پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
تعداد کل بازدیدها :
1848064045
درباره «فصل جوانی» به ما نمی خورد تو مشتی ها بُر بخوریم؟
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: درباره «فصل جوانی»
به ما نمی خورد تو مشتی ها بُر بخوریم؟
ماجرای نیروهای موتورسواری که آرپی جی زن ها را ترک خود سوار می کردند و نزدیک تانک های دشمن برای شلیک می بردند. این طرحی بود که توسط شهید چمران انجام می شد.
خبرگزاری فارس - گروه ادبیات انقلاب اسلامی؛ «...با مشاهده وقایع جنگ، دلم پیش آن آدم ها جا ماند و قسمت های زیادی از نوشته هایم به زندگی و غم ها و شادی های آن ها گره خورد...» که این گره خوردن -به قول نویسنده- باعث نوشتن رمانی به نام «فصل جوانی» شده است. قاسمعلی فراست نویسنده این کتاب درباره انگیزه های نوشتن این کتاب می گوید: «یکی از دوستان من از خاطره هایی که با دکتر چمران داشت برایم گفت و از نوع نگاهی که چمران به قشر پایین شهر و در اصطلاح لات داشت. نخستین جرقه های نوشتن این کتاب از شنیدن همین خاطره ها آغاز شد.» بخشی از کتاب اشاره ای به ماجرای نیروهای موتورسواری دارد که آرپی جی زن ها را ترک خود سوار می کردند و نزدیک تانک های دشمن برای شلیک می بردند. و این طرحی بود که توسط شهید چمران انجام می شد. تکه ای از کتاب که شروع همکاری موتورسوارها با دکتر چمران است را بخوانید؛ مصطفی شمر گاه گاهی مرا نگاه می کند و پیداست مزاحم جمع می بیندم. آخرش تاب نمی آورد. با انگشت پت و پهنش رو به من اشاره می کند و می پرسد: «بین این همه گنده لات اوراقی، این بچه فابریک را کجا آوردی؟» لب های دایی به خنده ی خشکی باز می شود. نگاهم می کند و می گوید: «نگاه به ظاهر آرامش نکن. از آن فابریک های گارانتی دار و آتش پاره ست. ورقی ئه واسه خودش.» موتوری ها همه با دکتر دست می دهند و «سام آلیک» می گویند. دکتر به زبان خودشان می گوید: «سام آلیک. جمال آقایان را عشقه.» دایی می خندد و سر بر می گرداند که دکتر خنده اش را نبیند. دکتر هم خنده ی دایی می شود و می پرسد: «چرا می خندی؟ به ما نمی خورد تو مشتی ها بُر بخوریم؟» زاعی می خندد و دکتر را نگاه می کند. بعد سرش را پایین می اندازد و خطاب به او می گوید: «جوری تا می کنید آدم کنارتان احساس غریبی نمی کند.» انتهای پیام/
92/10/30 - 09:10
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
-