محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832430383
نگاهي به فيلم تنهاي تنهاي تنها تسليم يا جدال در برابر نظم نوين جهاني؟ مسئله اين است!
واضح آرشیو وب فارسی:رسالت: نگاهي به فيلم تنهاي تنهاي تنها تسليم يا جدال در برابر نظم نوين جهاني؟ مسئله اين است!
حسين اميري
فيلم «تنهاي تنهاي تنها» از همه لحاظ خلاف جهت سينماي امروز ايران حركت مي‌كند، چه از لحاظ فرم كه بازگشتي امروزين و نوآورانه به دهه 60 است و چه از حيث محتوا كه بر خلاف ساير فيلم‌هاي سياسي، اجتماعي، نگاهي ساده و كاملاً صادقانه از زاويه ديد كارگردان به وقايع جامعه دارد. عرض مي‌كنم از زاويه ديد كارگردان چون نگاه صادقانه به معني نگاه درست نيست. بازگشت به دهه 60 به‌عنوان الگوي فيلم‌هاي واقع‌گرايانه و اصيل بعد از انقلابي، از جهات مختلف مشهود است.
رنجرو همان پسرك سرخوش فيلم‌هاي دهه 60 است كه هنوز مانند كودكان آن دوران زندگي مي‌كند، با كودكان هم سن و سال خود بازي و رقابت دارد، اهل كار كردن در كنار خانواده است، در عين بازيگوشي مسئوليت پذير است و... تا جايي كه همين پسرك شيرين زبان و ساده جنوبي حتي با شباهت‌هاي ظاهري به رنجرو در چند فيلم موفق دهه 60 و اوايل 70 وجود دارد با همه شيرين‌كاري‌هايي كه رنجرو انجام مي‌دهد.
فيلمساز دلبستگي‌هايش را به سينماي چند دهه پيش نمي‌تواند در پس موضوع جديد فيلم پنهان كند تا جايي كه نوشابه شيشه‌اي تقريباً منسوخ شده كه در اكثر فيلم‌هاي دهه 60 ديده مي‌شد، بارها در فيلم ديده مي‌شود. از طرف ديگر وقتي زندگي رنجرو و ايراني‌هاي بندرنشين به تصوير كشيده مي‌شود، ما با فضاي اجتماعي و حتي معماري و ساخت‌وسازي فراتر از دهه 60 روبه‌رو نيستيم و با يك زندگي جهان سومي طرفيم كه در آن تنها دغدغه رنجرو اين است كه گوسفندش سه ماه زودتر بزايد؛ يعني با يك زندگي كاملاً روستايي و كشاورزي و ماقبل تمدن روبه‌رو هستيم. در مقابل رنجرو، اولگ پسر روسي قرار دارد كه در فضايي كاملاً مدرن زندگي مي‌كند و پدرش مهندس صنعت هسته‌اي است. تقابل اين دو آدم و اين دو زندگي، نماي كاملي از تقابل سنت و مدرنيته است. اولين نشانه‌هاي اين تقابل و آشنايي در انشاي رنجرو نمايان مي‌شود. او كه تا ديروز دانش‌آموزي بازيگوش بود، به يكباره اداي روشنفكري در مي‌آورد و از داستايوفسكي و چخوف حرف مي‌زند و درحالي كه اطلاعاتش درباره سعدي و خيام غلط است، درباره نويسندگان روسي هم فقط نامي بلد است ولاغير، از همين لحظه او شالي به گردن انداخته و آن را به سبك روشنفكرنمايان گره مي‌زند، در حقيقت او به روشنفكري مبدل گشته است كه فقط اداي غربي شدن را در مي‌آورد درحالي‌كه ريشه و اصل خودش را نيز درست نمي‌شناسد.
در اين فيلم، هم تمدن سنتي و هم تمدن مدرن هر دو يك نكته مشترك دارند، دوري از آسمان و ماوراء. دو كودك كه برخلاف اطرافيانشان به آدم فضايي و قدرت خارق العاده‌ي
او ، معجزه، ايمان دارند، روزها و شب‌ها در كنار هم منتظر آدم فضايي مي‌نشينند و سعي دارند با حفظ جان لاك پشت - به‌عنوان طبيعتي كه موهبتي آسماني است، به فضايي‌ها خوش‌خدمتي كنند و بدين وسيله رضايت آنان را جلب كنند؛ اما رنجرو وقتي مي‌بيند دوست غربيش به واسطه دوري مادرش دچار بحران عاطفي است، در پايان فيلم از آرزوي خود صرف‌نظر مي‌كند و به دوستش پيام مي‌فرستد كه اگر آدم فضايي‌ها آمدند فقط براي دوستش دعا مي‌كند.
در تنهاي تنهاي تنها زندگي ايراني به عنوان زندگي سنتي محض و ماقبل تمدن در نظر گرفته شده است، تمدني كه تنها دستاوردش غذاي خوشمزه است، درحالي كه ديگر نمي‌توان ايران را ماقبل تمدن و جهان‌سومي ناميد و اين مايه از
عقب ماندگي را به ايران نسبت داد، تنها جلوه‌اي كه از زندگي ايراني نشان داده مي‌شود، ماهيگيري و دامداري است. رنجرو وقتي كه در آرمان‌هايش شكست مي‌خورد به كار صنعتي پست يعني تعمير موتورهاي برق مي‌پردازد و دوستش از ديدن او در اين حرفه آن قدر ناراحت مي‌شود كه انگار به پست‌ترين كارها تن داده است.
جايي كه فيلم وارد مبحث انرژي هسته‌اي و مذاكرات هسته‌اي مي‌شود، پرداختن به نظم نوين جهاني شروع مي‌شود. مذاكرات هسته‌اي كه نمونه‌اي از دخالت صاحبان نظم جهاني و حكام آژانس بين‌المللي در ساير كشورهاست، در دوستي‌ها و روابط خصوصي آدم‌ها نيز وارد شده و آن را تحت تأثير قرار مي‌دهد. دو كودك ايراني و روسي با هم دوست هستند، كودك ايراني با دوستش قهر مي‌كند، چون روسيه سر حرفش نمي‌ماند و طبق قراردادش نيروگاه را تكميل نمي‌كند.
پسر روس به پدرش شكايت مي‌كند كه شما چرا سر حرفتان نمي‌مانيد؟ پدرش قضيه فشار آژانس بين‌المللي را مي‌گويد و او گريان پيش دوستش مي‌آيد و روزنامه‌اي را به او نشان مي دهد. رنجرو، كودك ايراني متوجه مي‌شود كه روس‌ها تحت تأثير فشار نهادهاي بين‌المللي مجبور به اين رفتارها هستند. البته اين توجيهي است كه فيلم آن را قبول مي‌كند، ولي رفتار روس‌ها در سال‌هاي گذشته براي ايران قابل قبول نبوده و روسيه به عنوان يك كشور قدرتمند و داراي حق وتو مي‌توانست به تعهداتش بدون توجه به فشارها عمل كند.
از اينجاي فيلم تمام زندگي جامعه كوچكي كه مي‌بينيم تحت تأثير گفتگوهاي ايران و 5+1 است، هر وقت مذاكرات خوب پيش مي‌رود اينها با هم دوست مي‌شوند و هر وقت مذاكرات با شكست مواجه مي‌شود اينها هم قهر مي‌كنند. جامعه ايراني را كه در اين فيلم در قالب مردم ساكن بندر مي‌بينيم، تحت تأثير شديد اين مذاكرات است.
در قهوه‌خانه، در خانه‌ها و همه جا مردم هر لحظه در حال شنيدن اخبار مذاكرات هستند و از شنيدن شكست و بي‌نتيجه بودن آن ناراحت شده و مي‌ترسند. در اينجا تأثير نظم نوين جهاني و ديپلماسي بين‌المللي بر زندگي جوامع و مردم كشورهاي مختلف به نقد كشيده مي‌شود. سياستمداران و سران كشورها بدون توجه به نسبت‌هاي عاطفي و انساني، اختلافات سياسي را رقم مي‌زنند و در نهايت رنجرو مي‌خواهد به سازمان ملل برود و به سران كشورها عواطف و احساسات را يادآوري كند و مطمئن است كه اگر متوجه اين عواطف بشوند ديگر به داخل سازمان ملل برنمي‌گردند و سيگاري روشن مي‌كنند و قدم زنان از سازمان ملل دور مي‌شوند.
جايي كه رنجرو از معلم خودش سئوال‌هايي سياسي مي‌پرسد، به طور مثال از او مي‌پرسد «حق وتو يعني چه؟» حيرت و تمسخر معصومانه او را در مقابل مسائل نظم نوين جهاني مي‌بينيم. پرسش از حق وتو در تمام جهان يك قلمرو ممنوعه است و هيچ كس در عرصه سياسي اين سئوال را به ذهنش خطور نمي‌دهد؛ اما كودك روستايي وقتي با خودش محاكات مي‌كند، مي‌بيند كه حق وتو و ساير قوانين نظم نوين جهاني بر زندگي او تأثير دارد؛ لذا بي محابا آنها را مورد سئوال قرار مي‌دهد. او با اين سؤال‌ها اعتراض خودش را به نظام حاكم بر جهان اعلام مي‌كند و معلمش در جواب اين سئوال‌ها به او نگاه مي‌كند و جوابي نمي‌دهد؛ زيرا نه تنها معلم رنجرو بلكه هيچ كس ديگري درباره علت تدوين قوانين و بنيان‌هاي نظم نوين جهاني هيچ جواب منطقي‌اي ندارد.
اما اين سئوال مطرح است كه اگر قطعنامه‌هاي آژانس عليه ايران و فشارهاي بين‌المللي اين‌قدر در جامعه ايراني و بر زندگي مردم ايران تأثير دارد، چرا در اين 10 سال جامعه ايراني با بحران بزرگي مواجه نشده؟ آيا واقعاً نظم نوين جهاني اين قدر در زندگي اجتماعي تأثير دارد؟ آيا خود كارگردان سعي دارد اين نظم ساختگي را قبول كند يا آن را نفي كند؟ از يك طرف رنجرو با سئوال‌هايش و رفتارش اين نظم را به نقد كشيده و به سخره مي‌گيرد و از طرف ديگر فيلم مباني اين نظم را قبول كرده است. اينكه مردم ايران اين قدر وابسته به نتايج مذاكره هسته‌اي هستند؛ يعني اين نظم حقيقي و تأثيرگذار است و مورد اقبال همه است؟ از طرف ديگر مسئله حقوق بشر كه خود از مسائل مهم نظم نوين جهاني است در اين فيلم پذيرفته شده است. لاك پشت و رسيدگي به آن كه نماد حقوق حيوانات است، به تصوير كشيدن كودكان كار و شعارهايي كه در مونولوگ پاياني فيلم هست، همه شعارهاي حقوق بشري است و اين نوع پرسش و انتقاد از نظم نوين جهاني نيز زاييده همان نظام است، در حالي كه جمهوري اسلامي با اين مبنا به مسائل جهاني نگاه نمي‌كند و از اين جهت نمي‌شود فيلم را منطبق بر سياست‌هاي جمهوري اسلامي دانست و چندان نسبتي هم با انديشه انقلاب اسلامي و مقاومت برخاسته از آن ندارد.
فيلم «تنهاي تنهاي تنها» اشارات مهم و قابل توجهي دارد، به طور مثال حواس پرتي مادر «اولگ» كه از عوارض مدرنيته است و مي‌تواند به‌عنوان يك بيماري رواني مدرن مطرح شود و نماد حواس‌پرتي و فراموش‌كاري دنياي غرب باشد و اينكه غرب در فراق مادر و حقيقت از دست‌رفته‌اش مي‌سوزد، تنهايي زن روسي كه نقش مترجم را بازي مي‌كند و از دل تمدن غرب به يك منطقه دورافتاده مهاجرت كرده است و...
دايي رنجرو بر خلاف اكثريت جامعه آرزوي شكست مذاكرات و خروج مهندسان روس از ايران را دارد؛ زيرا منافع شخصي‌اش در اين است كه روس‌ها نيروگاه را ترك كنند و نيروگاه به يك ساختمان متروكه تبديل شود تا او به‌عنوان نگهبان آنجا سر كار خود بازگردد.
او مي‌تواند سمبل برخي جريان‌هاي خاص باشد كه خلاف منافع ملي فعاليت مي‌كنند، او حتي به احتمال حمله دشمن پس از خروج روس‌ها هم كاري ندارد و پس از اينكه اين اتفاق رخ مي‌دهد او خوشحال است و پايكوبي مي‌كند.
دوشنبه 2 دي 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: رسالت]
[مشاهده در: www.resalat-news.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 105]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها