محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803517144
نگاهي به تاريخچه اندونزي + تصاوير
واضح آرشیو وب فارسی:باشگاه خبرنگاران جوان: نگاهي به تاريخچه "اندونزي" + تصاوير
اندونزي با جمعيت ۲۳۸ ميليون نفر، چهارمين كشور پرجمعيت دنيا است.
به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران، اَندونِزي يا بطور رسمي جمهوري اندونزي كشوري است كه در آسياي جنوب شرقي و اقيانوسيه قرار دارد. اندونزي يك مجمع‌الجزاير متشكل از ۱۷،۵۰۸ جزيره و ۳۳ استان است.
اندونزي با جمعيت ۲۳۸ ميليون نفر، چهارمين كشور پرجمعيت دنيا است. نظام سياسي اين كشور جمهوري با انتخابات مجلس و رياست جمهوري ميباشد. پايتخت اندونزي جاكارتا است.
زبان رسمي اين كشور زبان اندونزيايي و واحد پول آن روپيه است. مردم اين كشور از اقوام گوناگوني مي‌باشند كه جاوهايها با حدود ۴۰ درصد بزرگترين قوم هستند و پس از آنها سونداني‌ها با ۱۵ درصد قرار دارند. جاوهايها بر امور سياسي اندونزي چيرگي دارند.
با وجود جمعيت زياد و مناطق پرتراكم، اندونزي جنگل‌هاي كم‌جمعيت بسيار گسترده‌اي نيز دارد كه دومين سطح از تنوع زيستي را در جهان در خود جاي داده‌اند. اين كشور از نظر منابع طبيعي غني است اما با اين وجود بخش بزرگي از مردم هنوز در فقر به‌سر مي‌برند.
۸۶٫۱ درصد از مردم اندونزي مسلمان هستند و اسلام توسط بازرگانان دريانورد مسلمان به اين منطقه رسيد. اندونزي در ۱۷ اوت ۱۹۴۵ از هلند استقلال يافت و استقلال آن در ۲۷ دسامبر ۱۹۴۹ به‌رسميت شناخته شد.
اندونزي كشوري است كه به شكل يك قوس در طول خط استوا كشيده شده‌است. مجمع‌الجزاير اندونزي ديرزماني از مناطق مهم بازرگاني دريايي جهان به‌شمار مي‌آمد و مسيرهاي بازرگاني از سده هفتم ميلادي ميان پادشاهي سريواجيا و چين تشكيل شده‌بود.
تاريخ اندونزي بسيار از نفوذ قدرت‌هاي خارجي كه به خاطر منابع طبيعي اين كشور جذب آن مي‌شدند تأثير پذيرفته‌است. بازرگانان مسلمان دين اسلام را با خود به اين منطقه آوردند و قدرت‌هاي اروپايي براي به‌دست گرفتن حق انحصاري تجارت ادويه از اندونزي، در اين منطقه با يك‌ديگر رقابت و جدال داشتند. اندونزي سرانجام به مدت سه قرن و نيم تبديل به مستعمره هلند شد، و بعداً پس از پايان جنگ جهاني دوم اعلام استقلال كرد.
سونامي سال ۲۰۰۴ در اقيانوس هند منجر به كشته شدن ۱۷۰ هزار نفر در آچه اندونزي شد.
واژه‌شناسي
نام اندونزي از واژه لاتين ايندوس (به لاتين: Indus) و يوناني نسوس (به يوناني: nesos) به معني جزيره آمده‌است. نام امروزي آن به قرن ۱۸ ميلادي، زماني كه اندونزي در حال تشكيل يك كشور مستقل بود باز مي‌گردد.
پرچم اندونزي
پرچم اندونزي براي اولين بار در 01945-08-17 ۱۷ اوت ۱۹۴۵ به رسميت شناخته شد.به عنوان پرچم ملي و نشان ملي شناخته مي‌شود و همچنين داراي تناسب ۲:۳ ميباشد.
پرچم اندونزي
تاريخ
روزگار باستان
يافت شدن بازمانده‌هاي سنگواره‌اي انسان راست‌قامت كه به نام انسان جاوه نيز شناخته مي‌شود نشان مي‌دهد كه مجمع‌الجزاير اندونزي از دو ميليون تا ۶۰۰ هزار سال پيش مسكوني شده‌بود.
اكثريت جمعيت امروزي اندونزي از نژاد آسترونزي هستند كه از تايوان به سوي جنوب شرق مهاجرت كرده‌بودند. آنها در حدود ۲۰۰۰ سال پيش از ميلاد به اندونزي رسيدند و جمعيت بومي ملانزي را به سوي شرق راندند. شرايط بسيار خوب براي كشاورزي و توسعه كشت آبي برنج در حدود ۸۰۰ سال قبل از ميلاد باعث شد تا شهرها، شهرستان‌ها و پادشاهي‌هاي كوچك بتوانند در سراسر قرن نخست پيش از ميلاد شكوفا شوند. حالت قرارگيري تنگه‌هاي ميان جزاير در اندونزي به‌گونه‌اي است كه هم تجارت بين جزاير و هم بازرگاني برون‌مرزي را شكوفا مي‌كند. به عنوان نمونه مسيرهاي تجاري ميان پادشاهي‌هاي اندونزي و چين از چند سده پيش از ميلاد مسيح شكل گرفته بودند. اين تجارت‌ها بر تاريخ اندونزي تأثير بسياري داشته‌است.
در متون خاورميانه از مناطقي از اندونزي امروزي به عنوان «جابه» و «زابج» ياد شده‌است. اين دو نام بيش از آنكه به‌زعم برخي پژوهندگان محدود به دو جزيرهٔ جاوه و سوماترا باشد، يك عنوان كلي براي قلمرو پادشاهي سري‌ويجايا و ماجاپاهيت، شامل تعداد زيادي از جزاير هند بوده‌است. مسلمانان تمام اين جزاير را تحت نام كلي جاوه مي‌شناختند و كلمهٔ زابج يا جابه نيز در متون كهن اسلامي به همين معنا به كار رفته‌است. تلقي ماركوپولو از جاوهٔ بزرگ و جاوهٔ كوچك نيز احتمالاً به اعتبار همين نام كلي ميباشد.
منبت العطر يا سرزمين گياهان خوشبو به شرحي كه در كتاب ابن خردادبه با فاصلهٔ پانزده روز راه از زابج و اطراف آن آمده‌است به احتمال زياد جزاير ملوك مركز ادويه ميباشد، زيرا ميخك و جوز بويا كه اقلام عمدهٔ ادويه‌اند عمدتاً در اين جزاير به عمل مي‌آيند. حتي جنگل‌هاي خودروي اين دو گياه نيز از قديم در بعضي از جزاير ملوك نظير آمبون و ترناته وجود داشته‌است.
روزگار معاصر
جزاير اندونزي در قديم سلطان‌نشين بوده‌اند تا آنكه در قرن شانزدهم اسپانيايي‌ها و پرتغالي‌ها به آن دست يافتند. كمپاني شرقي هلند در ابتداي قرن هجدهم، حكومت اندونزي را به دست گرفت. در ۱۷۴۰ هلنديها شورش مردم جاكارتا را با كشتار ۲۰ هزار اندونزيايي و چيني درهم شكستند. در ۱۹۰۷، «سي سي نگا مانگزايا» پادشاه اندونزي عليه هلنديها قيام كرد اما ارتش استعماري هلند سپاه او را شكست داد و سلطه استعمار هلند بر اندونزي محكم شد.
سوكارنو، رئيس‌جمهور بنيان‌گذار اندونزي
تا ۱۹۴۲ ميلادي اندونزي متعلق به هلند بود و از ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵ تحت اشغال ژاپن در آمد. در ۱۷ اوت ۱۹۴۵، ميليون به رهبري دكتر احمد سوكارنو و دكتر حتي اعلام جمهوري كردند. چهار سال تمام ميان نيروهاي هلند و اندونزي جنگ بود. در نهايت در سال ۱۹۴۹ موافقت‌نامه‌اي امضا شد كه طبق مفاد آن، همه سرزمين اندونزي بجز گينه نو به حكومت موقت (جمهوري) ايالات متحده اندونزي واگذار شد. در۱۶ دسامبر ۱۹۴۹، دكتر سوكارنو به رياست جمهوري اين كشور انتخاب گرديد.
از قرن هفدهم، هند شرقي مهم ترين و سودآورترين بخش امپراتوري هلند به شمار مي‌رفت. به غير از اشغال كوتاه مدت بريتانيايي‌ها (۱۸۱۱ تا ۱۸۱۴) و قيامهاي گاه گاهي محلي، هلند كنترل اين كشور را تا ۱۹۴۲ حفظ كرد. در اين سال ژاپني‌ها به اين مستعمره هجوم آوردند و به عنوان آزاد كنندگان كشور از حكومت استعماري مورد استقبال اكثر اندونزيايي‌ها قرار گرفتند با تسليم ژاپن در ۱۹۴۵، احمد سوكارنو (۱۹۰۱ تا ۱۹۷۰)- بنيانكذار حزب ميليون در ۱۹۲۷ – هند شرقي هلند را جمهوري مستقل اندونزي اعلام كرد. هلنديها پس از چهار سال جنگ متناوب ولي وحشيانه، تحت فشار بين‌المللي استقلال اندونزي را در ۱۹۴۹ پذيرفتند. حكومت سوكارنو به طور فزاينده‌اي اقتدارطلب شد و كشور به هرج و مرج اقتصادي گرفتار گرديد. او در ۱۹۶۲ گينه نوي هلند را تصرف كرد، كه در۱۹۶۲ با عنوان ايريان جايا رسماً ضميمه شد، هر چند جنبشي جدايي طلب پا برجاست. بين ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۶ سوكارنو كوشيد با تهاجمات مسلحانه به شمال بورنئو فدراسيون نوپاي مالزي را بي‌ثبات سازد. احمد سوكارنو تا زمان سقوطش از كليه جنبش‌هاي استقلال طلبانه در قاره‌هاي آسيا، آفريقا و امريكاي لاتين دفاع مي‌كرد.
ژنرال سوهارتو توانست با سركوبي قيام كمونيستي در ۱۹۶۵ و ۱۹۶۶ سياست ضد امريكايي سوكارنو را وارونه سازد ونهايتا با كمك دانشجويان و ارتش او را بركنار كند. در اين مدت حدود ۸۰ هزار نفر از اعضاي حزب كمونيست اندونزي كشته شدند. الحاق تيمور شرقي پرتغال در ۱۹۷۶ توسط اندونزي از طرف جامعه بين‌المللي به رسميت شناخته نشد، و عمليات چريكي ملي گرايان محلي ادامه داشت. برنامه جاه طلبانه‌اي براي اسكان مجدد اهالي جاوه به منظور كم كردن جمعيت زياد اين جزيره به مورد اجرا گذاشته شد ولي اين مهاجران جاوه‌اي با انزجار بوميان جزاير كم توسعه يافته و دوردست روبرو شد. كشتار تظاهركنندگان بي سلاح تيموري به دست سربازان اندونزي در ۱۹۹۱ اعتراضات بين‌المللي را به دنبال داشت.
ژنرال سوهارتو بعد از آنكه به قدرت رسيد كشور مالزي را به رسميت شناخت و دوباره كشورش را به عضويت سازمان ملل درآورد و از اين جهت مورد حمايت ايالات متحده امريكا بود. در مدت طولاني رياست جمهوري اش خود و خانواده‌اش مستقيماً در صادرات و واردات اندونزي دخالت كرده و ميلياردها دلار اندوختند. در اثر ركود اقتصادي و ضعف بنيان مالي و فقر عمومي ژنرال سوهارتو دچار تظاهرات مردمي شد تا آنكه در ۱۹مه ۱۹۹۸ مادلين آلبرايت وزير خارجه امريكا به او تكليف كرد كه از مقام خود استعفا كند. ژنرال سوهارتو در همان روز ۱۹ مه ۱۹۹۸ بعد از ابلاغ بركناري‌اش توسط آلبرايت در يك نطق سه دقيقه يي از مردم اندونزي به سبب خطاهايش پوزش خواست و از مردم درخواست كرد از بشارالدين يوسف حبيبي تبعيت كنند.
زماني كه محمد سوهارتو پس از سي و سه سال قدرت سقوط كرد بسياري از مردم اندونزي بر اين عقيده بودند كه كشور اندونزي تجزيه خواهد شد اما پس از سوهارتو وسعت اين امر كمتر از پيش‌بيني‌ها بود.
در دهه ۱۹۵۰ مبارزات خشونت‌آميزي عليه حكومت اندونزي بر جزاير ملوك جنوبي، توسط مردم ملوك جنوبي صورت گرفت و نيروهاي اندونزي اين مبارزات را به شدت سركوب كردند. پس از سقوط حكومت ژنرال سوهارتو در سال ۱۹۹۸، اين مبارزات از سر گرفته شد. از سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۲، خشونت‌ها در جزاير ملوك موجب كشته شدن حدود ۵ هزار نفر و بي خانمان شدن ۵۰۰ هزار نفر شد.
در ۱۷ ژوئن ۱۹۹۹ به دستور يوسف حبيبي ژنرال داميري به فرماندهي منطقه تيمور شرقي رسيد كه مردم آن خواهان استقلال بودند. در چهارم ژوئيه ۱۹۹۹ بانك جهاني با اعطاي وام يك ميليارد دلاري به اندونزي موافقت كرد. انتخابات رياست جمهوري پس از ۳۰ سال انجام شد و رقيب يوسف حبيبي، خانم مگاواتي سوكارنو پوتري از حزب دموكرات بود كه بالاخره در ۲۳ ژوئيه ۲۰۰۱ به رياست جمهوري رسيد و حزب گلكار يعني حزب وابسته به سيستم حاكميت شكست خورد. در آخرين روزهاي حكومت يوسف حبيبي مردم تيمور شرقي با نظارت سازمان ملل به استقلال خويش راي دادند. بعد از مگاواتي سوكارنو پوتري، ژنرال بازنشسته «بامبانگ يوديوهونو» كه زماني افسر اطلاعات و فرماندار تيمور شرقي بوده‌است در ۲۸ اكتبر ۲۰۰۴ در انتخابات رياست جمهوري به پيروزي رسيد.
پايان جنگ آزادي خواهانه ملت مسلمان اندونزي عليه استعمار گران هلندي (۱۹۴۸ ميلادي)
از اواسط تا اواخر جنگ جهاني دوم، اندونزي تحت اشغال ژاپن بود. با پايان جنگ و تسليم نيروهاي ژاپن، كليه سلاح هاي ژاپني به دست ملي گرايان استقلال طلب اندونزيايي افتاد. در سال ۱۹۴۵ ميلادي احمد سوكارنو رهبر آزادي خواهان اين كشور، اعلام استقلال كرد، كه با مخالفت و لشكر كشي هلنديها مواجه گرديد. اما سازمان ملل در اين موضوع دخالت كرد و دولت هلند به ناچار با حكومتي به نام اتحاديه اندونزي و هلند موافقت كرد. از اين رو نمايندگان دولت اندونزي و دولت پادشاهي هلند به دستور سازمان ملل متحد، بر روي عرشه يك ناو امريكايي، قرار داد ترك مخاصمه را در ۲۰ ژانويه ۱۹۴۸ امضا كردند و جنگ دو كشور به پايان رسيد. علت اين كه اندونزي و هلند، اين قرار داد را روي يك كشتي بيگانه امضا كردند اين بود كه هيچ محل ديگري براي امضاي معاهده مورد موافقت دو طرف قرار نگرفته بود.
جدايي تيمور شرقي
در سال ۱۹۹۹ مردم تيمور شرقي با شركت در يك همه‌پرسي كه تحت نظر سازمان ملل برگزار شد به استقلال از اندونزي راي دادند. نتيجه اين همه‌پرسي واكنش خشونت‌آميز شبه نظاميان طرفدار اندونزي را به دنبال داشت. اقدامات شبه نظاميان با ورود يگان‌هايي از ارتش استراليا، كه بر اساس قطعنامه شوراي امنيت به اين سرزمين اعزام شده بودند، پايان يافت اما در جريان خشونت‌ها، بيش از يك هزار تن از اهالي تيمور شرقي كشته شدند.
با خروج نيروهاي اندونزي از تيمور شرقي، اداره امور اين سرزمين به طور موقت برعهده نماينده سازمان ملل قرار گرفت و روز ۲۰ ماه مه سال ۲۰۰۲، تيمور شرقي به عنوان يك كشور مستقل مورد شناسايي بين‌المللي قرار گرفت. تيمور شرقي بيش از يك ميليون جمعيت دارد كه اكثر آنان مسيحي كاتوليك هستند.
سياست
محمد سوهارتو، رئيس جمهوري پيشين اندونزي در سال ۱۹۶۸ و در پي خشونت‌هايي كه پس از يك كودتاي شكست خورده رخ داد، به قدرت رسيد و بلافاصله به مبارزه با كمونيسم پرداخت كه نتيجه آن قتل حداقل ۵۰۰ هزار نفر و زنداني كردن ميليون‌ها نفر ديگر شد.
جغرافيا
با 1،919،440 كيلومتر مربع (741،50 مايل مربع)، اندونزي پانزدهمين كشور بزرگ جهان از لحاظ مساحت است. اندونزي مجموعه‌اي از جزاير (نزديك به ۱۷۵۰۸جزيره بزرگ و كوچك) است كه در جنوب شرقي آسيا در اقيانوس كبير قرار دارد. اندونزي در نيمكرهٔ شرقي، در جنوب شرقي آسيا، در اقيانوس هند و درياهاي وابسته به آن واقع شده و خط استوا از آن مي‌گذرد. اندونزي در جزيره گينه نو با پاپوا و هم چنين در جزيره برنئو با مالزي مرز مشترك دارد.
سابقاً اين جزاير در تصرف هلند و به هندِ هلند موسوم بود ولي بعد از آنكه كشوري مستقل و آزاد گرديد، «اندونزي» نام گرفت. مساحت اين كشور ۱۹۱۹۰۰۰ كيلومتر مربع و پايتخت آن شهر جاكارتا است كه در جزيره جاوه قرار دارد و سابقاً باتاويا ناميده مي‌شد. شهر مهم آن سورابايا است. اين كشور داراي معادن قلع، نفت، ذغال‌سنگ و مس است و توتون، برنج، قهوه و كائوچو جزو محصولات كشاورزي اين كشور است.
اندونزي را مي‌توان بزرگترين مجمع الجزاير جهان دانست كه بين دو خشكي، يعني جنوب شرق آسيا و استراليا واقع شده‌است. وسعت آب‌هاي اين كشور ۳ برابر مساحت خشكي‌هاي آن ميباشد. بندرهاي مهم اين كشور نيز عبارتند از: مدان، بندر ساحلي بلاوان، پكانبارو، ريو، جاكارتا سنگارنگ، نوزاتنگارا، بندر ساحلي بيتونگ و بندر آمبون. شهرهاي مهم اندونزي را هم مي‌توان در ۱۰ شهر زير خلاصه كرد: جاكارتا، سورابايا، سمارانگ، باندونگ، مدان، پالمبانگ، يوجونگ پادانگ، بانجارماسين، بندر لامپومگ، مانادو.
جاكارتا، پايتخت كشور اندونزي، ابتدا يك شهر بندري كوچك بود، اما هم اكنون اين شهر ۶۷۰ كيلومتر مربع وسعت دارد و جمعيتي معادل ۹ ميليون نفر را در خود جاي داده و يكي از مراكز مهم اقتصادي اندونزي است.
جزيره جاوه با آنكه فقط ۷ درصد كل خاك اين كشور را تشكيل مي‌دهد، به تنهايي حدود ۶۰ درصد كل جمعيت كشور را به خود اختصاص داده‌است.
رشته جزاير جنوبي كوهستاني و آتشفشاني است و شامل سوماترا، جاوه، مادورا، بالي و جزاير سونداي كوچك (از جمله لامبارك، فلورس و تيمور) است. جاوه و همسايه كوچك‌ترش مادورا جمعيت متراكمي دارند و نزديك به دو سوم مردم اندونزي را در خود جاي مي‌دهند. زنجيره جزاير شمالي متشكل است از كاليمانتان (بخش اندونزيايي جزيره بورنئو)، جزاير نامنظم و كوهستاني سولاوسي (سلبس)، گوره ملوك، وايريان جايا (بخش غربي گينه نو).
بيش از دو سوم اين كشور از جنگل‌هاي استوايي باراني پوشده شده‌است. و آب و هواي آن استوايي و بارندگي در طول سال سنگين است. رودهاي مهم آن كاپواس، ديگول، باريتو، و بلندترين نقطه اندونزي نگگا پولو (هرم كارستنز) با ۵۰۳۰ متر ارتفاع است (در جزيره ايريان جايا). قسمت اعظم اندونزي كوهستاني است و با وضع جغرافيائي خود كه در دو طرف خط استوا قرار گرفته بيش از دو فصل دارا نيست يكي فصل مرطوب از نوامبر تا مارس و ديگري فصل خشك از ژوئن تا اكتبر.
جزاير اصلي
اين كشور را مي‌توان از لحاظ وضعيت طبيعي به چند قسمت زير تقسيم كرد:
جزيره سوماترا: يكي از بزرگترين جزيره‌هاي جهان است و با جزيره‌هاي جاوه، سلبس و برنئو، در مجموع، جزاير سونداي بزرگ ناميده مي‌شوند.
قسمت عمده آن را جلگه‌ها و نواحي پست تشكيل داده و ارتفاعات آن (از جمله كوه‌هاي باريسان) در كناره غربي آن تا سمت شمال گسترده شده و داراي وسعت زيادي مي‌باشند.
رودهاي آن كوتاه و پر آب بوده و اكثراً از سمت غرب به شرق جاري هستند و مهم ترينشان عبارتند از: كامپار، بارومون، ايندراگيري، روكان، موسي و هاري. جنگل‌ها كه اغلب غير قابل نفوذند، وسعت زيادي دارند. و مرداب‌هاي وسيعي نيز در كرانه شرقي آن وجود دارند. بلندترين نقطه آن قله كرينتجي (۳۸۰۰ متر) است.
جزيره جاوه: پنجمين جزيره وسيع اندونزي و از پرجمعيت ترين آنها است كه بيش از ۶۵٪ جمعيت كشور در آن زندگي مي‌كنند. كوه‌ها در تمام نقاط آن پراكنده شده و قسمت اعظم آن را جلگه‌ها و جنگل‌ها تشكيل مي‌دهند. رودهاي آن عمدتاً كوتاه و پرآب بوده و مهمترينشان عبارتند از: سولو، سرانگ، تاروم، سرايو و مانوك. بلندترين نقطه آن قله سمرو با ۶۷۶, ۳ متر ارتفاع است.
جزيره برنئو: قسمت اعظم اين جزيره متعلق به اندونزي است كه در اصطلاح محلي به آن كاليمانتان گفته مي‌شود. ارتفاعات آن عمدتاً در نواحي شمالي واقع شده و قسمت اعظم آن را جنگل‌ها و جلگه‌ها شامل مي‌شوند. رودهاي طويلي در آن جريان دارند از جمله: باريتو، ماهاكام، نگارا، كايان و كاپواس. بلندترين نقطه آن ۹۸۸٬۲ متر ارتفاع دارد.
جزيره سلبس (سلب): جزيره‌اي كوهستاني و مرتفع است كه قسمت اعظم آن را جنگل‌ها پوشانده‌اند. از رودهاي آن مي‌توان از ماريسا، كاراما، ماماسا، بونگكا و پالو نام برد. قله رانتكومبولا با ۴۵۵, ۳ متر ارتفاع بلندترين نقطهٔ آن است. نام محلي اين جزيره، سولاوسي است.
جزيره گينه نو: نيمه غربي اين جزيره كه اصطلاحاً ايريان غربي گفته مي‌شود و به اندونزي تعلق دارد. نواحي مركزي و شمال غربي آن را كوه‌ها و نواحي بلند پوشانده و قسمت اعظم آن را جنگل‌ها و جلگه‌ها تشكيل مي‌دهند. رود ديگول مهمترين رود آن است. بلندترين نقطه آن قله جايا (۰۲۹، ۵ متر) است.
جزاير سونداي كوچك (نوساتنگارا): اين جزاير بين جزيره جاوه و جزيره گينه نو واقع شده‌اند و عمدتاً كوهستاني و مرتفع مي‌باشند. بزرگترين جزيره‌هاي آن عبارتند از: سومباوا، فلورس، سومبا، تيمور و بالي.
ساير جزاير غربي: كه در اطراف جزيره‌هاي برنئو، جاوه و سوماترا واقع شده و عمدتاً كم ارتفاعند. بزرگترين جزيره آن، بانگكا ميباشد.
ساير جزاير شرقي: كه مجموعاً به جزاير ملوك يا اويه معروف هستند و در اطراف جزيره‌هاي سلس و گينه نو واقع شده‌اند و كوهستاني و مرتفع اند. جزيره‌هاي هالماهرا و سرام بزرگترين جزيره‌هاي اين نواحي مي‌باشند.
بر روي هم اندونزي سرزميني نيمه كوهستاني است. جلگه‌هاي آن عمدتاً در جزيره‌هاي جاوه و سوماترا و جزاير سونداي كوچك (نوساتنگارا) و جنگل‌هاي آن عمدتاً در جزيره‌هاي برنئو، گينه نو، و سوماترا واقع شده‌اند. آب و هواي آن گرم و مرطوب و پر باران است. بلندترين نقطه آن قله جايا با ۰۲۹, ۵ متر ارتفاع است. طويل ترين رود آن باريتو (۸۸۵ كيلومتر) و درياچه توبا (۵۰۰, ۲ كيلومتر مربع) وسيع‌ترين درياچهٔ آن است.
كوه لوكون در جزيره سولاوسي يكي از فعال‌ترين آتشفشان‌هاي اندونزي است كه فوران آن در ژوئيه ۲۰۱۱ هزاران نفر را آواره كرد.
مردم
اندونزي ۲۳۸ ميليون نفر جمعيت دارد و زبان رسمي آنان «اندونزيايي» است ولي به زبانهاي مختلف گويش مي‌نمايند.
مذهب
حدود ۸۶ درصد از مردم اندونزي مسلمان و بقيه مسيحي، هندو يا بودايي هستند. فرقه اسلامي احمديه در اندونزي حدود دويست هزار هوادار دارد. اندونزي كه پرجمعيت‌ترين كشور مسلمان جهان است همواره به داشتن سنت بردباري مذهبي افتخار مي‌كرده و در قانون اساسي اين كشور آزادي مذهبي تضمين شده‌است ولي در سال‌هاي اخير اين آزادي مذهبي مورد تهديد قرار گرفته‌است. امروزه قوانين اين كشور تبليغ افكار ناخداباورانه را جرم دانسته و براي كساني كه بخواهند مومنان مسلمان را با باورهاي ديگري آشنا كنند تا پنج سال زندان پيش بيني كرده‌است. در اندونزي دين نقش مهمي در آموزش خصوصي دارد و در شرايطي كه تعداد مدارس دولتي خوب بسيار اندك است غير از مدارس ديني گزينه ديگري نيست.
آچه تنها استان اندونزي است كه قوانين شريعت مي‌تواند در آن اجرا شود. پارلمان محلي آچه در سال ۲۰۰۹ به تنبيه همجنسگرايان با تركه چوب راي داد، اما فرماندار آچه حاضر به اجراي اين راي و تبديل آن به قانون نشده‌است.
در قانون مجازات «كفرگويي» كه در سال ۱۹۶۵ در اندونزي به تصويب رسيده‌است هرگونه دگرانديشي از يكي از شش دين رسمي اندونزي ممنوع اعلام شده‌است. در سال ۱۳۸۷ خورشيدي نهادي اسلامي در اندونزي با صدور فتوايي نرمش‌هاي يوگا را ممنوع اعلام كرد.
ابوبكر بشير، روحاني بنيادگراي مسلمان اندونزي، به اتهام همكاري در عمليات تروريستي و سازماندهي يك مركز آموزش تندروهاي مسلح در استان آچه، در غرب اندونزي، محاكمه شده‌است.
اقتصاد
اندنوزي بزرگترين قدرت اقتصادي جنوب شرقي آسيا است. بنابر آمار سال ۲۰۰۵ توليد ناخالص داخلي اندونزي ۲۸۷ ميليارد دلار بوده‌است كه سهم سرانه هر فرد ۴۴۵۸ دلار است. سهم صنعت ۴۰٫۷٪ كه بيشتر به فرآوري محصولات كشاورزي و معدني مشغول است و سهم بخش كشاورزي ۱۴٪ ميباشد و محصول اصلي اش برنج است. با اين حال بيشترين شاغلان در بخش كشاورزي مشغول به كار هستند. ۴۱ ميليون و هشتصد هزار نفر از نيروي كار در بخش كشاورزي شاغلند. كه كشاورزاني هستند كه حرفه‌اي نيستند و در سطح كلان توليد نمي‌كنند. اما هم كشاورزان بزرگ و هم روستاييان مقدار زيادي لاستيك، چاي، قهوه، تنباكو و ادويه توليد و صادر مي‌كنند. از دوران استعمار هلند زيرساخت مناسب آبياري در كشاورزي براي اندونزي به جا مانده است.
جاكارتا پايتخت اندونزي و بزرگترين مركز بازرگاني كشور
بيشترين صادرات اندونزي به كشورهاي آمريكا و ژاپن و چين و سنگاپور ميباشد. اندونزي از لحاظ معدني كشوري غني ميباشد و معادن نفت، گاز طبيعي، قلع، نيكل، زغال سنگ، بوكسيت و مس در اين كشور موجود است اما به علت نسبت بيشتر جمعيت به ثروت جمعيت مردم فقير زياد است. صنعت معدنكاري سهمي ۱۲ درصدي در توليد ناخالص داخلي اندونزي دارد. يكي ديگر از منابع كسب درآمد براي اندونزي صنعت گردشگري است.
در اواخر دهه ۹۰ ميلادي كه بازارهاي اقتصادي در آسيا دچار مشكلات شديد شد، ارزش پول اندونزي نيز بشدت سقوط كرد و سوهارتو ناچار شد تا اصلاحات اقتصادي شديدي را انجام دهد و در همين رابطه با صندوق بين‌المللي پول براي كمكي به ارزش بيش از ۴۰ ميليارد دلار به توافق رسيد. نارضايتي‌هاي سياسي و در خواست استعفاي سوهارتو، از پيامدهاي اين مشكلات اقتصادي بود. در مارس سال ۱۹۹۸ سوهارتو براي چندمين بار به قدرت رسيد. اما مشكلات براي دولت همچنان ادامه داشت.
در ميان سال‌هاي ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۲ شمار ميليونرها در اندونزي رشد فزاينده‌اي داشته‌است اما هنوز نيمي از مردم با درآمد روزي كمتر از دو دلار زندگي مي‌كنند. تنها ۱۰ درصد كساني كه كار مي‌كنند ماليات مي‌پردازند و دولت براي تامين آموزش رايگان و بهداشت مشكل دارد. توليد نفت در اندونزي بسيار كم است و اين ميزان تنها براي تامين نيازهاي داخلي اين كشور صرف مي‌شود ولي با اين حال اندونزي بزرگترين توليدكننده نفت در كشورهاي جنوب شرقي آسيا به‌شمار مي‌آيد.
اندونزي به دليل فرسودگي چاه‌هاي نفت و كمبود توليد نفت در اين كشور در ماه مه ۲۰۰۸ از سازمان اوپك خارج شد.
محيط زيست
اندونزي داراي بزرگترين جنگل‌ها در كشورهاي جنوب شرق آسيا است به طوري كه ۱۲۰ ميليون هكتار آن را جنگل‌هاي باراني تشكيل داده‌است. حريق در جنگل‌هاي اندونزي به رويدادي سالانه در فصل خشك كشور تبديل شده و تا كنون براي كشورهاي همسايه آلودگي زيادي ايجاد كرده‌است. افزايش تقاضا براي تهيه روغن درخت نخل در هند نيز موجب تخريب نگران‌كننده جنگل‌هاي استوايي در اندونزي شده‌است. دولت اندونزي در ابتكاري زيست‌محيطي زوج‌هاي جوان را ملزم كرده قبل از ازدواج خود يك درخت بكارند.
فرهنگ
هنر نقاشي در بالي هنري داراي سنت و پيشينه است. تماس هنرمندان محلي با سبك نقاشي اروپايي در سده بيستم روي داد. امروزه البته در جاوه مركزي روش‌هاي نقش‌پردازي كلاقه‌اي كه از روش‌هاي بسيار قديمي اندونزيايي است رفته‌رفته كاربردهاي بيشتري در نقاشي‌ها پيدا مي‌كنند.
موسيقي در اندونزي انواع گوناگوني داد ولي معروف‌ترين آن موسيقي گاملان است كه موسيقي سنتي دربارهاي جاوه و بالي به‌شمار مي‌آيد. امروزه تمام سبك‌هاي موسيقي پاپ نيز به زبان ملي (اندونزيايي) و يا به زبان محلي خوانده مي‌شود. افزون بر اين سبك‌هاي عامه‌پسندي مانند كرونتيونگ، دانگ‌دوت، كاپورساري و جايپونگان نيز رايج‌اند.
تقسيمات كشوري
اشنايي با برخي شهرها و جزيره هاي اندونزي
سوماترا
سوماترا (با وسعت تقريبي ۴۷۰٬۰۰۰ كيلومتر مربع) از جزاير كشور اندونزي است.
جزيره سوماترا ششمين جزيره بزرگ جهان و بزرگترين جزيره‌اي است كه تمام خاك آن در كشور اندونزي قرار دارد، اين جزيره حدود ۴۵ ميليون نفر جمعيت دارد.
استان هاي جزيره سوماترا
سوماتراي شمالي
سوماتراي شمالي (به اندونزيايي: Sumatera Utara) يكي از استان‌هاي اندونزي است.
جغرافيا
اين استان بدون احتساب استان‌هاي جزيرهٔ جاوه، پرجمعيت‌ترين استان كشور محسوب مي‌شود و پايتخت آن، شهر مدان است.
مسجد جامع مدان
جمعيت
جمعيت سوماتراي شمالي در سرشماري رسمي سال ۲۰۰۰ بالغ بر ۱۱٫۴۸ ميليون نفر برآورد شده‌است. آمارهاي تخميني از افزايش اين رقم در سال ۲۰۰۷ به ۱۲٬۸۳۴٬۳۷۱ نفر خبر مي‌دهند.
مردم
باتاك‌ها با ۴۱٫۹۵ درصد، جاوهايها با ۳۲٫۶۲ درصد، نياها با ۶٫۳۶ درصد، مالاييها با ۴٫۹۲ درصد، مينانگكابائوها با ۲٫۶۶ درصد و بانجاري‌ها با ۰٫۹۷ درصد، از عمده‌ترين گروه‌هاي قومي سوماتراي شمالي به‌شمار مي‌روند.
زبانهاي رايج در سوماتراي شمالي شامل مالايي، باتاك، آنگكولا-ماندايلينگ و اندونزيايي مي‌شود.
مذهب
مسلمانان با ۶۵٫۵ درصد، مسيحيان با ۳۱٫۴ درصد، بوداييها با ۲٫۸ درصد و هندوها با ۰٫۲ درصد، از مهمترين گروه‌هاي مذهبي سوماتراي شمالي محسوب مي‌شوند.
سوماتراي غربي
سوماتراي غربي (به اندونزيايي: "Sumatera Barat") يكي از استان‌هاي اندونزي است.
درياچه مانينجائو
آچه
آچه يكي از استان‌هاي كشور اندونزي است كه در نوك شمالي جزيرهٔ سوماترا واقع شده‌است.
نامگذاري
نام كامل اين استان از سال ۱۹۵۹ تا سال ۲۰۰۱ «دائراه ايستيموا آچه»، از سال ۲۰۰۱ تا سال ۲۰۰۹ «نانگگروئه آچه دارالسلام» و از سال ۲۰۰۹ به بعد، «آچه» بوده‌است.
ساحل اچه
مذهب
بيشترين سهم مسلمانان در سطح كشور در آچه بوده و اين استان توسط قوانين اسلامي اداره مي‌شود.
پيش‌تر اين منطقه با عناوين محتلفي نظير «آچه»، «آتجه» و «آچين» شناخته مي‌شده‌است.
ريائو
ريائو (به اندونزيايي: Riau) يكي از استان‌هاي اندونزي است.
جغرافيا
اين استان در بخش مركزي جزيرهٔ سوماترا و در امتداد تنگهٔ مالاكا واقع شده‌است.
قطع درختان جنگلي در ريائو
پكانبارو پايتخت و بزرگترين شهر ريائو است. دوماي، باگانسياپياپي، بنگكاليس، بانگكينانگ، رنگات و سياك‌سري ايندروپورا، ديگر شهرهاي بزرگ اين استان هستند.
اقتصاد
امروزه ريائو يكي از ثروتمندترين استان‌هاي اندونزي است. اين استان به‌جهت بهره‌مندي از منابع طبيعي متعدد نظير نفت خام، گاز طبيعي، كائوچو، روغن نخل و مزارع متعدد، پيش‌رفت بسياري نموده‌است.
جمعيت
جمعيت ريائو براساس سرشماري سال ۲۰۰۰ كه جزاير ريائو را هم شامل مي‌شد، در سال ۲۰۰۷ بالغ بر ۵٬۰۷۰٬۹۵۲ نفر برآورد شده‌است. اين رقم در سال ۲۰۱۰ به ۶٬۳۰۲٬۷۸۶ نفر افزايش يافته‌است. جزاير ريائو تا سال ۲۰۰۴ بخشي از استان ريائو به‌شمار مي‌رفت كه در اين سال، اين منطقه مستقل شده و استان جديدي را تشكيل داد.
مردم
مالاييها با ۳۸ درصد، جاوهايها با ۲۵ درصد، مينانگكابوها با ۱۱ درصد، باتاك‌ها با ۷ درصد، بانجاري‌ها با ۴ درصد، چينيها با ۴ درصد و بوگيني‌ها با ۲ درصد، از جملهٔ گروه‌هاي قومي ساكن در ريائو به‌شمار مي‌روند. زبانهاي مالايي، اندونزيايي و مينانگكابويي از مهمترين زبانهاي رايج در اين استان محسوب مي‌شوند.
مذهب
مسلمانان ۸۸ درصد، بوداييها ۶ درصد، كاتوليك‌ها ۵ درصد، پروتستان‌ها ۱ درصد و هندوها ۰٫۲ درصد از ساكنان ريائو را شامل مي‌شوند.
جزاير ريائو
جزاير ريائو (به اندونزيايي: Kepulauan Riau) يكي از استان‌هاي اندونزي است.
جغرافيا
اين استان شامل مجمع‌الجزاير ريائو، جزاير ناتونا، جزاير آنامباس و جزاير لينگگا مي‌شود. مساحت جزاير ريائو ۲۱٬۹۹۲ كيلومتر مربع بوده و جمعيت اين استان در سال ۲۰۰۷ بالغ بر ۱٬۳۹۲٬۹۰۰ نفر برآورد شده‌است.
تانجونگ پينانگ در جزاير ريائو
جزاير ريائو در ژوئيهٔ سال ۲۰۰۴ از بخش اصلي استان ريائو جدا شده و استان مستقلي را تشكيل داد. پايتخت اين استان شهر تانجونگ پينانگ است كه در بخش جنوبي جزيرهٔ بينتان واقع شده‌است.
مذهب
بيشترين شمار ساكنان جزاير ريائو پيرو دين‌هاي اسلام، بوديسم و مسيحيت هستند.
مردم
مالاييها با ۳۵٫۶ درصد، جاوهايها با ۲۲٫۲ درصد، چينيها با ۹٫۳ درصد، مينانگكابوها با ۹٫۳ درصد، باتاك‌ها با ۸٫۱ درصد، بوگيني‌ها با ۲٫۲ درصد و بانجاري‌ها با ۰٫۷ درصد از مهمترين گروه‌هاي قومي ساكن در جزاير ريائو به‌شمار مي‌روند. مهمترين زبان رايج در اين استان، زبان اندونزيايي است.
سوماتراي جنوبي
سوماتراي جنوبي (به اندونزيايي: Sumatera Selatan) يكي از استان‌هاي اندونزي است.
جغرافيا
اين استان در جزيرهٔ سوماترا واقع شده و از سمت شمال به استان جامبي، از سمت جنوب به استان لامپونگ و از سمت غرب به استان بنگكولو محدود شده‌است. جزاير بانگكا و بليتونگ در بخش شرقي سوماتراي جنوبي واقع شده‌اند.
مسجد پالمبانگ بزرگ
اين مناطق در سال ۲۰۰۰ از اين استان مستقل شده و استان جديد جزاير بانگكا-بليتونگ را تشكيل دادند. پايتخت آن، شهر پالمبانگ است.
جمعيت و مردم
مالاييها با ۳۱ درصد، جاوهايها با ۲۷ درصد، كومرينگ‌ها با ۶ درصد، موسي بانيوآسين‌ها با ۳ درصد، سوندايي‌ها با ۲ درصد، از جملهٔ گروه‌هاي قومي ساكن در سوماتراي جنوبي به‌شمار مي‌روند.
زبان رايج در اين استان، زبان اندونزيايي بوده.
مذهب
مسلمانان ۹۶ درصد، بوداييها ۱٫۸ درصد و مسيحيان ۱٫۷ درصد از ساكنان سوماتراي جنوبي را شامل مي‌شوند.
تقسيمات
سوماتراي جنوبي به ۱۰ منطقه و ۴ شهر تقسيم شده‌است:
مناطق
اوگان ايلير (Indralaya).
اوگان كومرينگ اولو (Baturaja).
اوگان كومرينگ اولوي جنوبي (Muaradua).
اوگان كومرينگ اولوي شرقي (Martapura).
اوگان كومرينگ ايلير (Kayuagung).
بانيوآسين (Pangkalan Balai).
لاهات (Lahat).
موآرا انيم (Muara Enim).
موسي بانيوآسين (Sekayu).
موسي راواس (Muara Beliti Baru).
شهرها
پاگر آلام.
پالمبانگ.
پرابوموليح.
لوبوكلينگگائو.
جزاير بانگكا-بليتونگ
جزاير بانگكا-بليتونگ (به اندونزيايي: Kepulauan Bangka Belitung) يكي از استان‌هاي اندونزي است.
جغرافيا
اين استان دو جزيرهٔ اصلي به نام‌هاي «بانگكا» و «بليتونگ» را شامل مي‌شود. همچنين چندين جزيرهٔ كوچك‌تر از آنها نيز در بخش شرقي جزيرهٔ سوماترا و بخش شمال شرقي استان سوماتراي جنوبي واقع شده‌است.
تنگهٔ بانگكا جزيره‌هاي سوماترا و بانگكا را از هم جدا مي‌كند و تنگهٔ گاسپار جزيره‌هاي بانگكا و بليتونگ را از يك‌ديگر مستقل مي‌سازد.
فرودگاه پانگكال پينانگ
درياي چين جنوبي در بخش شمالي اين استان، درياي جاوه در بخش جنوبي و جزيرهٔ بورنئو در بخش شرقي آن به وسيلهٔ تنگهٔ كاريماتا از جزيرهٔ بليتونگ جدا مي‌شود.
جزاير بانگكا-بليتونگ پيش‌تر بخشي از استان سوماتراي جنوبي بوده‌است؛ اما در سال ۲۰۰۰ به همراه استان‌هاي بانتن و گورونتالو مستقل شد.
جمعيت اين استان در سال ۲۰۰۴ بالغ بر ۱٬۰۱۲٬۶۵۵ نفر بوده و پايتخت آن، شهر پانگكال پينانگ است.
اقتصاد
جزاير بانگكا-بليتونگ معادن بزرگي و مهمي را در خود جاي داده و بزرگترين توليدكنندهٔ حلب در سطح اندونزي به‌شمار مي‌رود. اين استان همچنين كاغذ سفيد توليد مي‌كند.
مردم
مالاييها با ۷۲ درصد، چينيها با ۱۲ درصد، جاوهايها با ۶ درصد، بوگيني‌ها با ۳ درصد، مادوري‌ها با ۱ درصد، از مهمترين گروه‌هاي قومي ساكن در جزاير بانگكا-بليتونگ محسوب مي‌شوند. زبانهاي اندونزيايي و هاكا (شاخه‌اي از چيني) از زبانهاي رايج در اين جزاير به‌شمار مي‌رود.
مذهب
از لحاظ تركيب مذهبي نيز مسلمانان با ۸۱٫۸ درصد، بوداييها با ۸٫۷ درصد، كنفوسيانيسم‌ها با ۵٫۱ درصد، پروتستان‌ها با ۲٫۴ درصد، كاتوليك‌ها با ۱٫۷ درصد و هندوها با ۰٫۱ درصد، عمده‌ترين گروه‌هاي مذهبي را تشكيل مي‌دهند.
تقسيمات
جزاير بانگكا-بليتونگ به ۶ منطقه (كابوپاتن) و يك شهر (كوتا) تقسيم شده‌است:
بانگكا (مركز: سونگايليات).
بانگكاي غربي (مركز: مونتوك).
بانگكاي جنوبي (مركز: توبوآلي) .
بانگكاي مركزي (مركز: كوبا).
بليتونگ (مركز: تانجونگ پاندان).
بليتونگ شرقي (مركز: مانگگار).
پانگكال پينانگ (شهر).
جاوه
جاوه يكي از جزاير كشور اندونزي است كه پايتخت اندونزي جاكارتا در آن واقع شده است.
كوه‌هاي سمرو و برومو در جاوه شرقي
استان هاي جزيره جاوه
تاريخچه
پيش از تاريخ
قلمروهاي هندو و بودايي
فرمانروايان مسلمان واستعمار هلند
عصر جمهوريت
جغرافيا
جاوه متراكم ترين شهر و جزيره جهان است كه با تراكم بيش از ۱۴ ميليوني در خود اين مقام را كسب كرده.
جاوه از نظر اب و هوا و راحتي زندگي بسيار مناسب است . قيمت كم باعث ازدياد جمعيت شده براورد شده تا ۱۲ سال ديگر جمعيت به ۲۶ ميليون هم ميرسد در حالي كه اين موضوع با در نظر نگرفتن جا و فضاي خالي باشد جاوه از نظر اقتصاد بسيار مهم است و از اركان اصلي اقتصاد ميباشد.
جاكارتا
جاكارتا (Daerah Khusus Ibukota Jakarta) پايتخت كشور اندونزي و بزرگترين شهر اين كشور است.
جاكارتا، پايتخت اندونزي و يكي از بزرگ ترين و پرجمعيت ترين شهرهاي اسلامي است. جاكارتا بزرگ ترين شهر اندونزي و مركز اقتصادي ـ تجاري، حمل ونقل و صنعتي اين كشور و مركز سياسي ـ اداري ايالت جاكارتاست. ايالت جاكارتا ــ كه حدود ۵۹۰ كيلومترمربع مساحت دارد يكي از پنج ايالت جزيره جاوه‌است.
اما امروزه جاكارتا مركز آسه آن (انجمن ملل آسياي جنوب شرقي) است و مقرّ وزارت خانه‌ها و سازمان‌هاي مهم اندونزي به شمار مي‌رود.
تاريخچه
جاكارتا از مشهورترين شهرهاي اسلامي، داراي بناهايي متعلق به دوره استعمار و بافت شهري مطابق الگوي شهرهاي هلندي است. آثار و اماكن ديدني شهر عمدتاً در بخش مركزي (بافت قديمي) قرار دارند، از جمله آنهامي‌توان: ميدان مردكا (آزادي و استقلال) و لوح ملي اندونزي، موزه ملي، كاخ رياست جمهوري يا كاخ آزادي واقع در قسمت شمالي مردكا، موزه مردكا كه هلنديها آن را در ۱۷۷۸ احداث كردند، كتابخانه شهر، مسجد بزرگ استقلال، مجموعه ورزشي بازيهاي آسيايي، بازار چينيها، بازار قديمي ماهي فروشان، بازار بزرگ، باغهاي درون شهر از جمله باغ معروف جاياانكول، بقاياي ساختمان شهرداري (متعلق به دوره استعمار) و زندان‌هاي قديمي نزديك آن را نام برد.
جاكارتا شهري قلعه‌اي و قديمي است و در منطقه‌اي با تاريخ كهن قرار دارد. گفته شده كه اين منطقه مقرّ انسان‌هاي نخستين بوده‌است. در سده چهارم ميلادي، دولتي هندو ـ جاوه‌اي در جاكارتا فرمانروايي مي‌كرده‌است. سابقه جاكارتا، به سبب واقع شدن در جزيره جاوه، با پيشينه اين جزيره در آميخته‌است.
نام‌هاي قبلي آن سوندا كلاپا، جاياكارتا و بعد باتاويا بود.
جغرافيا
شهر جاكارتا در غرب جزيره جاوه، در سواحل شمالي، در كنار خليج جاكارتا (يا خليج باتاويا / بتاويه) و درياي جاوه، قرار دارد. اين شهر در دشت واقع شده‌است و ارتفاعاتي با فاصله بسيار، در جنوب آن امتداد دارد. رود سيليونگ با جهت جنوبي ـ شمالي از ميان شهر مي‌گذرد و به خليج جاكارتا مي‌ريزد. علاوه بر اين، رودهاي بسياري در نزديكي شهر جاري اند كه مي توان به گروگل در غرب و سونتر در شرق جاكارتا اشاره كرد.
باتوجه به موقعيت شهر و نزديكي آن به دريا، نسيم خشكي و دريا كه در جاكارتا دائمي است، در افزايش آلودگي هواي شهر مؤثر بوده‌است. اين شهر در يكي از پرباران ترين مناطق جهان قرار دارد؛ متوسط باران سالانه جاكارتا حدود دو هزار ميليمتر و متوسط رطوبت سالانه آن ۸۱% است.
حمل و نقل
جاكارتا با مشكل افزايش جمعيت و ترافيك مواجه بوده‌است و هست و به همين دليل فرماندار شهر جاكارتا با توجه به افزايش جمعيت روز افزون اين شهر تصميم به ايجاد خيابان‌ها و بزرگراه‌هاي دو طبقه كرده‌است. با توجه به گراني بودن زمين در جاكارتا، گسترش خيابان‌ها از سمت راست و چپ امكان پذير نبوده و تنها راه گسترش خيابان‌ها به صورت عمودي در طبقات بالاي خيابان ميباشد. دليل عمده ديگر ايجاد بزرگراه‌هاي دو طبقه، جلوگيري از كم شدن سرعت ماشين‌ها به دليل سيلاب هميشگي در جاكارتا است.
جاكارتا داراي سيستم حمل و نقل راه آهن شهري ميباشد كه ترافيك جاكارتا را كاهش مي‌دهد.
جاكارتا داراي شبكه حمل و نقل راه آهن از حومه به داخل شهر ميباشد كه بسيار ارزان و سريع و البته بدون ترافيك است. اين شبكه راه آهن ريلي توانسته‌است كه بسياري از زمان سفر از حومه به داخل شهر را كاهش دهد. بسياري از مردم با توجه به پر بودن ظرفيت قطارها، به بالاي سقف قطار رفته و از سقف قطار به منظور سفر خود استفاده مي‌كنند.
جاكارتا داراي سيستم جامع اتوبوسراني ميباشد كه شامل ۱۵ مسير اتوبوسراني است كه از مزاياي آن سرعت اتوبوس‌ها بسيار زياد و هم چنين بدون ترافيك است.
جاكارتا داراي شبكه‌ام آر تي ميباشد كه بسيار كار آمد و سريع ميباشد. جاكارتا داراي دو شبكه حمل و نقل ام آر تي شمال -جنوب به طول ۲۲ كيلومتر و شامل ۲۱ ايستگاه ميباشد و شبكه شرق -غرب به طول ۸۷ كيلومتر و شامل ۴۸ ايستگاه‌است.
جاكارتا داراي طرح مونوريل است كه بسياري از ترافيك‌هاي جاكارتا را كاهش مي‌دهد.
بانتن
بانتن (به اندونزيايي: Banten) يكي از استان‌هاي اندونزي است كه در جزيرهٔ جاوه واقع شده‌است. اين استان پيش‌تر بخشي از استان جاوهٔ غربي بوده‌است؛ ولي در سال ۲۰۰۰ مطابق با قانون شمارهٔ ۲۳ از اين استان جدا شده و استان مستقلي را تشكيل داده‌است.
برپايهٔ نتايج اوليهٔ سرشماري سال ۲۰۱۰ مركز آمار اندونزي، جمعيت بانتن در اين سال بالغ بر ۱۰٬۶۰۰٬۰۰۰ نفر بوده‌است. براساس نتايج طرح‌هاي آماري نيز جمعيت اين استان ۹٬۹۶۰٬۰۰۰ نفر تخمين زده شده‌است. مركز اداري بانتن، شهر سرانگ است.
كوه كراكاتوآ در تنگه سوندا
از لحاظ تركيب قوميتي، بانتني‌ها ۴۷ درصد، سوندايي‌ها ۲۳ درصد، جاوهايها ۱۲ درصد، بتاوي‌ها ۱۰ درصد و چينيها ۱ درصد از ساكنان بانتن را تشكيل داده‌اند. از لحاظ تركيب مذهبي، مسلمانان ۹۶٫۶ درصد، پروستان‌ها ۱٫۲ درصد، كاتوليك‌ها ۱ درصد، بوداييها ۰٫۷ درصد و هندوها ۰٫۴ درصد از اهالي اين استان را شامل مي‌شوند. زبانهاي اندونزيايي، جاوه‌اي و سوندايي از مهمترين زبانهاي رايج در بانتن به شمار مي‌رود.
جاوه غربي
جاوهٔ غربي (به اندونزيايي: Jawa Barat) (به سوندايي: Jawa Kulon) با ۴۱٬۴۸۳٬۷۲۹ نفر جمعيت در سال ۲۰۰۷، پرجمعيت‌ترين استان اندونزي است.
جغرافيا
اين استان در جزيرهٔ جاوه واقع شده‌است.
باندونگ در جاوه غربي
جاوهٔ غربي از نظر وسعت، اندكي از كشور پرتراكم تايوان كوچك‌تر است؛ ولي جمعيت آن، تقريباً ۲ برابر جمعيت كشور مذكور است. پايتخت اين استان، شهر باندونگ است.
مردم
در جاوهٔ غربي از لحاظ تركيب قوميتي، سوندايي‌ها ۷۴ درصد، جاوهايها ۱۱ درصد، بتاوي‌ها ۵ درصد و كيربوها ۵ درصد از ساكنان اين استان را شامل مي‌شوند. زبان اندونزيايي، زبان رسمي و زبان سوندايي، زبان محلي جاوهٔ غربي است.
مذهب
از لحاظ تركيب مذهبي، مسلمانان ۹۶٫۵ درصد، پروتستان‌ها ۱٫۲ درصد، كاتوليك‌ها ۰٫۷ درصد، بوداييها ۰٫۲ درصد و هندوها ۰٫۱ درصد از اهالي جاوهٔ غربي را تشكيل مي‌دهند.
جاوه مركزي
جاوهٔ مركزي (به اندونزيايي: Provinsi Jawa Tengah) يكي از استان‌هاي اندونزي است.
جغرافيا
پايتخت اداري اين استان، شهر سمارانگ است.
دفتر اصلي كمپاني راه آهن هلند ذز شهر سمارانگ
جاوهٔ مركزي يكي از ۶ استان اندونزي است كه در جزيرهٔ جاوه واقع شده‌اند. اين استان ۳۲٬۵۴۸٫۲۰ كيلومتر مربع مساحت داشته و تقريباً يك‌چهارم از كل زمين‌هاي جزيرهٔ جاوه را شامل مي‌شود.
جمعيت
جاوهٔ مركزي با ۳۲٬۸۶۴٬۰۰۰ نفر جمعيت در سال ۲۰۰۹ به‌عنوان سومين استان پرجمعيت اندونزي پس از استان‌هاي جاوهٔ غربي و جاوهٔ شرقي شناخته مي‌شود و يك‌چهارم از جمعيت كل جزيرهٔ پرتراكم جاوه را به خود اختصاص داده‌است.
مردم
در جاوهٔ مركزي از لحاظ تركيب قوميتي، جاوهايها با ۹۸ درصد، سوندايي‌ها با ۱ درصد، چينيها و عرب‌ها با ۱ درصد از عمده‌ترين گروه‌هاي قومي به‌شمار مي‌روند. زبانهاي اندونزيايي، جاوه‌اي و سوندايي از مهمترين زبانهاي رايج در اين استان محسوب مي‌شود.
مذهب
مسلمانان، مسيحيان، هندوها، بوداييها و پيروان عقايد سنتي، بخش بزرگي از ساكنان جاوهٔ مركزي را شامل مي‌شوند.
يوگياكارتا
يوگياكارتا (جوگجاكارتا، جوگجا، يوگيا) (به اندونزيايي: Kota Yogyakarta) يكي از شهرهاي منطقه ويژه يوگياكارتا در اندونزي است. اين شهر به‌عنوان مركز هنر كلاسيك و فرهنگ جاوه شناخته مي‌شود و هنرهايي هم‌چون طراحي روي پارچه، بالت، تئاتر، موسيقي، شعر و خيمه‌شب‌بازي در اين شهر رونق دارد.
يوگياكارتا
يوگياكارتا در بين سال‌هاي ۱۹۴۵ تا ۱۹۴۹ و در جريان شورش قومي اندونزي، به‌عنوان پايتخت اين كشور شناخته مي‌شده‌است. اين شهر همچنين به‌عنوان بزرگترين مركز آموزش و پرورش در اندونزي به‌شمار مي‌رود.
يوگياكارتا ۳۲٫۸ كيلومتر مربع مساحت داشته و جمعيت آن براساس سرشماري سال ۱۹۹۰ ميلادي، ۴۱۲٫۰۵۹ نفر و بر اساس سرشماري سال ۲۰۰۰ ميلادي، ۵۵۹٫۰۹۹ بوده كه در سال ۲۰۰۷ ميلادي به ۶۶۹٫۸۷۰ نفر افزايش يافته‌است.
جاوه شرقي
جاوهٔ شرقي (به اندونزيايي: Jawa Timur) (به جاوه‌اي: Jawa Wétan) يكي از استان‌هاي اندونزي است.
جغرافيا
اين استان در بخش شرقي جزيرهٔ جاوه واقع شده و شامل جزيرهٔ مادورا و جزايري كه در سمت شرقي آن قرار گرفته‌اند و نيز جزاير باوين مي‌شود.
مزرعه‌اي در جاوهٔ شرقي
سورابايا پايتخت و مركز اداري جاوهٔ شرقي، دومين شهر بزرگ اندونزي محسوب مي‌شود. اين شهر همچنين يكي از مهمترين مراكز صنعتي و بندري در سطح كشور به‌شمار مي‌رود.
مردم
عمده‌ترين گروه‌هاي قومي ساكن در جاوهٔ شرقي به ترتيب، جاوهايها با ۷۹ درصد، مادورها با ۱۸ درصد، اوسينگ‌ها با ۱ درصد و چينيها با ۱ درصد هستند. زبانهاي جاوه‌اي، مادوري و اندونزيايي از مهمترين زبانهاي رايج در اين استان محسوب مي‌شود.
مذهب
از لحاظ تركيب مذهبي نيز مسلمانان ب�
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: باشگاه خبرنگاران جوان]
[مشاهده در: www.yjc.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 196]
-
گوناگون
پربازدیدترینها