واضح آرشیو وب فارسی:باشگاه خبرنگاران جوان: "در شوره زار"؛ واكنش نسل نمايشنامهنويساني كه به پاي تئاتر ايستادهاند
نمايشنامه "در شورهزار" واكنش نسلي از نمايشنامهنويساني است كه نسبت به جامعه پيرامون خودشان احساس مسئوليت دارند، نسلي كه "حسين كياني" متعلق به آن است و همواره در حيطههاي اجتماعي حرفي براي گفتن دارند.

به گزارش حوزه تئاتر باشگاه خبرنگاران به نقل از روابط عمومي نمايش «در شوره زار»؛ يادداشت "كوروش نريماني" درباره نمايش "در شوره زار" به كارگرداني "حسين كياني" به شرح زير است:
نمايشنامه «در شورهزار» واكنش نسلي از نمايشنامه نويساني است كه نسبت به جامعه پيرامون خودشان احساس مسئوليت دارند، نسلي كه «حسين كياني» متعلق به آن است و همواره در حيطههاي اجتماعي حرفي براي گفتن دارند و نيز نگاهي اصلاح گرايانه نسبت به جامعه خودشان. چنين نگاهي چه در قالب كمدي و چه تراژيك، نگاهي منتقدانه است اما آنچه از اهميت برخوردار است، اين است كه اين نقد، نقدي سازنده است... نقدي كه به نظر من، براي كساني كه بايد بشنوند، شنيدني است، كساني كه در امور جامعه تصميم گيرنده اند و سرنوشت جامعه را تعيين مي كنند...«در شوره زار» نقدي هنرمندانه است به سياست هاي يك جامعه، اگرچه حتي با نگاهي تلخ كه بيش از هرچه، نگاهي هشداردهنده است؛ هشداري به تصميم گيرندگان امورات جامعه، تا در تصميماتشان دست به اصلاح بزنند...
جامعه اي كه به به نظر من، دچار خودسانسوري شديد است، چه زماني كه ما در جايگاه مردمانش، به صورت فردي در تعامل هستيم و چه زماني كه به اجراي تئاتر مي پردازيم و اساسا هنر مي ورزيم . همين خودسانسوري است كه بزرگترين ضربه را به كليت جامعه وارد مي كند... بنابراين چنين فرصتي بايد به دلسوزان جامعه تئاتري داده شود كه حرفشان را بزنند اما چنين فرصت هايي يا داده نمي شود يا خود ما آن را از خودمان دريغ مي كنيم... بسياري مواقع مي توان حرفي را زد اما ما چيزي نمي گوييم و پس از آن مي گوييم به ما اجازه ندادند بيان كنيم يا حرفي را آنقدر گنگ و نامفهوم بيان مي كنيم كه كسي اصلا متوجه منظور ما نمي شود. در حالي كه به صراحت صحبت كردن نه تنها بد نيست، بلكه ويژگي قرن و زمانه اي است كه ما در زندگي مي كنيم و مجالي براي پوشيده گويي باقي نگذاشته است... البته معناي چنين صراحتي اين نيست كه جايي براي نگاه هنرمندانه باقي نگذاريم، به نظر من، مي توان با نگاهي هنرمندانه نسبت به موضوعات اجتماعي، به صراحت مسائل اجتماعي را مطرح كرد و خصيصه «در شوره زار» هم اين است كه نقدي هنري نسبت به شرايط جامعه دارد...
من بسيار خوشحال هستم كه چنين نگاهي هنوز براي كارگردان اين نمايش وجود دارد، چه در قالب آثار كمدي و چه آثار تراژيك، چرا كه نگاهي مسئولانه نسبت به جامعه است كه هنوز دستخوش تغييرات فرم گرايانه نشده است، نگاهي كه گيج نيست، سوژه هايش بسيار روشن از بدنه اجتماع برمي خيزد و اين سوژه ها در ذهن نويسنده آن به بالندگي رسيده و با جامعه در ميان گذاشته مي شود... نگاهي كه نه فقط من،بلكه همه كساني كه در حوزه فرهنگ اين مملكت كار مي كنند، با گوشت و پوست و استخوان خود آن را درك مي كنند... اين نمايشنامه توصيفي است از وضعيت مثلا كسي كه تدريس داشته يا نمايشنامه نويس و كارگردان بوده كه ما چنين تجربه هايي را داشته ايم و قطعا با چنين مسائلي روبه رو بوده ايم... قطعا مشاغل ديگري هم هستند كه خودشان را در اين نمايشنامه مي يابند...«در شوره زار» بازتاب نسبتا مستقيمي است از آنچه در جامعه مي گذرد و از دغدغه مندي نمايشنامه نويس و كارگردان آن خبر مي دهد...
وقتي دو بيمار در كنار جاده رها مي شوند،اين اتفاق به خودي خود تاثيريمخرب روي جامعه مي گذارد، به خصوص براي قشر فرهنگي كه حساس ترند... بسياري از اتفاقات روزمره از ذهن ما پاك نمي شوند و يكي از آنها، همين اتفاق رها شدن بيماران بود. ممكن است ما راجع به آن ديگر حرف نزنيم ولي چنين قضايايي هيچ گاه پنهان نمي مانند... من هربار كه حتي براي اتفاقي ساده به بيمارستاني مراجعه كرده ام، ياد بيماراني مي افتم كه در كنار جاده رها شدند... هربار كه با هزينه هاي سنگين بيمارستان ها روبه رو مي شوم كه البته دلايل خودشان را دارند،با خود مي گويم چطور مي شود از چنين شرايطي رهايي پيدا كرد تا مردم دستكم دغدغه هاي روزمره اين چنيني نداشته باشند... چاره اي نيست جز اينكه آرزو كنيم كه شرايط بهتري رقم بخورد...
در اين پنج شش سال اخير شرايط بسيار دشواري براي تئاتري ها به وجود آمد، خود من كه اصلا در اين سالها كار نكردم و حالا هم مي خواهم كار كنم، با شرايط ساده اي روبه رو نيستم... ما پيش از اين چند سال اخير نيز گلايه هايي از تنگي فضا داشتيم كه وجود داشت اما هرگز با چنين شرايطي روبه رو نبوديم كه اكنون در آن به سر مي بريم... در چنين شرايطي هم خود تئاتري ها و هم مسئولان بايد اين وضعيت را ترميم كنند، در غير اين صورت، اگر اين نسلي كه مسئولانه به پاي تئاتر ايستاده اند هم كنار بكشند، فضاي به شدت نااميدانه اي بر هنرمندان تئاتر حكم فرما خواهد شد و آن وقت است كه جامعه اي خواهيم داشت كه از تئاتر دور مانده و چنين جامعه اي بي شك جامعه اي خشن و غير مسئول خواهد بود... در چنين شرايطي من براي «حسين كياني» و بازيگراني كه واقعا هر كدامشان استاد هستند،آرزوي موفقيت مي كنم و اميدوارم شرايط به گونه اين پيش رود كه همه از كاري كه انجام مي دهند، لذت ببرند...
«كوروش نريماني» تاكنون نگارش و اجراي نمايشهاي «شبهاي آوينيون»، «والس مردهشوران»، «شوايك»،«دنكاميلو»، «جنگير» و «شيش و هشت» را در كارنامه هنري خود ثبت كرده كه جوايزي از جشنوارههاي داخلي و خارجي را براي او به همراه داشته اند. نريماني قصد دارد تا پايان سال جاري «دختر يانكي» متني از «نيل سايمون» را در ايرانشهر روي صحنه ببرد.
نمايش«در شوره زار» به كارگرداني «حسين كياني» كاري از گروه تئاتر «چريكه» است كه داستان گروهي از افراد را روايت ميكند كه در منطقه اي بدون امكانات رها شده و به دنبال چاره انديشي براي رهايي هستند... «مجيد صالحي»، «رويا ميرعلمي»، «علي سليماني»، «سينا رازاني»، «فهيمه امن زاده»، «احمد ساعتچيان»، «وحيد رهباني» و «فريده سپاه منصور» در اين نمايش به ايفاي نقش ميپردازند.
اين نمايشهر شب به جز شنبه ها ساعت ۲۰ در سالن استاد سمندريان تماشاخانه ايرانشهر روي صحنه ميرود و علاقه مندان براي رزرو بليت ميتوانند با شماره ۰۹۳۵۳۳۸۵۶۵۷ تماس گرفته يا از طريق سايت تماشاخانه ايرانشهر به نشاني www.tamashakhaneh.ir/ticket اقدام به خريد بليت اين اثر نمايشي نمايند.
انتهاي پيام/ اس
يکشنبه 1 دي 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: باشگاه خبرنگاران جوان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 122]