست آمدم دِه. هفته بعد خبر دادند درصد نگرفته‌ام؛ سیگاری چاق کردم و بی خیال درصد و دکتر و دارو، عمیق کام گرفتم و دودش را فوت کردم هوا و به دانه‌های درشت باران زل زدم و هیچ نگفتم. داریوش رفت و کریم رفت و ارجاسب رفت و خیلی ها رفتند و من ماندم و این ریه‌ی درب و داغان و این سرفه‌های لعنتی که دست از سرم بر نمی دارند؛ اگر عمری بود و تشریف آوردید دفعه‌ی بعد از جنگ برای تان می گویم؛ از کریم، از ارجاسب، از اسفندیار، از قاسم و از داریوش که خمپاره کاسه‌ی سرش را کند از نواز که هشت سال اسیر بود؛ از خودم ...» (صفحه 106) این نوع پایان بندی برای یک داستان می تواند، مخاطب را در انتظار جلدی بعدی این اثر هم نگه دارد. گویی نویسنده حرف های زیادی برای گفتن دارد که نمی خواهد همه آنها را در این مجال روایت کند و منتظر فرصت و موقعیت دیگری برای بیان ادامه حرف هایش است. رمان «تفنگ پدر بر بام‌های تهران» نوشته حسن بهرامی که اثر تقدیری از دومین جشنواره داستان انقلاب محسوب می شود، محصولی از کارگاه قصه و رمان مرکز آفرینش های ادبی حوزه هنری است که چاپ اول آن در شمارگان 2500 نسخه و در 108 صفحه از سوی انتشارات سوره مهر در تهران چاپ و منتشر شده است. علاقه‌مندان برای تهیه این اثر می‌توانند با شماره تلفن‌های 66460993 (پنج خط) تماس حاصل نمایند. همچنین خرید نسخه دیجیتال کتب به شکل اینترنتی از کتابخانه دیجیتال سوره مهر به نشانی Sooremehr.avaabook.com امکان پذیر است. انتهای پیام/و
92/11/09 - 14:31
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 191]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها