تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834295738
هر ایرانی در خط نستعلیق سهم دارد
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
با علی شیرازی، خوشنویس و استاد نقاشیخط هر ایرانی در خط نستعلیق سهم دارد علی شیرازی، از هنرمندان کشورمان است که طی سال‌های اخیر در حراج‌های بزرگ آثار تجسمی جهان خوش درخشیده است. او موفق شده در دوره دوازدهم حراج کریستیز خاورمیانه که در دبی برگزار شد، اثرش را که به قیمت پایه 12 هزار دلار قیمت‌گذاری شده بود، پنج برابر بیشتر به ارزش 60 هزار دلار بفروشد.
شیرازی، آموزش خوشنویسی را از 1354 نزد نصر الله معین اصفهانی آغاز کرد و پس از دریافت گواهینامه ممتاز از انجمن خوشنویسان ایران، در محضر غلامحسین امیرخانی، استاد ارشد انجمن خوشنویسان، به صورت حضوری و مکاتبه ای آموزش های تکمیلی را دریافت کرد. سپس مدتی در پست ریاست انجمن خوشنویسان استان اصفهان فعالیت کرد و پس از مهاجرت به تهران در سال 1367 به عضویت شورای عالی انجمن خوشنویسان ایران درآمد. رویکرد این هنرمند در سال های اخیر بیشتر به سمت نقاشیخط گرایش پیدا کرد. آثار بسیاری را در داخل و خارج کشور از او خریده اند. بویژه آثار او در مجموعه های مجموعه داران کشورهای عربی بوفور مشاهده می شود. با توجه به فروش بالای آثار شیرازی در حراج های معتبر، او را باید در زمره هنرمندان موفق در بازارهای اقتصادی هنر قلمداد کرد. درباره این موفقیت و مسائل مختلف هنر کشور با او به گفت وگو نشستیم. او موفقیتش را بیش از خود، مرهون نستعلیق ایرانی می داند. شیرازی از قواعد بازارهای جهانی هنرهای تجسمی و مشکلات هنرمندان جوان و برخی مسائل دیگر صحبت می کند. این گفت وگو را که در دفتر علی شیرازی انجام شده در ادامه می خوانید.
چرا کارهای شما اینقدر خوب فروش می رود؟
این نظر لطف شماست و کسانی که تابلوهایم را می خرند. این موفقیت قبل از این که مربوط به من باشد، مربوط به خطی است که متعلق به یک قوم است. خط نستعلیق ادامه تحول هزاران ساله خط است. نستعلیق محصول مشترک یک قوم در طول تاریخ است. همه ایرانی ها در به وجود آمدن آن سهیم بودند. از طرفی چون نستعلیق جزو خطوط اسلامی است در کشورهای عرب و ترکیه هم علاقه مندان زیادی دارد. پس اگر فروش آثار من موفقیت محسوب می شود، این موفقیت قبل از آن که متعلق به من باشد متعلق به این ریشه هاست. خیلی از هنرمندان هستند که خوشنویسی می کنند، ولی چرا کار شما با اقبال مواجه می شود؟ نستعلیق شاخصه هایی دارد که رسیدن به آن زمان زیادی می برد و کار هرکسی نیست. در هر دوره تاریخی با این که خیلی خط می نوشتند، فقط یکی دو خطاط تراز اول داریم. همین حالا هم خیلی خوشنویسی می کنند، فقط 7000، 6000 نفر فارغ التحصیل انجمن خوشنویسان داریم. اما این که کسی بیاید تمام زندگی اش را صرف این کار کند و صاحب سبک شود پروسه طولانی مدتی است که باید هنرمند بتواند به آن تداوم بخشد. عالم هنر حکم می کند در هر دوره یک کار جدید و خلاقانه تولید کنید. برخی می گویند در خوشنویسی سنتی ما خلاقیت وجود ندارد. من این حرف را قبول ندارم. خوشنویسی سنتی ما هنر بکری است که می شود با آن خیلی کارها کرد. جنس خط ما به گونه ای است که با تمام هنرها می تواند تلفیق شود و هنر جدیدی زایش پیدا کند. این نتیجه قرن ها تلاش هنرمندان است که اکنون به این نقطه رسیده است. برخی می گویند خوشنویسی سنتی غیر خلاق است. قبول دارید اگر خوشنویسی سنتی را به صورت صرف و نه تلفیقی در نظر بگیریم صرفا کپی از روی دست اساتید است؟ نه. برخی می گویند عالی ترین درجه خوشنویسی سنتی وقتی است که خط شما بیشترین تطبیق را با اثر یک استاد داشته باشد. به هرحال خط در تاریخ یک سیر تحول دارد. خوشنویس امروز باید بتواند این هنر را معاصر کند. نه فقط این که با هنرهای دیگر تلفیق شود، بلکه خود خوشنویسی سنتی زمینه های زیادی برای کار دارد. کما این که میرعماد در عصر صفوی یک نوع رویکرد به خوشنویسی دارد و در دوره قاجار رویکردی دیگر. ما هنرمندانی داریم که صرفا سیاه مشق می نویسند؛ چون در سیاه مشق فضا آزاد تر است و به متن و موضوع محدود نیست. در نتیجه دست هنرمند در سیاه مشق بازتر است و می تواند فرم های جدیدی خلق کند. این فرم ها را هم می توان با نگاه خوشنویسانه نگاه کرد، هم با نگاه نقاشانه و هم نگاه یک گرافیست. برخی هم معتقدند این موسیقی است که در خط جاری شده چون بسیاری از ریتم ها و هارمونی ها در موسیقی و خوشنویسی یکسان است. شما جزو هنرمندانی هستید که کار نقاشیخط می کنید، اما پیشینه شما پیشینه خوشنویسی است. از چه سالی به نقاشیخط روی آوردید؟ نقاشیخط همیشه با من بوده است. حتی قبل از انقلاب کارهایی کردم، اما ادامه ندادم. اولین نمایشگاه نقاشیخط های من سال 1375 در نگارخانه برگ برپا شد. آن موقع چند نمایشگاه خوشنویسی در داخل و خارج برپا کرده بودم. بعد از نخستین نمایشگاه نقاشیخط، یکسری از کارهایی را که با رنگ و فرم انجام داده بودم، در مجموعه ای به نام «قاصدک» منتشر کردم و در آن برخی اشعار نو مثل شعرهای سهراب سپهری، نیما و اخوان را نوشتم. بعدها از روی این مجموعه خیلی تقلید کردند و همچنان این کار را می کنند. این پرسش را پرسیدم که بگویم به نظر شما تفاوتی هست میان هنرمندی که کار نقاشیخط می کند و از نقاشی به این هنر آمده، با هنرمندی که از خوشنویسی به نقاشیخط روی آورده است؟ بله تفاوت می کند. در محصول چه تفاوتی است؟ در هر یک وجوهی پررنگ تر است. مثلا در کارهای من با این که فرم های مختلفی به کار می برم، اما در نهایت خط غالب است. چون من در نقاشیخط باز هم با همان کلمات سالم خوشنویسی سر و کار دارم. کسانی که از نقاشی به نقاشیخط آمدند، کارشان نقاشانه تر است. برخی هم هستند که گرافیست هستند. نقاشیخط های آنان تلفیقی از گرافیک و خط است. شما به عنوان یک خوشنویس تاب می آورید کسی از نقاشی به نقاشیخط روی می آورد؟ چه اشکالی دارد. دنیای هنر یک دنیای آزاد است. از این نظر که آن فرد اصول اولیه خط را نمی داند. ایرادی ندارد. نمونه بسیار موفق نقض این گفته شما، حسین زنده رودی را داریم که از خط استفاده کرده، ولی به هیچ وجه اصول خوشنویسی را رعایت نکرده است. در عین حال آدم بسیار موفقی بوده و در جهان هنر او را می شناسند. از طرف دیگر، نمونه ای داریم مثل استاد محمد احصایی که خطاط تراز اولی بوده و تمام اصول را رعایت کرده و برخی کارهایش هم با گرافیک و نقاشی و (احصایی) تلفیق شده است. در کارنامه شما کاملا بیان شده که خوشنویسی را نزد چه استادانی گذراندید. اول پیش معین اصفهانی و بعد نزد غلامحسین امیرخانی. نقاشی را کجا آموختید؟ من به نقاشی خیلی علاقه مند بودم. کارهای نقاشی و نمایشگاه ها را دنبال می کردم. همیشه تعقیب می کردم. یک جور در این زمینه خود آموخته هستم. چه کسی شما را به نقاشی تشویق کرد؟ فرد خاصی تشویقم نکرده است. من در دوره هایی کارهایی انجام داده بودم. معتقدم هنرمند باید جرات و جسارت داشته باشد اگر چیزی به ذهنش می رسد انجام دهد و نگران اظهار نظر دیگران نباشد. برخی مواقع انتقادهایی که به من شده بیشتر مرا تشویق کرده تا به کارم ادامه دهم. در خوشنویسی با قلم راحت ترید یا قلم مو؟ با هر دو راحتم. دنیای این دو چقدر متفاوت است؟ واقعا متفاوت است، اما برای من تفاوت آن چنانی ندارد و از هر دو لذت می برم. هنوز هم خوشنویسی سنتی کار می کنید؟ بله. به صورت خودجوش و درونی یا سفارشی؟ کار سفارشی نمی کنم، یعنی روشی انتخاب کردم که خودم را از سفارش دور کنم؛ اما گهگاه بوده که کسی مشتری بوده و علاقه داشته برایش خط بنویسم. سعی کردم برایش انجام دهم. اما این که در کل کار سفارشی کنم، نه. سعی می کنم کار مورد علاقه خودم را انجام دهم. مثلا نمایشگاه بگذارم. خیلی از موزه های داخلی مثل موزه هنرهای معاصر تهران، موزه امام علی و موزه قرآن از من کار دارند. کارهایم در موزه های کشورهای دیگر مثل قطر، امارات، مالزی و ترکیه هم نگهداری می شوند. از همه مهم تر 45 اثر من در 45 کاخ ریاست جمهوری و سلطنتی کشورهای عضو سازمان کنفرانس اسلامی وجود دارد. متن نقاشیخط های شما چیست؟ بعضی اصلا متن خاصی ندارند. در این کارها سعی کرده ام بیشتر به فرم بها دهم. پس هر کاری خواستم در تابلو انجام دادم، اما در برخی تابلوها از متن استفاده کردم. بیشتر شعر هستند؟ اشعار فارسی، آیات قرآنی، احادیث و جملات حکمت آمیز مورد علاقه من است. چرا اینقدر حرف «ه» دو چشم در کارهای شما جلوه گری می کند؟ «ه» دو چشم خیلی زیباست. آدم احساس می کند چهره و شخصیتی دارد که همه ما ایرانی ها آن را بخوبی می شناسیم. قبول دارم که در برخی کارهایم نمود بیشتری دارد. بله این یک نشانه است. هنگام خلق تابلوها به شره رنگ هم به عنوان یک جلوه بصری توجه دارید؟ بله. من کارهایی دارم که کلا ماحصل شره رنگ است. این شره عامدانه است؟ هنرمند وقتی کار می کند بخشی از کار باید کاملا تحت کنترلش باشد، اما بخشی را هم باید به عهده بازی و تصادف رنگ بگذارد؛ یعنی همه چیز را نباید کنترل کرد. گاهی اوقات با همین شره رنگ ها اتفاقات جالبی رخ می دهد، ولی باید مدیریت شود. مثلا هنرمند باید پیش خودش فکر کند شره به چه میزان، با چه هدفی، در کجای تابلو و در کنار چه عناصری قرار است باشد. برای آفرینش هر تابلو چقدر وقت می گذارید؟ یکی، دو ماه. به حالم بستگی دارد. ما در سینما اصطلاحی داریم به اسم «کارگردانان جشنواره ای»، یعنی کارگردان هایی که ذائقه جشنواره های جهانی دستشان آمده و براساس آن فیلم می سازند. این اصطلاح چقدر درباره هنرمندان تجسمی مصداق دارد؟ بخصوص درباره مارکتینگ هایی که در کشورهای حاشیه خلیج فارس برگزار می شود. به عبارت دیگر مثلا شما وقتی کار می کنید، درست است که پشت اثر، تجربه و دغدغه شما قرار دارد، ولی چقدر به این ذائقه توجه می کنید؟ هنرمند اول باید برای دلش کار کند. اول فکر کند خودش خریدار آثارش است. با این نیت مطمئن باشید اگر اثر از صافی خود هنرمند عبور کرده باشد، برای دیگران هم مقبول می افتد. شما برای کار، ذائقه شیوخ عرب را در نظر می گیرید که مثلا برای برخی معیارها پول بیشتری می دهند؟ هنرمند نباید سلیقه اش را دست دیگران بدهد. یکی از مشکلات کار سفارشی همین است. وقتی شما سفارش می دهید ناخوداگاه منِ هنرمند، سلیقه شما را در کارم دخالت می دهم. در این صورت موقع کار باید مدام فکر کنم شما به عنوان سفارش دهنده چه رنگی، چه سبکی، چه ابعادی و چه فرمی را می پسندید. نتیجه آن که آن اثر دیگر سلیقه شماست، نه سلیقه منِ هنرمند. با توجه به این که بسیاری از آثار شما در بازارهای جهانی فروخته شده، از این که به شما هنرمند تجاری بگویند، ناراحت می شوید؟ بله، ناراحت می شوم. وقتی هنرمندی موفق می شود آثارش را بفروشد، نباید به او انگ بزنیم و کارش را ناچیز جلوه دهیم. زمانی که هنرمندی در بازارهای جهانی خوب می فروشد، به هنر کشور خدمت می کند. مثلا استاد تناولی یکی از آثارش 2 میلیون و هشتصد هزار دلار در کریستیز فروش رفت. آیا به نفع هنر ایران نبود؟ معلوم است که بود. ما به جای انگ زدن و کوچک کردن هنرمند، باید به هنرش بها دهیم. برخی هم می گویند این که اثری در یک مارکت جهانی خوب می فروشد، دلیل بر خوب بودن آن اثر نیست. بله، این هم گزاره درستی است. مارکت قواعد خودش را دارد. مثلا ممکن است خود من برخی از آثاری را که در مارکت های جهانی به قیمت های بالایی فروخته شده قبول نداشته باشم. می توانید نام ببرید منظورتان آثار چه هنرمندانی است؟ نه. قرار نیست ما کسی را کوچک یا بزرگ کنیم. ولی یک چیزی می توانم عرض کنم؛ این که بسیاری هنرمندان کارشان در این بازارها فروش نرفته یا اصلا به این حراج ها راه نیافته است. نمی توان گفت معیار این مارکت ها حتما هنری است. آنها براساس قواعد خودشان عمل می کنند. نمی توان گفت اثر هنرمندی که به این حراج ها راه پیدا نکرده، هنری نیست. این پرسش بسیاری از هنرآموزان است که در رشته های مختلف هنری مثل نقاشی، خوشنویسی، مجسمه سازی و گرافیک فارغ التحصیل می شوند، اما در برپایی یک نمایشگاه ساده مشکل دارند. خودتان با طیف زیادی از آنان در ارتباط بودید و مشکلاتشان را دیدید. چطور آنها می توانند این پروسه را طی کنند تا به بازارهای جهانی برسند؟ این یک پروسه طولانی است. این که حالا در یک نمایشگاه چهار نفر از اقوامشان کارهای آنها را بخرند، دلیل نمی شود. یک هنرمند جوان باید کارش استمرار داشته باشد و آن سیر صعودی را که در جهت اعتلای هنر اوست ادامه دهد. هنرمندان جوان باید خلاق باشند. هشتاد نود درصد کسانی که امروز در مارکت های بزرگ شرکت می کنند و آثارشان را خوب می فروشند، بیش از سی چهل سال تجربه کار دارند. افراد زیادی هم داریم که در کریستیز شرکت می کنند، اما جوان و ناشناخته اند. یکی دو مورد دلیل نمی شود. ما هنرمندانی داشتیم که زمانی خیلی معروف بودند اما امروز در هنر کشور نام پررنگی ندارند. نوعی غربال در سیر زمان است. باید دید مثلا دو دهه بعد چه چیزی از غربال بیرون می آید. امروز نمی توان با قاطعیت اعلام نظر کرد. در همین پروسه می گویم جوانان بسختی می توانند نمایشگاه بگذارند. ما هم این مسیر را طی کردیم. به هر حال هنرمندان جوان قدم به قدم باید حرکت کنند. از نگارخانه های دولتی شروع کنند تا کم کم به نگارخانه های خصوصی برسند. می خواهم بپرسم در این روند، روابط چقدر مهم است؟ نمی توانم کلا روابط را رد کنم، ولی یک گالری دار سعی می کند آثار فردی را به نمایش بگذارد که از یک نمایشگاه مثلا چهار اثرش را بفروشد تا گالری هم بتواند هزینه هایش را جبران کند. بالاخره تا کجا می توان با رابطه یک هنرمند را به گالری دار معرفی کرد؟ یک جایی منافع گالری هم مهم است. البته اکثر نگارخانه داران کار جوانان را نیز معرفی می کنند. حتی عنوان می شود معرفی و انتخاب آثار هنرمندان برای شرکت در کریستیز و ساتبیز بر اساس رابطه صورت می گیرد؟ شما این موضوع را تائید می کنید؟ نمی توانم قبول کنم. یک حراج مثل کریستیز کاری را انتخاب می کند که بتواند بفروشد. کار حراج این است. سراغ آدم هایی می رود که کارشان خریدار دارد. البته انتقاد این عده مطلق نیست. مثلا رزومه پرویز تناولی، علی شیرازی و آیدین آغداشلو معلوم است. بیشترین انتقاد به حضور برخی جوانان است. این که چرا فلانی هست، آن دیگری نیست. ممکن است چند سال دیگر معکوس شود و معادلات تغییر کند. ما نمونه هایی داریم که آثارشان به حراج رفته، ولی بعدها دیگر نرفته. سلیقه خریداران هم بی تاثیر نیست. انتقاد این عده صراحتا این است که هر که رفاقت بیشتری مثلا با نماینده کریستیز در ایران داشته باشد، می تواند به این حراج ها راه یابد. نه. من در جریان کارهای دوستان هستم. واقعا این گونه نیست. خود من قبلا رفاقتی با آنها نداشتم و این جور نبوده که به واسطه رفاقت، آثار مرا برای کریستیز انتخاب کنند. شما از دوره یازدهم وارد کریستیز شدید و دوره دوازدهم با رقم 60 هزار دلار رکورد زدید؛ آن هم برای اثری که 12 هزار دلار قیمت گذاری اولیه شده بود. بله. شما الان فرد ثروتمندی هستید. خیر. اصولا هنرمندان کمتر ممکن است ثروتمند باشند، چون هدف و علاقه آنها چیز دیگری است. شغل شما چیست؟ خوشنویسی. یعنی در کنارش کار دیگری انجام نمی دهید؟ خیر. تدریس هم نمی کنید؟ 30 سال تدریس کردم، ولی الان چند سالی است تدریس نمی کنم. وقتی شما بگویید، ثروتمند نیستید کدام هنرمندی می تواند بگوید ثروتمند است؟ البته منظورم ثروت به واسطه هنر است، نه ارث پدر. مگر یک هنرمند در طول سال چقدر می تواند اثر خلق کند و بفروشد؟ شما در سال به طور میانگین چند کار می فروشید؟ خوشبختانه اکثر آثارم را می فروشم. در سال ممکن است ده و دوازده کار بشود، تعدادی هم اثر خوشنویسی سنتی. اگر هر کار را 60 هزار نه، 12 هزار دلار در نظر بگیریم، شما ماهی 12 هزار دلار درآمد دارید. به دلار 3 هزار تومان می شود، 36 میلیون در ماه. ما به شما می فروشیم. خبرنگاران معمولا یادگاری می گیرند. قابل شما را ندارد، چه کسی شایسته تر از شما خبرنگاران فرهیخته. ممنون. به نظر شما این رقم زیادی است؟ به نظر من بله. البته ما خوشحال می شویم. هنرمند وقتی چنین درآمدی داشته باشد، برای ما خوشحال کننده تر است تا وقتی فوتبالیست چنین درآمدی داشته باشد. امیدواریم هم هنرمندان درآمد خوبی داشته باشند، هم فوتبالیست ها. این به اقتصاد کشور برمی گردد. این که من یک تابلو به قیمت 60 هزار دلار می فروشم بنا به شرایط اقتصادی کشور خیلی به چشم می آید. در حالی که در بعضی کشورها نمی شود که بگوییم کارمان را این قدر فروختیم. خودتان هم تابلو می خرید؟ پول ندارم، وگرنه قطعا دوست داشتم آثار هنری بخرم. به دید علاقه یا سرمایه گذاری؟ به دید علاقه، چون برای سرمایه گذاری راه های زیادی هست. ولی امروز هنر یکی از بهترین راه های سرمایه گذاری است؛ چون هنر تنها بازاری است که قواعد بازار بیرون را ندارد. کجای اقتصاد یک اثری را در عرض چند ثانیه به چند برابر قیمت می خرند؟ برای هیچ کالایی نمی توان چنین تعریفی تعیین کرد. این نشان می دهد هنر کالایی است که نمی توان برای آن قیمت مشخص کرد. شاید به همین دلیل است که هنر یک مقوله دلال پرور است. هر جا که پول باشد دلال هم هست. دلال چیز بدی نیست. در فرهنگ ما متاسفانه اسم دلال ها بد در رفته است. یا در ذهن ما بد جا افتاده یا دلال ها نقش خود را بد ایفا کرده اند. در نظام عرضه و تقاضا واسطه نیاز است. در هنر برای هنرمندی که خون دل خورده تا اثری بیافریند این نقش را یا گالری دار به عهده دارد یا دلالی که برای معرفی اثر او به خریدار واسطه می شود. این اصلا چیز بدی نیست. به نظرم باید یک کلمه خوش نام تر به جای دلال انتخاب کنیم. کدام کارتان را در تمام این سال ها بیشتر دوست داشتید؟ مشکل است هنرمندی کارش را انتخاب کند. چون با هر کدام خاطره ای دارد و برای هر یک با ذهنیتی کار کرده. گهگاه هم که از من می خواهند از بین کارهایم عکسی را انتخاب و ارسال کنم، برایم سخت است. کدام کارتان بوده که از فرط تعلق خاطر دوست نداشتید بفروشید؟ خیلی مواقع بوده. مثلا یکی از آنها همین تابلویی است که رو به روی ماست. اکنون خریدارش گذاشته تا از آن عکاسی کنم. خریدارش کیست؟ شاید دوست نداشته باشد نامش را ببرم. شما ظاهرا یک سایت هم برای معرفی خودتان، آثارتان و نمایشگاه هایتان راه اندازی کرده اید. هدفتان چه بود؟ معمولا از من برای برپایی نمایشگاه های مختلف یکسری اطلاعات می خواهند. از بیوگرافی گرفته تا آثار و این که کارهایم در چه موزه هایی نگهداری می شود. بیشتر سایت را با هدف اطلاع رسانی راه اندازی کردم. کارهای شما در خیلی از کشورها نگهداری می شود از کشورهای عربی گرفته تا مالزی و ترکیه و حتی کشورهای اروپایی. چه احساسی دارید آثار شما را مجموعه داران عرب می خرند؟ هم هنر باید آزاد باشد، هم هنرمند و هم خریدار. این اتفاق خوبی است که هنرمان را به دیگر کشورها معرفی کنیم. یکی از راه های آن این است که آثار ما به دیگر کشورها برود. این که بگوییم هنر ما نباید به دیگر کشورها برود، تعصب است. جذابیت خوشنویسی های شما برای یک فرد اروپایی که خط فارسی را نمی شناسد، در چیست؟ من هنوز با آنها در این باره گفت وگویی نکرده ام، ولی برخی آنان حتی خوشنویسی های سنتی من را می خرند. مثلا در نمایشگاهم در قطر، یک خانمی از کانادا آمده بود که خط فارسی هم نمی شناخت. با علاقه کارهایم را دنبال می کرد. هر روز به نمایشگاه می آمد و کارها را می دید. یک روز پرسید از بین کارهایت کدام را بیشتر دوست داری. گفتم همه را دوست دارم. در نهایت گفت مثلا پنج کار را انتخاب کنم. بعد از بین آن پنج کار گفت کدام یکی را بیشتر دوست دارم. در نهایت آن اثر را خرید. بدون آن که خط فارسی را بشناسد. تاکنون نقاشی صرف کار کرده اید؟ خیلی سال پیش گاهی نقاشی می کردم. نمی خواهید کارهایتان را به صورت حجم ارائه کنید؟ ایده هایی در این زمینه دارم. با مبانی مجسمه سازی آشنایی دارید؟ نه زیاد، ولی کاری که می خواهم بکنم ممکن است نیاز چندانی به این مبانی نداشته باشد. اگر لازم باشد باید آموزش ببینم. رابطه شما با دیگر هنرمندان چگونه است؟ با بسیاری از هنرمندان دوستم و رفت و آمد داریم. تقریبا تمام خوشنویسان کشورهای اسلامی را از نزدیک می شناسم. رفیق صمیمی شما در میان هنرمندان ایرانی کیست؟ در رأس آنها استاد امیرخانی است که استادم بوده و همین طور با اعضای انجمن خوشنویسان رابطه خوبی دارم. چرا آقای امیرخانی به نقاشیخط روی نیاوردند و به همان خوشنویسی سنتی می پردازند؟ علاقه ها متفاوت است. استاد، یک شخصیت طراز اول و صاحب سبک در خوشنویسی سنتی هستند. آنقدر نام ایشان با خوشنویسی امروز یکی شده که تا از خط و خوشنویسی صحبت می کنیم نام ایشان نیز مطرح می شود. ایشان شخصیت کم نظیری در دوره معاصر ما هستند. این طور که من شنیدم، خاندان امیر قطر خوب آثار هنری می خرند. البته از من کم خریده اند. ظاهرا خواهر امیر قطر که به او پرنسس قطر می گویند این آثار را می خرد. ظاهرا همین طور است. برخی آثارم را خودشان مستقیم خریدند و چند کار را هم همان کسانی که شما به آنها دلال می گویید به این خاندان فروختند. چرا کشورهای عربی به این نتیجه رسیدند که باید آثار هنری بخرند و بودجه کلانی هم برای آن اختصاص دادند، اما ما در داخل هنوز به این باور نرسیده ایم؟ برای مثال حداقل این که موزه هنرهای معاصر بعد از انقلاب یک اثر خارجی هم نخریده است. اول باید گفت متاسفانه. یک جایی مثل موزه باید باعث رونق خرید و فروش آثار هنری شود. خودش هم باید خریدار باشد. الان موزه هنرهای معاصر یکی از 15 ـ 10 موزه برتر دنیاست که آثار تراز اولی در آن وجود دارد. این مجموعه کم نظیر هم شامل هنرمندان ایرانی است و هم هنرمندان جهانی بخصوص هنرمندانی که در فاصله دهه های 40 تا 60 میلادی اثر تولید کردند. متاسفانه به دلیل مشکلات اقتصادی سه دهه اخیر در ایران رویکرد برای خرید آثار هنری کمتر بوده است. در مقابل کشورهای عربی از نفت و توریست در این سال ها خوب استفاده کردند و به خرید آثار هنری روی آوردند. آنها فهمیدند خرید آثار هنری جدای از سرمایه گذاری مطمئن، برای آنها تاریخ و فرهنگ می سازد. خرید و فروش اثر هنری هیچ ریسکی ندارد. قیمت هنر خیلی متاثر از قیمت دلار و تورم نیست. آنها زمانی شروع کردند که آثار هنری در منطقه خیلی گران نبود و اتفاقا خرید آنها باعث شد آثار هنری قیمت پیدا کند. بعد میان کشورهای منطقه مثل قطر، امارات و کویت رقابت ایجاد شد. در شرایطی که این کشورها چنین رقابت می کنند متاسفاته در کشور ما هنرهای تجسمی در دوران رکود است و اگر هم رونقی وجود دارد به واسطه بخش خصوصی است. خاطره ای از یک خرید نا جوانمردانه من به خریدار داخلی خیلی بها می دهم. یکبار سر همین موضوع سرم کلاه رفت. من یک خریدار خارجی داشتم که به ایران آمد و از مجموعه من چهار کار را انتخاب کرد. من هر کدام را 20 هزار دلار قیمت دادم. قدری چانه زنی کرد، ولی من به هیچ عنوان پایین نیامدم. چون اگر این کار را می کردم تابلو در همان ابعاد و اندازه به همان قیمت در خارج از کشور فروخته بودم و درست نبود کار مشابه را پایین تر بفروشم. خلاصه به توافق نرسیدیم و آن فرد رفت. ده روز بعد یک ایرانی تماس گرفت و گفت به کارهای شما علاقه مندم و می خواهم کارهایتان را بخرم، آمد و دقیقا همان چهار کار را انتخاب کرد. من هم به این صرافت نیفتادم که چرا دقیقا همان کارها را انتخاب کرد. چون کارها مدام در خانه جابه جا می شد، متوجه نشدم این چهار کار همان چهار کار است. من به قیمت خیلی پایین کارها را به ریال به او فروختم. تقریبا یک سوم قیمتی که به آن خریدار خارجی پیشنهاد داده بودم. گفتم به هرحال خریدار ایرانی است. دو هفته بعد متوجه شدم که کارها برای همان فرد خارجی رفته است. کارها را یکی از دوستانم در خانه همان فرد خارجی دیده بود. من فقط بعد از آن برای خریدار ایرانی پیامک فرستادم و گفتم کارت جوانمردانه نبود. این اتفاق یک سال پیش رخ داد اما من بعد از کلی کلنجار با خودم به آن فرد پیامک زدم. خواستم حداقل بداند که من موضوع را فهمیده ام و عالم هنر چیز پنهانی ندارد. من هرگز فکرش را نمی کردم. آن فرد آدم شناخته شده ای هم در فضای هنر کشور نبود. خیلی مودبانه آمد و کارها را خرید. حالا شما قضاوت کنید ما به چه مسائلی بها می دهیم و از چه جاهایی ضربه می خوریم. سجاد روشنی / گروه فرهنگ و هنر
پنج شنبه 03 بهمن 1392 8:01
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 55]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها